Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-02-06 23:39

[kortverh.] scherven

Geplaatst door de TopicStarter : 09-02-06 23:39

Woest haal ik uit, een luid gerinkel en duizend scherven op de grond. Het enige wat nog rest van iets dat ooit was maar nu niet meer. Verblind door tranen, een glasscherf snijdt gemeen in mijn vel. Een snee, een straaltje bloed, maar het interesseert me niet. Ik verbijt de pijn, ik veeg de tranen weg, neem de scherven in mijn hand en vorm een vuist, ik knijp mijn vingers tegen elkaar en voel hoe het glas meedogenloos in mijn handen snijd, bloed stroomt langs mijn arm en druppelt van mijn elleboog op de grond. De pijn die ik vanbinnen voel stroomt naar buiten. De tranen die al zo lang opgesloten zaten in mijn hart zoeken hun weg naar buiten en ik roep van pijn, van verdriet en van woede.
Boos, geschrokken gooi ik het glas op de grond en kijk ik vol afgrijzen naar mijn hand. Plots besef ik wat ik gedaan heb, mijn verstand stond op nul, ik dacht niet meer na. Ik huil en ben bang, het bloeden wil niet stoppen. Ik houd het onder de kraan, de glasscherven moeten er uit, uit mijn lichaam uit mijn gedachten. Net zoals deze gevoelens, deze vriendschap!
De koude straal doet zo’n pijn. Ik trek mijn hand terug maar weet dat ik moet doorzetten en ik sluit mijn ogen, bijt hard op mijn tanden en houd mijn hand onder het ijskoude water. Ik bedenk me wat er is gebeurt, al die keren dat ik zei dat ik van je hield, al die keren dat je me belde en ik genoot, al die keren dat ik dacht dat jij de enige was voor mij. Over een paar dagen zie ik je weer, over een paar dagen moet ik weer afscheid nemen op het einde van de dag. Ik bedenk me hoeveel ik om je geef, welke gevoelens je bij me op roept. Al die gevoelens die ik altijd met veel moeite diep vanbinnen in mijn hart heb gehouden haal jij er uit. Al die onuitgesproken woorden en onuitgevoerde gebaren wil jij er uit. De laatste keer dat ik huilde is jaren geleden. De littekens die ik heb overgehouden aan duizenden genezen wonden zijn verborgen onder kleren en make-up maar nog steeds zichtbaar. Jij kijkt recht door al die maskers heen, ik vraag me af waarom je dit doet, ik vraag me af waarom je dit wil. Ik wil niet open gebroken worden, want ik weet niet waarvoor het nodig is. Het is altijd goed gegaan! Nooit heb ik last gehad van al deze gevoelens en toen kwam jij. Een pijnscheut gaat door mijn hand recht naar mijn hart en ik knijp mijn ogen nog feller dicht. Tranen achter mijn oogleden maar ze mogen niet vloeien. Ik doe mijn mond open om te schreeuwen maar er komt geen geluid uit, ik wil het niet, ik wil niet huilen, ik wil niet roepen.
Ik ben bang voor die dag, de dag dat jij mij in je armen zal houden. Dat je me zal confronteren met de dingen uit mijn verleden. De wonden die zijn geheeld zal je open halen en de pijn zal weer net zo hard als toen terug komen. Ik ben bang voor mezelf, bang voor mijn reactie, ik wil niet huilen. Niet wanneer jij het ziet!
Een traan loopt over mijn kaken, hij glinstert in het schijnsel van de maan en ik word boos op mezelf.
Wat zit ik nou te huilen! Ik weet dat hij goed wil doen maar ik ben zo bang, waarom doet hij mij deze onzekerheid aan, waarom wil hij mijn gevoelens er uit! Het mag niet!
Plots voel ik geen pijn meer, mijn ogen zijn nog steeds gesloten en angstig open ik ze. Het water dat van mijn hand stroomt kleurt nog steeds rood en toch voel ik niets. Ik probeer mijn vingers te buigen en weer gaat een pijnscheut naar mijn hart.
‘Verdorieeee!!!!’ roep ik luid en meteen daarna sluit ik mijn mond.
Ik draai de kraan dicht, ik wil me niet meer laten gaan, het glas zal er wel uit zijn. De splinters moeten er maar uitzweren. Een beetje meer pijn kan er wel bij. Ik verbind mijn hand en loop weer naar de kamer waar de spiegel die ik kapot geslagen heb nog steeds in scherven op de grond ligt. Ik kijk er verdoofd naar en zie het glanzen in het zwakke licht van mijn lamp.
‘je ligt daar goed. Scherven brengen geluk’
Ik haal mijn schouders op, wandel er om heen en laat me op mijn bed vallen, nog een keer sluit ik mijn ogen en laat mijn tranen de vrije loop.
‘Ik ben ook maar een mens…..’

Ik weet dat het geen 1500 woorden zijn en eigenlijk ook vrij kort is. Maar ik ben al lang blij dat ik het van me af heb kunnen schrijven.