
Dit is mijn mooie man!
Bigboy Limburgia, 8 jaar en sinds een jaar ruin.
Een vreselijk goed karakter. Nooit gedacht een draver aan te schaffen. Vorig jaar mijn beste maatje verloren van de 1 op de andere dag(25 jaar en nog zo fit als een jonge god)door koliek. Mijn eerste reactie was stoppen met paarden en schoot in een depressie. Maar er stonden er nog 4( 2 op pensioen en 1 te jong en 1 van mijn man) dus ik moest verder. Na een maand of 5 vond ik op internet een draver merrie, prachtig dier. Maar uiteindelijk geen goede keuze(gaan lessen en veel grondwerk gedaan dus niet zomaar opgegeven) en ik mocht haar terug brengen en een ander paard uitzoeken. Om eerlijk te zijn dacht ik eraan om leeg terug te gaan want er stond niks wat ik leuk vond(te nerveus , merrie) en daar stond hij apart.....
Hij had altijd gekoerst en was net gecastreerd. Oren plat, maar poetsen vond hij heerlijk en stond doodstil. Geen bijzonder paard( dacht ik toen nog) maar wel een lieve uitstraling.de braafste die er op dat moment stond(voor mijn maatstaven dan he).
Ik heb er de tijd voor genomen en veel grondwerk gedaan en vertrouwen gewonnen en ben toen gaan lessen. Zat er niet meer dan 1 of 2 x per week op omdat mijn mening is dat zijn lijf en hoofd zoveel voor dr kiezen kregen van deze andere manier dan het hardraven. Nog een flinke blessure tussendoor dus hup weer twee maanden rust.
Maar wat een paard heb ik nu! Ik les nog steeds 1x per week voor zijn balans en lenigheid en grondwerk en rij een keer of 2, 3 in het bos of op het strand. Hij geniet van iedere rit en het is machtig om te zien hoe hij steeds nog leert .Hij is zo lief en beleefd. Ik heb gewoon een super paard en nooit gedacht dat dat een draver zou zijn!