Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-08-07 07:52

Mariska en ik (1986 tot 2007)

Geplaatst door de TopicStarter : 14-08-07 07:52

Mariska en Ik (1986 tot 2007)

Het Begin

Ons verhaal samen begon op 25 juli 1986. Zij was de pony van de oom van mijn toenmalig vriendje. Ik weet nog heel goed dat we samen bij de weide van Ris stonden. Ik maakte een opmerking dat ze toch best wel dik was. Hij stelde wat omslachtig voor dat ik misschien wel voor haar kon zorgen. Ik wist in eerste instantie niet ik wat er mee moest. Het was toch een kleine pony en ik was inmiddels overgestapt op de paarden. Ik wilde het toch wel graag doen aangezien ik op dat moment geen verzorgpaard had. Ik ben midden in haar weide op de dijk gaan zitten. Mijn poetsspullen stalde ik uit op het gras en was er druk mee bezig tot ze naar me toe kwam. Daar was het eerste echte contact. Aangezien het al even geleden was dat ze een zadel op had gehad, besloot ik het rustig aan te doen. Soms ging ik op haar zitten als ze vaststond aan het hek boven op de dijk. Totdat de boer langskwam en haar losmaakte en mij het halstertouw gaf. Ook al had ik ze omgetoverd tot teugels, het hielp natuurlijk niets toen ik op haar blote, veel te dikke rugje de dijk af reed. Ze begon te draven en ik viel er zo af. Binnen een tel zat ik er weer op maar met een bok van haar kant moest ik in haar toch mijn meerdere erkennen. Het zadel en de zweep waren er zo bij gehaald en ons gevecht begon opnieuw. Dit keer kreeg ze me er niet af maar de bokken werden wel steeds hoger! Steigeren kon ze ook als de beste. Ze was trots, koppig en eigenwijs. De keren erna verdienden ook geen schoonheidsprijs. Het is allemaal verandert toen ik besloot haar anders te benaderen.

