Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-06 20:40

Thema Topic, deze maand "Verdriet"

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-06 20:40

Vanaf nu komt er iedere maand een thema topic. Het thema van deze maand is "Verdriet"

Citaat:
Verdriet heeft iedereen wel eens. Om iemand die overleden is, of iets wat je niet meer hebt. Iedereen gaat daar anders mee om.

Maak dus een mooie foto, verhaal of gedicht oid over dit thema. Er is geen wedstrijd aan gekoppeld. Reacties mogen gewoon in dit topic.

Wees creatief. Plaats niet zomaar een foto van je paard als het thema ergens in de verte de foto benaderd. Maak er iets van. Zorg dat dit een topic is waarbij je steeds verrast wordt als je een tekst leest of een foto ziet.

Het mag duidelijk zijn dat nutteloze reacties als "wat mooi" oid verwijderd worden even als foto's die het niet doen. Slow chat is ook niet toegestaan. Verder gelden de algemene regels van bokt hier ook

Foto's, gedichten etc, die niet aan de opdracht voldoen worden vanaf heden ook verwijderd.

have fun!

Rond 1 maart is het volgende thema; en dat is "Sculpture"
Volgens de sikke van dale
sculp·tuur (de ~ (v.))
1 beeldhouwkunst
2 (-turen) beeldhouwwerk
3 plastische vorm van een oppervlak

September; "water"
Oktober; "herfst"
November: "zwart-wit"
December; "Feest..."
Januari; "nieuw"
Februari; "Valentine"
Maart; "Beweging"
April; "April doet wat hij wil"
Mei; "Maskers"
Juni; "zonlicht"
Juli; "schaduw"
Augustus; "Straat"
September; "Het weer"
Oktober; "Kunstzinnig"
November; "Van dichtbij bekeken"
december; "feestmaand"
Terugblik (op wat eens was?)

**Geplaatst**: 04-02-06 20:53

Re: Thema Topic, deze maand "Verdriet"

Geplaatst: 04-02-06 20:53

Oma,

Jij,
Jij brengt een lach op mijn gezicht,
Jij doet mijn tranen laten drogen,
Jij hebt mijn leven verlicht,
Met die sprankeling in jou ogen.

Ik,
ik kan niet zonder jou.
Ik kan niet zonder praten,
Ik weet dat ik jou vertrouw, van je hou,
Dat ik je nooit zal haten.

Wij,
Wij kunnen samen alles aan,
Wij zijn niet te scheiden,
Wij kunnen samen alles verslaan,
Twee onafscheidelijke mensen.

Maar er zijn tijden,
Niet altijd even goed,
Ze zijn niet te vermijden,
Het is niemand die dat doet...

Dat zijn dingen die gewoon gebeuren,
Maar ik zal er altijd voor je zijn,
Ik zal je proberen op te fleuren,
Maar soms lukt dit niet al doet dat zo veel pijn.

Ik kan niet vaak genoeg zeggen,
Hoe speciaal jij voor mij bent,
Het valt gewoon niet uit te leggen,
Hopelijk ben jij ook blij dat je mij kent.

Dit is door een vriendin gemaakt ik heb hem aangepast omdat ik het veel op mijn oma vond slaan

(ze heeft een vorm van kwade kanker en ook nog eens (erge)rauma en ligt nu in het ziekenhuis en deze 5 dagen zijn erg critisch dus dit zegt veel over dat ze nu dood gaat of niet ze hoeft maar een kleine ontsteking te krijgen en dan is het afgelopen ze heeft zo hard al gevochten voor haar leven en dan komt er nog eens een buikontsteking bij en hieraan is ze geopereerd maar helaas ging de buikwand niet meer dicht dus dit moet langzaam genezen ze heeft erg veel pijn en toch blijft ze vrolijk lachen mijn lieve Oma ook al gaat ze dood ik zal haar never nooit vergetn

)

**Geplaatst**: 04-02-06 21:01

Re: Thema Topic, deze maand "Verdriet"

Geplaatst: 04-02-06 21:01

Ik heb vorig jaar een erg triest verhaal gemaakt waarmee de verhalenwedstrijd van Carry Slee heb gewonnen en haar heb mogen ontmoeten.
Dit is het verhaal:

Verslagen ga ik aan de rivier zitten. Ik zie een eend zwemmen met drie kleine eendjes er achteraan. Het is niet eerlijk, die eendjes hebben een gezonde moeder. Ik kijk naar de zon die net achter de bomen verdwijnt. Zo zat ik met mijn moeder ook altijd op de zondagavond.
Ik kijk naar mijn mobiel, die naast mij ligt. Waarschijnlijk zou ik zo gebeld worden. Ik krijg tranen in mijn ogen, deze mobiel heb ik van mijn moeder gekregen voor mijn verjaardag. Dat is bijna twee maanden geleden.
Toen was dit drama nog niet begonnen. Ik richt me weer op de eendjes, die nu onder het bruggetje zitten, dat over de rivier loopt. Het is koud, er gaan rillingen over mijn rug, maar het maakt me niets uit.
Het is niet belangrijk. Weer een blik op mijn mobiel. Het ding doet niets, het blijft gewoon liggen. Ik pak hem op. Nog even, dan zou ik worden gebeld. Het lijkt een eeuwigheid. De seconden lijken minuten, de minuten lijken uren. Ik blijf staren naar de mobiel, een mobiel met een klepje. Ik doe hem open en ga naar de fotomap. Er staan foto’s in. Foto’s van mijn moeder en mij, aan de rivier waar ik nu aan zit. Foto’s van de zonsondergang die we elke week samen hebben bekeken. Foto’s van een lachende vrouw met een strak gezicht. Er rolt een traan over mijn wang. Dit soort foto’s zou ik waarschijnlijk nooit meer kunnen maken.
De mobiel ligt weer dichtgeklapt in het gras. Het begint te regenen, maar het doet me niets. Het lijkt alsof het weer zich aanpast aan mijn gevoel, een troosteloos gevoel.
Het voorwerp dat in het gras ligt, gaat af met een stem. Het is de stem van mijn moeder. Ik neem op en hoor een stem aan de andere kant. De persoon is uitgesproken, ik kap het gesprek af. Tranen rollen over mijn wangen, mijn schouders beginnen te schokken. Het nummer dat op mijn telefoon staat, is van het ziekenhuis. Het ziekenhuis waarin mijn moeder zojuist is overleden. Ik klap de telefoon dicht en gooi hem in het water.
Het is niet eerlijk.

