Geplaatst 
,Ik heb een gedicht geschreven over het verlies van een paard. Ik weet niet hoe het voelt, want ik heb nooit een paard gehad laat staan er een verloren maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die het wel (her)kennen.
Als jullie dit lezen, wil je dan voor mij een reactie droppen?
In memoriam.
Mijn ogen worden vochtig,
Daar staan we dan, jij en ik.
Samen in de kou.
Nooit heb ik gewild
Dat dit moment ooit
komen zou.
Ik kijk je aan,
je ogen staan treurig,
alsof je begrijpt wat er gebeuren gaat.
Maar ik weet dat
Jij nog niet half weet
Wat jou nou echt te wachten staat.
Ik sla mijn armen om je heen.
Ik voel je warme adem
In mijn nek.
Nu ben jij nog hier bij mij,
Maar straks niet meer.
Dat idee vind ik zo gek.
Ik begraaf mijn gezicht in je manen,
Mijn handen strelen je hals.
Samen blijven we staan.
Het liefst zal ik er nu
Met jou zo snel mogelijk
Vandoor willen gaan.
Samen nog een keer galopperend
Met mij op jouw rug.
Weg voor altijd.
Het afscheid doet me pijn,
Ik moet je nu laten gaan,
Het is nu echt de hoogste tijd.
Nog een keer kijk ik je aan,
Nog een keer hoor ik jouw hinnik,
Nog een keer kus ik je zachte snuit.
Nooit zal ik je vergeten,
Altijd zal je voortleven in mijn hart.
Dag, mijn lieverd..
Ik hoop dat ze alsnog uitvinden wat er precies mis is zodat je paardje toch nog beter wordt.. 
