Geplaatst Een waanzinnig mooie lieve KWPN merrie genaamd Ester.
Ik was 18 toen ik haar kreeg van mijn ouders. Niet mijn droompaard, in tegendeel.....ik wilde absoluut geen merrie bovendien was ze zwaar gebouwd, had grote oren en een lang smal hoofd. Maar iedereen op stal vond het zo'n goed paard voor mij, een echte uitdaging. Ik was sportruiter dus ach ze zou toch verkocht worden als ze een jaar of 8 was en dan zou ik mijn droompaard misschien alsnog kunnen kopen.
De tijd heeft anders uitgewezen.....na wat gevechten met mijn paard en huilend thuiskomen omdat mijn kaak uit de kom was geslagen wilde ik haar al eerder kwijt. Alleen mijn pa vond dat hij al een paard boven budget gekocht had, bovendien was ze jong (4,5) en moest ik maar gewoon leren rijden. Met elk paard was wel wat mis en hij had geen zin om elke maand een nieuwe te moeten kopen
Het rijden ging steeds beter....zelfs wedstrijden gereden.
Vijf hele wedstrijden
waarbij ze de eerste over de hekjes van de bak sprong (en ik kon haar wel wat doen ) en de volgende wedstrijden toch een paar punten gereden. Toen overleed mijn vader vrij plotseling en was mijn vervoer naar de wedstrijden weg.Bovendien stond Es met een blessure rechtsachter en was ze aan het hoesten.
Dat hoesten werd een zware chronische bronchitis en de DA adviseerde eigenlijk knakworst van haar te laten maken
. Ze kon geen stap zetten zonder te hoesten en scheten te laten.Maar goed inmiddels was ik van haar gaan houden en was ze een mooi kado dat mijn pa aan me gegeven had. Ik moest en zou dus een veulen bij haar fokken tegen diverse adviezen in. Hoe raar de winter dat ze drachtig was geen kuch gegeven en ze liep die winter echt geweldig.
Tja en toen had ik 2 paarden
want Es ging zo fijn dat we die niet meer in de kroketten hoefde te stoppen. Hoewel het hoesten in mindere mate na het afspenen weer terugkwam. Als het weer zo erg zou gaan worden zou ik haar toch maar in laten slapen.Helaas was het 2 paarden verhaal van korte duur want mijn veulen verongelukte
.Toen ben ik voor Es gaan vechten en met homeopathie en acupunctuur is ze helemaal van haar gehoest af gekomen.
Maar haar beenblessure begon wel weer steeds meer op te spelen. Daarom heb ik haar in 1999 weer laten dekken en uit die dekking is een mooi gitzwart merrieveulen geboren in 2000. Ik ben bij deze bevalling geweest en dat was heel bijzonder.
We zijn eind 2000 verhuisd naar een andere stal waar Essie nog meer opbloeide omdat ze lekker veel buiten kon staan, ook in de winter. De blessures aan haar rechterachterbeen speelde wel regelmatig op, maar door veel beweging bleef ze toch redelijk happy en soms nog zo gek als een deur.
Vanaf een 5 jaar geleden stond ze wel elk jaar even met een heftige blessure en dan dacht ik weer nu gaat het komen, nu moet ik beslissen over haar leven. Maar elke keer als een wonder liep ze met een week weer als een jong veulen te rennen en te vliegen
en dan haalde ik weer opgelucht adem.Dit jaar begin september leken de wonderen op. Ze was nu ineens linksachter kreupel en de DA kon niks vinden.....foto's maken vond ze een beetje onzinnig omdat Es in ieder geval artrose heeft en haar benen niet meer zo mooi droog waren als de benen van een jonger paard.
Toen ik Es een paar dagen na het DA bezoek 's ochtends vroeg trillend en strompelend aantrof had ik mijn beslissing genomen. Alles was in kannen en kruiken en diezelfde dag zou ze ingeslapen worden want dit kon en mocht ik haar niet aandoen
3u voor het gevreesde momend kwam ik er achter dat ze "maar" een hoefzweer had, alles afgeblazen.....weer een wonder, weer door het oog van de naald. Wat een wonderlijk paard was het toch
. Opluchting en blijheid en zeker toen ze een paar weekjes later weer haar oude zelf was. Speels als een jonge hond.
25 oktober begon de hoefzweer linksachter weer op te spelen....zo leek het tenminste. De DA en de hoefsmid konden niks vinden want de zweer was eigenlijk aan het genezen, maar mijn paard stond weer steenkreupel
.De DA vermoedde toch een zoolkneuzing dus op de pijnstillers en afwachten.....de kreupelheid werd erger en ze bleek spierbevangen te zijn. Maar dat zou een gevolg kunnen zijn van hoefbevangenheid want inmiddels was haar kreupelheid verplaatst naar haar beide voorbenen. Dus dieet van hooi en water en op de pijnstillers.
De pijn ging deze keer niet over......op cushing onderzocht omdat ze af en toe wel atactisch leek en ik zag mijn meissie achteruit gaan. Cushing bleek niet duidelijk uit het bloed (maar dat kan en dan kan het toch cushing zijn) maar wel dat ze licht insulinerestent was.
Ergens had ik al besloten om haar te laten gaan maar omdat het vorige keer "maar" een hoefzweer leek heb ik toch een andere DA gebeld die een mobiel röntgenapparaat had. Uit de foto's bleek inderdaad dat ze flink bevangen was en dat dat waarschijnlijk nooit meer goed zou komen.
Toen heb ik besloten haar te laten gaan. Ik had het kunnen proberen met weet ik veel wat speciaal beslag of natuurlijk bekappen en alles wat er door mijn hoofd is gegaan, naar een kliniek brengen of wat dan ook. Maar een revalidatie zou gewoon te veel van haar gaan kosten. Ze had al zoveel ingeleverd, bovendien zou ze met de insulinerestistentie in het achterhoofd niet meer van haar vrijheid op de wei kunnen genieten.
Ik heb nog twee dagen afscheid kunnen nemen, de DA die haar zou komen inslapen kon dezelfde dag als de uitslag van de foto's maar dat greep me even naar de keel. Hij is dus vrijdag 19 december gekomen om haar in te slapen.
Ze was heel snel weg en het is allemaal heel vredig gegaan. Ze was er klaar voor leek wel, ze stond op haar laatste ochtend vol trots te wachten alsof ze wilde zeggen "kom maar op, ik ben er klaar voor".
http://s30.photobucket.com/albums/c302/ ... P_0020.jpg
18 jaar mijn maatje, moeder van mijn apekop paard....een heel bijzonder paard. Het paard met 9 levens, die met haar 10e leven bezig was en toen waren de wonderen op. Haar lijf liet haar in de steek, haar geest was sterk en het was een heel krachtig paard, maar haar lijf kon het niet meer aan.
Het klinkt raar maar ik ben blij dat ik dit voor haar heb mogen doen, ze heeft me zoveel gebracht.
Er waren nog 4 dierbare mensen bij en ze is in alle liefde gegaan.
Dit beeld heb ik op mijn netvlies gebrand staan en zal ik vreselijk gaan missen. Zij en haar dochter, 8 hoeven op een buik.
http://i30.photobucket.com/albums/c302/ ... G_9091.jpg
Ze heeft 22 jaar oud mogen worden en ik ben dankbaar voor elke dag dat ze in mijn leven was!
Bijzonder verhaal hadden jullie saampjes.. 