Vriendinnen voor het Leven

Ik gaf iets toe waarop zij hetzelfde deed. Vanaf dat moment waren we dikke vriendinnen. Haar streken hielden mij alert. Zoals de eerste keer dat ze in mijn kont beet toen ik haar hoef uit krabde. Of die keer dat ze me een lebber gaf in mijn gezicht en daarna vrolijk haar tanden in mijn hoofd zette! Ze wist me altijd te pakken op momenten waarop ik er niet helemaal bij was. Ik had geen bak om in te rijden. Daarom was ik in eerste insantie aangewezen op het pad van het land van de boer. Zodra we achterin waren was ze niet meer te houden en ging ze erg haar best doen om aan haar bit te ontsnappen zodat ze keihard kon rennen. Vaak mocht ze dat wel, tegen de tijd dat we voor waren was ze toch uitgeteld. Maar van telkens heen en weer rijden werden we niet gelukkig. Ik mocht een stukje van de weide gebruiken om wat dressuurmatig te kunnen rijden. Dat maakten we dan vrij van schapen door ze naar voren te drijven. Meteen een goede oefening! Het gebeurde wel eens dat ze uitgleed over een poepje of op het natte gras. Dan vielen we soms, maar als ik er weer op sprong, ging ze daarna meteen de schaapjes weer achterna.
Zo dik en zo stijf als ze was, begon ik met deze uitdaging. Ik begon maar eens met een kartonnen bord met Verboden te Voeren. Er waren veel mensen die haar brood kwamen voeren. Tja, dat gaat natuurlijk niet! En Mariska zou Mariska niet zijn als ze daar geen hap uit zou nemen. Het stond er als een heftig protest bij. Kort daarop heb ik het bord vervangen door een houten bord. Dressuurmatig stond ze in het begin. Ze wist de basis maar daar was alles wel mee gezegd. Beetje bij beetje gingen we vooruit. Ze heeft me geleerd de fout eerst bij mezelf te zoeken.
Als ik te snel was met mijn zweep dan kreeg ik een bok van haar. En hard ook. Bepaalde dingen nam ze niet. Het is een wijze les geweest waarvan ik weet dat niet iedereen hem leert (van een kleine pony). De keer dat ik haar zonder zadel reed en niet helemaal mijn dag had, kreeg ze me ook te pakken. Ze brak precies uit naar de kant waar ik de zweep niet had en ik kon haar dus niet corrigeren. Ze wist altijd de zwakheden op te sporen en dat in haar voordeel te gebruiken. Als mijn bui niet goed was dan accepteerde ze dat toch echt niet. Maar werd ik enthousiast dan ging ze heel hard voor mij werken.
Mijn vriendin Jenny had zich inmiddels ook bij ons clubje aangesloten. Ze reed nog maar heel kort op een manege maar ze heeft ijzersterk leren rijden op Risje. Zij had haar methodes om ons wat bij te brengen, zogezegd. Jenny was eerst best wel bang voor Ris. Ze durfde ook niet zo goed de zweep te gebruiken. Daar heeft ze dankbaar gebruik van gemaakt door Jenny soms in het nauw te drijven. Ik kon dat niet zo waarderen. Ik werd dan heel boos omdat ze Ris dat spelletje liet spelen. Op een keer ben ik omgekeerd toen ze aan het rijden was. Ik ging wat anders doen. Jenny kwam huilend naar me toe. Met een gebroken zweep! Ze was toen wel over haar angst heen. Jenny en Ris zijn hele goede vriendinnen geworden. We zijn een tijd lang een drie-eenheid geweest. Een tijd waaraan ik terug denk met een glimlach.
Zo had ik haar eindelijk zo ver dat ze aan de teugel liep. Ze ging steeds dieper en ik was zo trots! Ze begon steeds beter te luisteren naar mijn hulpen. Maar fout gedrag werd door haar afgestraft. Zo had ik wat rottigheid met wat andere paardenmeiden. Ik had het neefje van mijn vriend mee want die reed ook wel graag op haar en er was absoluut wat tussen die twee. Het mooie was dat ik in de verte die meiden al aan zag komen. Natuurlijk wilde ik Ris extra laten werken om te laten zien wat ze allemaal kon. En, hoe kan het ook anders, ze zette me compleet voor schut! Zo tegen de draad, die meiden lagen in een deuk. Na geen stap meer normaal te lopen besloot ik Mark op haar te laten rijden. Ze veranderde meteen van instelling en deed weer helemaal normaal. Ik was ook weer rustig na een kwartier en besloot het weer over te nemen. Fout, ze was het nog niet vergeten en begon meteen weer met haar bedrag van eerst. Dat is Maris in optima forma.

