Tuurlijk ben ik verschrikkelijk bang om mijn maatje te verliezen..
Ze is nu 4 en ik heb haar net 2 jaar. Als het aan haar leeftijd ligt zijn we dus nog lang samen. Maar er zijn zoveel dingen die kunnen gebeuren..
Ik heb al eens 2 andere paarden verloren. 1 Ervan was een manegepony waar ik helemaal gek op was. Ik was een beetje diegene die het best met haar om kon gaan. Je kent het wel, die klik.. En van de 1 op de andere dag krijgt mijn moeder een telefoontje dat ze dood is.. Luna is dood.. Zo onverwachts. Ze bleek iets van een hartstilstand ofzo gekregen te hebben. Daar doe je helaas niets aan.
De 2e was al een oud shetje die ik, tegelijk met nog wat ponytjes, verzorgde. Zij was al in de 30 en heeft waarschijnlijk in het land ook een hartstilstand gekregen en is in het water gevallen. Hoe dan ook zou ze anders verdronken zijn. Ze was al dood voor we haar vonden..
De liefde van haar (mijn beste vriendin) leven is ook nog niet zo lang overleden. Hij had hoefkanker oid en het was al te erg om er nog iets aan te doen. Het was niet haar paard, we woonde ongeveer 3,5 uur van hem vandaan.. Maar ze was helemaal gek op hem. Als ze hem zag (als we op de ranch waren waar hij stond) was ze niet bij hem weg te krijgen. Ze zit er nog mee.. Hij is er nu denk ik bijna een jaar niet meer.. Ze is er nog niet overheen, het wordt juist steeds erger volgends mij.. Weer die klik die er gewoon was tussen een paard en een mens.. Ze heeft niet eens iets met paarden verder.
Als Nicky, mijn paard, er vandoor gaat denk ik dat ze mij erachter aan zien gaan.. Er moet heel wat gebeuren als ze mij niet in een gesticht zien belanden.. Het klinkt misschien net wat overdreven maar ik denk dat heel wat andere mensen zo denken die een eigen- of verzorgpaard hebben.. Je houdt nou eenmaal van zo'n beestje en als het je, waardoor dan ook, achter laat.. je krijgt het gevoel alsof je stikt.