Bokt.nl

Citaat:

Hoofdstuk 1

‘Pakken en wegwezen!’ met zijn drieën stormen de jongens gevolgd door Marieke door de winkeldeur met de kapotte ruit.
Haastig zoekend rennen de jongens in het avonddonker door de winkel en halen van alles uit laatjes en kastjes.
Sander ziet een ander door het vage licht van een lantaarn af en toe wat in zijn broekzak steken maar besteed er geen aandacht aan vanwege de haast die ze hebben.
‘Ik heb ze!’ Sander kijkt vlug om naar een van de niet te onderscheiden jongens die wijst naar een glazen kast waarin een doosje ligt met een paar etiketten erop.
‘Nou pak hem dan!’ hoort hij zijn broer ongeduldig roepen.
Mitchel slaat met zijn elleboog de ruit in en op hetzelfde moment gaat het alarm af.
Allemaal kijken ze naar de deur die net word dichtgeklapt door een donkere gestalte.
De winkeleigenaar! Flitst het door zijn hoofd.
‘Wat nu?!’ Wanhopig kijkt Sander zijn oudere broer aan die ook even radeloos lijkt te zijn.
‘De ruit!’
Hij ziet Marieke hem aankijken maar Ramon schijnt er geen aandacht aan te besteden.
In een flits van een seconde ziet Sander zijn grote broer een aanloop nemen en zo snel hij kan springt hij, draait zich zo dat hij met zijn rug door de ruit heen stormt.
‘Nou komt er nog wat van!’ buiten zichzelf van plotselinge energie schreeuwt Sander Mitchel toe dat hij op moet schieten.
Marieke is ondertussen Ramon al gevolgd en dan springt Sander gevolgd door Mitchel ook vlug door de ruit en rent zo hard mogelijk achter zijn broer aan.
Om zich heen hoort Sander allerlei lawaai en harde geluiden;hij hoort mensen door elkaar heen roepen en schreeuwen,hij hoort het alarm in de winkel nog hard gillen, in de verte hoort hij de sirenes al, oh oliebol de sirenes, de wouten komen er al aan!
Met die laatste gedachte voelt hij zijn benen automatisch harder bewegen.
Hij rent achter zijn vrienden aan de hoek om een donker steegje in, met een harde aanloop ziet hij zijn broer en Marieke al over de schutting, die het tot een doodlopend steegje maakt, heen klimmen.
Naast hem gooit Mitchel het pakketje met een zwaai over de schutting en klimmen ze dan vlug achter hun vrienden aan eroverheen.
Daar springen Ramon en Marieke al op hun motor en hij en Mitchel klimmen hijgend achterop bij hun vrienden.
Dan maken de machines een luid brommend geluid en een seconde later rijden ze hard over de weg.
Sander houdt zijn vriendin’s middel stevig vast en hij voelt de zweetdruppels op zijn gezicht langzaam veranderen in koud water.
Zijn hart lijkt wel tien keer sneller te gaan en zijn armen en benen trillen helemaal.
Gelukkig daar is het al, ze stoppen bij een oud donker gebouw en zetten hun motoren in een steegje ernaast.
Ze lopen allemaal om de machines heen en klimmen aan de zijkant van het flatgebouw via een brandtrap omhoog, steeds het doosje omhoog gooiend naar de eerstvolgende persoon die bovenaan komt.
Als ze bovenaan komen lopen ze over het platte dak naar een kleine vierkante koepel waar licht vandaan komt en met zijn vieren klimmen ze door een gat aan de voorkant en landen op een harde houten vloer.
‘Ha, jongens, dat duurde lang, jullie zijn wel twintig minuten weggeweest, was het erg druk?’
Nat van het zweet laat Sander zich op een ingezakte stoel neerploffen en kijkt nieuwsgierig naar het pakketje dat door Mitchel word opengemaakt en er worden uit iedereen’s zakken dingen op de tafel neergesmeten.
Als Sander ook zijn eigen zakken heeft geleegd kijkt hij naar de tafel waar halskettingen,armbandjes,piercings,stalen broekkettingen en een horloge liggen, en daar in het midden van de tafel ligt in een leren zakje een prachtig glimmend mes met aftekeningen van een tijger erop.
Hij steekt zijn hand uit om het te pakken maar krijgt meteen een mep op zijn hand.
‘Af jongen, die is voor je oude pa.’
Zijn vader kijkt hem grijnzend aan en pakt dan het mes van de tafel en bekijkt hem eens goed.
Dan schuift hij met zijn voet in een duw de bijzettafel naar de jongeren toe.
‘Verdeel maar.’
Gretig vallen ze alle vier op de tafel af.

Als Sander even later onder in zijn stapelbed zijn buit bekijkt vind hij een mooi leren horloge, een zilveren ring, een mooie riem en een mobiele telefoon.
Dan komt zijn broer met Marieke binnenlopen en gaan ze samen op het bed tegenover hem zitten en Sander ziet zijn broer zijn mouw opstropen.
Marieke trekt een vies gezicht en kijkt Sander dan even aan.
‘Doe jij het even, ik kan dit nu niet doen hoor en dat weet je.’
Geschrokken schudt Sander zijn hoofd. Hij kan toch niet een stuk glas uit iemand zijn arm trekken.
Jak, het idee alleen al.
‘Nou word eens een echte vent Sander, haal dat ding er nou verdorie uit!’
Weer geschrokken staat hij op en loopt naar het bed van zijn broer, Marieke schuift een stuk op en laat Sander op haar plaats zitten.
Hij klimt erop en pakt met de ene hand zijn broers arm vast en kijkt hem dan even aan.
‘Weet je het zeker?’ Onzeker kijkt hij zijn broer aan.
‘Ja doe nu maar, ik heb niet de hele avond de tijd hoor.’ Ongeduldig spreekt Ramon zijn broertje aan.
Nog eens pakt Sander de arm weer vast met één hand en met de andere hand trekt hij snel het stukje glas uit het vlees.
‘Ah, oliebol he!’
Ruw trekt Ramon zijn arm terug.
‘Doe het volgende keer wat sneller wil je!’
Sander kijkt toe hoe Marieke een zakdoekje nat maakt en daarmee Ramon’s arm even afdept.
‘Het zal wel, ik ga even naar buiten.’
Hij draait zich om en wil weglopen als hij bij zijn arm word gepakt.
‘He, gozer, dat zou ik nou nog maar effen niet doen als ik jou was, die politie zal daar nog wel even bezig zijn en dus zijn er nog wel wat mensen op de straat.’
Sander trekt zich los van de greep van zijn beste vriend.
‘Laat me nou maar gewoon even gaan Mitch.’
‘Dan ga ik mee.’
Mitchel springt van zijn bed af en beland met een plof op de met troep bedekte slaapkamervloer.
Sander haalt zijn schouders op en loopt dan de deur uit gevolgd door zijn vriend.


