Geplaatst 14 jaar, zo lang ben je al bij mij. Ons hele verhaal begon toen ik op manege Rosenstijn ging rijden. Ik wou altijd op Cora! En waarom? Je was een uitdaging. Je gooide altijd iedereen eraf, je deed altijd je hoofd tussen je benen, rug bol en bokken maar. Altijd hetzelfde en iedereen viel eraf. Ook ik viel er altijd af maar ging er altijd met plezier weer op. Ik heb je gekregen toen ik 3 was voor Sinterklaas en oooooh wat was ik blij! Jij was eindelijk van mij. Toen kreeg ik een nieuw paard, je werd al oud 27 jaar maar dat was eigenlijk nooit te merken aan jou. Dat paard was 1 en al drama dus bleef ik jou rijden. Toen je 34 was hebben we nog 80cm gesprongen zonder zadel, we deden altijd spelletjes en op onderlinge wedstrijdjes in de buurt waren wij altijd te vinden. Hele lading bekers en lintjes en vooral veel lol. Ook een keer ben ik van je af gevallen in Beeckestein en toen ben jij over de weg heen terug gegaloppeerd naar de manege. Sommige dingen die we deden zijn eigenlijk zo onverantwoord maar altijd veel lol. Toen Christy wat beter ging heb ik jou eigenlijk een beetje laten stikken.. Ik was altijd bezig met haar en deed langzaamaan nooit meer wat met jou. Je had altijd veel poetsmeisjes die je deden en aandacht van iedereen kreeg je, ’t enige wat je van mij kreeg was een appeltje en afentoe slobber.
Toen werd je deze winter ziek.. Benauwdheid en je ademhaling was erg onregelmatig. Je kreeg er medicijnen voor en dat was even een schok voor mij waardoor ik weer lekker met jou bezig ging. Je werd geschoren, we liepen kleine rondjes naar ’t gras, lekker poetsen, elke dag slobber omdat je dun werd en je knapte echt weer op, ik vind zelf dat je er weer goed uit zag. Keek weer vrolijk uit je oogjes afentoe een hinnik als ik eraan kwam, jaaaaa mijn Coortje was terug! We gingen lekker naar ’t land, heerlijk. Je werd goed beschermt door je vriendinnetje, niemand kon in de buurt komen. Ook ik niet of ik werd aangevallen. Afspraak gemaakt met de eigenaresse van dat paardje en toen kon ik je weer lekker borstelen en bijvoeren. Tot gister (18 mei) ik had weer afgesproken zodat ik je kon poetsen en bijvoeren. Je had ’t weer erg benauwd, weer een onregelmatige ademhaling (erger dan vorige keer!) en at je eten ook niet op.. Daar schrok ik wel van. Vorige keer wou ik je niet kwijt, misschien heel egoïstisch maar ’t is toch weer voor een halfjaar goed gegaan. Dit keer wist ik het gewoon, je was op.. Alle paarden kwamen om het stukje staan en ik was je lekker aan ’t borstelen en knuffelen. We hadden al een voorgevoel dat je de nacht niet zal redden. Kop op, zo’n sterke pony, zij red ’t wel. Toch durfde ik vanochtend niet naar het land.. Toen ik telefoon kreeg van een goede vriendin van mij die ook op ’t land staat wou ik eerst ook niet opnemen. Ik wou het niet geloven. Ik nam toch op en ze zei: ‘Nan, ik moet je wat vertellen’ ik nog heel stom maar wel met het idee in me achterhoofd ‘ooh wat dan?’ Cora is dood.. Ze lag vanochtend in het land.. Ik barstte in tranen uit en wou het niet geloven.. ‘
Mijn moeder en ik zijn er meteen heen gegaan en het eerste wat ik deed was naar Christy lopen, ik wou je niet zien liggen.. Ik wou geen afscheid van je nemen.. Maar toch moest ik, ik ben eigenlijk een beetje met tegenzin naar je toe gelopen en eerst alleen even bij je gestaan en gekeken hoe de paarden van jou afscheid namen. We stonden allemaal om je heen. Toen iedereen even weg was ging ik je aaien en heb zo een tijdje bij je gezeten.
Bedankt voor de mooie tijden meis, sorry dat ik je zo heb behandelt een periode en ben blij dat ik het laatste half jaar toch nog een leuke tijd met je hebt gehad.
Ik heb er wel vrede mee maar vind ’t op dit moment best moeilijk om naar het land te gaan en haar niet meer te zien.. We hebben een vlechtje in haar manen gemaakt en dat afgeknipt. Dat komt dan met een foto, tekening en een kaarsje in jou hoekje.
Weinig mensen kunnen het zeggen, mijn pony is 41 jaar geworden.
Ik zal je nooit vergeten meis.
En deze foto, de 1e of 2e dag op 't land 2009
