Geplaatst 01/05/2010 eindelijk mocht ik je huren na lang zagen bij mijn ouders.
Helemaal in de wolken. Het was vakantie, was bijna jarig en had een super mooi dressuurpaard
met alles erop en eraan helemaal voor mij alleen!! Praktisch mijn eigen paard.
We hadden zo veel grote plannen. Eindelijk kon ik de dressuuramazone worden die ik altijd al wou zijn samen
met een super lief en fantastisch paardje.
Samen lekker crossen op de renbaan, wedstrijden rijden, vrijheidsdressuur.
En genoten dat ik deed van jou.
Tot in december...
Iedere keer na het rijden wou je niet altijd op je linker achterbeen staan.
En het werd erger. Eind december mankte je zelfs in draf.
De dierenarts kwam....
Een peesontsteking. Maandje rust. Dierenarts kwam weer.
80 % is genezen. Paar weken alleen maar stap. Dan 1 of 2 tourtjes draven.
En nu, niks van verbetering. Het gaat zelfs slechter, jij ziet af en ik ook.
Valse hoop hadden we omdat de dierenarts zei dat je te genezen was.
Je had geen fut meer. Stond gewoon maar wat te staan op de wei.
En vandaag was het tijd om je te laten inslapen.
Maar het is beter zo toch? Je hebt nu geen pijn meer.
Nog 1 maandje precies en je was 15.
Ik weet dat ik maar een paar maandjes van jou heb mogen genieten. het was kort.
TE kort. En op die korte tijd ben ik ongeloofelijk veel van jou gaan houden.
Zoveel plannen had ik voor ons samen, zoveel dromen konden eindelijk vervuld worden.
En waar sta ik nu? Nergens. Zonder Tigris aan mijn zij. En weet niet meer wat te doen.
Geen idee hoe het nu verder moet.
Maar ik hou nog steeds ontzettend veel van je en ik zal je nooit vergeten.
We hadden beiden het liever gehad dat je nog 20 jaar ging worden. Maar dat mocht niet wezen.
Het spijt me lieverd.
Tigris 20/04/1994 - 21/03/2011