‘He word eens wakker luiwammes!’ Mitchel staat grijnzend naast zijn bed en gooit een kussen in de richting van Sanders hoofd.‘Over een kwartier beginnen de eerste lessen al.’
Sander draait zich om en kijkt schuin omhoog naar zijn oudere broer die nog met zijn ogen dicht in bed licht.
‘Wat is die van plan?’ Sander wrijft de slaap uit zijn ogen en knikt naar Ramon.
‘Geen idee maar ik wil eigenlijk wel weer eens een voldoende op mijn cijferlijst zien.’
Dan staat hij op en loopt achter zijn vriend aan de kamer uit.
Nog steeds in zijn gewone kleren loopt hij naar de koelkast en pakt een kant en klare boterham met jam eruit waar hij gretig een hap uit neemt.
‘Nou kan het nog wat sneller.’
‘Ja, ja, rustig nou maar.’
Op zijn gemak loopt Sander naar de hoek van de kamer en vist een grote rugzak vanonder een berg kleren vandaan.
‘Nou kom op dan.’
Dan loopt hij achter zijn vriend aan de gang op.
Met een klap trekt hij de deur achter zich in het slot.
Ze lopen de gang uit en lopen via de trappen naar beneden.

Even later komen ze weer beneden aan en met een paar flinke passen komen ze op het overvolle schoolplein aan.
Hij kijkt even rond en als de eerste zoemer gaat maakt hij nog niet echt aanstalten om naar binnen te lopen.
‘Kom op man.’
Sander kijkt nog eens zoekend rond en dan merkt hij een meisje op met zwart gekleurd haar.
‘Jessica!’
Het meisje kijkt om en komt met grote passen naar Sander toe, haar lange zwarte jas in een waas achter haar aanglijdend over de lucht die ze maakt met het lopen.
‘He meid!’
Jessica komt dichterbij en grijnst, dan als ze naast Sander staat geeft ze hem omverwacht een stomp in zijn maag.
‘He, waar was dat voor?’
‘Dat weet je best hoor, ik heb jullie gisteren wel gehoord op de straat hoor, denk je dat ik doof ben!’
‘Natuurlijk niet, maar je weet toch dat we niet anders kunnen?’
‘Ja, ja dat zal wel, zeg dat maar tegen die wouten als ze je gepakt hebben, die geven daar echt niks om hoor!’
‘Sssst! Niet zo hard’. Sissend kijkt Mitchel het meisje aan.
‘Nou als je word gepakt denk dan maar niet dat ik iets ga doen, je zoekt het dan maar uit hoor!’
Na die woorden draait Jessica zich in een ruk om en loopt met grote passen weg de school in.
‘Nou waar sloeg dat nou weer op?’
‘Tja….’ Meer kan Sander niet zeggen.

Tijdens de lessen let Sander niet op en tijdens biologie valt hij in slaap tot hij met een harde bons op de tafel word gewekt door de leraar.
Als hij weer rechtop gaat zitten hoort hij de meisjes in de klas grinniken en dan grijnst hij uitgebreid, maar vanbinnen voelt hij zich helemaal niet goed.
Dan zakt hij weer onderuit.

In de pauze loopt hij met zijn handen in zijn zakken naar buiten.
Hij loopt het schoolplein af en schopt een steentje voor zich uit.
Hij voelt de koude herfstbries in zijn nek en er gaat een rilling over zijn rug.
Snel schudt hij het vervelende gevoel van zich af en concentreert zich op het voortbewegende steentje dat steeds weer verder stuitert.
Als hij nou eens een baantje kon vinden, een echt baantje…..
Nee, dat zou Ramon nooit goed vinden, dan was hij volgens hem geen echte vent meer, een vent met een schortje voor in de supermarkt is geen vent meer. zei hij altijd.
Ramon had hem altijd aangezet tot het uitlachen van zulke jongens.
Maar dan zou hij misschien wel minder ruzie hebben met Jessica.
Opeens heeft hij geen behoefde meer om terug te gaan naar school na de pauze.
Hij wil net terug lopen naar het plein om zijn tas te pakken als hij Marieke en Mitchel op zich af ziet komen.
‘We zijn ontdekt!’ roept Mitchel van verre naar hem toe.
Sander komt naar hem toelopen, ‘waar heb je het over?!’
‘Iemand heeft ons herkend!’
‘Nou nog niet helemaal dan, maar iemand op school heeft ons gisteren gezien en heeft een foto kunnen maken.’
‘Hoe weet je dat?!’
Vragend kijkt Sander zijn vrienden aan.
‘Ik hoorde van Martijn dat een of andere gozer in zijn klas daar ter plekke een foto heeft kunnen maken.’
‘Weet hij dat wij het waren?’
‘Nee dat nog niet meer hij gaat de foto naar het schoolhoofd brengen morgen als hij hem heeft ontwikkeld.’
‘En dan zal die ze zeker laten zien aan de school om te kijken of iemand de foto herkend.’ Zegt Sander nadenkend.
Marieke knikt langzaam ‘Dus?’
Dan moeten we ervoor zorgen dat het schoolhoofd hem niet krijgt.
‘En hoe gaan we…..’ze maakt haar eigen zin niet af en knikt begrijpend naar Sander.
‘Maar eerst moeten we Ramon inlichten’.
‘Ja daar heeft ze gelijk in’.
‘Goed’.

Die dag slaan ze de helft van de middag over om terug te gaan naar huis.
Als ze thuis komen ligt Ramon languit op de bank tv te kijken en kijkt op als ze binnenkomen.
‘Wat is er aan de hand, jullie kijken zo raar?’ grijnzend kijkt hij zijn broertje en vrienden aan maar Sander vind er niks grappigs aan.
‘Er heeft gisteren iemand een foto gemaakt’ begint hij zijn zin mee.
Zijn broer schiet overeind en kijkt Sander vragend aan.
‘En, weet je al wie?’
‘Ja, ik heb het Martijn laten uitzoeken, het is ene Richard Brandeburg’.
‘Mooi, nou ga pakken die hap!’
Sander knikt naar zijn broer en loopt dan weer gevolgd door zijn vrienden de deur uit terug naar school.
Bij school wachten ze aan het begin van een steegje op de slanke jongen die niet erg zelfverzekerd eruit ziet.
Als hij langs het steegje loopt grijpt Sander hem met twee handen aan de voorkant van zijn kraag en trekt hem het steegje in.
Lopend duwt hij de jongen tegen een muur en houd hem omhoog met zijn handen.
‘W…w..wat is er….wat wil j…j..je?’ stamelt de jongen.
Nu komen Marieke en Mitchel ook dichterbij staan.
‘Jij hebt iets wat wij willen’.
‘En dat is die foto die je gisteren avond hebt gemaakt’. Maakt Marieke zijn zin af.
‘Welke foto?’ zenuwachtig in de hoop dat ze hem zullen geloven kijkt de Richard het groepje aan.
‘Doe maar niet zo slim,Smart-boy, je weet dondersgoed waar we het over hebben!’
‘Maar ik..’ maar hij krijgt de kans niet om zijn zin af te maken.
‘En anders verfrissen we je geheugen wel even voor je’ Sander heeft ondertussen in een flits een groot zakmes uit zijn zak gehaald en houd die stevig tegen Richards keel die slikt en zwijgend van angst naar het mes kijkt.
‘We willen die negatieven hebben jongen’ sist Sander hem toe.
Hij ziet dat je jongen al zijn moed moet verzamelen om een vraag te stellen.
‘En als je die hebt, wat heb je er dan aan, want ik kan nog steeds aan iedereen vertellen wat ik heb gezien en wat er nu gebeurd’.
‘Dan zullen we er maar voor zorgen dat dat niet gebeurd, en trouwens, je hebt geen bewijs meer’. Grijnzend kijkt Sander de doodsbange jongen aan.
‘Dus hier ermee!’
‘Richard!’
Verbaasd kijkt Sander naar het begin van het steegje en vergeet even dat hij net Richard in zijn knuisten had.
Aan het begin van het steegje staat een blond meisje geschrokken met grote ogen het viertal aan te staren.
Zodra ze in de gaten krijgt dat de jongens en Marieke haar hebben gezien draait ze zich vluchtig om en rent zo hard ze kan weg gevolgd door Richard die met geluk in de paar seconden dat ie los was zijn tas heeft gepakt en het op een lopen heeft gezet.
Mitchel rent nog een stukje hard het hoekje om maar komt dan hoofdschuddend terug.
‘oliebol! Nou is ie weg!’
Boos schopt Sander tegen een vuilnisbak die daardoor omvalt.
‘En nu?’ voorzichtig kijkt Marieke haar vriend aan.
Ja en nu, hij weet het zelf ook niet, nu hebben ze waarschijnlijk genoeg bewijzen om aan te tonen dat ze die winkel hebben bestolen en ook nog eens wegens bedreiging, kortom genoeg om de bak in te draaien voor een tijdje.
Dan maar terug naar huis, nee, hij kan niet terug naar huis, Ramon zal hem wurgen.
Het is alsof Mitchel zijn gedachten leest.
Hij legt een hand op zijn beste vriend zijn schouder en zegt ‘Ik zou me maar een tijdje gedeisd houden als ik jou was, wij vertellen het Ramon wel.’
Langzaam knikt Sander, hij klapt het mes weer in en stopt het terug in zijn zak, dan steekt hij zijn hand op als bedankgebaar, neemt een aanloop en klimt over de muur naar de andere kant van de steeg.

