alleen en zo eenzaam,
niemand die haar ziet staan,
gedoken in een hoek,
niemand is naar haar opzoek,
ze boeid volgens andere niet,
maar niemand die het ziet,
hoe verdrietig ze wel niet is maar zich zo goed voordoet,
weg vreugde en moed,
ze is verloren ze heeft niks meer,
ze voelt zich alleen keer op keer,
niemand waar ze haar problemen even weg kan geven,
niemand die ook maar een keer met haar mee zou leven,
zo iemand vol verdriet,
dat klopt gewoon niet.
niemand waar ze even tegen aan kan praten,
niemand waaarbij ze kan noemen, 'wij zijn maten',
het gebeurd vaak, maar waarom?
omdat mensen niet perfect zijn, daarom..