Bokt.nl

Citaat:

Een klein waterig zonnetje laat het dauw op het gras glinsteren. Het is stil op deze vroege morgen, de wereld slaapt nog. Ik kijk naar voren, naar de prachtig fluwelen oren van Luna, mijn rijdier. Met zachte soepele passen loopt ze door het natte gras. Ik zit trots op haar rug en beweeg mee met haar bewegingen. Op mijn opgeheven hoofd prijkt een kleine glimlach. Een glimlach die een klein beetje laat doorschemeren hoe ik me voel; supergelukkig.

Het is al een hele tijd geleden dat mijn lippen een glimlach vormden, dat ik oprecht kon lachen. Lachen zonder het gevoel van verraad of gemis. Zonder me schuldig te voelen aan Vera, die nooit meer zou kunnen meelachen.

Ik druk mijn kuiten zacht in Luna’s buik, meteen voel ik hoe ze haar benen naar voren brengt en vanuit de stap aanspringt naar de galop. Het voelt heerlijk om hier over deze grasvlakte te galopperen, steeds maar sneller, samen één.

Een klein uurtje later stuur ik Luna het zandweggetje in dat leid naar huis. Aan beide weerszijden van het weggetje bevinden zich groepen paarden die rustig kauwen op het groene gras. Luna laat een zacht gehinnik horen en meteen schieten er talloze hoofden omhoog. Een paar dieren komen met een grote vaart naar de hekken toe gevlogen om Luna enthousiast te begroeten.
Ze begint een beetje te dribbelen maar loopt gelukkig keurig door naar het erf. Voordat ik mijn been over haar achterhand zwaai geef ik haar nog een bedankend klopje op haar hals; ze heeft zich keurig gedragen.
Als ik weer met beide benen op de grond sta gebeurt precies wat ik al verwacht had; ik word gebruikt als krabpaal. Luna heeft één bijzonder vervelende tic, en dat is om na het rijden ruw met haar hoofd tegen je aan te wrijven. Dit doet ze waarschijnlijk omdat haar hoofd jeukt van het zweet dat zich onder het hoofdstel vormt. Ik pak Luna bij haar teugels en wandel met haar naar de stallen waar ik haar snel afzadel. Pas wanneer zij met haar zweetdeken achter slot en grendel staat, wrijf ik pijnlijk over mijn rib; Luna was weer behoorlijk hardhandig met haar hoofd vandaag.
‘’Nou dame, ik kom over een uurtje wel weer om je buiten te zetten.’’ Praat ik tegen Luna. Ik geef haar nog een laatste aai over haar zachte snuit en wandel dan richting het woonhuis.
‘’Lekker gereden?’’ vraagt mijn moeder. Ik zak neer in de bank en knik.
‘’Ja, het was heerlijk om weer even op Luna te kunnen rijden, ze is zo fijngevoelig voor je hulpen.’’
‘’Klopt, Luna is een topper wat het rijden betreft. Maar afijn, ik heb de tafel zo laten staan voor het geval je nog zin had in een ontbijt.’’
‘’En of ik zin heb! Ik sterf van de honger!’’
‘’Trouwens, Vera’s moeder belde, of je vanmiddag mee wou.’’ Mijn moeder kijkt me onderzoekend aan. Ik slik pijnlijk en focus mijn blik op het schilderij achter mijn moeder. Een groot zilverwit paard is erop afgebeeld, het staat er trots met een oranje rozet aan zijn halster. Ik kan het niet tegenhouden; een paar onzekere tranen biggelen over mijn wangen.
‘’Je hoeft niet, als je er nog niet klaar voor bent.’’ Zegt mijn moeder zacht.
Ik sluit mijn ogen en zie haar zo weer voor me, Vera; met haar mooie blonde haren, met haar zachte blauwe ogen, die altijd straalden van geluk. Vera die altijd voor iedereen een glimlach in petto had. Vera, met haar slanke handen, die ze altijd zacht in de mijne legde wanneer ik getroost moest worden. Vera, mijn beste vriendin, die ik zo graag terug wilde.
Mijn moeder slaat haar arm om me heen en kust me zachtjes in mijn haar.
‘’Je hóeft niet hoor, als het je nog teveel pijn doet.’’ Fluistert ze zachtjes in mijn oor. Ik knik, ik voel dat de wond nog te vers is om nu al mee te gaan.

Na een lekker ontbijt en een verfrissende douche voel ik me weer een beetje minder rot. Binnenin me knaagt nog wel een schuldgevoel, maar dat onderdruk ik door constant bezig te blijven. Na het helpen van Ryan, de knappe stalhulp, besluit ik me maar bezig te houden met het longeren van de jonge paarden.