Buiten rijden in Benthuizen

We gingen ook vaak in het dorp rijden. Als we de brug overgingen kreeg ze van mij altijd de gelegenheid om even maf te doen. Op het gras mocht ze bokken en steigeren naar lieve lust. Daar maakte ze altijd dankbaar gebruik van. Maar met de eerste stap op de straat was ze weer normaal, teugels op maat en zweep goed.Behalve op de plekken waar ze mocht galopperen. Dan was het van te voren het haar uit je gezicht, teugels op maat en zweep goed vasthouden. Dan goed stil zitten anders ging ze omhoog. Jenny heeft ooit gezien dat ze haar ogen wegdraaide zodat veel oogwit te zien was. Op die momenten was het gevaarlijk want ze zou zo voor een auto springen. We gingen ook nog wel eens naar de bakker om een krentenbol te halen. Ze wisten het al daar, want ze kwamen de bestelling aan de deur vragen. Het is altijd een hongerlapje geweest. De mevrouw van het paardenwinkeltje waar ik toen heel veel kwam, maakte nog wel eens slobber voor haar favorietjes. Mariska heeft 1 x gehad. Ze stormde bijna het huis in en had de voortuin omgeploegd. Maar zelfs een kauwgompje op de straat of een platgewalste sinaasappel was zeer aantrekkelijk voor haar. Of die keer dat ze een hap van een plant wilde nemen die achter een ruit stond. Een mevrouw was daar net haar baby aan het voeden. Of een hap nemen uit de buik van de vader van mijn vriend! Dat zijn momenten dat je je rot schaamt, dat kan ik je wel vertellen. Maar ontroerende momenten waren er ook natuurlijk. Met een rit door het dorp wilde ze perse een bepaalde kant uit. Ze was zo overtuigd dat ze van me mocht gaan. Ze liep naar een veldje met spelende kinderen. En wie liep daar ook? Jawel, Mark, het neefje van mijn vriendje! Ze wilde hem even gedag zeggen.
Ze had altijd wel streken en dat is wat haar siert. De keer dat ze na een bevangenheid weer goed genoeg was om te rijden. Mijn vriendin Jenny en ik waren met haar gaan fietsen. Ik op de fiets en Jenny achterop met Maris aan een halstertouw. Ze werd zo druk dat Jenny en ik vielen. Mariska is normaal al een brokje dynamiet maar toen helemaal. Alle overtollige energie resulteerde in een hele gemene beet in Jenny haar bovenbeen. We zijn terug naar stal gegaan, hebben haar opgezadeld en toen heeft ze heerlijk kunnen racen. Wat konden die korte beentjes hard rennen! Niet te geloven! Maar wat deed het haar goed.
Met het buitenrijden werden haar hoeven niet mooier. Ik besloot op eigen kosten een hoefsmid te laten komen. De eerste was geen succes. Hij maakte geen kennis met haar en trok meteen een been onder haar vandaan. Van schrik begon ze te steigeren en ze kreeg meteen een dreun. Daarna is ze gaan vechten en zo heftig dat ze een spier in haar rug had verrekt. De keer daarop had ik Kees Wind laten komen. Hij kon wel met haar omgaan. Die man is goed en lief voor de paarden.
Wat mij ook goed is bijgebleven is dat als ze de kolder in haar kop had en wat anders wilde dan ik dan ging ze, als er een sloot was, altijd op het randje van de sloot steigeren. Dan zat ik hem echt te knijpen. Dan moest ik toch wel heel goed opletten om er heelhuids uit te komen.
Of die keer dat we buiten reden en ze niet goed wist wat ze met de schaduwen van de lantaarnpalen moest! Ze heeft er braaf een stuk of 5 gesprongen voordat ze doorhad dat er niets was om over heen te springen.

Ris werd van mij!

Na een aantal jaar was ik na het rijden weer eens heel trots op haar en sprak dat ook zo uit, niet wetende dat de boer mee stond te luisteren. Hij sprak me er op aan. Het kwam er op neer dat ik de enige was aan wie hij haar zou verkopen. Dat was een heel groot compliment voor mij. Ik kon heel goed met die man praten en hij had altijd een luisterend oor voor mij. En toen hij een paar weken later door een fietser heel gemeen werd geschept moest hij veel van zijn hobbydieren weg doen. Inclusief Mariska. Ik had nooit gedacht op die manier eigenaresse te worden van haar en het was ook absolut niet leuk om haar daar weg te halen terwijl hij in het ziekenhuis lag.
Zo verhuisde we naar een kleine stal op de Zegwaartseweg. Met een bak! Dit was voor Mariska het eerste echte contact sinds haar veulentijd. Ze was namelijk met 3 maanden van haar moeder weggehaald. Ze moest eigenlijk "voor de dood" zoals de boer dat noemde. Maar zijn dochter vond haar zo leuk dat Mariska naar hun ging. Voor het eerst in de weide met andere paarden was heftig. Ze werd door een paard tegen een hek gezet en is een aantal maal getrapt. Ze had een hele grote bloeduitstorting op haar vulva. Het was vreselijk om te zien. Ze gedroeg zich niet volgens de paardenregels waardoor ze niet begrepen werd. Ze had dit immers nooit geleerd van haar moeder. Op een gegeven moment lag ze wat beter in de groep en ze heeft zelfs een hartsvriendin daar gehad, Joanna.
Het was heerlijk om helemaal voor haar te zorgen. Sterker nog: ik heb delen van mijn MEAO examen al rijdend in de polder geleerd. Het was een fijne plek. (Mijn man vroeg op stal of ik verkering met hem wilde) Ware het niet dat onenigheid met een stalgenoot en de drang naar wat meer luxe me naar een andere stal in Stompwijk bracht. Het was financieel te hoog gegrepen maar ik heb er geen spijt van gehad. Ze hadden een bak waar je altijd in kon rijden, ook al had het heel hard geregend. De mensen keken altijd wel raar op. Kwam een meid van 1.60 m met een pony van 1.15 m aanlopen. Maar als ze eenmaal zagen wat voor temperament ze had, zal die mening vast wel bijgesteld zijn.
Dat gold dus ook voor de ponyrennen in Stompwijk. Ze had helemaal door dat ze heel hard mocht gaan! Tja, maar dat belletje, daar moet je toch echt op wachten. En als Ris niet naar voren kan gaan dan gaat ze omhoog.
Na een tijdje was de rust terug gekeerd bij de vorige stal en toen ben ik terug gegaan.
Het enige was dat er wat onregelmatig gevoerd werd. Daar hebben we van geleerd toen Ris een keer zo boos werd op haar buurman dat ze de achterwand van haar stal kapot geschopt had. Er zat toch eerlijk waar een gat in de houten wand (wat een licht!) en de wand stond nu niet echt meer in de loodlijn! Omdat ze niet echt lief was voor andere paarden (geen opvoedcursus van mama gehad) werd ze nog wel eens door de andere meiden geisoleerd. Dat resulteerde in een schop tegen het been van haar buurman. Die heeft heel lang last gehad van die trap. Als Mariska te lang bij andere paarden werd weg gehouden wist ze zich daarna helemaal geen houding meer te geven. Dat gaf dan een hoop gegil, gesteiger en gedreig van haar kant wat door de andere paarden niet goed werd opgevangen.

