Geplaatst Ook dit is toch weer een manier om het te verwerken.
Het begon 11 jaar geleden. Als klein meisje leek het me super om een te leren paardrijden, gewoon is 1 keer mee te maken hoe dat nou voelt op een paard. Mijn ouders maakten een afspraak en ik kreeg een proefles met nog wat andere kinderen tegelijk. De ponys waren al voor ons gekozen.
De paardjes stonden de eerste keer al klaar, omdat we natuurlijk allemaal nog beginners waren en jong.
Ik kwam de poetsplaats oplopen samen met mijn ouders, en daar stonden ze dan. De machtig mooie Fjordenpaarden. Allemaal braaf wachtend op de beginnertjes die hun eerste les op hun rug mochten beleven. Ik werd ingedeeld op Wodka. De lesgeefster zei: "Het is de fjord met de grote voorpluk, en de mooie zebrastrepen op zijn benen. Ik ging zoeken en kijken.. Daar stond hij dan: De enige echte Wodka! Ik was op slag verliefd..
En wat was hij eigenwijs! Hij deed gewoon precies waar hij zin in had met rijden en draaide om als hij niet achteraan de groep reed. Ik vond het prachtig. Wat was Wodka schattig en grappig en mooi in mijn penny-oogjes. Al gauw waren er 3 á 4 jaar voorbij gegaan en nog altijd reed ik 1 á 2 keer in de week op de altijd leuke Wodka (tuurlijk ook wel andere paarden, maar toch bleef ik terugkomen bij die leuke fjord). Maar nu ging het rijden beter, en beter. Ik had het idee dat we elkaar toch wel kende, en hij luisterde perfect.. Niet meer omdraaien, niet meer zo eigenwijs en gewoon lekker rustig ons ding doen.
Toen kwam het moment, dat ik een eigen pony mocht kopen. Ik was zo blij! Ik riep meteen: WODKA! Mijn ouders vertelde al: dat zal denk ik niet gebeuren, ik denk niet dat de manege eigenaar hem weg doet. Dit was ook niet zo.. Ik stopte met rijden bij de manege en kocht een ander eigen paardje.
In 2009, en wat eigen paardjes voorafgaand, had ik mijn droom merrie gevonden: Moontje. Een Merens van rond de 20 jaar inmiddels.
We verhuisden in 2010 naar een prachtige plek pal langs het bos waar ik de paarden aan huis mocht hebben. En daar komtie al: een paard mag natuurlijk niet alleen staan..
Dit wisten mijn ouders ook, en al snel gingen we opzoek naar een paardje voor erbij, zodat Moon niet alleen stond. Ineens bedacht ik me: WODKA..
Zou die nog leven? Zou die al met pensioen zijn? Allerlei vragen vlogen door mijn hoofd..
Als een wilde zocht ik het email adres op van de manege en mailde ze dat ik na al die jaren nog steeds interesse had in Wodka. Om hem een fijne oude dag te geven, bij mij kon hij lekker op pensioen vertelde ik. Wachtend en wachtend op die ene mail terug.. Niks kwam..
Toen toch eindelijk een mail, met daarin: Nee sorry, hij gaat niet weg..
Wat was ik teleurgesteld. Ik wilde hem ZO graag. Ik vond dat hij een pensioen verdiend had.. Het mailtje van de manege beantwoord, dat ik het zo enorm jammer vond en dat ik het wel graag wilde weten als hij weg ging, gewoon voor mijn gevoel. Hier had ik geen antwoord meer op gekregen en het verwaterde.
Moontje stond in die tussentijd pension gestald, zodat we thuis alles rustig af konden maken voor de paarden. Ik opende mijn mail, ongeveer 2 weken later. "1 ongelezen email van Manege". "Je mag Wodka komen halen als je wilt, hij is klaar op de manege." YES dacht ik! En meteen actie ondernomen en afspraken gemaakt. Helaas werd het weer enorm slecht (winter). Heel veel sneeuw en ijzel.. een nachtmerrie. Hoe moest ik Wodka nou op gaan halen? Er werd sterk afgeraden met een auto te gaan rijden, laat staan met een aanhanger. Manege vond ook dat we hem niet moesten gaan halen, en het maar moesten laten zitten. Dat kon ik niet, en vroeg of het een dag later kon. "Nee dit kan helaas niet, dan gaat hij naar de slacht."
