Je vindt je eigen weg, hij zit vol hobbels en kuilen. Soms zijn er momenten dat je denkt waar doe ik dit voor? Zou opgeven niet gemakkelijker zijn? Gewoon zeggen: ik stop ermee! ik geef het op, ik ga hier zitten en zet geen stap verder meer. Mensen die een stuk met je meelopen op je weg, waarvan je denkt, top ik heb een lift gevonden. Maar die dan uiteindelijk toch afslaan en jou beduusd achterlaten. Je klopt het stof van je af, droogt je tranen en gaat verder. Wachtend op de volgende reiziger die een stukje met je meeloopt. Soms valt er regen, soms schijnt de zon, maar altijd blijft er die weg achter je en die weg voor je.