Oeps!!

Een naar verhaal is wel toen hoefsmid De Bruin (geloof ik) haar wilde bekappen. Hij deed wel meer paarden daar. Maar hij hoefde alleen al naar Ris te kijken of ze begon te trappen naar hem. En ik kon gewoon elk hoefje opnemen die ik wilde. Hij zou een ander keer terug komen met muisjes. Een kalmerend iets wat over haar voer kon. Prima. Ik dacht dat ik wel even van mijn werk heen en weer kon. Maar op stal kwam hij niet opdagen en ik ben na een uur weer terug gegaan naar mijn werk. Ik ben boos gaan bellen en kreeg zijn dochter aan de lijn. Die vroeg of ik een afspraak had met haar vader. Ja dus. Wat zij daarop vertelde greep mij echt aan. Hij was die nacht aan een hartstilstand overleden. Ik geloof nog tot op de dag van vandaag dat ze heeft gevoeld dat hij niet in orde was en daarom haar kans schoon gezien om aan een pedicure te ontkomen. Daarna ben ik bij Kees Wind gebleven. Voor mij geen andere hoefsmid meer.
Ook voor de veearts was het geen lieverdje. Ze begon door het stalklimaat last te krijgen van haar luchtwegen en de veearts kwam regelmatig langs. Ze deed alles om aan hem te ontkomen. Op een keer stond ik in haar stal met de deur nog open terwijl de veearts naar haar longen luisterde. Ze rende dwars door me heen zo naar de bak. We hebben haar moeten vangen. Daarna, zo slim als ik dacht te zijn, heb ik de deur achter mij gesloten. Ik ben weer direct voor haar gestaan. Foutje, ze dacht kunnen ontsnappen en nam weer een run. Ik kan je vertellen, dat deed zeer.... Bij elk onderzoek van de veearts of het zien van een naald was ze niet te hanteren. Ze kreeg al snel de bijnaam pitbull of die witte draak. Zo klein als ze was, het bleef een brok dynamiet.

