
Nooit gedacht hier ooit mijn verhaal te hoeven doen en dan al helemaal niet voor onze droom, onze trots.
Wat er is gebeurd zullen we nooit weten wat de gevolgen waren maar al te goed. Wat een hel!!
Mijn lief, mijn alles: afscheid nemen doet zo'n pijn. Ik heb gegild, geschreeuwd dat het over moest zijn. Mijn engel zo te moeten zien lijden. Ik heb boven op haar gelegen toen zij de verlossende spuiten kreeg en ben bij haar gebleven tot haar hartje stopte.
We zijn gebroken. Wat doet dit een pijn.
Zo oneerlijk, ze hoort nog bij ons te zijn.
Een jaar geleden heb ik haar op de wereld gezet, wat waren we trots.
Nu heb ik haar moeten laten gaan door een noodlottig ongeval.
R.I.P. Pukkie, Nelleke, je zult altijd in onze gedachten zijn.