Geplaatst niemand die het ziet
alleen ik
niemand die het merkt
alleen ik
over elk wissewasje een traan
elke traan
ik troost mezelf
met een zoetigheidje
met tranen van verdriet
niemand die het ziet
koeken, chips, vla
alle zoettig heid voor mij
geen gezeik
dit doe ik goed
geen commentaar
wat een rust
momenten alleen
vele kilo's uit de kast
vele kilo's in mijn lichaam
en weer verdriet..
verdriet door de vetheid
het lijkt te groeien
het lijkt erger te worden
maar ik kan niet stoppen...
ik vreet maar door
ik kan niet stoppen
waar is iedereen?
wie kan me helpen?
niemand die het ziet...
niemand die het hoord
een vinger in me keel
even een opgelucht gevoel
het lijkt goed te voelen
maar ineens commentaar
geen tranen
maar een dikke koek
dat houd me sterk...
niemand die het ziet
niemand die het hoord
weer een vinger in me keel
wat een opluchting... voor even...
ik kreeg een email van een vriendin van me, ze heeft een hele moeilijke tijd achter de rug gehad... maar niemand lijkt haar te begrijpen...
ik kan haar best begrijpen, maar ben bang dat ze (lees de titel) heeft...
daarom heb ik een gedicht voor haar gemaakt als steun.
je mag reageren
