Geplaatst: 29-01-06 14:36 Citaat:
Geweldig, dacht Merel, echt geweldig.
Hier stond ze dan op een zonovergoten boerenerf, met in de ene hand een handkoffer, haar beautycase in de ander, en vóór haar een kalf van een Deense Dog.
'Ehm… Kan iemand mij even helpen?' vroeg ze aan het lege erf. Het grote gelige - camelkleurig, gewoon echt te vorig jaar - beest bleef kwispelstaartend zitten en keek haar scheef aan. Inmiddels stonden haar schouders in brand en voelde ze een eerste zweetdruppeltje over haar nek glijden. Zweet! Vol afschuw probeerde ze haar koffer op de grond te laten zakken. De Deense Dog trok langzaam een mondhoek op, en begon kwispelstaartend te grommen.
'Kan iemand me helpen? Ongeveer Nu?'
De dog liet zich lui op de warme stenen zakken en keek haar vanaf zijn nieuwe positie nieuwsgierig aan.
Merel zuchtte. Dit moment schreeuwde gewoon om een mysterieuze, donkere held die het monster zou komen verslaan. Een tweede zweetdruppeltje gleed over haar perfecte foundation. Of een heerlijk koele breezer. Of een geruststellend groot jachtgeweer, zodat ze het beest zelf om zeep kon brengen. Ze keek de hond grimmig aan. De hond keek terug en gaapte. Toen ze op 20 centimeter afstand voor haar die twee lange rijen scherpe, ivoorwitte dolken zag openen, wist Merel dat ze nog maar één ding kon doen.
'Heeeelp!!!'
'Je moet het hem niet kwalijk nemen, hij heeft het gewoon niet zo op vrouwenluchtjes,' lachte de jongen, terwijl hij de hand aan een riem bij de deur vastlegde.
'Vrouwenluchtjes?' vroeg Merel verbijsterd, 'Vrouwenluchtje? Dacht je dat dit een vrouwenluchtje was?'
'Nou ja,' bloosde de jongen, 'Dat Franse woord dan, dinges de toilet?'
'Eau de toilette? Man, dit is Dior!' Ze had het kunnen weten. Van alle plekken op de wereld moest zij nou juist in het achterlijkste boerengat aller tijden terecht komen. Briesend rukte ze de beautycase weer terug uit zijn handen en stampte het gebouw binnen.
'Na de deur rechts meteen de trap op,' riep de jongen haar na, 'En pas op voor je hoofd!', toen er een bonk en onderdrukt gevloek volgde. Hij pakte de twee overige koffers en mompelde zuchtend, 'Ik vond het anders best lekker ruiken.'
Toen ze boven stond, voelde Merel fronsend aan haar achterhoofd, waar ze al een buil op voelde komen. Achter haar kwam de jongen hijgend en puffend de trap opgesjokt, waarbij haar koffers onbarmhartig tegen elke tree botsten. Gepijnigd sloot ze haar ogen. Ralph Lauren, limited edition, en nu dus geruïneerd.
Toen ze haar ogen weer opende, stond de jongen rood glimmend voor haar, en stak zijn hand uit. 'Ik ben trouwens Alex.'
Merel keek hem onderzoekend aan. 'Dus?'
'De buurjongen. Ik bedoel, ik woon hiernaast. Naast dit huis dus, niet naast deze kamer natuurlijk want daar is… Niks. Ahum.'
Merel rolde met haar ogen en keek toen de kamer rond. De grote ramen rechts van haar hadden uitzicht op het erf. Ze wierp een extra blik naar beneden, om zich gerust te stellen. Daar in de diepte lag het monster nog steeds goed vastgeketend. Aan de overkant van de kamer bood de tweede brede glaswand uitzicht op de korte zijde van de overdekte rijbaan. 20 bij 60 meter, merkte ze goedkeurend op, in plaats van die knullige manegemaat van 20 bij 40. Hier zou ze tenminste écht kunnen rijden. Ze liet haar hand over de rug van het bankstel glijden dat met twee andere banken rond de tv gegroepeerd stond, en liep toen naar de bar, waarachter de open keuken lag.
'Wie kookt er?'
