Geplaatst Mijn lieve verzorgpaardje Indy is vandaag ingeslapen,
het is beter voor hem, maar het doet me toch heel veel verdriet.
Ik kende jou pas sinds 5 december 2009, niet zo heel erg lang,
maar de tijd die wij samen hebben gehad was super.
Jij vertrouwde mij, en ik vertrouwde jou.
Jij maakte mij vrolijk en blij. bij jou kon ik zijn wie ik was.
Indy was een hengstje, geboren op 30-03-07. Toen José hem kocht was hij zwaarverwaarloods, hij had al lang geen eten meer gehad. Hij was graadmager en liep heel slecht met zijn achterhand. José gaf hem een kans.
De dierenarts hadhem onderzocht en stelde de conclusie dat hij wormen had, luizen had en er iets mis was met zijn achterhand. Echter kon de achterhand nog verbeteren als hij aansterkte.
Hij heeft toen een wormenkuur gehad, en is gewassen tegen de luizen.
Indy werd steeds vrolijker, kreeg meer kracht en zijn achterhand werd al beter. Maar hij slingerde nogsteeds.
Vrijdag had ik hem nietsvermoedend lekker gepoetst en losgegooid in de bak, net als anders. Ik was gelukkig met hem en zat me te bedenken hoe ver hij vooruit was gegaan.
Terug op stal nog eventjes geknuffeld en deken opgedaan.
Toen ik de kantine binnenkwam vroeg José of ik eventjes mee wilde komen, ik voelde al dat er iets niet klopte. José vertelde mij met moeite dat die woensdag de dierenarts was geweest en had verteld dat Indy's achterhand nooit meer goed zou komen. Hij bleef altijd zo slecht lopen, struikelend over zijn benen. Hij zou een gevaar worden voor zichzelf omdat zijn geest meer zou willen dan zijn lichaam aan zou kunnen. Hij zou maandag worden ingeslapen.
Op dat moment drong het nog niet echt tot me door. Tot ik s'avonds in mijn bed lag, toen begreep ik het pas. Mijn lieve Indytje zal nooit meer bij mij zijn. Ik heb die nacht echt lang gehuild. Zaterdagochtend naar de manege, ik liep meteen door naar Indy, ik was namelijk niet echt vrolijk en had geen zin om alles te moeten uitleggen. Gepoetst en losgegooid. Had nog les gehad op een van mijn andere lievelingen maar kon mijn hoofd er echt neit bijhouden. Zaterdagmiddag was voor mij het moment om afscheid te nemen. Het was zo moeilijk. Ze hebben nog wat gefilmd, van mij en Indy in de bak. Maar het echte afscheid, ik durfde gewoon niet weg te gaan.
Op Maandagochtend smste in naar José om haar heel erg veel sterkte te wensen, zij zou meegaan als Indy werd ingeslapen. S'avonds smste ze mij terug dat het verplaatst was, het zou dinsdagmiddag gebeuren. En nu is het gebeurt, mijn lieve Indytje is niet meer.
En nu zit ik hier, midden in mijn SE-week op school. Ik kan me gewoon niet concentreren, waardoor ik al een deel van mijn proefwerken heb verknald. Ik voel me zo leeg, iedereen zit nu gewoon op school en ik zit alleen thuis, om te leren. Ik moet zo direct wel werken, wel fijn eventjes die afwisseling maar ik blijf eraan denken.
R.I.P Lieve Indy!
Ik mis je nu al lieve vent,
Gemaakt op zaterdag, onze laatste dag samen.