Hoofdstuk 2

Het is middag en de zon schijnt maar Sander kan er maar niet van genieten.
Hij loopt langzaam aan de kant van de haven en kijkt nadenkend met zijn handen in zijn zakken naar de grond.
In de hoop even nergens over na te hoeven denken loopt hij naar de rand van het stenen muurtje naast het water en springt naar beneden.
Hij landt met zijn voeten wankelend op een zelfgemaakt houten vlot.
Hier speelde hij als klein kind altijd als zijn vader hem niet nodig had.
Maar dat veranderde in de loop van zijn tienerjaren.
Zijn vader werd opgepakt wegens poging tot moord op de dealer en zijn moeder was meteen vertrokken.
Langzaam trekt hij zijn schoenen en sokken uit en stroopt zijn broekspijpen omhoog.
Genietend van het koude water laat hij zijn voeten het water in zakken.
Hij leunt achterover tegen de door mos groengeslagen stenen en doet even zijn ogen dicht.
Hij vraagt zich af hoe het de vorige dag zou zijn gegaan als hij zelf weer terug naar huis was gekeerd met zijn vrienden.
Hij ziet de grote vuisten van zijn broer en de van woede roodgloeiende ogen al voor zich.
Nee, da’s niet best.
Hij veegt die donkere beelden en gedachten weer snel van zich af.
Wat zal Jessica ervan zeggen als ze hoort wat ze gisteren hebben uitgespookt?
Hij weet het wel, over een tijdje is het afgelopen tussen hem en Jessi en dat weet hij maar al te goed maar toch zal hij haar niet zomaar opgeven.
Zij is zijn enige houvast voor het niet totaal bezinken in de plannen van zijn vader en oudere broer.
Nou, ja we zien het allemaal wel. En hij laat zijn gedachten weer wegvaren.
Wat zal hij gaan doen?
Hij kan zich de komende dagen zowel thuis als op school niet wagen.
Verveeld kijkt hij om zich heen naar de boten die dobberen op het water en de golfjes die er tegenaan slaan.
Dan maar weer eens naar de bieb, eens kijken of we niet wat meer kunnen vinden over die Richard.
Hij trekt zijn sokken en schoenen weer aan en klimt op de kant.
Rustig loopt hij naar de plaatselijke bibliotheek en gaat daar naar binnen.
‘Oh oliebol, wat doet zij hier nou?!’ sist hij.
Vlak voor hem zit het meisje van de vorige dag aan een van de computers, haar vingers ratelen hard over het toetsenbord.
Als iemand haar naam roept kijkt ze op en loopt in de richting van het geluid.
Sander kijkt nieuwsgierig naar het beeldscherm en wat daar naast ligt.
Wacht eens! Wat daar ligt is een afgedrukte glimmende foto!
Sander kan het niet goed zien maar hij weet het bijna zeker, het kan bijna niet anders wat zou ze anders in de bieb doen rondlopend met een foto.
Zonder er bij na te denken glipt hij om het hoekje en vist het blad met de foto van het bureau waarna hij er haastig mee wegloopt.
De bieb uit, de straat uit, uit het zicht vanuit de bibliotheek.
Als hij stopt kijkt hij pas naar de foto die hij in zijn handen heeft.
En dan valt hem pas op dat er maar een figuur duidelijk op is te zien.
Hij staart verschrikt naar de foto.
‘Die persoon…….dat kan toch niet?!’ stamelt hij.
Hij kan zijn blik op de foto maar niet losmaken.

