Bokt.nl

Citaat:

‘Voor de laatste keer’

Ik snikte zachtjes, het was gedaan met mijn paard. Mijn ouders hadden geregeld dat er een fotograaf langs zou komen. Daarom had ik Summer extra goed gepoetst, net als altijd voor de wedstrijden. Het gebeurde een week geleden, op een regenachtige dag. Ik had een springwedstrijd. Mijn ouders hadden mij al gewaarschuwd, het zou glad kunnen zijn. Maar ik had niet geluisterd, ik moest de wedstrijd winnen. Dat was het enige waar ik aan kon denken. Ik had al veel wedstrijden met hem gewonnen, maar deze was speciaal. Het Groningskampioenschap, als ik de wedstrijd had gewonnen mocht ik door naar het Nederlands kampioenschap. Dus ik reed zo hard als ik kon, te hard. Summer haalde de bocht niet en viel. Nu was het te laat, keer op keer snikte ik dat het niet zo had moeten doen. ‘Kon ik de tijd maar terug draaien’ fluisterde ik terwijl ik mijn Summer knuffelde. ‘Hoe moet ik nou verder’? Vanavond zou de dierenarts komen om hem te laten in te slapen. Dat houden mijn ouders besloten, ‘hij lijd te veel pijn om nog verder te kunnen’ hadden mijn ouders tegen mij gezegd. Ik begreep het best, alleen het was zo moeilijk. Ik had mijn paard al 6 jaar. 6 trouwe jaren. Toen ik hem kreeg was hij nog maar 3, ik had hem zelf ingereden. Met hem opgeroeid. En nu was het over, voorbij.
Nog steeds kon ik het niet voorstellen. ‘Lotte’ hoorde ik iemand mijn naam zeggen. Ik draaide zich om, en zag het gezicht van mijn beste vriendin Sanne. ‘Ik kom je sterkte wensen’. Ik vond het erg dapper van haar dat ze kwam, Sanne was namelijk doodsbang voor paarden. ‘Dank je’, zei Ik met een zwakke glimlach.


Toen de fotograaf kwam hield ik het niet meer en barste ze in tranen uit, nog een paar uur en dan was mijn paard, mijn beste vriend gewoon weg. Pijn droop van het knappe hoofdje van haar paard. Eindelijk verdween de fotograaf, waarschijnlijk zou ik deze foto’s toch nooit meer kunnen bekijken. Het was veel te pijnlijk. Ik hoorde een auto de oprit op rijden, mijn moeder liep de stal uit en liep de dierenarts tegemoet. Ik voelde mijn vaders hand op mijn schouder liggen; ‘Wees sterk meisje’. Ik wilde niet dat dit gebeurde. Het kon niet, het mocht niet.
De dierenarts kwam de stal binnen. Hij keek me begripvol aan; ‘Het spijt me voor je meisje, maar je hebt de juiste beslissing gemaakt’. Hij knikte naar mijn paard, ik begon gelijk weer te huilen toen ik zag hij er bij lag. Het zag er gewoon zo verschrikkelijk uit. Ik knikte, en zakte door mijn knieën, ik ging bij zijn hoofd zitten. ‘Summer, lief paardje. Ik zal je nooit vergeten’. Ik streelde zijn hoofd, terwijl ik naar de dierenarts knikte. De dierenarts knikte terug, en ging op zijn hurken zitten. Ik ging zodanig zitten dat ik niet kon zien wat hij deed. Langzaam voelde ik dat zijn hoofd die op mijn schoot lag zwaarder worden. De dierenarts voelde zijn hartslag, en ik wist dat hij dood was. ‘Ja’ was het antwoord op mijn vragende blik. Ik omhelsde Summer’s hoofd. Voor de laatste keer.