Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
Dreeke schreef:8 weken geleden alweer, dat mijn meisje heen is gegaan, het lijkt al een eeuwigheid en het idee dat ze echt nooit meer terug komt maakt me soms zo opstandig. Op stal heb ik een grote foto (A4 formaat) onder het naambordje van Dakota gehangen met daarop de tekst In memoriam Vinga, en de datum van geboorte en overlijden, zo is ze toch altijd nog een beetje bij me op stal.
gekke_koei schreef:ben gister van stiek gevallen.. op mijn hoofd.. ben nou helemaal beurs.. dat is me met willem nog nooit gebeurd.. ja 2 keer tijdens springen.. maar dit was gewoon dressuur.. galopeerde de diagonaal op en meneer sprong nogal hoog een wissel en die had ik niet verwacht... staatie sullig naast me te kijken waarom ik daar op de grond lig
mijn hond moest gster acuut onder het mes.. ze hebben er een milt met een tumor die opengesprongen was uitgehaald van ruim 850 gram.. hele buik vol bloed... dus dat was zo heftig... had al afscheid genomen voor de operatie.. ze is al bijna 8 en das al stevig voor een rottweiler... maar gelukkig is ze er goed doorheen gekomen en mag ik haar dalijk weer ophalen....
1 maatje verliezen is 1 ding, maar mijn dinnetje... nee.. ik weet niet wat ik had gedaan.. ze staat al naast mijn zij sinds ze 9 maanden oud is... waar ik ga gaat zij... is echt een engeltje geweest op haar schouder. of ze wilde nog niet gaan.. ze is een vrolijke levenslustige hond normaal.. dus misschien vond ze het nog geen tijd...