Zo hard als hij kan rent Sander door de straten, hij hoort de honden nog blaffen bij het vorige muurtje.
‘Nou dat was makkelijk.’ Lachend neemt hij een hap van het broodje die hij net van de toonbank heeft gegrist.
‘Wat denk jij dat allemaal simpel te doen jongen.’
Sander kijkt opzij, aan zijn rechterkant zit een wat oudere man verscholen tussen wat dozen en zakken vuil.
Sander kijkt hem verbaasd aan, hij ziet de donkere kringen rond zijn ogen en de diepe rimpels in zijn voorhoofd.
‘Wat bedoel je?.’ Vraagt hij nu een beetje geërgerd.
‘Nou, je neemt dat zomaar mee zonder erbij na te denken wat het met je toekomst doet als gelukkige rotterdammer.’ De man kijkt Sander serieus aan.
‘Ach klets niet, zonder dit zou mijn toekomst er pas slecht uit zien, je hebt geen idee.
‘En jij hebt geen idee waar je later terecht gaat komen, vroeg of laat jongen, zul je in de bak belanden.’
‘Zeg, waar bemoei jij je eigenlijk mee, ik laat me echt nog niet pakken door de smerissen hoor, en misschien later wel maar voor die tijd moet ik nog van het leven genieten zoals het is.’ Sander weet wel dat de oude man gelijk heeft maar hij heeft geen zin om naar een kompleet vreemde te luisteren die totaal niks van hem afweet.
‘Tja, dan moet je het zelf maar weten.’ De man haalt zijn schouders op en maakt aanstalten om in zijn doos te kruipen.
‘Hier’ onverschillig gooit Sander het laatste stuk van zijn broodje naar de man die hem netjes opvangt.
Hij knikt naar Sander als teken van dank en dan kruipt hij weg, eveneens Sander die de steeg uitloopt.
Aan het einde van het steegje ziet hij de school staan.
Vol trots staat het daar, maar bijna niemand die er oprecht gelukkig of lachend uit komt.
Sander doet de grote capuchon van zijn trui over zijn hoofd en loopt wat dichterbij.
Hier komt Jessica altijd langslopen met Micha haar zusje.
En ja, daar ziet hij hun al lopen, maar ze zijn niet alleen.
Achter hun komen Mitchel en Marieke aangerend die naast Jessica gaan lopen.
Jessica stuurt haar zusje vooruit en loopt met de twee vrienden mee.
Mitchel krijgt Sander in de gaten en die loopt op een paar meter afstand mee luisterend naar het gesprek maar let niet op de woorden.
Mitchel wenkt hem als ze zijn steegje weer inlopen.
Sander komt bij hun staan en kijkt naar Jesscia’s gezicht wachtend naar wat er gaat komen.
Ze kijkt hem strak aan zonder ook maar iets van emotie te laten zien.
‘En nog iets gemerkt of gehoord?’
Sander negeert die vraag en weerkaatst een andere. ‘Hoe reageerde hij?’
Marieke kijkt naar de grond. Tja, je kent hem, hij ontplofte zowat toen hij het hoorde, maar hij kalmeert onderhand alweer een beetje.’
Sander knikt herkennend.
‘Ik heb de foto……..’ Zegt hij zonder op te kijken.
Hopend kijken ze hem alledrie aan maar voordat Mitchel zijn mond open kan doen vervolgt Sander zijn zin.
‘…..maar niet de negatieven……’
‘Oh…’
Sander ziet teleurstelling in de ogen van zijn vrienden.
‘Staat er veel op dat goed herkend kan worden?’
‘Nee……’ Sander kijkt weer strak naar de grond.
‘Ze hebben de foto bewerkt, waarschijnlijk om er achter te komen wie de figuren erop waren, maar ze hebben het gezicht van Bernard erop gekregen……’
‘Bernard?! Die gozer van de Bijlmer?!’ Mitchel kijkt zijn vriend verbaasd aan.
Sander knikt kort
‘Maar dat is toch geweldig?!’ Blij kijkt Jessica op. ‘Dan worden jullie niet gepakt, toch?’
‘Of wel, als David er achter komt dat een van zijn jongens is opgepakt in plaats van een van ons zijn we er geweest!’
Geschrokken en niet begrijpend kijkt Jessica om de beurt naar de drie vrienden.
‘Maar ze kunnen jullie toch niks maken, ik bedoel jullie zijn toch met een groep?’ Vragend kijkt ze iedereen aan.
‘Nou, ja als je het zo zegt niet nee, maar ze zijn wel met iets meer en David heeft wel vrienden in meerdere buitenwijken.’
‘Dus wat nu?’ Nu kijkt Marieke naar Sander en probeert zijn blik omhoog te krijgen.
‘Tja ik weet het ook niet, in elk geval moet ik het wel aan Ramon vertellen.’
Geschrokken kijken de andere drie tegelijk naar Sander die nu over hun hoofden voor zich uitstaart naar het einde van het steegje.
‘Ja, maar dat kan nu echt nog niet Sander, ik bedoel hij, hij maakt je af!’ Afwachtend kijkt Mitchel zijn vriend met grote ogen aan.
‘Jullie zeiden het zelf, hij is al weer wat afgekoeld.’
‘Ja, maar je weet het best, je weet het maar nooit met Ramon.’
‘Nou ja, pech dan, het zal wel moeten he, ik hang vandaag nog wel effen hier rond en dan kom ik vanavond wel thuis.’
Sander loopt naar zijn vriendin toe en geeft haar kus, dan sprint hij weg de hoek om, hij voelt dat hij word nagekeken door zijn vrienden maar let er niet op.
Na een tijdje rennen komt hij in een winkelstraat aan en hangt daar een beetje rond, diep nadenkend over hoe het straks zal gaan als hij de deur naar de kamer binnenstapt.
Hij weet wel dat Ramon niet zo koel zal reageren als hij zijn vrienden heeft geprobeerd wijs te maken maar hij kan zijn broer ook niet zomaar laten rondlopen niet wetende dat David’s bende naar hem op zoek is.
Trouwens hij kan Mitchel of Marieke het toch niet aan Ramon laten vertellen terwijl ze weten hoe hij zal reageren.
Sander kijkt omhoog naar de bewolkte lucht en de zon die al onder begint te gaan.
Zal hij al gaan? Nee nog niet, nog even buiten blijven.
Dan loopt hij langs het punkwinkeltje waar ze pas nog zijn binnengebroken.
Hij kijkt vanaf een afstandje naar de met kranten beplakte ramen en het glas van de deur waar ijzeren tralies voor is gezet.
Zal hij even naar binnen gaan, de schade opnemen? Nee, veel te gevaarlijk, stel dat iemand hem zou herkennen.
Sander weet wel dat, dat nooit zou kunnen omdat het stikdonker was geweest die nacht maar hij kan zijn angstgevoel toch niet goed genoeg onderdrukken om naar binnen te gaan.
Hij werpt nog eens een blik op de winkel,draait zich om en loopt dan weg.
Hij zal nu toch wel echt naar huis moeten gaan, maar toch is er een diep angstgevoel in hem dat zegt dat hij dat niet mag doen.
Genoeg! Hij gaat gewoon, hij moet wel.
Zonder er verder bij na te willen denken loopt hij de straat in waar het oude flatgebouw staat.
Hij opent de zware deur met het kapotte glas en loopt de vieze trappen op naar de bovenste verdieping.
Hij gaat de hoek om en kijkt.
Daar moet hij dadelijk naar binnen.
Hij denkt aan de eerste keer dat hij onder zo’n zelfde omstandigheid daar naar binnen moest, aan de angst die hij had, en die nu weer bij hem naar binnen kruipt, en de blauwe plekken die Marieke erna zorgvuldig bij hem verzorgde in hun slaapkamer.
En de volgende dag waarop iedereen op school die hem nakeek een grote mond kreeg van Mitchel.
Mitchel, die was er altijd voor hem en Marieke trouwens ook, zo lang als hij kan herinneren waren zij er voor hem geweest.
Vrienden…….., hij had vrienden, en vandaag moest hij weer iets voor hun terug doen.
Zachtjes loopt Sander naar de deur en voorzichtig opent hij hem.
Hij kijkt in het rond…….,niemand.
Opgelucht ademt hij uit.
Dan voelt hij plotseling een stevige hand die zijn keel vastgrijpt.
Te vroeg. Denkt hij geschrokken.
Het licht word aangeknipt en hij kijkt recht in het woedende gezicht van zijn oudere broer.
‘Zo jongen, en waar heb jij al die tijd uitgehangen?!’
Met zijn voet slaat hij de deur achter Sander met een klap dicht.
‘Wat had ik je nou gezegd Sander, je zou die jongen wegwerken, je bent niet al te slim he broertje?!’
Snakkend naar adem kijkt Sander eerst naar Ramon en dan naar zijn vrienden die in de deuropening van hun slaapkamer radeloos staan toe te kijken.
Sander weet dat het niks zou uitmaken als hij het zou proberen uit te leggen, dus zegt hij niks.
Sander voelt zijn adem moeizamer gaan en hij begint als vanzelf te piepen en roggelen.
‘Nou?!’
‘W…wat…..denk……..e.’ Met moeite krijgt hij de woorden uit zijn mond.
‘Hij heeft de foto!’ Het lijkt haastig uit Mariekes richting te komen maar Sander kan zich niet meer zo ver krijgen om te kijken waar het precies vandaan komt.
Tot zijn grote opluchting laat zijn broer hem los en kijkt verbaasd naar Marieke.
Sander grijpt meteen naar zijn keel en zoekt steun bij het aanrecht.
Even kijkt hij met zijn ogen op naar Marieke die hem bezorgt aankijkt.
‘Dank je’ gebaard hij zonder dat er geluid uit zijn mond komt.
Hoestend en met schokkende adem kijkt hij naar de rug van zijn broer.
‘Maar uh, ze hebben het gezicht van Bernard erop gekregen………’ Het klinkt alsof Mitchel het bijna niet durft te zeggen.
‘Bernard, die jongen van David?!’ Ramon draait zich weer om en loopt met grote passen naar zijn jongere broer.
‘Stommeling, Zie je nou wat er gebeurd doordat je niet deed wat ik je zei?!’ Dreigend komt hij op de voorovergebogen Sander af die nog steeds met schokkende bewegingen tegen het aanrecht staat geleund en er uit ziet alsof hij zo in elkaar kan zakken.
Sander kijkt op en voelt gelijk daarop een stompe pijn in zijn gezicht.
Hij kijkt naar de grond en ziet zijn knikkende knieën maar hij heeft geen tijd om er over na te denken want dat voelt hij een harde pijn in zijn maag.
Proestend kijk hij op naar zijn broer en terwijl hij hoest komt er speeksel gemengd met rode druppels bloed uit zijn mond.
Hij hoort Ramon naar de tafel lopen en iets oppakken en kijkt nog even op naar zijn vrienden die verschrikt naar hem kijken, hij ziet Mitchel hem een blik toewerpen die voor hun waarschijnlijk zoiets betekend van ‘Houd vol’ Dan komt er een klap en voelt hij niks meer.

