Bokt.nl

Citaat:

Hoofdstuk 1 Een nieuw begin

Een klikje en het beeld voor me werd vereeuwigd. Ik keek naar het kleine schermpje en knikte tevreden, de foto was precies zo geworden als ik wilde; Lucas, met zijn hoofd opgeheven en oren voorruit. Toch kon ik me er niet blij over voelen, want ik wist dat dit waarschijnlijk de laatste foto zou zijn…

De volgende dag al was het afgelopen met het leven van Lucas. ‘ Hij is vermoord’ zoals ik stug blijf volhouden. Vermoord door de slager, die hem alleen zag als een stuk vlees, als iets wat hem geld bracht. Nog meer tranen glijden over mijn wangen, als kinderen over een glijbaan. Ik zag hem als een maatje, een vriend voor het leven. Maar die nieuwe eigenaar zag niet hoe goed Lucas nog kon werken voor zijn leeftijd. Hij keek alleen naar de vele grijze haren op zijn edele voorhoofd.
‘’Die motte we ook maar wegdoen, brengt alleen maar onkoste.’’ En na het uitspreken van deze zin was zijn lot al bepaald. Samen met 4 andere paarden vertrok hij richting slager.
Die andere paarden lieten me ook huilen, maar Lucas raakte me het meest. Hij was immers het dier dat mij had leren rijden, die mij diende als verzorgpony. Die altijd blij hinnikte wanneer ik de stallen binnenkwam. Zonder twijfel kan ik zeggen dat hij de beste en trouwste vriend was die ik had. Maar nu is hij weg, nu is alles weg. Nooit ga ik terug naar die manege, ik kan het niet aanzien hoe zijn box word bewoond door een ander paard die naar de nieuwe eigenaar’s zeggen ‘beter’ dan Lucas was.
‘’Marlies, eten is klaar!’’ schreeuwt mijn moeder bij de trap op. Snel veeg ik de tranen van wangen en zucht een paar keer diep. Dan pas sta ik op van mijn bed en loop de trap af. Mijn moeder en ik zijn alleen, mijn vader werkt en mijn broer is met Martijn weg. Waarschijnlijk stiekem aan het roken in de stad, bedenk ik.
‘’Heb je weer gehuild?’’ vraagt mijn moeder kijkend naar mijn rode ogen.
‘’Ja, maar dat snap jij toch niet!’’ snauw ik haar af. Mijn moeder steekt een stukje brood in haar mond en kauwt langzaam. Aan het zenuwtrekje bij haar wenkbrauw merk ik dat ze woedend is. Ik trek ook een stuk brood uit de zak en besmeer het met chocoladepasta.
‘’Jenn, ik vind het heel erg voor je dat Lucas er niet meer is, echt waar. Maar nu al drie dagen lang word ik alleen maar afgesnauwd. Ik heb er eerlijk gezegd schoon genoeg van en wil dat je daar ogenblikkelijk mee ophoud, anders vallen er maatregelen.’’ Zegt mijn moeder opvallend rustig.
Ik neem de laatste happen van mijn stuk brood en schuif luidruchtig de stoel naar achteren. Met een paar sprongen ben ik bij de trap en verdwijn weer naar boven.

Ik hoor nog even rommelende geluiden beneden maar als de voordeur met een klap dichtvalt is alles stil. Mijn moeder is gaan hardlopen weet ik. Dat doet ze altijd wanneer ze boos is. Ik weet niet hoe ze het heeft, maar meestal is ze anderhalf uur weg. Maar wanneer ze terug is is haar hele humeur opgeklaard. Alsof de zon tussen de wolken is doorgebroken. Ineens komt er een beklemmende gedachte bij me op, misschien verlaat mijn moeder mij zo meteen ook wel. Misschien word ze geschept door een auto, of verdwaalt ze in de bossen. Als een gek storm ik de trap op en ren naar buiten. Ik kijk om me heen en zie haar net om de hoek van de straat verdwijnen. Zo snel als ik op mijn sokken kan lopen ren ik naar haar toe. Pas wanneer ik op een paar meter afstand ben kijkt mijn moeder om. Ze kijkt verbaasd en boos tegelijk wanneer ze ontdekt dat ik degene ben die haar is achternagerend. Ze stopt met lopen en pakt me bij mijn arm.
‘’We moeten praten Jenn.’’ Is het enige wat ze zegt.