De jongen keek haar schaapachtig aan. 'Ehhh… Nou ja, dat bepalen jullie natuurlijk zelf. Onderling. Met de andere stagiaires.'
'De stagiaires?' vroeg Merel scherp, 'Meervoud?'
'Ja, de rest zal ook zo wel komen, jullie slapen in de logeerkamers,' de jongen wees ontredderd naar de twee deuren in de achterwand van de kamer, 'Gezellig bij elkaar, in stapelbedden.'
Merel kreunde. Haar mysterieuze donkere redder bleek een rood aangelopen, dikke boerenknecht met korte stekeltjes - teveel gel natuurlijk - te zijn. Ze zou boven een kantine komen te leven. Stagiaires. Zelf koken. Gedeelde kamers. Stapelbedden! Mijn god, dan reden ze hier zeker nog op dino's in plaats van paarden? Het was hier nog primitiever dan de Middeleeuwen! Het was tijd om een aantal zaken recht te zetten.
'Allereerst ben ik geen stagiaire. Mijn ouders kennen de eigenaar van deze stal persoonlijk en ik volg alleen een leergang Dressuur hier. Ik ben ook de enige die dit programma gaat volgen, want dit was een uniek aanbod, dus ik weet ook niet wat je bedoelt met stagiaires want daar heb ik niets over gehoord. Ten tweede denk ik niet dat…'
Ze stopte toen ze vanuit haar ooghoeken een beweging in het trapgat opmerkte. Dus toch! Ze kon de glimlach onmogelijk onderdrukken. Voor haar rees de lange, mysterieuze, donkere vreemdeling de trap op - iets te laat voor de dramatische redding, maar toch -, liet zijn koele, ondoorgrondelijke blik onderzoekend over haar heen glijden, en wendde zich toen weer van haar af.
'Alex,' zei hij kort, 'Sleutels van de tractor,' en gooide het bosje door de kamer. Alex ving het op en leek langzaam ineen te schrompelen terwijl de donkere vreemdeling weer omlaag verdween. 'Dat,' mompelde hij moedeloos, 'was mijn broer.'
Merel staarde de breedgeschouderde rug na tot deze verdwenen was, en veegde grijnzend een niet bestaand lokje haar achter haar oor. Bij nader inzien was het hier misschien toch zo erg nog niet. Iedere Middeleeuwen had namelijk een prinses nodig, en zij had precies de juiste outfit.
'En hoe oud was hij ook alweer, zei je?' vroeg Merel, terwijl ze dromerig op de bank in haar bronwater roerde en voor zich uit staarde, in de richting van waar Alex haar koffers door de slaapkamerdeur probeerde te wringen.
'Tweeentwintig,' pufte Alex, 'Vijf jaar ouder dan ik. Biologische leeftijd dan. Hij is qua gedrag veel ouder. Volwassener,'
'Hmmm…'
Alex pauzeerde even en keek hoopvol naar Merel, 'Hij gaat niet meer uit, je weet wel, is alleen nog met werk bezig. Misschien is ouwelijk wel het goede woord. Mensen schatten hem vaak dertig. Vijfendertig. Als ze uberhaupt al de tijd krijgen om hem in te schatten. Heeft het niet zo op mensen. Misschien kun je hem zelfs mensenschuw noemen. Brengt meer tijd door bij de beesten. Ik daarentegen zit liever bij mensen. Ik weet de beste plekken om uit te gaan hier in de omgeving, vrijdag is dat natuurlijk…'
Merels gedachten dwaalden af, terwijl Alex hoopvol verder jeuzelde over welk bruin café bruiner was dan het andere. Vijf jaar ouder dan zij, ruwe bolster, blanke pit type en mensenschuw. Dat laatste kon ze natuurlijk veranderen. Naast enkele modetips. Een woeste, natuurlijke uitstraling was heel fashionable op het moment, maar was niet iets wat je zonder twee uur bij de haarstylist op een overtuigende manier kon tonen.
'En hoe heet hij?'
'Lars, bedoel je?' zei een stem achter haar. Merel draaide zich met een ruk om en keek in een spottend gezicht, omlijst met donkerbruine krullen. Het meisje pakte een appel van de bar, nam er een flinke hap uit en liep toen met grote passen de kamer door tot ze voor Alex stond, die net de grootste koffer een laatste trap gaf. Ze stak haar hand uit. 'Jij bent zeker Alex? Je broer vertelde me al dat ik voor je op moest passen.'