Bronchitis en Leververvetting

Door het stalklimaat en meer salaris ben ik naar de Voorweg verhuist. Een heerlijke binnenbak die niet al te stoffig was, een luchtige stal en het Westerparkt. Een leuke tijd. Behalve toen ze eindelijk naar buiten mocht in de weide met de andere paarden. Toen heeft ze een pony getrapt waarvan de eigenaresse de nicht was van dat andere paard! Deze heeft ook lang last gehad.
Maar we hebben er ook gelachen hoor. De paarden in de bak wisten niet wat er gebeurde als Ris met deken op werd uitgestapt in de bak. Ze schrokken zich rot.
Op een mooie zondag werd ik onverwachts meegevraagd naar Scheveningen. Maar dat is een hoop water! Het was gigantisch om met haar daar te rijden, we hebben genoten. Het was nog vroeg dus heel rustig. Op weg naar huis wilde ze de trailer niet in. We stonden voor die manege vlak bij het strand en er stonden wat meiden te kijken. Tja, ik had geen zin in een scene dus heb ik haar bij haar kontje gepakt en haar de trailer ingeduwd. Die meiden keken daardoor nog gekker. Ze had me heel gemeen kunnen trappen maar ik vertrouw haar.
Toch wist ik me geen raad met haar longen. Ik ben zelfs met haar naar Utrecht geweest zodat ze helemaal onderzocht werd. Ze had toch echt een chronische bronchitis en moest naar een echte buitenbox met alle toeters en bellen. Die faciliteiten ontbraken waardoor ik terug ging naar de stal in Stompwijk. Daar heb ik ook een fijne tijd gehad.
En ook hier schrokken de paarden van Maris met haar deken. Ze hebben haar zelfs een keer de sloot ingejaagd. Het naar stal brengen was ook een apart ritueel. Denk nu niet dat je Ris kan pakken om haar netjes in stal te zetten?! Welnee, daar is eten! Ze heeft volgens mij wel kindjes meegetrokken omdat ze dachten dat ze zo lief was. Dat was ze ook wel maar ze had haar kuren.
De renbaan die er was, was ideaal voor Ris. Wat kon ze zich daar op uitleven. De bocht terug naar stal was favoriet. Lekker steigeren! En daarna heel hard naar voren galopperen. Op een keer bleef ze te rustig naar mijn zin. Ik moest haar aansporen voor een galopje en of dat nog niet het ergste was, ik kon haar zo terug nemen naar stap!! Ik heb haar op stal gezet en heb de veearts gebeld. Met bloedafname deed ze wel weer lastig maar goed, dat is een bekend probleem. Er kwam een leververvetting uit. Ze zat onderaan de rangorde en kwam onvoldoende bij het eten waardoor haar lever vetten uit het lichaam was gaan aantrekken. Gelukkig was ze snel weer de oude.
Ze had er ook regelmatig mok en zelfs een keer een snede opgelopen. Die kon ik heerlijk in de biotex zetten om daarna de kootholte te fohnen en te zalven. Ze liet het allemaal heerlijk toe.
Hier hebben we ook meegedaan aan de ponyrennen. Ze wist het nog precies. Veel steigeren en stennis schoppen. Voor een hoop mensen moet het een hengstje geleken hebben. Die opmerking kreeg ik in ieder geval wel vaak omdat ze echt een hele gespierde hals had.