NEE...
dacht ik... Ik was kwaad, verdrietig, alles door elkaar.. Tot mijn vader zei: we hangen de trailer aan, en we halen hem op. Weer of geen weer.. Mijn moeder stond er achter. Zij wisten hoe belangrijk dit voor me was.Uiteindelijk is alles goed gegaan, over HEEL langzaam gereden en Wodka ingeladen en wegwezen.
eerste dag van mij
Wat was ik blij.. Mijn droompony van vroeger, die mooie fjord met zebra benen en de prachtige voorpluk. Hij was van mij na 11 jaar 'wachten'.. Helemaal van mij! Eerst heeft hij samen met Moon nog pension gestaan, waar we ons best deden om Wodka zo snel mogelijk op te knappen (hij was dun, heel erg dik in de vacht en zijn gebit was vreselijk, hij maakte propjes dat het niet meer te filmen was). Wat zag hij er na een paar weken vreselijk goed uit, en wat had hij toch weer een Wodka streken! Ook met Moon klikte het super, onafscheidelijk. Ment to be.. Uiteindelijk kwamen ze aan huis te staan, waar het super ging samen. Wat heerlijk om ze thuis te hebben staan en het gebries en gesnurk door je kamer raam te horen..
Helaas kwam dan toch de dag waar ik altijd al bang voor was.. Wodka had echt zijn rust gekregen, en dat kwam er nu uit. Hij had zijn beste tijd gehad. Werd mager, verzwakte en zijn gebit was ook niet meer te redden. Zijn streken waren weg en hij knabbelde niet meer met Moon...
Ik heb het een kleine week aangekeken. Maar ik zag het eigenlijk meteen al aan zijn ogen.. Hij keek me aan met de blik: ik ben er klaar mee, ik heb mijn rust gevonden. Al die jaren (hij was achter in de 20 vermoeden we) heeft hij zo hard moeten werken, en dat kwam er nu allemaal uit. Gebroken, moe, op..
Ik heb hem zijn laatste dagen nog lekker verwend met veel appels, snoepjes en dingen die hij wel naar binnen kreeg..
Op 21 augustus 2012 heb ik hem om 16:30 zijn verdiende rust gegeven. Wat was hij sterk, zelfs zijn laatste minuten was hij sterk. Hij vocht tegen de narcose en bleef nukkig staan, daarna kwam de 'dodende' spuit erin en bleef nog even staan. Toen ging hij liggen. Maar opgeven? Nee dat deed hij niet.. Hij bleef ademen, hij bleef knipperen. Zijn hartje en ziel wilde nog niet dood, maar zijn lichaam was op.. Wat was dat pijnlijk om te zien. Vreselijk.
Toen kwam de 2e 'dodelijke' spuit. Dit was ongewoon zei de dierenarts "Het is een taaie, wat een mooi dier". Ook hier bleef hij nog even bij, maar langzaam ging hij. "Het is goed Wodka, je hoeft niet meer te vechten, je hoeft niet meer te werken, je hoeft niet meer sterk te zijn. Je hebt je best gedaan, al die jaren. Het is goed zo.. Ga maar." De tranen vielen op Wodka neer.. Nooit snapte ik hoe mensen zich voelde als zij een paard lieten gaan, nu weet ik het maar al te goed. Wat pijnlijk, wat een twijfels, maar wat een rust.
Lieve Wodka, het gaat je goed manneke. Je blijft altijd mijn enigste droomfjord. We zullen je nooit vergeten, je blijft altijd in onze gedachte. Je bent sterk en dapper geweest. Je verdiend en plekje op de eeuwige groene weides. Je bent mijn steun en toeverlaat geweest, vooral toen (en nu) het thuis qua gezondheid behoorlijk tegenzit. Het gaat je goed, mijn mooie sterke fjord. Mijn eerste paarden liefde. Ik hou van je! Bedankt dat ik je deze 2 rustige jaren nog heb mogen geven..
Sorry voor dit lange bericht, maar korter kon ik het niet samenvatten.. Deze fjord betekende zielsveel voor me en dat zal hij altijd blijven doen.
hele mooie foto's en heel goed van je dat je hem zo;n mooi pensioen hebt gegeven 
! 
heel veel sterkte!!