Als hij wakker word voelt Sander een hevige pijn in zijn hoofd, hij komt overeind en word opeens niet goed.
Zonder er op te letten dat Marieke naar hem toe komt gelopen rent hij de badkamer in en bukt bij de pot neer.
Kokhalzend zit hij daar, hij heeft geen idee wat er gisteren verder nog is gebeurd, en het maakt hem ook niets meer uit.
Hij voelt zich ziek en zijn lichaam geeft hem het gevoel alsof hij doodgaat, maar met een sombere gedachte weet hij dat dat toch nog niet gebeurd, hij had het gewild;dat hij vandaag niet meer wakker was geworden…..
Langzaam trekt hij zichzelf met zijn armen aan de wasbak omhoog en kijkt recht in de stoffige spiegel die erboven hangt.
Hij ziet zichzelf daar staan maar hemzelf herkennen doet hij bijna niet meer.
Hij kijkt naar de grote blauwe plek om zijn rechteroog, en naar de kleine opening aan de zijkant van zijn lip waar een minuscuul straaltje bloed nog uit komt lopen.
Hij wou dat zijn vrienden hem niet zo hadden gezien maar zonder hun was het waarschijnlijk nog erger geweest.
Sander blijft even somber in de spiegel staren en ziet daardoor dat Marieke komt binnengelopen.
Haar ogen verraden medelijden.
Oh, wat kan hij toch een hekel aan zichzelf hebben!
Hij wil langs haar lopen en even legt ze haar hand op zijn schouder als troost.
Maar hij wil niet getroost worden nu, dat heeft ie nergens mee verdiend.
‘Niet doen.’
Marieke trekt haar hand niet snappend terug en laat hem verder met rust.
Uitgeput loopt hij weer terug naar zijn bed en gaat daar op de dekens liggen met zijn hoofd diep in zijn kussen gedrukt.
Met het zachte kussen onder zijn hoofd steunend vallen zijn ogen even dicht en zakt hij weer weg.

‘He, gozer.’ Mitchels stem klinkt opgewekt maar zo kijkt hij niet helemaal, op zijn gezicht staat een waterig glimlachje.
Sander draait zich moeizaam naar zijn vriend om en kijkt hem met vermoeide ogen aan.
‘Oh, jij ziet er nog niet zo best uit maat.’ ‘Hoe gaat ie vandaag?’ Mitchel kijk hem voorzichtig aan.
Sander knikt zachtjes en komt uit zijn bed.
‘He, waar ga jij heen?’ Marieke kijkt vanaf de andere kant van het kleine kamertje naar hun.
‘Wat denk je, naar school.’ Zonder op de blikken te letten die zijn vrienden wisselen stapt Sander uit zijn bed en gaat staan.
Even voelt hij een kleine duizeling in zijn hoofd maar dan staat hij goed stil.
‘Weet je dat nou zeker? Ik vind het niet zo’n goed idee hoor.’
‘Ja, nou ja, ik ben al bijna een week niet meer geweest en…..’ Even stopt hij, dan loopt hij de deur uit alsof hij al klaar was met praten.
En ik wil Jessica weer even zien. Had hij willen zeggen maar dat deed hij niet.
Zonder iets in te pakken of te ontbijten loopt hij de deur uit en sjokt naar de trappen aan het einde van het gangpad, dan hoort hij een deur dichtklappen en komen er voetstappen dichterbij.
‘He, was je vergeten dat wij ook naar school gaan?’ Met een brede grijns kijkt Mitchel zijn beste vriend aan.
‘Ja, vast.’Even probeert Sander terug te grijnzen maar hij kan het er nu even niet uit krijgen.
‘Wat heb jij trouwens lang geslapen zeg, je hebt bijna dag en nacht doorgeslapen joh.’
Weer knikt hij gewoon naar zijn vriend.
Terwijl ze de trappen aflopen kijkt Sander rustig om zich heen, het valt hem nu pas voor de eerste keer op hoe vervallen alles er uitziet in het oude flatgebouw.
Hij ziet de scheuren tussen de traptreden, de stukken oude verf die van de muren afrolt, en de vieze modder en af en toe zelfs bloedvlekken op de muren in de hoeken.
Langzaam sjokkend en af en toe Sander ondersteunend lopen Mitchel en Marieke naast hun vriend naar beneden, de frisse lucht in.
Als ze buiten aankomen geniet Sander van de heerlijke wind.
Even staat hij stil en ademt de heerlijke lucht diep in, dan loopt hij weer met zijn vrienden verder.