Aangespannen Rijden

Ik werkte toendertijd zelf ook in Stompwijk en ging vaak voor mijn werk als na mijn werk na haar toe. Ik ben daar ook begonnen met haar te leren een wagentje te trekken. Eerst met een oude band achter haar aan over het erf en daarna door het dorp. Ze deed het allemaal voor me. Ik kreeg hulp van de buurman van de stal en dat leek niet echt in goede aarde te vallen bij de staleigenaar. Misschien zat ik er compleet naast maar het voelde niet goed. Ik had op een halve kilometer van mijn werk een stalletje gevonden waar ze ook een buitenboxje had, veel op het land kon en iemand die ook ervaring had met aangespannen rijden. Er was ook nog een bak aanwezig waar ik in kon rijden. Lekker kleinschalig en het rijk zowat alleen omdat het verder allemaal eigen paarden waren. De stal was vanaf de eerste van de maand van mij. Maar aangezien ik het niet zag zitten om langer te blijven en onenigheid had over de opzegtermijn heb ik Ris op de uitlaatvelden van het pension van mijn werk gezet. Ik werkte toendertijd bij het Huisdierencrematorium. Het was een gave tijd. Ik werd luid hinnikent begroet. En overdag stond ze op het veldje voor het kantoor. De eerste dag ging ze liggen. Eerst schrok ik, tot ik me realiseerde dat ze zich zo veilig voelde met mij in de buurt dat ze lekker ging liggen! Na het werk gingen we rijden en dan liet ik haar steigeren. En zo gingen we het terrein af. Ze heeft ook een keer met haar tanden de motorkap van een auto van een crematieklant beschadigt. Ik zag het gebeuren, vreselijk! Verder kon ze ook bij het raam van mijn werkgeefster. Ze deed dan het raam open om naar binnen te kijken. Was ze het zat, dan deed ze met haar kont het raam weer wat dicht! Ja, die kon wel een potje breken bij mijn werkgeefster.
Piet, de nieuwe staleigenaar heeft mij super geholpen om Ris voor de wagen te krijgen. Ik had zelfs mijn koetsiersbewijs gehaald, werd lid geworden van de ponyclub en had een mooie wagen gekocht. Wat kon die griet lopen zeg!! Strekken!! Niet normaal meer. Alleen met de Stompwijkse Paardendagen was het lastig. Het ringsteken werd op dezelfde plek gegeven waar de ponyrennen ook plaats vonden. En die had ze een paar keer gedaan dus wist ze wat ze moest doen. Ze heeft zo hoog gesteigerd dat we bijna omgeslagen zijn. Er stond telkens een volwassene naast om haar in bedwang te houden. Wat een vermaak! De mensen moeten heel hard gelachen hebben. Wat een tijger. Ze liep helemaal scheef omdat ze niet hard mocht galopperen. Met ringsteken in Leidschendam had ze zich ook zo misdragen. Ze werd er gewoon hyper van.
Ik ben ook eens terug gegaan naar haar eerste eigenaar, de boer in Benthuizen. Ik heb hem opgehaald met Ris en wagen. Ik heb met hem een rondje door Benthuizen gereden. Wat was hij trots!! Hij zat maar te Rissen op de bok. Ik weet zeker dat hij het heel mooi vond. Hij gom helemaal.
Zo herinner ik mij een droom..... Mariska lag in het water en ik had moeite om haar hoofd boven water te houden... Geschreeuwd heb ik..... De volgende dag zat ik niets vermoedend op de bok. We reden op de Stompwijkseweg. En wat nooit gebeurde, gebeurde nu wel. Ze schrok van een bus en sprong opzij. En echt, het scheelde een paar centimeter of ze was de vaart in gevallen. Het enige wat ik dacht was dat mijn mes in mijn kastje in de bok zat. Ik had haar er nooit op tijd uit gekregen en ze had misschien wel kunnen verdrinken. Later op de terugweg naar huis herinnerde ik mijn droom. Ik kreeg er kippenvel van....

Mijn reddende Engel

In deze periode heeft Ris mijn leven gered. Ik was van overspannen toestand naar een flinke depressie gegaan en heb in een heel diep dal gezeten. Mariska was degene voor wie ik door ging. Zij was degene die ervoor zorgde dat ik geen foute beslissingen heb genomen. Alles kon me afgenomen worden als ze maar van Maris afbleven. Haar geur kalmeerde me. Met haar hoofd op mijn schouder kon ze me ook goed aankijken. Desgewenst met een lebber erbij.
Ik kon me helemaal afsluiten voor de wereld als ik bij haar was. Niets anders dan Mariska en ik en voor ons een weide dat als vogelreservaat is opgesteld. De rust die me dan overspoelde was heerlijk. Ik merkte ook ineens weer op dat achter donkere wolken gewoon het zonnetje scheen! Een hele openbaring als je al een tijd alleen maar donderwolken ziet. Letterlijk braken de wolken en kwam er een mooie zonnestraal.

