Bokt.nl

Citaat:

Het vuur in de kachel knettert, de kleine talrijke vlammen verzorgen een prachtig lichtspel en een warme rode gloed brengt een gezellige sfeer in de kamer, de tv speelt zachte muziek en doet al mijn spieren ontspannen. Kon die muziek mijn gedachten ook maar ontspannen. Ik staat voor me uit zonder ook echt iets te zien. Mijn armen heb ik rond mijn opgetrokken knieën geslagen om me klein en onzichtbaar te maken, zo voel ik me veiliger ook al ben ik alleen in deze kamer. In mijn ogen is een dromerige, een beetje radeloze gloed te lezen. Mijn haren hangen los, een sliertje is voor mijn ogen gevallen. Voorzichtig sla ik een fleace deken rond me. Ik ril, maar niet omdat ik het koud heb. Duizenden gedachten spelen tikkertje met elkaar in mijn hoofd en botsen af en toe tegen de muren die de grens aangeven. Wanneer ze dat doen gaat er een pijnlijke steek recht door mijn hart en zou ik ineen willen krimpen. Als mijn trots dat toe liet. Ik probeer gevoelloos en gedachteloos te zijn maar telkens weer moet ik denken aan jou. Aan mezelf en aan ons. Hoe kan ik in hemelsnaam een jongen als jij verdienen?
Hoe kan ik iemand verdienen die zo lief en begrijpend is, die me wil helpen en die het nog steeds niet heeft opgegeven ook al lijk ik elke vorm van hulp en liefde af te kaatsen. Je wil dat ik praat, maar je voelt dat, telkens als je het probeert ik je van me weg duw. Onbewust en ongewild. Dat besef je maar al te goed. Waarom besef je dan niet dat ik het niet kan? Omdat het zoveel pijn doet vanbinnen als ik het omhoog haal door er over te praten. Het verscheurt me vanbinnen wanneer ik die gesloten deur open waar al die pijn achter zit. Mijn hart breekt dan opnieuw in duizenden stukjes terwijl ik net zoveel moeite heb moeten doen om het te lijmen. Ik sta niet meer stevig in mijn schoenen, ik sta te trillen op mijn benen, klaar om op mijn knieën te vallen. Ik voel de tranen in mijn ogen en hoop dat de warmte ze droogt voor ze stromen. Ik wil niet huilen. Ik moet gelukkig zijn, gelukkig zijn met alles dat ik heb. Een dak boven mijn hoofd, prachtige paarden in mijn stal, ouders, een fantastische broer en een vriend om van te dromen…Ik heb geen reden om te huilen. Ik word boos, verdrietig alles tegelijk. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik leg mijn hoofd in mijn handen die nu op mijn nog steeds opgetrokken knieën rusten. Ik wil niet dat iemand me ziet huilen. De muren waar ik tussen zit dragen littekens van de woorden die binnen deze kamer gezegd zijn. Ze zijn ondertussen geverfd en met nieuw papier behangen. Maar de diepe sneeën zie je nog steeds. Ik kijk rond, het beeld voor mijn ogen is wazig. Maar nog steeds zie ik de verminkte muren en herinneringen. Ik denk aan jou woorden.
‘de littekens op je arm van het krassen…Zijn maar een tiende van het aantal littekens in je ziel. Zoveel pijn en verdriet voor zon jong meisje.’
Ik weet dat je bezorgt ben, maar geef me de tijd om mezelf te herpakken. Om mezelf te herstellen. Ik sta te wankelen op een torenhoog appartementsgebouw klaar om naar beneden te storten. Een eindeloze vrije val waaraan geen eind lijkt te komen. Waarom besef je niet dat ik bang ben dat jij niet mee zal springen, dat ik niemand zal hebben en dat ik alleen zal vallen. Dat ik de grond zal zien naderen maar dat er niemand zal staan om me op te vangen. Dat ik bang ben dat ik te pletter zal storten als ik me laat gaan.
Ik probeer me los te maken van die gedachtes. Omdat ik een traan voel stromen. Eentje is genoeg, eentje per keer en langzaam aan zal ik ze allemaal laten gaan. En niemand zal het weten, niemand zal het zien. Maar mij zal het op luchten. Mijn gedachten dwalen weer af. Naar het feit dat je zei dat ik je weg duw. Dat ik koel en afstandelijk doe. Ik wil het uitleggen maar ik weet niet hoe, ik wil zeggen wat ik voel maar ik kan het niet. Ik ben niet boos op jou, ik wil niet kil doen tegen jou. Ik wil gewoon mezelf beschermen, ik wil je niet kwetsen maar ik doe het wel. En dat doet me nog meer pijn dan al die keren dat andere mij gekwetst hebben. Maar hoe kan ik praten? Hoe kan ik het jou aan doen om over mijn verleden te praten terwijl ik weet dat je zelf een zwaar verleden hebt gehad waarvan je nog niet de helft hebt verwerkt.
Een zachte stem haalt me terug uit mijn gedachten. Met veel moeite maak ik mijn blik los van het vuur en kijk ik recht in twee donkere ogen. Ogen vol bezorgdheid en angst. Jou ogen.
Een aantal seconden blijf ik in je ogen kijken. Ik hoor je zeggen dat ik naar je toe moet komen. Met rustige bewegingen sta ik op en wandel ik naar je toe. Je slaat je armen rond mijn middel en trekt me zachtjes tegen je aan. Ik leg mijn hoofd op je borst en dan komen die verdomde tranen weer. Ik maak me los uit je knuffel en kijk recht in je ogen. Ik bedenk me dat je me uit evenwicht hebt gebracht, dat je helemaal niet wil dat ik me herpak, als ik dat doe dan raak je op geen enkele manier meer door mijn muur en dat wil je voorkomen. Daarom geef je me telkens weer een duw als ik op het punt sta om weer stabiel en sterk in mijn schoenen te staan. Ik hoor je vragen wat er scheelt en besef dat dit een gevecht is dat ik niet kan winnen, een gevecht dat me pijn zal doen en vooral; een gevecht dat jou pijn doet. Zonder nadenken antwoord ik:’dit ben ik op mijn knieën’
Ik zak door mijn benen, val op mijn knieën en laat mijn tranen de vrije loop…