Geplaatst Laat ik maar bij het begin beginnen. Toen ik voor het eerst kwam rijden in oktober 2008, viel jij mij al direct op. Je stond in de paddock, en je was echt een scharminkel. Je was net op stal, en was heel erg op jezelf. Ik als klein meisje van 11 vond paardrijden doodeng, maar iets in die paarden trok me heel erg aan. De eerste 3 lessen heb ik gereden op een pony die door iedereen benoemd werd als ‘braafste pony van stal’. Maar in les 4, eigenwijs als ik was, wilde ik zelf leren sturen. Geen probleem, en ik werd op jou gezet.
Nou en die eigenwijsheid werd me gelijk afgeleerd, want jij was nog 3 keer zo erg als ik. Als de ruiter niet duidelijk was, waarom zou jij dan iets doen. Dus les 4 was vooral in het midden stilstaan. Op een gegeven moment kreeg ik je achter een ander aan. Jij kreeg er plezier in, en voor ik het wist werd er aan me gevraagd; ‘Durf je al in galop?’ Maar ik twijfelde want ik vond het best wel eng, maar bij het woord ‘galop’ was jij al in galop, dus daar zat ik dan.
Ik kreeg er plezier in en leerde langzamerhand jou te sturen en te rijden. Jij werd steeds stoerder, ook tegen de bazin van de kudde. Zo ben je een keer tussen haar en haar eten gaan staan, dus ze begon eerst met haar oren plat leggen. Je bleef staan, dus ze kwam dreigend op je aflopen, en ineens rent ze op je af, en draait d’r kont naar je toe. Slim als je was, gaf je haar eerst een trap en rende je daarna keihard weg, voordat zij je kon trappen. Wat heb ik om je gelachen, zo als je daar stond.
Jij was ook vriendjes geworden met de andere paarden die bij je in de paddock stonden, maar je grootste vriend was toch wel een fries. Altijd spelen en rond rennen door de bak, en als je vriend niet meedeed dan vond je wel een ander slachtoffer, die je dan net zo lang beet tot hij boos werd en achter je aan kwam rennen.
Met je grote vriend in een houding waarin ik je vaak tegenkwam, en waarbij meerdere keren werd gevraagd of je dood was.
Ondertussen was jij een soort van mijn verzorgpony geworden, want je werd te sterk voor kleine kindjes, en alleen mensen die jou goed kende of die genoeg rijervaring hadden konden er nog op. Ik mocht ook met je het bos in voor de eerste keer, en man wat was ik trots!
In jaar 2 heb ik vooral veel met je gereden, en zijn we ook in de zomervakantie een keer gaan zwemmen. Dit verhaal wordt tot op de dag van vandaag nog heel vaak verteld, zo van ‘zal ik jullie is vertellen hoe Aleta voor het eerst met Cowboy ging “zwemmen”?’. Want tja, het was echt een ramp! We waren bij het meertje aangekomen, en jij wilde zo niet het water in. Dus oke, ik stap af, en loop met je aan de hand het water in, want hij vond water eigenlijk helemaal geweldig. Dus ik loop ongeveer tot aan mijn knieën dat meertje in, en ineens begint er achter ons een man zijn kleedje uit te schudden. Cowboy schrikt, trekt mij omver, hij gaat op mijn bovenbeen staan en ik ga koppie onder. Als ik weer boven kom staat hij heerlijk gras te eten, dus ik kom het water uit helemaal doorweekt, en jij kijkt om met zo’n blik van ‘wat doe jij nou weer?’. Iedereen geschrokken, en aan het eind van de middag had ik zo’n grote bult op mijn bovenbeen dat je m door mijn rijbroek heen zag.
Alles ging goed, tot begin oktober. Je begon te protesteren met het zadel op krijgen, en dan echt zo erg dat je begon te draaien en te trappen. Dus ostheopaat en dierenarts erbij, jij had geen pijn maar was heel dominant. We hebben het rustig aangedaan, want zadelen lukte gewoon echt nog niet, en veel met je aan de hand gewandeld. Met kerst zijn er hele mooie foto’s gemaakt, en kon ik voor het eerst zonder zadel weer op je zitten. Begin januari kon het zadel er weer op, en ben ik weer begonnen met je te rijden!
We begrepen elkaar steeds beter en werden echte maatjes. Je werd opener naar me en werd ook vriendelijker. Als ik aankwam lopen keek je altijd even op uit je eten, wat voor jou doen al echt een wonder was. Ook had ik ondertussen de routine ontwikkeld altijd als ik aankwam even de paddock in te lopen, jou een aai te geven, dan snuffelde je even aan me en dan ging ik weer door.
Maar je werd ongelukkiger, en er konden steeds minder mensen op je rijden. In de bak lopen vond je totaal niet meer leuk, en het bos in kon je nog even wat plezier geven, maar niet lang meer. Je was er klaar mee, je werd oud, zowel lichamelijk als geestelijk. 27 oktober werd mij verteld dat jij werd ingeslapen op 1 november. Ik had het dat weekend eigenlijk heel druk, maar heb alles zoveel mogelijk verschoven en afgezegd, zodat ik elke dag nog even bij je kon zijn.
En in dat weekend hebben we zoveel lol gehad, nog meer dan dat we altijd al hadden. Ik kwam die zondag thuis en ik trok het gewoon niet meer, ik ben om 6 uur in slaap gevallen. De volgende dag was ik ziek, ziek van verdriet, en ben ik niet naar school gegaan. Die dag was de laatste keer dat ik je zag, we hebben nog een heerlijk buitenritje gemaakt, en toen kwam het afscheid. Ik zette je terug in de paddock, en normaal liep je eigenlijk vrijwel meteen door naar het eten. Maar nu bleef je staan, je keek om en keek me aan, en mijn hart brak. Met een brok in m’n keel heb ik tegen je gezegd dat je maar lekker moest gaan eten. Je keek nog 1 keer om en liep toen naar je eten. De volgende ochtend ben je om 9 uur ingeslapen.
Het kost me nog steeds heel veel moeite om dit te schrijven, en ik mis m'n allerbeste maatje echt verschrikkelijk. Lieve lieve Cowboy, bedankt voor de 3 prachtige jaren en hoeveel ik van je heb mogen leren.
Onze allerlaatste foto op ons allerlaatste buitenritje.
