Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-07-14 23:45

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst: 02-07-14 23:45

Ik leef erg met je mee, weet precies wat je voelt...
Heel veel sterkte met het verlies :+:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-07-14 13:55

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst door de TopicStarter : 03-07-14 13:55

Ontzettend bedankt voor alle lieve woorden.

Ik voel me zo leeg. Ben nog niet op stal geweest. Zie er als een berg tegenop, maar tegelijkertijd weet ik dat Nashwa me troost zal geven.
Hij is gisteren opgehaald. Mn vader is de halve dag op stal geweest zodat hij erbij zou zijn, zodat het netjes zou gebeuren. Zo lief van hem.
Leef in een slechte film. Zo af en toe ben ik in de realiteit en komen de tranen, verder is alles onwerkelijk en herinneren alleen de koude rillingen en de hartkloppingen me eraan dat het echt is, dat ik niet morgen wakker word uit deze nachtmerrie.

Mijn vriendje... Soms kon ik hem wel achter het behang plakken maar ik houd zo verschrikkelijk veel van hem..

En als ik dan denk hoe hij was op de buut. Zo relaxed. Alle achter-het-behang-plak-momenten waren geen vervelend gedoe, het was communicatie, pijn. Hij probeerde het me te vertellen. Al toen hij 1,5 jaar oud was en in de winter niet meer naar buiten wilde, tot ik hem een deken op deed. Toen al moet de artrose hem parten hebben gespeeld.

Snel genomen beslissing...ik weet het niet. Ik denk net op tijd, hij begon al flink gewicht te verliezen, kon zijn prachtige sliding stops tegen het hek niet meer maken, trok bij het opstaan zijn voorbeen direct op. In de laatste week glansde hij nog wel, maar glom niet meer. Ik ben dankbaar voor de mensen om me heen die me hielpen inzien wat ik soms niet wilde zien; dat hij op raakte. Ik heb hem waardig afscheid kunnen laten nemen. Niet geknakt, dof, mager.

Na de uitslag van de foto's geloofde ik er nog volledig in. Ben als een bezetene informatie gaan verzamelen. Was van plan hem lekker aan lange lijnen te gaan trainen, grondwerken. Dan maar nooit rijden, kon mij het schelen. Het is zo oneerlijk.. Zo veel paarden met artrose die er nog jaren prima mee functioneren. Had zo veel hoop dat hij ook een succesverhaal zou worden. Interesseerde me niet wat er voor nodig was. Castratie, operatie, alles om hem te redden... Maar op de buut stond er zo'n ander paard, wat moet hij een pijn hebben gehad.. En wat heeft hij er hard tegen gevochten. En als dan alle artsen, alternatief en regulier, je vertellen dat ze niets voor je kunnen doen...
Ik had hem nog zo veel tijd willen gunnen. In elk geval tot de winter. Maar pijn is pijn en hij stond letterlijk met zijn gewicht op maar 2 benen. Bij iedere stap hoorde ik het knakken en kraken. Bij het rollen dacht ik dat hij op zijn minst iets gebroken moest hebben, zo veel herrie kwam eruit. Maar denk maar niet dat hij iets liet merken als er vreemden waren. Dan liep hij ineens weer. Om, als ze weg waren, weer op 2 benen te gaan staan. Moeizaam weg te stappen. Wat een held...

Hij heeft me in zo veel opzichten geraakt. Zo veel voor me gedaan. Het was veel te kort, maar zo krachtig, zo betekenisvol. En ik kan alleen maar hopen dat dit zich uitstrekt tot buiten mijn leven. Dat zijn veel te korte leven niet voor niets is geweest. Dat ook anderen inzien: een paard doet niets zomaar.
Ik heb veel te lang zijn gedrag geweten aan hormonen, al was er diep van binnen een stemmetje dat me vertelde dat het niet klopte. Op de buut liep hij aan een lang touwtje mee langs de merries, niks hormonen dus. Gewoon pijn.
Hij heeft het al die tijd geprobeerd te vertellen, is tegen me aan het schreeuwen geweest. Ik ga er prat op dat alles communicatie is en zelfs ik zag het over het hoofd. Ik hoop dat er misschien mensen zijn die dit lezen en met andere ogen naar hun ''lastige'' paard gaan kijken.

