Geplaatst Op 11-07-2007, kwam animo met zijn achterbeen vast te zitten in het luik van zijn stal, vraag me niet hoe maar het is gebeurd.
Na 20 minuten is hij gevonden, stribbelend, worstelend maar nog steeds met zijn been vast.
Ze hebben het luik eruit moeten schroeven, zodat hij zijn beentje los kon halen.
Het zag er slecht uit...
Ik was aan het werk, en werd gebeld door de stalhulp,tevens een goede vriend van mij.
Mariel, je moet nu komen het ziet er niet goed uit voor animo.
Ik kon weg van mijn werk, maar had nog geen vervoer naar de manege, ik een vriendin gebeld die kwam mij ophalen.
Imiddels weer telefoon, Animo moest op aanraden van de dierenarts naar de kliniek in Utrecht.
Dus ik en vriendin daarheen gereden, omdat animo ook al onderweg was in de trailer.
Daar aankomen, waren ze hem net aan het uitladen, toen ik hem zag met zijn beentje helemaal in het verband, en nog bloed wat eruit kwam ... ik hield het niet meer en rende naar hem toe, om mijn armen om hem heen te slaan.
Ik nam hem mee naar binnen, daar kreeg hij een lichte verdoving, en gingen ze de wond schoonmaken, en bekijken.
3 tot 4 lappen vel waren er helemaal af, aan de binnekant op zijn pijpbeen zat een gat, dat was nog niet eens zo erg, want aan de buitenkant was 1 lap vel zo ver eraf, en de wond zo diep dat je zijn spieren, pezen en zijn bot zag zitten.
Mijn ventje, hij hield zich zo kalm, zo rustig.
Er moesten foto's en echo's gemaakt worden, dus ik nam hem mee naar de volgende ruimte.
Ondertussen was het wachten, wachten, het duurde zo lang!
Toen kwam monica(vriendin die zijn moeder heeft ingereden, ze heeft Animo te wereld gebracht, en heeft tevens zijn volle zus gekocht van de manege) naar buiten, en ik zag al aan haar gezicht dat dit niet meer te redden was.
Ik kon niks zeggen alleen maar huilen ... mijn amimo
De arts kwam erbij, en vertelde mij dat hij met 2 operaties+8 weken op de kliniek en intensieve behandelingen maar 10% kans had om alleen een weide paard te worden, zonder enige enkele andere inspanning.
Tuurlijk Animo was niet van mij, maar van de manege, dus we moesten bellen met de manege, en vragen wat hun wilden.
Ik wist het al, ik had hem zelf ook nooit alles laten doorstaan, voor die 10%, wat is dat nou?
Dus er werd meteen besloten dat Animo ingeslapen moest worden ... ...
Ik nam hem mee naar de ruimte, waar hij zijn laatste adem zou nemen.
We namen afscheid, hun namen hem mee naar binnen en gaven hem een slaapmiddeltje, toen kwamen ze ons halen om bij hem te zitten terwijl hij die stomme blauwe spuiten kreeg, dat zijn hartje deed stoppen.
Ik hadzijn hoofdje in mijn armen, mijn hand op zijn neus, en blies zijn laatste adem in ... daar ging hij, mijn trots, mijn werk, mijn toekomst ...
Vergeten zal ik hem nooit, hij kwam zo iel ter wereld, en ik hem hem 2 jaar lang zo goed verzorgd, volgestopt met lekkers, en hem zo verwend.
Ventje, je was net 1 week terug van de wei, en nu dit
Ik ga je missen, maar ik kom je nog wel tegen...
Hij is maar 2jaar en 1 maand oud geworden.
Dit gedicht kreeg ik van Shari&Maik, in een mooie fotolijst, met al zijn foto's omringd
Lieve Marielle
De manier waarop wij uit elkaar zijn gegaan is hard
Ik weet dat ik het je niet altijd makkelijk heb gemaakt
Ik ben niet altijd even lief en respectvol tegen je geweest en dat spijt me.
Maar ik weet wel dat ik altijd van je heb gehouden!
Ik ben er trost op dat jij mijn baasje ben geweest,want dat is hoe ik jou zie.!
Ik herkende je voetstappen uit alle voetstappen die maar in mijn richting kwamen.
Voelde je liefde en ik wist dat je eerlijk tegen me was.
Dankzij jou heb ik meer vertrouwen in andere mensen gekregen.
eerst vertrouwde ik ze niet, maar dankzij jou liefde voor mij, je consequentheid en eerlijkheid hebben mij over dit wantrouwen heen geholpen, en daar ben ik je dankbaar voor.
Helaas was ik op het laatste moment van mijn leven niet meer precies de Animo die ik de laatste tijd wel was, en dat vind ik jammer.
Ik had pijn, ook al liet ik dit niet merken.
Ik hoorde de laatste tijd veel complimentjes over me, dat had ik echt wel door!
In plaats van gemeden te worden door mensen, kwamen ze nu naar me toe! En dat voelde goed!
Ik werd zekerder van mezelf, en durfde het af en toe zelfs tegen hector op te nemen!
Ik weet dat ik je nooit heb kunnen vertellen hoe dankbaar ik je ben, voor alles wat je hebt gedaan, maar hoop dat een keer zacht briesen wel een teken voor je is geweest.
Toch bij deze lieve Marielle, wil ik je bedanken.
En je vertellen dat je niet meer verdrietig moet zijn over mij.
Ik heb het goed nu.
Ik heb de rust die ik nog niet nodig had, maar wel waardeer
Ik had graag heel trots met jou op mijn rug gelopen, want dat had ik graag gedaan!
Helaas is het nooit zover gekomen.
Toch zou ik het fijn vinden als je af en toe nog aan me dacht
Weet dat ik altijd op je zal letten
Je zal helpen
Je hoeft maar aan me te denken, of ik ben bij je
In moeilijke tijden zal ik je proberen steun te geven
Maar denk alsjeblieft aan de leuke momenten met mij
want die zijn veel waardevoller geweest dan welke slechte moment ook!
Animo.
Hier wat foto's uit de kliniek, wat kijktie nog lekker fris daar ....
het armoedige halster, maarja je kiest niet als je snel moet handelen, je pakt wat het meest dichtbij is.
Wachtend op de verdoving, die hij kreeg voordat hij het slaapmiddel kreeg
Ik had het echt niet meer
Verdovingsmiddel ingespoten ... ik moest hem meegeven aan de arts. . ., daar is hij op de grond gelegd, en hebben ze ons geroepen om erbij te zijn als hij het slaapmiddel krijgt...
Pfft wat moest ik huilen zeg.
Hier de wonden, valt best mee zo toch? Helaas was de meest linker wond zo diep, zo gemeen
