Geplaatst: 03-06-08 14:17 zie ik een beeld van jouw.
Jouw mooie bruine ogen,
kijken mijn verdrietig aan.
Je mist me,
je wou nog niet gaan.
Je voelt je eenzaam & schuldig,
nu je vertrokken bent.
Dat je mij zo verdrietig ziet,
het doet je pijn.
Maar mijn goede vriend,
je moet je niet schuldig voelen.
Je moest een mooi bestaan hebben,
geen droevig leven.
Ik wou je ook nog wel hier houden,
al was het voor heel even.
Ooit zien we elkaar wel weer,
tot die tijd doet het mij steeds minder zeer.
-------
Toen we daar zaten in het stro,
ik hoopte dat het niet zo erg was.
Maar jouw ogen lieten mij zien,
je had echt veel te veel pijn.
Het was niet eerlijk,
het was zo onterecht.
Zo'n goede pony,
zo'n oneerlijk gevecht.
We vochten voor je leven,
je vocht hard mee.
Tot op het eind,
je kon niet langer mee.
Je kon het niet meer aan,
je kon zo niet meer verder gaan.
Tot op het eind heb ik je bij gestaan,
je kon niet meer, niet meer verder gaan.
------
Zo moeizaam lig je te zuchten in het stro,
je bent moe van het gevecht met je ziekte.
Het word allemaal te veel,
je kan het niet meer aan.
De ziekte is te sterk,
maar je denkt daar niet aan.
Je wilt niet weg bij je baasje,
want wat heeft zij jouw misdaan?
Trillend op haar voeten,
staat ze aan jouw zij.
Ze heeft alles voor je over,
maar zij heeft niet de controle er over.
Op het eind van de strijd,
is het voorbij, het is jouw tijd.
Tijd om te gaan, voor eeuwig en altijd,
je baasje zegt nog tegen je dat het haar spijt.
Het is over,
dit was je leven.
Je baasje stort in,
de tranen lopen over haar wangen.
Ze weet het,
dit was jouw tijd.
Je hebt nu een leven zonder pijn,
en dat was jouw verlangen...
Mijn inspiratie/rijmkunsten werkte niet echt mee