Lief vriendje.. Ik hoop dat je daarboven nog steeds op ons past, over ons waakt....

**Geplaatst**: 03-07-14 14:03

Geplaatst: 03-07-14 14:03

Ik ben oprecht aangedaan door hoe je dit hebt neergeschreven, dat je "het hoorde kraken" als hij liep, en het verschil van met en zonder buut... ja, dan weet je het.
Niet alle artrosegevallen hebben (erge) pijn, maar door de buut te geven was het wel duidelijk...

Je hebt voor hem het juiste besloten, terwijl ik wel begrijp dat je dit helemaal niet had willen hoeven besluiten.

Paard was dan wel een trotse held, maar hij had een heldin als baasje, eentje die de moed had om deze beslissing voor hem ondanks zijn nog zo jonge leeftijd te nemen.

Sterkte, TS, enne... het inzicht heeft hij je sowieso al verschaft, hoe belangrijk het is om naar de stille schreeuw van het paard te luisteren, ondanks je eigen pijn. Een inzicht dat je hierdoor weer door kunt geven aan anderen. Hij heeft niet voor niets geleefd!

**Geplaatst**: 03-07-14 15:49

Geplaatst: 03-07-14 15:49

Ik denk aan je de komende tijd! :(:)

Zal niet makkelijk zijn maar jij bent zo sterk! Koester de mooie herinneringen!

**Geplaatst**: 03-07-14 15:56

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst: 03-07-14 15:56

Ik had nog niet gereageerd in je topic over de uitslag en op de afscheidsfoto's, maar wel steeds met je meegelezen en meegeleefd. Ik vind het ontzettend jammer dat jullie niet langer bij elkaar hebben kunnen zijn en ontzettend sterk van je dat je deze beslissing voor hebt genomen. Heel erg veel sterkte met dit onvoorstelbare verlies.

**Geplaatst**: 03-07-14 15:57

Geplaatst: 03-07-14 15:57

Heel heel heel veel sterkte! Erg heftig ook om te lezen.

**Geplaatst**: 03-07-14 16:01

Geplaatst: 03-07-14 16:01

Je hoeft jezelf niets te verwijten, ook niet dat je zijn "geschreeuw" niet op tijd hebt gehoord. Communicatie tussen twee exemplaren van dezelfde diersoort werkt al niet altijd even gemakkelijk, zeker niet als die twee exemplaren allebei mens zijn. Er is volgens mij geen enkele diersoort die het voor elkaar krijgt zoveel ruis te veroorzaken in de communicatie.
Communicatie tussen twee exemplaren van een verschillende diersoort is dus per definitie nog moeizamer omdat je een vertaalslag moet maken en om dat goed te kunnen doen heb je veel oefening nodig en een goed ontwikkelde intuïtie.

Je hebt het goed gedaan: je hebt naar hem geluisterd en actie ondernomen, ook acties om te verifiëren dat je hem goed hebt gehoord, en je ultieme actie was om hem te laten gaan toen je de boodschap juist en volledig had begrepen (in alle opzichten).

**Geplaatst**: 03-07-14 17:33

Geplaatst: 03-07-14 17:33

amyz schreef:
En ik kan alleen maar hopen dat dit zich uitstrekt tot buiten mijn leven. Dat zijn veel te korte leven niet voor niets is geweest. Dat ook anderen inzien: een paard doet niets zomaar.
Ik heb veel te lang zijn gedrag geweten aan hormonen, al was er diep van binnen een stemmetje dat me vertelde dat het niet klopte. Op de buut liep hij aan een lang touwtje mee langs de merries, niks hormonen dus. Gewoon pijn.
Hij heeft het al die tijd geprobeerd te vertellen, is tegen me aan het schreeuwen geweest. Ik ga er prat op dat alles communicatie is en zelfs ik zag het over het hoofd. Ik hoop dat er misschien mensen zijn die dit lezen en met andere ogen naar hun ''lastige'' paard gaan kijken.