Als ze op school komen is er bijna niemand meer op het plein, de bel is al gegaan en is iedereen dus al binnen.
Marieke zegt de twee jongens gedag en loopt dan snel naar binnen.
Mitchel ondersteund zijn vriend en samen lopen ze ook naar binnen en dan naar hun klaslokaal.
Mitchel opent de deur en samen lopen ze naar binnen, de lerares kijkt hun eerst streng aan maar Sander ziet haar blik verzachten als ze ziet hoe hij binnenstapt, ook de rest van de klas kijkt meteen nieuwsgierig om en staart het tweetal jongens die op hun plaats gaan zitten verbaasd aan.
Als de lerares merkt dat ze niks te vertellen hebben aan haar of de klas draait ze zich om en gaat verder met de les maar Sander merkt wel dat er veel naar hun gekeken word, zowel door de lerares als door de klas.
En daar voor, daar voor in de klas zit Jessica, hij ziet haar steeds bezorgt omkijken maar hij heeft er op het moment geen behoefte aan om te reageren, al hoewel hij wel steeds blijft kijken naar haar lange donkere haar en haar knappe gezichtje.
Wat zal ze op dit moment van hem denken? Hij weet het niet, hij weet alleen dat ze er erg bezorgt uitziet, en ze lijkt niet boos te zijn, maar toch voelt hij zich niet helemaal veilig in die gedachte.
Na de les zijn Sander en Mitchel de eersten die de deur uitgaan, ze willen zo veel mogelijk de reacties van de leraren en leraressen ontlopen.
De hele ochtend lang probeert Sander zijn vriendin te ontwijken maar tegen de tijd dat het pauze is lukt dat niet langer meer.
Samen staan hij en Mitchel op het plein tegen een muur van het schoolgebouw geleund en dan zien ze haar haastig naar hun toe komen gerend.
‘Sander?!’ als ze bij hem komt gaat ze tegenover hem staan en kijkt hem bezorgt aan.
‘Wat is er gebeurd?!’ voorzichtig laat ze haar hand over de blauwe plekken op zijn gezicht en armen glijden.
‘Wat denk je, hij zei toch dat hij naar huis ging.’ Alsof het zo logisch was als maar zijn kon, kijkt Mitchel Jessica aan.
‘Nee, dat kan toch niet, heeft Ramon dit gedaan?!’
Met een enkele knik bevestigd Sander wat zijn vriendin zojuist heeft gezegd.
‘Maar hij is je broer?! Is ie wel helemaal lekker!’
‘Laat het nou maar gewoon.’
‘Nee, dat doe ik niet Sander, ik vind het goed dat je altijd zo makkelijk doet over van alles maar dit gaat echt te ver.’
‘Maar ik..’ maar voordat hij zijn zin af kan maken heeft Jessica zijn hand al vastgepakt en kust ze hem.
Dan geeft ze hem een betekenisvolle blik en laat zijn hand los terwijl ze zich omdraait en weg wil lopen maar even houd hij haar hand nog vast.
‘Niet doen Jessi.’ Het lijkt alsof zijn zin af is maar als Jessica haar mond open doet om wat te zeggen gaat hij toch nog verder.
‘Ik kan mijn eigen broer toch niet verraden, je hebt het net zelf gezegd.’
Even kijkt Jessica naar de grond en dan schud ze haar hoofd en loopt weg, terwijl ze wegloopt kijkt Sander haar nog na als ze het schoolgebouw weer inloopt.
‘Wat is ze van plan denk je?’
‘Geen idee, maar ik denk er niks goeds over.’
Even later gaat de zoemer alweer maar als Sander en Mitchel naar binnen lopen is iedereen al weer bijna in het lokaal.
‘Sander?’ Als hij en Mitchel omkijken komt de rector naar ze toe gelopen.
‘Wat zei ik je.’Zacht fluistert hij het tegen Mitchel die zijn ogen ronddraait.
‘Die vriendin van jou.’ Fluistert hij terug.
Dan loopt hij, nog steeds ondersteund door Mitchel, naar de rector toe.
‘Ik heb gehoord dat ik waarschijnlijk wel even met jou wil praten, en zo te zien is dat ook wel zo denk ik.’ De man staat voor de deur van zijn kantoortje en wenkt Sander.
‘Ga jij maar vast.’
‘Als je er over een kwartier nog niet bent geef ik je vermist op.’ Grijnzend geeft zijn vriend hem een knipoog en loopt weg.
Dan draait Sander zich om naar het kamertje en strompelt zowat naar binnen.
De rector zit ondertussen al op een draaistoel aan de andere kant van een bureautje midden in de kamer en wijst Sander een stoel tegenover hem aan.
Alsof het zijn eigen kamer is laat Sander zich neerploffen op de stoel en gaat comfortabel zitten.
‘Nou moet ik jou dus een paar vragen stellen Sander.’
‘Hoe komt het dat je er zo uitziet?’ Sander voelt de blik van de man over zijn lichaam heen glijden en stoppen bij elke blauwe plek.
‘Nou ja, gewoon…..’
Verbaasd kijkt de rector hem aan, hij is gewend dat als hij zo’n vraag stelt er dan uitgebreid antwoord op te krijgen. Om aandacht te trekken een stoer verhaal erbij.
‘Nou eerlijk gezegd vind ik dit niet zo gewoon Sander, de meeste mensen zien er niet zo uit dus zo gewoon vind ik het niet.’ De blik van de man is nu veranderd in een strenge nieuwsgierige blik.
‘Ja, nou ja, helaas voor jou kan ik dat niet vertellen, en het gaat je trouwens ook helemaal niets aan.’ Die laatste woorden komen er scherper uit dan dat hij ze bedoeld had want hij wil eigenlijk niet ook nog problemen krijgen met het schoolbestuur.
‘Sander, als je niks verteld kan ik je ook niet helpen.’ De rector zit nu voorover gebogen over zijn bureau Sander in de ogen te kijken.
Nu buigt hij zich eveneens voorover en kijkt terug.
‘Met alle respect meneer, maar ik denk sowieso niet dat u mij zou kunnen helpen als ik wel iets vertelde.’
‘Tja, daar kunnen we maar op een manier achter komen.’
‘Oke, zal ik het zo zeggen; U kunt mij niet helpen.’ Daarna staat hij op en wil weglopen.
‘Wacht even, dan wil ik nog even dit weten; Wat doe jij eigenlijk op school Sander?.’
‘Wat moet ik anders doen.’
‘Nou, als dat de enige reden ervoor is wil ik even duidelijk maken dat ik je de komende tijd hier niet meer wil zien zolang als dit duurt oke.’
Sander kijkt de man aan en ziet dat hij kijkt alsof hij hem zojuist een dienst heeft bewezen.
‘Ik denk niet dat, dat is wat u wilt, eerlijk gezegd houd naar school gaan me ervan weg om ergere dingen te doen.’
Met die uitspraak om over na te denken laat hij de rector alleen in zijn kamertje en sluit de deur achter zich waarna hij de rest van de dag de laatste lessen nog volgt.


