Geplaatst Het is als een zwarte schaduw.
Het blijft bij je, verlaat je niet.
Het doet pijn en verdriet.
Het achtervolgt me elke dag elk uur.
Het herinnert mij,
aan jou.
Jou leven, jou blijdschap.
Je krullen, en blijde lach.
De tranen, na je eerste uitslag.
Kanker hete heet,
het verwoeste heel je leven.
Van blij meisje,
naar een meisje vol verdriet.
Het kwam terug,
in je arm, hoofd en buik.
Het bleef bij je,
het stopte niet.
Je krullen verlieten je,
je werd kaal.
Lopen ging niet meer.
Je was gevangen,
gevangen in je eigen lichaam.
Langzaam liet je lichaam je gaan.
Je longen wouden niet meer.
Daar lag je.
Maakte nog vele grappen.
Je zou ons bellen als je boven was.
De regen stortte neer.
Je stierf,
Je leven was over.
Je lijden voorbij.
De regenboog kwam tevoorschijn.
Je moest nu wel boven zijn.
Je werd begraven,
de zon scheen.
We wisten dat je boven was.
Nu staan we aan het graf.
Waar straks de groene roos zou bloeien.
Die jij ons gaf.
De roos die ons herinnert aan jou mooie lach.
Jou krullen,
jij die altijd bij ons was.
jammer genoeg is ze haar mobiel vergeten.....
nou ik denk niet dat ik iets bij dit gedicht hoef te vertellen
hij raakt me. 
het begon met een tumor en het eindigde met longkanker, lymfklierkanker, hersentumoren, half verlamd, leverkanker en ook kaal.. 