Zweten voor de andere Hoefsmid

Mariska heeft hier ook diverse keren last gehad van haar hoeven. Ik kwam toendertijd bij Meursing. Uit rontgenfoto's bleek dat ze weer eens bevangen was. Als onderdeel van de therapie werden haar ijzers achterstevoren gezet zodat de teen ontlast werd. Er kwam een jonge hoefsmid aan (ik hoop dat hij niet in opleiding was, dan was hij zeker gestopt met zijn opleiding!) die Mariska zou gaan beslaan. We hebben haar uiteindelijk met 2 volwassen mensen tegen een hek aan moeten klemmen zodat hij veilig haar ijzers eronder kon doen. Ze heeft alles gedaan wat niet mocht om er onder uit te komen. Die gozer was heftig onder de indruk van haar prestaties. Tja, hij heette dan ook geen Kees! Alhoewel Kees Mariska ook vaak op deze manier moest beslaan, konden we dat "gewoon" met zijn tweetjes. Al met al denk ik dat de miskleun van de eerste hoefsmid een hoop verziekt heeft.

Kinderen

Ik was zwanger van mijn eerste kindje. Ik had al bijna afscheid genomen omdat haar hoefbeentjes gekanteld waren. De rontgenfoto's lieten gelukkig geen verslechtering zien na een behandelperiode dus ze mocht blijven. In de tussentijd had ik haar al ingeschreven voor de Paardenboerderij. Toen ik in mijn kraamtijd zat, werd ik gebeld. Ze kon komen. Ik schrok wel hoor. Maar goed, de beslissing was snel genomen. Ze zou het er goed krijgen. Deze man weet veel van bevangen pony's af. Het was wel een vorm van afstand doen. Met een jonge baby heb je toch gewoon niet zoveel tijd als voorheen. Daarnaast was ik ook heel ziek geworden. Ik bleek een chronische darmziekte te hebben.
Toch ging ik met mijn kind wel eens naar Risje toe. Het viel me op hoe lief en zachtaardig ze voor hem was. Als hij op haar zat, durfde ze amper te bewegen. Dat zijn leuke foto's geworden. En als hij dan mocht rijden op haar zat hij vol plezier in de maat van haar tempo mee te zingen.
Na de tweede baby werd onze financiele situatie op een gegeven moment zo hachelijk dat ik niets anders kon doen dan haar over te doen naar Soest. God, wat heeft dat een tranen gekost toen ik het mij realiseerde dat ik mijn gezin in financiele nood zou brengen als ik haar bij me hield. Ze werd met spoed op de lijst gezet.

Naar Soest ?

Maar je kinderen gaan toch voor, dat is de waarheid. Alles was geregeld en het was de dag voor haar vertrek dat ik telefoon kreeg van de staleigenaar. Het verzorgertje van Ris had gehoord dat ze weg ging en wilde haar eigenlijk wel overnemen. Mijn hele wereld stond op zijn kop. Hoe durfden ze!! Had ik me eindelijk berust in het feit dat ze naar Soest ging, kwam dit voorstel ineens. Ik heb even overlegd met wat mensen en daarna een contract opgesteld. Het moest dezelfde avond nog ondertekend worden. Zo gezegd zo gedaan, ik had Ris geschonken aan een meisje van 16 jaar onder bepaalde voorwaarden. Kort daarop werd ze ziek.