Prachtig geschreven, heb even bovenstaande gequote omdat ik het zo ontzettend met je eens ben!!
Laten mensen vooral luisteren naar wat een paard zegt in plaats van het gelijk als 'lastig' te bestempelen. Of ''het is een Jazz of een Krack C of een Tuschinski (en vul maar in), die hebben nou eenmaal moeilijke karakters''
Heb het zelf helaas een aantal keer van dichtbij meegemaakt, zogenaamd 'lastige' paarden die lichamelijk helemaal stuk waren en waar de eigenaar zomaar aan voorbij ging...

Lieve TS, je hebt het goed gedaan. Je hebt het allemaal goed gedaan. Hou vol, het wordt allemaal mooier en beter... Ook zonder hem kan je waardevol voor andere (paarden) zijn..

**Geplaatst**: 03-07-14 21:43

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst: 03-07-14 21:43

heel veel sterkte moeilijk besluit maar wel in zijn belang daaar is moed en veel liefde voor nodig

je zal nu een gemis ervaren...maar t was voor hem t beste

sterkte heel veel sterkte

knuffel

**Geplaatst**: 04-07-14 12:04

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst: 04-07-14 12:04

Ik las het laatste stuk met tranen in mijn ogen... Weer een lekkere huildag voor mij!
Groep 8 had een bonte morgen georganiseerd op school, en daar hadden ze het liedje Dit Pakt Niemand Ons Meer Af van Kim Lian van der Meij gezongen, alle leraren + sommige leerlingen waaronder ik ook, moesten huilen!

En dan nu dit verhaal.......... Geen woorden voor!

**Geplaatst**: 06-07-14 20:55

Geplaatst: 06-07-14 20:55

Heel veel sterkte. De keuze is zo moeilijk en pijnlijk. Maar jij kent je paard als geen ander. Je hebt hem veel pijn bespaard

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-14 15:39

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-14 15:39

Elke keer een steek in mn hart als ik denk aan hoe hard hij heeft gevochten om toch te presteren.
Op de laatste show was hij echt buiten zichzelf, haast niet te hanteren af en toe. Maar zodra we de ring in gingen veranderde zijn oogopslag en vocht hij er echt uit alle macht tegen. Was hij er weer even, zo open en vriendelijk en geconcentreerd..
Wat ben ik dom geweest. Waarom heb ik hem meegenomen? De eerste show dit jaar had ik net een paar dagen de uitslag. Maar die andere show, waarom nam ik hem mee terwijl ik wist hoe zijn been er van binnen uit zag?
Waarom heb ik hem niet direct weer op de trailer gezet toen hij van slag raakte in zijn box daar?
Waarom heb ik hem niet terug getrokken toen ze bij de premiekeuring zeiden dat hij niet goed liep?
Waarom ben ik daarna nog de ring in gegaan voor het kampioenschap, terwijl ik hem zag knikken in dat voorbeen?
Wat ben ik dom geweest...
Hij deed ondanks alles zó zijn best. '
Ik zal denk ik nooit vergeten hoe ik in de ereronde na het kampioenschap in mn binnenste voelde hoe er bij hem iets knapte, hoe de knop om ging toen de pijn en zijn instinct om daartegen te vechten sterker werden dan zijn gouden karakter. Wat heb ik hem aangedaan... Wat ben ik een idioot dat ik hem zelfs nog mee de ring in nam voor best of show. Wat voel ik me schuldig dat ik hem in de ring nog een mep gaf omdat hij tegen me aan liep. Hij deed zo verschrikkelijk zijn best...

Hij wist het zo goed. Wanneer het telde, wanneer hij er moest zijn. Altijd. Zelfs op die laatste show waar hij zichzelf kwijt raakte door de pijn. Zelfs toen was hij er in de ring weer helemaal bij, weer helemaal mijn vriendje. Maar als ik nu naar die foto's kijk zie ik het... Zijn gezicht vertrokken van de inspanning die het kostte om te presteren. Zijn ogen klein en in een frons door de pijn.
Wat was hij fantastisch om mee te ''werken''. Hij begréép alles gewoon. Bij het opstellen thuis maakte hij me zo aan het lachen, ik bakte er helemaal niks van. Maar op show bij mn vaste voorbrenger stond hij zo netjes. Hij wist zo goed hoe het moest, ondanks mijn knullige pogingen om het hem te leren. Die paar keer dat ik hem de hemel in prees omdat hij goed stond, die bleven hangen. Niet mijn slappe lach. Hij wist het, wanneer het nodig was om serieus te zijn.