Met een hete mok thee in mijn handen zit ik op de bank. Tegenover me zit mijn moeder.
‘’Jenn, je kan wel doen alsof ik niks van jouw verdriet snap. Maar wat weet jij daar nou van?’’ Mijn moeder slaakt een diepe zucht.
‘’Ik was ongeveer even oud als jouw, ik woonde met opa en oma op een boerderij. Ik was net als jouw helemaal gek op paarden. Zo gek zelfs dat opa op een gegeven moment eentje voor me kocht; Pepper. Ik was dol op het dier, ik vertelde hem alles en vond steun ik hem.’’ Ze stopt even, en ik zie tranen glinsteren in haar ogen.
‘’Maar al na een halfjaar moest ik afscheid van hem nemen. Opa had niet genoeg geld om alles te onderhouden en ging failliet. We moesten verhuizen naar een rijtjeshuis, en daar was geen plaats voor huisdieren, laat staan voor een pony. Pepper was verkocht en ik voelde me door en door verdrietig. Opa en oma begrepen dat niet, Pepper was immers een dier? Maar hij was veel meer dan dat, net zoals tussen jij en Lucas.’’ Mijn moeder verbergt haar gezicht achter haar handen en begint te huilen. Nog nooit heb ik mijn moeder zien huilen, ze was voor mijn altijd de rots in de branding. Ik had er eigenlijk nog nooit bij stilgestaan dat ze ook zo kwetsbaar kon zijn.
Een paar minuten, en vele tranen later gaat mijn moeder verder.
‘’Na een week besloot ik Pepper te vergeten, ik besloot paarden te vergeten, en dat was misschien wel de stomste beslissing die ik ooit heb gemaakt. Toen jij interesse voor paarden begon te tonen kwam het gemis bij mij weer terug. Het liefst wilde ik jouw bij paarden weghouden, maar eigenlijk wist ik dat het al te laat was. Jij begon met paardrijden en later verzorgde je Lucas. Tussen jouw en hem zag ik dezelfde liefde opbloeien als tussen mij en Pepper.’’ Ineens begreep ik de stilte op de momenten waarop ik blij vertelde over Lucas.
‘’Wat zal jij een rotmomenten hebben gehad wanneer het over Lucas ging.’’ Zeg ik zacht. Mijn moeder knikt.
‘’Bij jouw zie ik hetzelfde gebeuren als bij mij, alsof de geschiedenis zich herhaalt. Daarom wil ik niet dat jij dezelfde fout als mijn maakt, Jennifer. Je moet blijven paardrijden.’’ Nu is het mijn beurt om in huilen uit te barsten.
‘’Maar zonder Lucas zal het nooit hetzelfde zijn.’’ Snik ik. Mijn moeder legt zacht haar warme hand op mijn schouder.
‘’Nee meis, je moet accepteren dat het niet hetzelfde is zonder Lucas, maar dat mag jouw pret niet bedrukken hoor.’’ Ze geeft me een zacht tikje tegen mijn wang.
‘’Ik wil nooit meer naar manege Neijenhof, mamma.’’
‘’Nee lieverd, dat begrijp ik. Maar manege Neijenhof is niet de enige manege in Nederland!’’ Terwijl ik de laatste slokken uit mijn mok thee neem overdenk ik die laatst gesproken woorden; manege Neijenhof is niet de enige manege in Nederland.

Voor het eerst sinds dagen slaap ik weer rustig in. Na het eten van een heerlijke ovenschotel ben ik vrijwel meteen naar boven gegaan. Daar ben ik op bed gaan liggen en ben vrijwel meteen in slaap gevallen. De volgende morgen word ik dan ook heerlijk uitgerust wakker. Ik lig nog een beetje te doezelen wanneer de deur zachtjes word opengeduwd. Mijn moeder stapt de kamer binnen met een dienblad vol lekkers. Dankbaar glimlach ik naar haar en ga rechtop zitten. Mijn moeder zet het dienblad op mijn schoot.
‘’Kom je, als je het op hebt, beneden?’’ vraagt ze. Ik knik en begin vast aan mijn stukje geroosterd brood.

De dagen die hierop volgen verlopen rustig. Een enkele keer barst ik in huilen uit, maar het gaat langzaam beter met me. Of nou ja, als ik het ‘ beter’ worden mag noemen, ziek was ik immers niet! Vandaag gaan we kijken naar een andere manege, eerlijk gezegd kijk ik daar best tegenop. Het is alsof ik Lucas ga vervangen door een ander paard. Maar volgens mijn moeder moet ik niet zulke onzin denken, Lucas kan immers niet worden vervangen?

‘’Jenn, kom eens!’’ roept mijn moeder vanuit de studeerkamer. Met tegenzin slof ik richting de studeerkamer. ‘’Wat zijn we weer lekker enthousiast.’’ Zegt mijn broer spottend. Ik negeer hem en ga de studeerkamer binnen.
‘’Wat denk je hier van?’’ zegt mijn moeder, wijzend naar het beeldscherm van de computer. Ik trek een stoel naar me toe en lees de groen gekleurde tekst grondig door. Mijn moeder kijkt me verwachtingsvol aan.
‘’Leuk,’’ zeg ik bedenkelijk. ‘’… Maar waar is het eigenlijk?’’
‘’Ik denk, dat deze manege maar 5 kilometer verder is dan manege Neijenhof.’’ Zegt ze terwijl ze de site doorzoekt.
‘’Ja, klopt. Hier staat dat hij in ‘ Holder’ staat, dat is niet een end bij manege Neijenhofd vandaan.’’ Aan mijn moeders manier van spreken klink haar enthousiasme door.
‘’Zal ik anders even bellen, misschien kunnen we vandaag wel even komen kijken.’’ Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Een verdrietig gevoel komt bij me omhoog, zou het alweer lukken om andere paarden te zien. Om ze aan te raken, en misschien nog wel meer? Al snel kom ik tot de conclusie dat dit niet zal lukken zonder veel tranen. Lucas zit nog teveel in mijn gedachten.
‘’Sorry mam, dat wil ik nog niet.’’ Zeg ik vastbesloten. Mijn moeders enthousiaste gezicht vertrekt, maar ze zegt verder niks.