‘He, uhm, ik ga zo even wat halen bij de supermarkt oke, effen wat opslaan, dus uhm, wat hebben jullie voor je deel gekregen? Dan kan ik ook wat voor jullie meenemen.’
‘Ik heb nog niet alles kunnen ruilen, maar hier heb je wat.’ Sander steekt zijn hand in zijn zak en haalt er een bruine portemonnee uit en duwt die in Marieke’s handen.’
‘Nee, voor mij hoef je niks te halen, ik ben twee dagen geleden nog geweest, ik heb nog wat.’
‘Oke, dan zie ik jullie later nog wel oke. Tot straks!’ En dan is ze verdwenen in de drukte van de straat.
‘Zo, wat ga je doen vandaag?’
‘Tja, niet veel he, valt ook zo weinig te doen.’ Langzaam sjokken de jongens door de drukke winkelstraat en stoppen bijna voor elk winkeltje. ‘En wat had Rochers nou te zeggen?’
‘Niet veel waardevols, alleen nieuwsgierig, hij dacht dat hij ons wel kon helpen.’
‘Tja, kijk, als hij nou eens niet in het schoolbestuur zat…..’ Grinnikend kijkt Mitchel zijn vriend aan.
‘Hehe, ja.’ Sander glimlacht voor zich uit. Hij kijkt rustig over alle hoofden, van de mensen voor hem, heen.
Dan word hij op zijn schouder getikt. Als hij zich omdraait kijkt hij recht in het gezicht van een blond meisje. Even schiet er een ander beeld door zijn gedachten. Die blondie!
Het duurt maar een paar seconden voordat het meisje voor hem doorheeft aan wie ze zojuist de weg wilde vragen. Geschrokken staart ze hem aan en wil dan plots wegrennen.
Mitchel hoeft maar een paar snelle passen te zetten om bij haar te komen en pakt haar bij haar arm.
‘Doe normaal.’ Sist hij haar toe. Dan sleurt hij het slanke meisje mee een smal steegje achter een winkel in.
Een paar tellen later komt Sander de hoek van het steegje om en loopt naar het tweetal toe.
‘Dus wat moet je nou he?!’
‘Ik wilde alleen even vragen waar de snackbar hier was.’
‘Oh, dus het is wel heel toevallig dat je dan net ons aanspreekt he.’
‘Uhm ja dus.’
‘He, Mitch, laat haar even los, ze kan toch nergens heen.’ Mitchel laat het meisje los die dan een stap naar achteren doet en even over de rode afdruk op haar arm wrijft.
Sander stapt naar haar toe en kijkt haar recht in de ogen aan. ‘Nou moet je eens luisteren, volgens mij begrijp jij niet helemaal hoe belangrijk het is voor ons dat dit niet uitkomt.’
‘Oh, ik denk dat ik het heel goed begrijp.’ Zegt ze nog steeds naar haar arm kijkend.
‘Hoe heet je?’
‘Roxanne’ zegt ze kortaf.
‘Nou Roxanne, als je nou eens even meewerkt zul je nooit meer last van ons hebben, dat beloof ik.’
‘En waarom zou ik jou geloven?’ Na die woorden is het even stil en als ze de harde stilte voelt en merkt dat ze iets heeft geraakt bij de jongen kijkt ze op.
Per ongeluk kijkt ze recht in de donker bruine ogen van de jongen voor haar. Onderzoekend probeert ze diep er naar binnen te kijken, maar de ogen blijven ondoorgrondelijk. Toch voelt ze dat er iets anders is aan deze jongen.
‘Goed…….,maar als er weer iets gebeurd dan stap ik bij de smerissen binnen hoor.’ ‘Is dat goed begrepen?’
Sander knikt en laat haar dan achter met haar eigen gedachten terwijl hij de steeg uitloopt.

