Geplaatst Met toestemming van Maya mocht ik nog een topic openen. Dit keer zorg ik ervoor dat elke post minstens 1500 woorden heeft
Veel plezier met lezen!
( het verhaal is even opnieuw geschreven omdat dat makkelijker was voor de nieuwe lezers -> Die nog komen, hoop ik
)---
Het was bijna zover nog even een dikke knuffel en een zoen aan mijn ouders geven en dan was mijn leven hier over. Eindelijk kwam mijn droom uit. New York here I come dacht ik. Mijn moeder kon niets anders doen dan huilen en zeggen dat we bleven mailen en bellen en dat ze snel langs zouden komen. Ik zuchtte nog eens diep. “Mam, je wereld vergaat niet als ik niet in Nederland woon hoor”. Waarop mijn vader zei dat ik wel helemaal alleen naar Amerika ging en of ik dat wel goed besefte. “Jaha” riep ik lachend voor de allerlaatste keer. Ik hoorde voor de 5e keer een luide toeter voor onze boerderij door de straat galmen. Het was mijn taxi. Ik liep naar buiten en riep nog een keer “Ik hou van jullie” en ik hoorde mijn moeder nog harder snikken dan dat ze al deed en in de taxi dacht ik na over het geld dat mijn ouders eigenlijk hadden.
Ja mijn ouders en ik hadden het niet zo breed, eigenlijk helemaal niet en we hadden dan ook geen auto. Waarom, vroeg ik mij weleens af. Hoe komt het dat we ons niet eens een auto kunnen veroorloven ?? Vervolgens zeg ik tegen mijzelf dat mijn ouders dit voor mij hebben gedaan en ik moet mijn droom waarmaken al is het niet voor mijzelf (elke minuut dat het vertrek dichterbij kwam ging ik mij schuldiger voelen ) dan was het wel voor mijn ouders. JA. Dit was het, dit moest ik gewoon doen. Alleen naar Amerika en daar een topcarrière tegemoet gaan en al het geld wat ik van mijn ouders had geleend terugbetalen. Nou ja geleend, ze wilde het zelf betalen maar ik voel mij wel schuldig. Mijn moeder moet nu elke dag boodschappen doen in plaats van 1 keer in de week omdat ze al die zware tassen niet op de fiets mee kan nemen. Ze werkt zelfs als caissière om daar mee een klein beetje geld extra te verdienen en mijn vader? Die werkt zich al helemaal drie slagen in de rondte om het huis te betalen. We wonen in een grote boerderij. Ja je ziet mensen wel denken zozo een heel groot huis maar geen auto ? Hoe kan dat? Mijn vader werkt zich dus drie slagen in de rondte. Thuis werkt hij ook nog om nog meer te verdienen. Hij werkt bijna dag en nacht voor een of ander computer bedrijf waarvan ik van mening ben dat ze mijn vader uitputten. Die arme man krijgt nooit eens een weekje vrij. Maar dat huis, dat is en blijft de grootste droom van mijn moeder en stiekem ook wel van mijn vader en daarom wil mijn moeder niet weg en daarom werkt mijn vader zo hard. Hij moet nu nog harder werken omdat ze een hele tijd geld opzij hebben gelegd voor mijn droom: Amerika!
Aangekomen op het vliegveld ging mijn telefoon, ja hoor het was mijn moeder, zoals ik al dacht. "Hoi mam met mij" antwoorden ik vrolijk. "Schat, ze neemt op!!" hoorde ik door de telefoon gillen. Elke keer als ik iets zei reageerde mijn moeder steeds hysterischer en op een gegeven moment leek ze wel een speenvarken.
Jeetje mam, je kan ook overdrijven hoor!!
"Mam ik moet weer ophangen, ik moet inchecken". "Okee schat, goede reis" hoorde ik mijn moeder zachtjes snikken. "Mam, rustig ik mail direct als ik aangekomen ben en ik ergens mijn laptop neer kan zetten oke?" "Ja natuurlijk lieverd"
Hoe lang duurde die reis eigenlijk?
Ehm... even kijken hoor KLM, die rij moest ik hebben, nou zo te zien was ik niet de enige die met KLM vloog. De andere incheckbalies van andere maatschappijen waren bijna allemaal leeg en bij KLM konden ze niet snel genoeg werken.
Daar stond ik dan met mijn handbagage en 2 koffers vol kleren en kleine dingetjes voor mijn appartement.
Dat appartement hadden we al een paar maanden geleden uitgezocht en gekocht, de laatste keer dat ik daar op vakantie was.
De eigenaar van het appartement was gestorven aan longkanker dus de meubels kon ik houden. Heel vervelend allemaal maar voor ons wel handig.
Nog even en ik kon inchecken. Er stond een oudere meneer voor mij die verdwaasd om zich heen keek, net alsof hij de weg kwijt was. Er werd nu een hystirische vrouw geholpen. De vrouw leek niet weg te willen ofzo. Heel apart allemaal maar goed. Amerika zal nog wel wat raars te wachten hebben.
Ik was aan de beurt om in te checken.
Gelukkig alles ging goed en mijn koffers werden in een keer weggebracht. Nu de douane nog. Daar had ik zo'n hekel aan van die mannen die zichzelf stoer vinden omdat ze in de handtas van een vrouw kunnen kijken door een x-ray.
