Geplaatst Vooral lezen als je je verveelt
.“Maaaam, schiet nou op” riep ik ongeduldig.
Ik was al 2 dagen niet naar de manege geweest omdat ik carnaval ging vieren.Vandaag kon ik eindelijk gaan. “Mam, draag jij mijn westernzadel, dan draag ik het pad” mijn moeder pakte het zadel klunzig vast, en we liepen naar de auto.
In de auto kon ik het er alleen maar over hebben, over hoe leuk het zou worden, eerst poetsen, losgooien, springen, dan nog even met westernzadel en halster rijden, en zonder zadel uitstappen, en natuurlijk moest mams heel veel foto’s maken.
Eindelijk waren we er!
Vrolijk huppelde ik naar Zenith’s stal, en ik nam hem mee naar de poetsplaats.
“Mam, wel foto’s maken he, dan kan ik ze vanmiddag op Bokt zetten”
“jahaaa, hoe vaak kun je dat nou nog herhalen” zuchtte mijn moeder, en ze begon foto’s te maken, hoe ik aan het poetsen was.
“Emma, ik ga even in de auto zo’n modeblaadje van jou lezen, het is koud hier” zei mijn moeder.
“Ok, wel zo terug komen om foto’s te maken he?”
“jahaaaa! *zucht”
Blij liep ik met Zenith aan mijn hand naar de kleine bak, ik liet hem lekker rennen, zodat hij zijn energie kwijt kon, hij was immers 2 dagen niet buiten geweest, druk dat hij was!
Ok, klaar, dacht ik.
Ik liep de bak uit om het westernzadel te pakken, toen kwam Laura eraan, ze vroeg of ze even 2 minuten haar paard mocht laten rennen.
Natuurlijk, dan kon ik even opzadelen buiten de bak.
Ik pakte mijn westernzadel, die ik heel lang niet meer had gebruikt.
“Laauraa, kun je even helpen met de singel? Ik snap er niet veel meer van”
Laura kwam helpen met de singel.
Toen gebeurde het, Zenith leunde achterover, en ging hangen, ik had het nog nooit eerder gezien dus ik dreef hem rustig naarvoren om het touw los te klikken, die helemaal strak gespannen stond. Zenith gooide mij tegen de muur, nu lag ik tussen de muur en Zenith, ik voelde een paardenhoef op mijn been, 2 seconde later zag ik vonken van Zenith’s ijzers die over de grond heen gingen, en een stuk of 6 mensen die keken. Hij viel met zadel en al, dat was het laatste wat ik zag, het enige wat ik dacht was, opstaan en dat touw loskrijgen, ookal was het een ‘paardenknoop’ hij was zo strakgetrokken, dat de enige mogelijkheid was, om het bij het halster los te klikken.
Eindelijk kreeg ik de mogelijkheid om op te staan, ik kwam omhoog, een helse pijn op mijn scheenbeen, Zenith stond alweer. Het touw stond nog helemaal strak gespannen, en Zenith’s ogen stonden rood van angst. Ik praatte tegen hem, stelde hem gerust, hij stond stil, maar ik kreeg het touw niet los, eindelijk zette die 1 stap, waardoor ik het touw los kreeg.
Er kwamen 2 vrouwen naar me toe van de ongeveer 6 mensen die stonden te kijken.
“meid, gaat het?”
wat was ik geschrokken, ze vertelde hoe zei het hadden gezien, en ze vertelde dat ik geluk had gehad, dat Zenith niet helemaal bovenop me kwam.
De vrouw controleerde of Zenith wondjes had, gelukkig had hij nergens last van, even los in de bak, rijden ging ik niet meer.
Gelukkig liep hij ook goed. Hij had nergens last van.
Maar, ik had vreselijke pijn in mijn onderbeen/scheenbeen, en in mijn pink.
[zozo, dat was me het dagje wel, pink gekneusd en mijn onderbeen, kan dus nauwelijks lopen, en als het gaat, met heel veel pij., Mijn vinger word ook steeds dikker en pijnlijker. En nou moet ik ook nog iemand zoeken die deze week Zenith beweging wil geven. Morgen toch maar even kijken of Zenith nog goed loopt.
Mijn moeder zat dus lekker in de auto een krantje te lezen, en die heeft het (gelukkig) niet gezien.]
xxx Emma.
. 
