Geplaatst We zijn al anderhalf jaar bezig om jou weer helemaal goed te laten lopen, maar ergens houdt het op.
Je liep niet erg kreupel, maar overduidelijk niet goed en met pijn.
Waardoor het nou uiteindelijk kwam zullen we nooit te weten komen.
Met foto's kwamen we niet verder, het zat ergens in je benen, maar waar...
Maar het belangrijkste nu was voor ons dat je pijn had, al zeker anderhalf jaar.
De kans dat je ooit helemaal goed zou lopen was er eigenlijk zo goed als niet meer.
Daarom hadden we geen keus.
De strijd was oneerlijk, heel niet terecht. Je wilde graag verder, maar verloor dit gevecht.
Gisteren hebben we nog lekker wat met je gewandeld en foto's gemaakt en er een mooie dag van gemaakt.
Toen het moment eenmaal was gekomen steigerde je nog 1 keer bij het eerste verdovingsprikje,
zoals je altijd deed bij prikjes, maar verder is het inslapen heel rustig gegaan en helemaal zonder angst.
Hoe moeilijk het ook is, ik sta nog steeds 100% achter onze beslissing en weet zeker dat we hiermee goed hebben gedaan.
Nikita, rust zacht meisje. (filmpje)
08-04-'97 - † 16-09-'10
We zullen je nooit vergeten!