Nierfalen

Ze kreeg nierfalen. En aangezien ik al een flink aantal jaartjes dierenartsassistente ben, weet ik iets meer dan de gemiddelde Nederlander. Ik zag haar vermageren en toen kreeg ik het toch wel benauwd. Wat nu? Poedertjes, voer en weet ik veel allemaal nog meer werd uit de kast getrokken. De mooiste dekens werden gekocht. Maar in mijn achterhoofd wist ik dat ze nooit meer beter zou worden. Ik heb geen patientenkaart gezien maar ik wijd het toch aan slijtage. Ze was gewoon op. Nu weet ik dat ik als assistente denk, ook als het gaat om mijn eigen dieren of dieren die mij heel dierbaar zijn. Houden van is : kunnen laten gaan.
Wat mij betreft had ze mogen gaan zodra het controlebloedonderzoek uitwees dat de therapie niet of onvoldoende aansloeg. Deze informatie is mij onthouden... Ik kan alleen maar gissen.
Volop in het gezinsleven heb ik Mariska ook gevoelsmatig wat losgelaten. Totdat ik werd aangesproken door een oud stalgenoot. Of ik wel wist hoe slecht ze er bij stond? Nee, ik heb afstand van haar gedaan en heb haar al een tijd niet gezien. En heel raar, later die dag kreeg ik het bevestigd van een ander oud stalgenoot. Een zak met botten, zo werd ze omschreven. Ik was vreselijk overstuur. Mijn man kwam eerder naar huis om de kinderen op te vangen zodat ik alleen naar Ris kon. En wat heb ik gehuild!!! Mijn hart bloedde!!! Dit had ik nooit zo voor haar gewild! Ondanks alle goede zorgen was ze zo vermagerd!! Aan bepaalde omstandigheden en haar (niet) reageren merkte ik dat ze echt niet lekker was. Ze zwabberde op haar beentjes. Haar strijdlust was uit haar ogen, geen sprankje levenslust zag ik die middag. Ik ben haar gaan poetsen aangezien ze haar wintervacht nog had. Ik merkte dat ze dat wel lekker vond.
Ik heb contact gezocht met de huidige eigenaresse en die was ook al tot dezelfde conclusie gekomen. Vanavond wordt ze ingeslapen door mijn collega. Na haar dood is ze weer van mij. Woensdag breng ik haar met een andere collega naar het paardencrematorium. Haar as wil ik uitstrooien over een plek die heel dierbaar is voor ons.

Afscheid nemen doet Pijn

De afgelopen dagen neem ik de tijd om afscheid te nemen. Ik ga regelmatig naar haar toe. Borstel haar lekker Ik heb me voorgenomen om haar wintervacht er zoveel mogelijk af te krijgen. Ik moet zeggen, dat lukt aardig. Mede doordat andere mensen ook afscheid van haar nemen en dan haar borstelen. Ik ben dan echt een uur bezig met haar terwijl de herinneringen allemaal voorbij komen, ik geniet weer heerlijk van haar geur en bedenk me dan dat haar dagen geteld zijn.
We zijn met het gezinnetje naar haar toe gegaan. De kinderen hebben wat gepoetst en zelfs mijn man ook. We hebben nog een tijd na staan praten met Hans, de staleigenaar, over van alles.
Jenny is ook nog afscheid komen nemen. Ze wist niet goed of ze dit wel wilde. Ze wilde liever Ris in haar gedachte hebben zoals ze vroeger was. Gelukkig is ze toch gekomen. Het was een positief bezoek, Ris reageerde door een licht gilletje te geven toen een paard kwam neuzen bij haar. Ik heb Jenny nog de tijd gegeven om alleen te zijn met haar en dat had ze hard nodig. Jenny was zich er pijnlijk van bewust dat ze Ris niet meer zou zien toen we wegreden.
De pijn is haast ondragelijk. Ik heb een constant misselijk gevoel in mijn buik. Heb hoofdpijn en soms kots ik de boel onder. En ondanks dat mijn man, familie, vrienden en collega's mij bij staan heb ik het gevoel dat sommige mensen mijn verdriet niet begrijpen. Ik heb toch afstand gedaan? Ja, ze is uit mijn bankboekje gegaan maar zeker niet uit mijn hart. En dat ik mij soms als een ijskonijn voordoe? Dat is pure liefde....

Risje,

Bedankt dat je mijn vriendin wilde zijn.
Bedankt voor de wijze lessen die je me gegeven hebt.
Bedankt voor alle knuffels en lebbers van je.
Bedankt voor het vertrouwen dat je in mij had.
Bedankt voor de hele mooie tijd die we samen hebben mogen beleven.
Bedankt dat je zo voorzichtig bent geweest met mijn kindjes.
Bedankt voor de keren dat je me in mijn dromen hebt opgezocht om weer fijn samen te rijden.
Bedankt Mariska, bedankt voor alles, je bent een persoon uit duizenden.
Ik vergeet je nooit!!