Zelfs 2 jaar geleden. Toen hij bij binnenkomst in de ring uitgleed over het natte gras. Ik ben het hele weekend en de weken daarna bezig geweest met stappen en koelen, hij kwam steeds kreupel zijn box uit. Zelfs toen, terwijl hij na het uitglijden zo veel pijn moet hebben gehad, liep hij door. Deed zo ontzettend zijn best. Dusdanig dat de jury hem er niet op kon betrappen dat hij pijn had, want anders was hij zeker de ring uit gestuurd.

Wat heeft hij gevochten. Wat doet het een pijn dat juist hij, juist dit bijzondere prachtige paard, veel te vroeg heeft moeten gaan. Hij bloeide altijd zo op als hij iets mocht gaan doen. Prethoofd bij het beetje VD dat we deden. Een en al concentratie aan de longe. Wat een bijzonder dier. Zo intelligent. Communicatie ging zo makkelijk, er waren zo veel momenten van echte verbondenheid. Momenten dat we samen één waren. ''Samen iets creëren dat groter is dan de som van beide delen''. Zo waar met hem. Samen waren we beter dan apart.
Dus wat ben ik nu dan? Wat blijft er nu van mij over, zonder hem?

Mensen noemen me dapper, moedig, omdat ik deze beslissing voor hem heb genomen. Maar zo voel ik me helemaal niet. Ik heb voor hem gedaan wat ik kon en een andere optie was er gewoon niet. Als ik dan al dapper ben is dat vanwege hem, om wat hij me heeft geleerd. Om hoe hij me heeft geleerd hoe belangrijk het is om eerlijk te zijn tegenover jezelf en tegenover je omgeving. Hoe hij me heeft geleerd in contact te komen met mijn gevoel. Alles was mooier als we samen waren. Intenser. Na het werken met hem voelde ik me alsof ik een uur intensief had gesport, maar zo de moeite waard.. Hij maakte alles echt, samen haalden we overal het maximale uit.

Wat is de kleur van mijn lieve Nashwa nu toepasselijk... Grijs, als de mist waarin we ons nu samen bevinden zonder hem om het leven kleur te geven. Maar ik zie de subtiele kleurschakeringen en dat geeft hoop. Samen zullen we er ons uiteindelijk doorheen slaan.
Maar wat is het moeilijk...

**Geplaatst**: 12-07-14 15:47

Geplaatst: 12-07-14 15:47

Veel sterkte met het verlies van je prachtige paard.

**Geplaatst**: 12-07-14 16:17

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst: 12-07-14 16:17

Beste Amyz,

Het is heel erg begrijpelijk dat je je slecht voelt om alles wat er gebeurd is met je prachtige vent.

Maar, alsjeblieft, noem jezelf niet dom of een idioot, geef jezelf niet de schuld. Negatieve gevoelens zullen je niet helpen, realistische wel. Wees trots op de goede dingen die je gedaan hebt voor hem en vergeef jezelf de verkeerde dingen. Dat zal hij ook doen.

Destijds had je goede redenen om te doen wat je gedaan hebt, je hebt toen niet bewust de verkeerde keuzes gemaakt. Je kunt niet zeggen dat je beter had moeten weten. Je wist het niet. Je kon het niet weten. Achteraf kijk je naar de foto's met andere ogen. Omdat je het nu weet. Niet omdat je het toen verkeerd deed. Wees niet zo streng voor jezelf, maar vergeef jezelf.
Het leven wordt weer kleurrijk, sta het goede toe, voor hem. En al helemaal voor jezelf. Sterkte.

**Geplaatst**: 12-07-14 16:34

Geplaatst: 12-07-14 16:34

Wauw... onwijs veel sterkte toegewenst. Fijn dat je nog afscheid hebt kunnen nemen, en wat een prachtig paard is het ! Nu mag hij gaan genieten van de eeuwige weide en is hij op de beste plek die er is daarboven...

**Geplaatst**: 12-07-14 16:56

Geplaatst: 12-07-14 16:56

Nicky1963 schreef:
Beste Amyz,

Het is heel erg begrijpelijk dat je je slecht voelt om alles wat er gebeurd is met je prachtige vent.

