Geplaatst Lieve Tim,
19 maart 2011 kwam jij officieel na mij toe. Wat was ik trots. Van het eerste moment voelde ik me mezelf bij jou en zo veilig. Tuurlijk hebben we vooral de eerste drie maanden onze downs gehad maar daarna kwamen toch echt de heerlijke momenten. Elke keer weer was het genieten bij je en ik had nog zoveel mooie plannen met je.
We zouden nog gaan crossen, we zouden nog op velen wedstrijden gaan en wij zouden samen een B parcours aan springen en bovenal genieten.
Genieten dat deden we samen he knappe Tim? Het is altijd een feestje geweest om op je te rijden en om met je bezig te zijn. Die grote mooie ogen en die vrolijke oren, wat ga ik die missen.
Het enige wat ik kan sinds vanacht is huilen huilen huilen. Waarom vraag ik mij steeds af. Was het dan ons echt niet gegund? 2012 begon voor ons met droes waar je moeilijk van herstelde. Na de droes kreeg je een trap van een ander paard waardoor je kreupel werdt en een maand geleden hadden we een koliekaanval. Was die aanval een voorteken?
Ik had jou nog zo beloofd je nu heel te houden zodat we weer lekker aan de slag konden. Helas heb ik die belofte niet waar kunnen maken lieverd.
Tim je bent een bijzonder paard. In het dikke jaar dat ik jou heb mogen hebben ben ik erachter gekomen hoe ontzettend bijzonder jij bent. Zo heerlijk braaf en rustig en ontzettend groot hart voor je eigen baasje. Ik was doodsbang met springen maar met jou sprong ik vanuit een drafje 1m. Je hebt mij zoveel bijgebracht in dit mooie jaar en ik had zo gehoopt dat ik nog 10 jaar van je mocht genieten. Rot koliek.
Gisteren werdt ik gebeldt door mijn stalgenootje, ik was net begonnen op mijn werk. Ze kwam met de mededeling dat jij je niet zo lekker voelde en wat onrustig was. Na een halfuur belde ze mij dat je steeds slechter werd en heb ik ondertussen de dierenarts gebeld en ben naar je toe gegaan. Ik voelde al dat het dit keer echt niet goed zat.
Op stal aangekomen zag ik je lopen in de binnenbak. Je was wat wankel en wou graag liggen maar stapte dapper door. Even flitste het beeld van Joris door mijn hoofd.. Het zou toch niet? Niet weer een.. De dierenarts kwam en constanteerde een gaskoliekje. Je kreeg een spuitje en na wat afstapwerk en even longeren kon je weer op stal.
Van de dierenarts mocht je met de laatste voerbeurt wel een handje brok en die heb je ook gehad. Nog geen 5 minuten later zie ik je liggen. Ben weer met je gaan stappen maar je leek aardig fit. Toch maar de dierenarts bellen. Kwartiertje longeren, kwartiertje op stal en kwartiertje longeren.. Je liet het gas mooi los dat zeker, maar je werd zo ontzettend onrustig. Dierenarts gebeld en die is gekomen en vanaf dat moment ging je zo hard achteruit. Zoveel pijn had je, arme Tim.
Ik weet eigenlijk niet meer wat er allemaal gebeurde, alleen dat de dierenarts zoveel pijnstilling in je gespoten heeft waar die een olifant bij wijze van spreken mee had om kunnen leggen. De pijn brak er dwars doorheen.
Een halfuur later waren wij al onderweg naar Utrecht. In de trailer was je onrustig maar toen we aankwamen stond je nog. Je was ijs en ijskoud maar wel goed wakker. Toen we binnen waren werd je gelijk onderzocht en het nieuws dat daaruit kwam. Ik wou het niet weten en besefte het ook niet. Ik kreeg de keuze om te operen en wou het echt doen, echt waar. Maar we hadden er niks mee gewonnen. Jou situatie was zo complex dat het geen kans van slagen had.
Je hebt trouwens daar de dokter nog wel goed geraakt met je achterhoef, dat bloede goed.
Om jou zo te zien staan is het ergste wat ik gezien heb. De keuze maken dat het genoeg was was het beste en enige wat ik kon doen. Wat heeft die beslissing mij pijn gedaan. Je bent heel rustig gegaan en ik hoop dat je doet wat ik zeg. Geef Joris een hele dikke kus van mij daarboven.
Lieve Tim, ik heb een jaar van je mogen genieten, wij hadden nog zoveel mooie plannen maar helaas mag het niet zo zijn.
Rust zacht topper, ik zou je nooit nooit maar dan ook nooit vergeten.
Mijn knappe man. Wat is het leven toch soms ontzettend oneerlijk
. 