Ik keek de man bij de douane zo vuil aan dat hij verschrikt terug keek. Zelf had ik het niet eens in de gaten maar de mensen achter mij, waaronder de oude man het nogal grappig scheen te vinden. Die douane had het vast niet verwacht van mij, zo'n klein tenger vrouwtje dat zo vuil kon kijken. Tjaa met mijn 20 jaar was ik de langste niet, ik was nou ook niet echt klein maar toch voelde ik mij klein. Vind je het gek als je daar als oudste aankomt met je 1.76 en je vriendinnen 18 of 19 zijn en allemaal 10 centimeter groter zijn en ook 2 maten dikker maar goed dat doet er niet toe.
Met Hilary was ik het closed, als ik iets te melden had was zij altijd degene die het als eerste wist, dat was andersom ook zo. Ze vond het geweldig mensen te helpen en had behoorlijk veel geld dus mevrouw zou wel even gaan shoppen met mij in New York want mevrouw met haar chanel make-up, dior schoenen, versace broek en Dolce en Gabbana shirtje vond de meubels uit mijn appartement maar niets....
Ze zou een week na mijn aankomst in Amerika aankomen.
Gate 13 richting New York Boarding Now, zag ik op een van die televisie schermen staan. Ik schrok op uit gedachten en snelde naar de gate. Gelukkig was het nog niet zo druk.
10 minuutjes later liep ik door de sluis het vliegtuig in. Even kijken hoor rij 5 stoel A.
yes, bij het raam en precies op goede afstand van de televisie
Iedereen was aan boord en een vriendelijk uitziende steward begon zijn preek over de nooduitgangen, de luchtmaskers en reddingsvesten te vertellen.
De preek van de steward duurde dus een kwartier, ik viel nog bijna in slaap ook. Ik was er wel achter gekomen dat de reis een uurtje of 8 duurde.
jeeeeeeezuuuuus wat was DAT saai. Hoe langdradig kan je zo'n verhaaltje maken. Waarschijnlijk vond ik het ook een stuk saaier omdat ik al zo'n 20 a 25 keer in het vliegtuig heb gezeten maar goed.
Ik zag dat de man naast mij, dezelfde man was bij de douane en de hysterische vrouw zat ook dichtbij en het was nou niet echt rustig in het vliegtuig, zeker niet bij mij in de buurt waar die aparte personen ook zaten.
Nou lekker dan zit ik daar 8 uur bij een man die z'n klep niet kan houden en een gillende vrouw die om de 10 minuten zat te hyperventileren omdat ze dacht dat we gingen neerstorten.
Ondertussen werden er foldertjes uitgedeeld met wat je kon kopen en welke films er gedraaid werden.
De steward riep de films nog eens om:
"Over enkele minuten zal het vliegtuig gaan opstijgen. Eerst zal er een introductie film te zien zijn. Als het vliegtuig daarna stabiel vliegt zal er een film starten. De film die op de heenreis wordt gedraaid is Ellis in Glamourland, hierbij zal engels ondertiteling te zien zijn. Op de terugweg van deze reis zal American's Beauty worden gedraaid.”
"Stabiel, wat nou stabiel, waarom moet het vliegtuig stabiel zijn, wat bedoelen ze nou met stabiel??" gilde de vrouw door het vliegtuig.
De steward liep naar de vrouw toe en probeerde haar rustig te krijgen.
Dit was niet makkelijk, de vrouw werd na een aantal stevige gilbuien met een luchtmasker op rustig gezet en iedereen in het vliegtuig werd gevraagd of ze zo rustig mogelijk wilde blijven.
Nou lekker, daar gaat mijn rustige vliegreis. Ik hoop dat ze snel met die film komen want ik begin dat gillen van die vrouw nou wel zat te worden.
Een andere stewardess kwam aanlopen en ik vroeg wanneer de film begon.
Ze reageerde heel zenuwachtig “ehm… ehm… ehm… ehm… i-i-ik za-zal h-he-het even vo-voor u vr-vrag-vragen me-mevrouw”
“Oke, het heeft geen haast hoor” antwoorde ik op mijn allervriendelijkste stem in de hoop dat ze niet nog zenuwachtiger werd. Het was duidelijk haar eerste vlucht sinds ze stewardess was.
Ik hoopte voor haar dat de steward haar zou helpen door de gillende vrouw in bedwang te houden.
Niet veel later begon de film. Ellis in Glamourland dus.
Ongeveer 2 uur later
Ik keek naar buiten en zag dat het donker was, het was dus laat in de avond of midden in de nacht. De zenuwachtige stewardess kwam langs. Ze reageerde nu een heel stuk relateer. “Pardon, weet u misschien hoe laat het is?” “Ehm… het is nu 3 uur ’s nachts mevrouw.” “Okee, bedankt” zei ik en ik glimlachte even vriendelijk.
Niet veel later kwam de steward langs met een karretje met drinken en nootjes.
Ik bestelde een flesje water, een flesje wijn en 2 bakjes met nootjes.
Ja ik krijg altijd honger en dorst van een film!!
---------
De schuin gedrukte teksten zijn haar gedachtes.
Dit was het, ik weet nog niet wanneer het volgende stuk komt
omdat het dus 1500 woorden nodig heeft xX