‘’Kom op Misty, je kunt wel beter!’’ zeg ik terwijl ik de zweep heen en weer laat zwiepen. Meteen komt ze in actie door haar hoofd op te gooien en over te gaan in een vlotte draf. Gehaast probeer ik haar weer in een rustige stap te krijgen.
‘’Ze schrok gewoon even van de zweep. Laat haar maar even draven ze komt zo wel tot rust.’’ Hoor ik Ryan zeggen. En inderdaad, na een stuk draven laat Misty haar hoofd weer zakken en begint rustig op het bit te kauwen. Lachend kijk ik in de richting van Ryan, even kruizen onze blikken elkaar en mijn hoofd staat gelijk op ontploffen. Waarom is hij ook zo verschrikkelijk knap?
Door met mijn tong te klakken zorg ik ervoor dat Misty, die intussen weer was gaan sukkelen, weer terugvalt in haar vlotte draf. Mijn ogen zijn gericht op haar ruime verende passen en volgen elke beweging. Met mijn volle concentratie probeer ik zicht te krijgen op haar denken en doen, zodat we kunnen samenwerken. Want wanneer je kunt samenwerken met je paard heb je het vertrouwen en dán pas kun je dingen met het dier gaan uitvoeren. Tenminste, zo is het mij altijd bijgebracht en zo leer ik het anderen. Nogmaals klak ik twee keer met mijn tong, maar bij Misty ontstaat geen enkele reactie. Vanuit een gewoonte laat ik de zweep eens flink zwiepen, maar te laat besef ik dat ik dat beter niet had kunnen doen. Misty vliegt vooruit en gaat in een volle galop door de longeerkraal.
En ineens is het er weer, het gevoel van geluk. Alsof even helemaal niks meer telt, alsof alles me toelacht. Hetzelfde gevoel als vanmorgen laat een warme gloed door me heen glijden, en net als vanmorgen gaan mijn mondhoeken omhoog. Mijn handen ontspannen zich en laten de longeerlijn een eindje vieren terwijl ik nog steeds met Misty meedraai. Het gevoel van vrijheid laat Misty blijkbaar iets kalmeren, het wit voor haar ogen trekt langzaam weg en er komt meer ontspanning in haar bewegingen. Maar mijn gedachten zijn niet langer op Misty gefocust, ze zijn gericht op het geluk en de warmte die ik vanbinnen voel. Op het gevoel van geluk, dat ik al zo lang niet meer gekend heb, allemaal door het vreselijke ongeluk waarbij mijn vriendin omkwam. Mijn beste vriendin, waarmee ik lief en leed deelde.

Nog als de dag van gister herinner ik mij het onheilspellende telefoontje, die mijn hele wereld liet instorten. Het moment waarop ik de telefoon van mijn verbaasde moeder overnam en Vera’s moeder hoorde snikken. Uit een wirwar van woorden en snikken werd me duidelijk dat Vera was aangereden door een auto met een dronken bestuurder; ze was op slag dood. Vanaf die dag leefde ik mijn leven als in een soort roes. Ik was nergens meer bij met mijn hoofd en had het gevoel dat iedereen mij verlaten had. Vanaf die dag kon ik ook niet meer lachen, écht lachen. Het voelde als een verraad tegenover Vera, wij hadden die grappige momenten sámen moeten meemaken, sámen hadden we erom moeten lachen, tot onze kaken pijn deden. Niet alleen ik…
Maar nu, een halfjaar verder, voel ik langzaam hoe het geluk in mij zich opnieuw hervind, en deze keer voelt het niet als verraad, maar meer als een opluchting.

Misty is inmiddels weer teruggevallen in haar langzame draftempo, maar deze keer laat ik het begaan. Ze heeft de nodige beweging voor vandaag alweer gehad. Langzaam dwing ik haar naar de overgang tot stap, en wanneer die gemaakt is laat de longeerlijn nog meer vieren. Ik ben tevreden; Misty mag gaan uitstappen.
Terwijl Misty zacht hijgend rondjes om me heen loopt staat nog steeds die afwezige glimlach op mijn mond gebrand. Als vanuit een automatisme draai ik de rondjes met Misty mee en houd haar met een half oogje in de gaten. Vanuit mijn andere ooghoek volg ik Ryan die met brede passen naar de longeerkraal toe beent. Zijn ogen zijn gericht op de grond maar toch loopt hij heel doelbewust naar mijn richting. Zenuwachtig begin in aan de longeerlijn te friemelen, en probeer me weer geheel op Misty te concentreren. Maar een rondje verder kan ik het toch niet laten om mijn blik even in zijn richting te laten gaan. Nonchalant staat hij daar, licht tegen de hek leunend. Zijn mooie groene ogen staan afwezig en zijn gericht naar de weilanden achter me.
‘’Het lijk alweer zo’n lange tijd geleden dat Vera hier nog gewoon rondliep en me hielp met het werk in de stallen.’’ Verzucht hij plotseling. Ik kijk verwondert in zijn richting, waarom begon hij over Vera? Sinds haar dood had hij nooit weer over haar willen praten, wanneer alleen al haar naam viel liep hij weg of deed alsof hij het niet hoorde. Maar vandaag, vandaag lijkt ineens alles te gaan veranderen.