'Oppassen, voor mij?' riep Alex verbaasd uit.
Het meisje glimlachte breed en gaf hem een speelse stomp tegen de schouder. 'Yep, als ik niet op zou passen zou je er direct met mijn koffers vandoor gaan en me voor de rest van mijn leven behandelen alsof ik een halve invalide was.' Ze draaide zich om naar de bank, 'En jij bent?'
'Merel Débussy, aangenaam kennis te maken', antwoordde Merel stijfjes, terwijl ze zich uit haar elegant over de bank gedrapeerde houding omhoog hees.
'Letitia de Voorst, aangenaam kennis te maken,' antwoordde Letitia op precies dezelfde toon, voordat ze Alex grinnikend nog een stomp verkocht en tegen Merel knipoogde, 'Hij had jou dus al te pakken, zie ik?'
Merel nam de nieuweling met nauwelijks verborgen afschuw op, en besloot toen over te gaan op de tactiek waarmee ze zich altijd beschermd had tegen de minder mooie kanten van het leven: Negeren. Ze draaide zich met de rug naar haar toe en keek Alex bestraffend aan.
'Waar hadden we het ook al weer over, voordat we gestoord werden in ons gesprek? Wat voor werk deed je broer ook al weer precies?'
Alex haalde opgelucht adem. Dit was veiliger terrein. 'Hij werkt hiernaast bij de buren op de boerderij. Als knecht,' zei hij met nadruk, 'Met koeien en zo. Hij heeft een hekel aan paarden. Nee, je kunt over hem zeggen wat je wilt, maar een toekomst in de paarden heeft hij niet. Als boer, ja, met varkens, koeien en kippen, ja, maar niet met de paarden. Absoluut niet in de paarden.'
'Lars niet in de paarden?' riep Letitia uit, totaal niet onder de indruk van de vernietigende blikken die haar van twee kanten toegeschoten werden, 'Laat me niet lachen, man! Die kerel heeft paarden in zijn bloed. Dat moet jij toch van alle mensen het beste weten, Alex! Natuurlijk kan hij er nu even genoeg van hebben, maar my god, hij is Lars Bisschop! De oudste zoon van je moeder!' Ze keek ongeduldig in het blanco gezicht van Merel, 'Lars Bisschop? Zoon van Laurentien Bisschop? Hoofd van de Al Mansour Arabian Stud? Was het duppie nog niet bij je gevallen?'
Ze liep naar het raam en wees nadrukkelijk naar de bomenrij die het erf in het westen afsloot, achter de slaapkamers. 'Hoe ben je hier dan in vredesnaam gekomen, uit de lucht komen vallen of zo? Want zelfs een blinde moet dat hele grote bord aan de weg hebben zien staan, 30 meter naast deze oprit. Je kunt het zelfs van hier zien! Dat grote bord met die letters A-L-M-A-N-S-O…' begon ze behulpzaam te spellen.
'Wat is jouw probleem, zeg?' kapte Merel haar vinnig af. Ze zou nog liever haar tong afbijten dan te vertellen dat ze inderdaad uit de lucht was komen vallen, uit de helicopter van haar vader, om precies te zijn, maar de lompe koe had wel gelijk. Hoe had ze het in vredesnaam kunnen missen? Lars en Alex - natuurlijk de afkorting van Alexander -, 22 en 17 jaar oud, de gedoodverfde troonopvolgers van Laurentien Bisschop, eigenaresse van slechts de grootste Arabierenfokkerij in Noord Europa. Nu ze er over nadacht, had ze vanuit de heli inderdaad een oefenbaan voorbij zien komen. En al die weilanden vol met wat vanuit de lucht kleine witte pony'tjes geleken hadden…
Toen mijn zusje en ik ons een paar weken geleden verveelden, hebben we samen een verhaal bedacht en uitgewerkt. Dit is het eerste stukje daarvan, we hebben er verder geen grote plannen mee, het is gewoon erg leuk om zo samen aan een verhaal te werken.
schrijf maar door 
) 
.
