Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Yamcha schreef:Lief, het is nog maar een jaar geleden.
Weet je hoe lang ik om mijn mooie Beau gehuild heb? En zo zijn er nog een aantal meer. Ik vergeet ze niet, ik draag ze mee, elke dag. Rouw is een langdurig proces, en tegenwoordig moet je er in een paar weken al overheen zijn. Dat kan niet.
Als je iemand verliest, een mens of een dier waarmee je een diepe band hebt, waarmee je vergroeid bent geraakt, verlies je een stuk van jezelf, en dat veroorzaakt een diepe wond. En dat moet helen, dat is een proces. En processen kosten tijd, veel tijd.
Het lijkt voor mijn gevoel alsof we leven in een maatschappij waarin verdriet en dood taboe zijn, een feel-good-maatschappij, iedereen moet vrolijk zijn en energiek, de dood is verbannen (er is een obsessie met jong blijven) en rouw dus ook, en dus voelen mensen die na een jaar of na twee of drie jaar nog rouwen, zich raar en vreemd. Dat is het niet, het is volkomen normaal. Het is eerder vreemd en onnatuurlijk om er geen tijd voor te nemen en te geven. Het hoort bij het leven, bij verlies.
Maar omdat het zo ingewikkeld is, doen mensen graag alsof het niet bestaat. Bij rouw komen soms schuldgevoelens, en diep, intens, verscheurend verdriet, en boosheid, en dat hoort er allemaal bij, het gevoel dat je niet hard genoeg kunt schreeuwen, het gevoel dat je stuk bent en nooit meer zult lachen, dat hoort er gewoon bij. En het gaat over. Maar laat het er gewoon zijn, het hoort bij het proces, juist rouwen helpt bij verwerking, en uiteindelijk heeft ze nog altijd een kamer in je hart, een kamer waar je heen zult gaan, en soms zult huilen, maar ook gewoon kunt genieten van al het moois wat jullie samen deelden. Dat is het mooie van herinneringen: het is een plek in je geest waar je altijd naar toe kunt gaan, wanneer je maar wilt.
Het is niet omdat iemand, een dier of een mens, er niet meer is dat je ophoudt met van ze te houden. Die liefde is er gewoon, en die mag er ook zijn. Ik houd nog steeds van Beau, ik houd nog steeds van alle geliefden die ik verloren heb. En als ik ze mis, ga ik naar de plek in mijn geest waar ze nog altijd zijn, en soms huil ik om ze. Nog steeds. Maar ze zijn er pas werkelijk niet meer als ik ze ben vergeten......
miranda1967 schreef:Yamcha schreef:Lief, het is nog maar een jaar geleden.
Weet je hoe lang ik om mijn mooie Beau gehuild heb? En zo zijn er nog een aantal meer. Ik vergeet ze niet, ik draag ze mee, elke dag. Rouw is een langdurig proces, en tegenwoordig moet je er in een paar weken al overheen zijn. Dat kan niet.
Als je iemand verliest, een mens of een dier waarmee je een diepe band hebt, waarmee je vergroeid bent geraakt, verlies je een stuk van jezelf, en dat veroorzaakt een diepe wond. En dat moet helen, dat is een proces. En processen kosten tijd, veel tijd.
Het lijkt voor mijn gevoel alsof we leven in een maatschappij waarin verdriet en dood taboe zijn, een feel-good-maatschappij, iedereen moet vrolijk zijn en energiek, de dood is verbannen (er is een obsessie met jong blijven) en rouw dus ook, en dus voelen mensen die na een jaar of na twee of drie jaar nog rouwen, zich raar en vreemd. Dat is het niet, het is volkomen normaal. Het is eerder vreemd en onnatuurlijk om er geen tijd voor te nemen en te geven. Het hoort bij het leven, bij verlies.
Maar omdat het zo ingewikkeld is, doen mensen graag alsof het niet bestaat. Bij rouw komen soms schuldgevoelens, en diep, intens, verscheurend verdriet, en boosheid, en dat hoort er allemaal bij, het gevoel dat je niet hard genoeg kunt schreeuwen, het gevoel dat je stuk bent en nooit meer zult lachen, dat hoort er gewoon bij. En het gaat over. Maar laat het er gewoon zijn, het hoort bij het proces, juist rouwen helpt bij verwerking, en uiteindelijk heeft ze nog altijd een kamer in je hart, een kamer waar je heen zult gaan, en soms zult huilen, maar ook gewoon kunt genieten van al het moois wat jullie samen deelden. Dat is het mooie van herinneringen: het is een plek in je geest waar je altijd naar toe kunt gaan, wanneer je maar wilt.
Het is niet omdat iemand, een dier of een mens, er niet meer is dat je ophoudt met van ze te houden. Die liefde is er gewoon, en die mag er ook zijn. Ik houd nog steeds van Beau, ik houd nog steeds van alle geliefden die ik verloren heb. En als ik ze mis, ga ik naar de plek in mijn geest waar ze nog altijd zijn, en soms huil ik om ze. Nog steeds. Maar ze zijn er pas werkelijk niet meer als ik ze ben vergeten......
pff ik had het zo in mijn hoofd en jij schrijft het op ,bij het zien van jouw avatar ( de herder) lijkt het wel alsof ik van mijn grootste liefde in mijn leven (mijn overleden duitse herder Hutch) een berichtje krijg ...hoe bijzonder ..dank je wel ,niet alleen de TS heeft hier veel aan maar ik ook .
tjady schreef:Voor rouw staat geen tijd of regels. Iedereen doet dat op zijn eigen manier in zijn eigen tempo. Laat je tranen de vrije loop, daarna kan je met een glimlach aan haar terug denken. De momenten van je verdriet zullen, steeds weer wat langer op zich laten wachten. Deze maand is het vier jaar dat ik mijn bijzondere engeltje heb moeten loslaten. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Heel vaak denk ik aan de vreugde en liefde die ik van haar heb gehad. Af en toe met dikke tranen. Als ik haar topic hier op bokt weer lees. Dan blèr ik het uit of als ik haar inimini halstertje weer invet. Nu ook biggelt er een traan langs mijn wang. Iets of iemand die voor altijd in je hart zit, daar zal je je hele leven met een traan en een lach aan terug blijven denken. Ookal doet het pijn, wees maar trots op jezelf. Het is bijzonder dat je zo een band met je dier hebt. Sommige mensen kennen dat niet, die hebben een eenzaam bestaan.