-------------------------------------------------------------------------------------------
En nog een ander verhaal, mag ik eigenlijk wel 2 verhalen in 1 topic plaatsen?

“Mama, beloof je me dat je plezier hebt in de hemel?” Zo eindigt mijn kleine zusje haar verhaal bij het graf. Er zijn een heleboel mensen, tantes, ooms, onze twee oma’s. Maar er zijn ook een heleboel mensen die ik niet ken, van oude mensen tot jonge mensen. Ik sla mijn ogen neer als ik zie hoe mijn vader slikkend naar voren komt. Als ik mijn zusje huilend aan zie komen, sluit ik haar in mijn armen. Dan bedenk ik dat ik niet moet huilen, maar gewoon door moet gaan. Dat is precies wat mijn moeder tegen mij zei, toen ze me vertelde dat ze nog een maand te leven had. Het is moeilijk te geloven dat ze dat nooit meer tegen me zal kunnen zeggen, nooit meer zal ik het eeuwige gezeur van haar aanhoren. Ik geef toe dat ik soms zo boos was, dat ik haar de dood toewenste, maar dat meende ik natuurlijk niet echt. En nu is het echt, ze is er nu echt niet meer.
Mijn vader doet zijn verhaal. Een kwartier lang vertelt hij over hoe mijn moeder is opgegroeid, hoe ze elkaar ontmoetten, hoe het verder is gegaan in hun relatie. Af en toe stopt hij even, dan zie ik aan zijn gezicht hoe moeilijk hij het vindt om dit te doen.
Ook hij eindigt zijn verhaal met een mooie zin. “God mag blij zijn dat hij er een nieuwe engel bij heeft. Dag lieve Marianne.” Het is doodstil, af en toe hoor je een snik van iemand die huilt. Ik probeer me nog steeds sterk te houden, al gaat dit moeilijk.
Nu is het mijn beurt. Ik vertel mijn hele verhaal, tussen de snikken door lach ik, om de momenten die ik samen met haar heb beleefd. Het komt er ineens allemaal uit, twee dagen heb ik dit moeten opkroppen. Dat hoeft nu niet meer. Ik mag alle verdrietige momenten, alle boze momenten en alle blije momenten eruit gooien, voor ze echt weg is. Soms vloek ik even, dan kijken er een paar mensen verschrikt op, maar dat kan me even niets schelen. Mijn moeder vond het ook nooit erg, zij vloekte ook wel eens.
Ja, mijn moeder, ze was niet perfect, dat is niemand, maar toch, zij had iets speciaals. Niet omdat ze mijn moeder was, maar omdat ze eigenlijk ook een vriendin was. Ik kon haar alles vertellen en ze hielp me, ze hielp me zo goed. Dat was heel fijn, om iemand te hebben om alles aan te kunnen vertellen.
Mijn verhaal is klaar, mijn vader kijkt mij bemoedigend toe. Zijn ogen zeggen: Je hebt het goed gedaan.
Dat vind ik zelf ook, ik ben blij dat alles eruit is. Met een trots gezicht doe ik weer een stap naar achteren, ik weet zeker dat mama ook trots op me zou zijn geweest. Het is nu tijd voor de rozen, iedereen mag een mooie rode, of een witte roos in het graf doen. Het is maar wat je zelf het mooiste vindt, mama vond het altijd vreselijk als het ging zoals zij het wilde. Ze liet altijd alles aan mijn vader over, die het maar goed moest vinden.
Ik gooi mijn mooie rode roos in het graf. De hand van mijn zusje trilt als zij het moet doen, dus ik help haar. Nu is het afgelopen, iedereen loopt weg. Het graf wordt dichtgegooid, maar ik blijf staan. Mijn vader wil me meenemen, maar ik laat het niet toe. Ik wil nog even alleen met haar zijn, al mijn problemen aan haar vertellen. Alle problemen die ik niet heb kunnen vertellen toen ze die maand in het ziekenhuis lag.
“Lieve mama, wil je ervoor zorgen dat God de mensen straft die het verdienen? Ik weet het, dat is niet goed, maar als ze het verdienen toch wel? En nog één ding mama. Zul je over ons waken, zul je ons beschermen tegen zij die ons iets willen aandoen?” Er rolt een traan over mijn wang en valt op het graf. De mannen die het graf dichtgooiden, hebben ons alleen gelaten. Met een zucht van verlichting sta ik op en leg mijn hand op de grafsteen. “Dag lieve mama, ik zal je nooit vergeten.”
Neuriënd loop ik weg, met mijn handen in mijn zakken. Waarom neurie ik eigenlijk? Omdat ik blij ben dat mama nu geen pijn meer heeft, daarom. Ik trek het hek van de begraafplaats achter me dicht. Het hek van de plek waar de dierbaarste en beste mensen worden begraven. Mensen zoals mijn moeder.
Ik loop weg, op naar het leven zonder mijn moeder.