Hij.
Warme tranen, rollend over mijn gezicht,
mijn aandacht opnieuw op hem gericht.
Teveel pijn, veel teveel verdriet,
ook ik verdien dat niet.
Het diep verlangen, de liefde die hij gaf,
ik voel me zo gebruikt en tegelijk heel laf.
Ben onzeker over alles wat ik heb gedaan,
denk dat ik gewoon beter weg kan gaan..
Geen pijn meer, nu alleen nog stilte,
weg van alles, van die kilte.
Ik zal daar veilig en gelukkig zijn,
Rust, vrede.
Dat lijkt me echt zo fijn!
Laf.
Ik weet het klinkt ontzettend laf,
maar daar ben ik echt beter af.
Er is niemand die iets om me geeft,
niemand die iets aan mij heeft,
niemand die de pijn in mij ziet.
Ik ben de enige die weet hoeveel verdriet.
Niemand weet wat er in me om gaat,
niemand die me gewoon met rust laat.
Ze doen wel hun best,
maar zo voelt het niet.
Er is simpelweg teveel verdriet..
Tips meningen?