Maar, alsjeblieft, noem jezelf niet dom of een idioot, geef jezelf niet de schuld. Negatieve gevoelens zullen je niet helpen, realistische wel. Wees trots op de goede dingen die je gedaan hebt voor hem en vergeef jezelf de verkeerde dingen. Dat zal hij ook doen.

Destijds had je goede redenen om te doen wat je gedaan hebt, je hebt toen niet bewust de verkeerde keuzes gemaakt. Je kunt niet zeggen dat je beter had moeten weten. Je wist het niet. Je kon het niet weten. Achteraf kijk je naar de foto's met andere ogen. Omdat je het nu weet. Niet omdat je het toen verkeerd deed. Wees niet zo streng voor jezelf, maar vergeef jezelf.
Het leven wordt weer kleurrijk, sta het goede toe, voor hem. En al helemaal voor jezelf. Sterkte.

$_/-\o_$ Hier kan ik me alleen maar bij aansluiten; ga je niet schuldig voelen. Alle gevoelens en gedachten die je nu hebt komt omdat je nu achteraf op alle dingen terug kunt kijken, nadat alles door de bute op zn plaats viel. Tuurlijk zie je dan nu alle tekens die hij je gaf, maar dat komt omdat je nu alle gegevens hebt (sorry voor de plastische omschrijving) die had je toen niet en je mooie man heeft je al je foutjes allang vergeven. Dat liet zn gedrag op de bute ook zien; niet alleen hoe ernstig het eigenlijk was, maar ook dat hij je niks, maar dan ook niks kwalijk heeft genomen.

**Geplaatst**: 12-07-14 17:01

Geplaatst: 12-07-14 17:01

Houden van is soms ook laten gaan. Heel veel sterkte met het verlies.

**Geplaatst**: 12-07-14 17:02

Geplaatst: 12-07-14 17:02

Heel veel sterkte! Het beste voor het paardje maar wat zal jij de komende tijd rot voelen. Nogmaals sterkte!

**Geplaatst**: 15-07-14 12:07

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst: 15-07-14 12:07

Djiezzz Amy, ik lees nu pas dat je afscheid hebt moeten nemen van Umoyax.... en zulk afscheid gaat gepaard met heel veel 'what if' maar je hebt toch altijd naar eer en geweten gehandeld, met de jou beschikbare informatie.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, gecondoleerd, vreselijk....

**Geplaatst**: 15-07-14 13:02

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst: 15-07-14 13:02

TS, maak jezelf niet teveel verwijten. Het is gelopen zoals het is gelopen zodat je precies hebt geleerd wat je moest leren.

Ga nu genieten van je alle grijstinten en andere kleurschakeringen met Nashwa en ga ook vooral van en met haar leren, zodat je een nog completer mens wordt dan je al bent.

**Geplaatst**: 21-07-14 22:50

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst: 21-07-14 22:50

heel veel sterkte

ik heb ook alles meegelezen, en je bent echt lief en eerlijk tegenover hem! dat vind ik heel mooi ookal is het erg verdrietig :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-07-14 17:40

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst door de TopicStarter : 22-07-14 17:40

Af en toe heldere momenten. En terwijl de tranen over mn wangen stromen kan ik niet anders dan mn hoofd schudden in absoluut ongeloof. Net zo lang tot ik weer weg zak in ontkenning.
Hoe kan hij, juist hij, er nou niet meer zijn?

Ik weet dat het breekpunt zal komen, het moment waarop mn brein me niet langer beschermt tegen de pijn van de waarheid. En ik ben bang voor wat dat met me zal doen. Maar tot die tijd leef ik in ongeloof, in de mist tussen deze wereld en de volgende. De wereld waarin de liefde van mn leven nog bij me is.

**Geplaatst**: 22-07-14 20:34

Geplaatst: 22-07-14 20:34

Ah super veel sterkte toegewenst! Ik leef met je mee!! :(:)

**Geplaatst**: 22-07-14 21:24

Re: Dag mooi mannetje...wat zal ik je missen..

Geplaatst: 22-07-14 21:24

Wauw .. Verschrikkelijk om ze te laten gaan.. Niet alles op jou steken, je kan er ook niet aan doen! Denk aan de mooie herinneringen!