Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Neonlight schreef:In 2016 mijn beide toppers verloren. En hoewel ik ze beide nog enorm mis, is het verdriet niet meer zo groot. Het verdriet wordt anders en ik ga er ook anders mee om. Met name mijn merrie overleed zeer onverwacht, zij kreeg buikvliesontsteking en was binnen de 14 uur dood. Het enige waar ik spijt van heb dat we het niet wisten door wat voor pijnen ze moest zijn gegaan, anders had ik haar eerder in laten slapen. Pas toen we haar open sneden om het veulen nog proberen te redden (ze was hoogdrachtig, zat maar een paar dagen van de uitgerekende datum) wisten we dat ze buikvliesontsteking had en dat ze bij voorbaat al kansloos was. Ik heb er enorm veel verdriet van gehad, ook omdat ze nog jaren mee moest gaan. Nu denk ik ook vooral terug aan de mooie momenten, hoewel ik dat geruststellende hoofd op mijn schouder (zo van "komt wel goed baasje") enorm mis, maar ik heb het meer een plek gegeven.
De andere was 28 jaar oud en is een half jaar later gegaan, uiteindelijk in laten slapen vanwege koliek, maar die was oud, heeft een fantastisch leven gehad, dat was goed zo. Zijn grappen en grollen mis ik ook nog altijd, maar omdat hij zo oud was kon ik dit een stuk makkelijker een plek geven. Ook omdat je weet dat het eraan zat te komen, ze hebben niet het eeuwige leven.
Als ik het IM topic lees van mijn merrie dan schieten de tranen me wel weer in de ogen.
Pandora2 schreef:Om op je vraag te antwoorden vanuit mijn standpunt...nee, tijd heelt geen wonden. Alleen de rauwe kantjes gaan ervan af.
Je probeert om er zo goed of zo kwaad als kan mee te leren leven.
Ik ben ook al teveel dieren en mensen die heel dicht bij me stonden, verloren. Misschien is mijn ''herstelcapaciteit '' wel bereikt...