Geplaatst Zo zwaar, dat het mij nu ook pas (met veel tranen) lukt om dit topic te maken...
Mijn maatje, mijn spiegelbeeld, mijn alles...
27 juli was je plots ziek. We hebben gestapt.
Je mestte, plastte, maar werd eigenlijk steeds suffer.. Je had koorts..
Veearts gelijk gebeld en waren onderweg..
Ze hebben de symptomen bestreden en we moesten het in de gaten houden...
En toen mijn nachtmerrie.....
Mijn telefoon ging rond half 4 's nachts 28 juli..
Jitze ging achteruit en veearts was weer onderweg..
Een rit naar stal heeft voor mijn gevoel nog nooit zo lang geduurd..
Eenmaal op stal was er stilte...
Ik zag hem liggen...
Iedereen keek verroerloos onze kant op...
Niemand wist wat ie moest zeggen...
Toen zei de veearts wat ik alleen in mijn nachtmerrie dacht te kunnen horen; ''Hij is er al niet meer''...
Zo onwerkelijk, zo snel, zo uit mijn leven gerukt...
Stilte, leegte, machteloos, groots verdriet...
Woorden schieten te kort...
Waarom nou jij!?
Herinneringen blijven. Wij waren 1...
Vaarwel lief, knap, eerlijk vriendje...
Dit verlies is onbeschrijfelijk...
Zoveel ogen heeft Jitze geopend, zoveel hartjes veroverd...
Jitze is maandagavond ziek geworden... Koliekbeeld met koorts...
koortsverlager en buikontspanner gekregen...
Binnen 8 uur was hij overleden...
Jitze was heel gevoelig op voeding...
Hoogstwaarschijnlijk heeft hij iets binnen gekregen waar hij heel heftig op heeft gereageerd..
Met dood als gevolg...
Jitze is eervol gecremeerd...
Zijn as wordt momenteel in een witgouden ashanger verwerkt met het symbool 'infinity'...
Zijn as zal ik samen met ons andere paard Santos gaan uitstrooien (wanneer hij ingereden is)...
Op alle lokaties waar ik met Jitze mooie herinneringen heb...
Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt,
Maar ik voel elke dag dezelfde pijn.
Waarom werd je bij me weggehaald?
Waarom mocht je niet gewoon dicht bij me zijn?
Nog steeds dezelfde leegte in mijn hart,
Nog steeds dezelfde handen op mijn keel.
Boos op de God die jou niet wilde helpen,
Boos op een wereld die niet stoppen wil.
Ik zie nog steeds de tranen in je ogen,
Die je het liefst verborgen hield voor mij.
Hoe klein je was, je wilde mij al sparen.
Je hield je groot en je verbeet de pijn.
Ik wilde elke dag wel met je ruilen,
Ik wens nog elke dag dat ik het was.
Jou te zien lijden en niet kunnen helpen,
Die onmacht sloopt me nog elke dag.
En niemand vertelt me wat de reden is,
Dat alles zo verandert,
Ineens is alles anders.
Het was toch goed, zoals het was?
Jij deed toch niemand kwaad?
Ik begrijp het niet…
En niemand…
Vertelt je hoe je verder moet.
Als alles wat je lief is,
Ineens voor altijd weg is.
Eén moment is alles goed.
En dan vertelt een stem je,
Dat het ophoudt...
Nee, niemand…
Vertelt mij wat de reden is.
Dat alles zo verandert,
Ineens is alles anders.
Het was toch goed zoals het was?
Wij deden niemand kwaad, toch?
Ik begrijp het niet…
- Marco Borsato / verlies
Hopelijk galoppeer je nu voluit over de grasvelden... Denkend aan onze mooie herinneringen samen...
In mijn hart zal jij altijd voortleven...
En wat vreselijk dat ze om deze reden is overleden 
Sterkte. 
wat erg...zo snel ineens weg....