Hoofdstuk 3

‘Waar bleef je nou, over een uur begint het al en ik wil graag nog wat eten voordat we gaan.’
Schuldbewust knikt Roxanne naar haar oudere broer en zet de dozen met pizza op de tafel terwijl ze op de bank ervoor gaat zitten.
‘Trisha kijkt me straks ook raar aan als ik met jou aan kom zetten, maargoed ik moet wel wat voor je terug doen he.’ Tom lacht naar zijn jongere zusje en gaat naar de deur als hij de bel hoort gaan. ‘Daar zul je ze hebben.’
Roxanne opent de grote witte pizzadoos voor haar en pakt er een grote punt uit.
Terwijl ze haar haren ontknoopt eet ze hongerig van de flink met kaas belegde pizza en kijkt ook nog eens naar de in rood-wit geklede mensen op de tv die een bal heen en weer schoppen over een groot groen grasveld.
Even later ploffen er nog een paar jongens met hun vriendinnetjes naast zich naast haar op de bank terwijl de grote dozen met pizza naar ze toe gegooid worden.
Als ze klaar is staat ze op en loopt naar de deur, onderweg botst ze bijna tegen Wim op die haar een pats op haar kont geeft.
‘En dame, ga jij ook weer mee vandaag.’
‘Ja, vreselijk he.’ Gemeen grijnst ze de jongen aan die lachend op de bank gaat zitten naast de anderen.
Haastig rent ze de trappen op naar haar zolderkamertje en schiet daar vluchtig in een zwart rokje en haalt snel een borstel door haar haren terwijl ze in haar schoenen stapt.
Ze zet snel een klem aan de ene kant van haar haren en stommelt dan de trappen weer af terug naar beneden waar ze snel nog een blik naar zichzelf werpt in de spiegel op de gang, dan stapt ze weer terug naar binnen waar alle jongens languit naar de voetballers op tv zitten te kijken en de meiden verveeld de aandacht proberen te trekken.
In zichzelf grinnikt ze om het stel dat daar zit, dan loopt ze regelrecht naar de tv en zet hem uit. ‘Kom op mensen, als we er vanavond nog willen zijn moeten we nu echt vertrekken.’
Nu met tegenzin staan de andere jongens op en helpen hun vrienden en vriendinnen omhoog waarna ze het huis uit lopen allemaal richting de auto’s
Achter haar broer aan loopt ze naar de kleine groene kever voor het huis en stapt door de zijdeur, in.
Een paar minuten later komen ze aan op een grote parkeerplaats die vol met auto’s staat.
In het donkere maanlicht kan ze de mensen om zich heen niet goed onderscheiden van de bomen die her en der staan verspreid op het terrein, maar voor zich uit is het niet moeilijk de weg te vinden naar het feestje waar ze heen gaat. De felgekleurde lampen aan de overkant van de straat boven een groot gebouw waarop staat Simmons b.v kun je moeilijk missen.
Ze komt de auto uit en strijkt haar rokje glad waarna ze het grote gebouw binnengaat. In de gang word ze gecontroleerd en moet ze haar pasje laten zien. Dan word er vriendelijk naar haar geknikt door de controleur en een dranken-bon aangeboden, maar die weigert ze. ‘Nee dank je.’ Zegt ze vriendelijk ‘Ik drink niet.’
De man haalt zijn schouders op en gaat weer verder met de volgende.
Terwijl ze goed om zich heen kijkt loopt Roxanne de verlichte gang door en geeft haar jas aan een jongevrouw aan een bureau die hem over neemt en haar een genummerd kaartje aangeeft.
‘Hey Roxan!’ Glimlachend steekt ze haar hand op naar Lieske Robertse die gelukkig naast haar vriendje loopt en naar haar zwaait.
Rustig loopt ze de grote zaal binnen aan het eind van de gang waar het een stuk donkerder is en waar constant flitsende lichten door de hele ruimte heen zwaaien.
Binnen ziet ze veel mensen waaronder veel onbekenden wat heen en weer dansen en sommige stelletjes tegen de muur aan staan.
Dan ziet ze haar vriendin. ‘Kat?!’ Hard roept ze door de zaal en de harde muziek heen. En als antwoord op haar stem draait Kathrine zich om en lachend komt ze op haar vriendin af om daarna een arm om haar heen te slaan en haar te leiden naar een groepje verderop die op een bank tegen de muur om zich heen zit te kijken en te drinken.
‘Hoe gaat het meis?!’
‘Wat?!’ Ze kan haar vriendin moeilijk verstaan vanwege de harde muziek en kijkt haar vragend aan.
‘Ik vroeg hoe het met je ging.’
‘Oh, het gaat wel hoor.’
‘En met jou?’
Inmiddels zitten de twee vriendinnen al samen op de bank zodat ze niet te hard hoeven te roepen.
‘Geweldig, dat zie je toch!’
Roxanne lacht naar haar vriendin die afgeleid naar een van de jongens knipoogt die langs komt gelopen.
Dan gaat ze zelf ook ontspannen achterover zitten en kijkt om zich heen op zoek naar bekende gezichten.
Stiekem hoopt ze toch dat een van de jongens van het groepje dat een maand daarvoor haar een steegje in trok er ook langskomt.
Zelf weet ze niet waarom ze die ene jongen weer wilde zien, maar er bleef sinds die keer in dat steegje een gevoel van onrust in haar steken dat niet weg wilde gaan.
Ineens word ze overeind getrokken en lachend wil ze zich omdraaien naar haar belager, maar als ze ziet wie het is verdwijnt de lach op haar gezicht.
‘Micheal…….?’ Teleurgesteld en tegelijk wel op haar hoede kijkt ze haar ex-vriendje vragend aan.
‘Krijg ik geen knuffel meer?!’ Lachend trekt hij haar tegen zich aan, maar dat pikt ze niet. Ze tilt haar voet op en laat hem dan hard op die van Micheal neerkomen die haar meteen loslaat.
‘Trut’
‘Wat denk je wel niet Micheal, ik heb het niet voor niets uitgemaakt hoor.’ Met een ruk draait ze zich om en loopt langs de vrienden van de jongen die schijnbaar helemaal in een deuk liggen om de blunder die hij net gemaakt heeft.
‘Hou je kop toch!’ hoort ze hem roepen naar zijn vrienden.
Dan loopt ze met grote passen door naar de bar en vraagt daar om wat te drinken.
Wat denkt die jongen er toch van! Dat ik zo’n aan-uit relatie met hem wil?! De sukkel!
Ze pakt haar glas en neemt er driftig een paar flinke slokken uit, omdat ze zo snel drinkt verslikt ze zich even en barst uit in een fikse hoestbui.
Ze veegt de tranen van het hoesten uit haar ogen en kijkt naar het nog halfvolle glas.
Dan hoort ze gestommel en een glas breken achter zich, als ze zich om draait ziet ze een eindje verderop de jongen staan waar ze zo op gehoopt had, alleen staat hij nu met zijn vrienden tegenover een ander groepje jongens met een gebroken glas in zijn hand.
Wat is dat toch altijd met dat joch! Altijd in de problemen lijkt het wel.
Ze blijft onrustig kijken naar het groepje jongens dat woedend tegenover elkaar staat, dan ziet ze Micheal er ook tussen staan en voor hem staat David, een brede jongen en de leider van zijn zogenoemde bende volgens Micheal.
Ze ziet de jongens boze blikken naar elkaar toewerpen en er word van alles geschreeuwd maar ze kan niet horen wat er zoal uit de monden van de jongens komt.

Dan voelt ze een hand op haar schouder en als ze opkijkt zit Kathrine naast haar.
‘Is dat die jongen die je bedoelde?’ ze knikt naar de jongen vooraan de groep.
Roxanne knikt.
‘Meid volgens mij heb jij echt een gevoel voor het vallen op de verkeerde jongens he! Dat is Sander van de Velden, dat is echt schoelje hoor.’ Hoofdschuddend kijkt ze het groepje aan. Er word tot nu toe nog geen aandacht besteed aan de jongens maar als Sander zich dan omdraait naar een jongen achter hem om te horen wat die te zeggen heeft krijgt hij de wind van voren.
‘Oei, dat had ie niet moeten doen!’ Samen kijken de twee meisjes naar het nu letterlijk vechtende paar, de twee jongens delen verschillende klappen uit met hun vuisten omdat geen van beiden meer een glas in zijn macht heeft.
‘Knokken!’ nu krijgt de groep wel aandacht. Inmiddels staat er al een hele groep jongens en meisjes om de bende heen.
Zodra de controleurs en de uitsmijters het woord knokken hebben gehoord komen ze naar binnen gestormd en ruw woorden de twee jongens eruit gegooid.
‘Ik ga er heen.’ Vastbesloten en bezorgt stapt Roxanne, zonder om te kijken naar haar vriendin, op en rent achter het publiek aan naar buiten en probeert zo ver mogelijk naar voren te dringen.
Nu het gevecht zich niet meer binnen bevind besteden de stevige mannen geen aandacht meer aan de jongens die er hevig op los slaan.
Woedend geeft Sander de jongen weer een harde klap in zijn gezicht. Die de hevige pijn aan zijn neus niet kan verbergen. Sander had inmiddels al wel weer een klap terug verwacht en is verbaasd dat de jongen even uitgeschakeld is, maar dan ligt hij ineens met een klap op de grond. Even is het zwart voor zijn ogen, zijn beeld komt weer terug maar dan kijkt hij recht tegen de rug aan van een blond meisje. Hij hoort haar stem, en hoe ze te keer gaat tegen David.
De jongen is twee keer zo groot als het meisje, het wekt dan ook verbazing op bij zowel Sander als Micheal als de jongen vloekend afstand neemt.
Dan draait het meisje zich om en Sander herinnert zich haar gezicht. Is dat nou dat meisje Roxanne? Neemt die het nou voor hem op? het kan raar lopen in de wereld zeg.
Ze komt met een paar snelle pasjes naar hem toe en buigt zich over hem heen.
‘Sta op!’
Beduusd over de toon waarmee ze hem aanspreekt en het lef dat ze zojuist heeft getoond tegenover David staat hij op zijn gemak op.
‘Ik krijg jou en je broer nog wel, Van de Velden!’ De woedende blik van zijn vijand doet Sander lachen. ‘Dat zullen we nog wel zien Jagers.’
Boos draait David zich om en nog steeds vloekend verdwijnt hij met zijn bende van het terrein.
‘Zo jij voelt je wel weer helemaal goed he?!’ boos kijkt Roxanne hem aan en nu komen Mitchel en Marieke ook aan.
‘Waar ging dat nou allemaal over?!’ eigenlijk maakte de angst van het gevecht Roxanne doodsbenauwd maar dat wil en laat ze ook niet merken.
‘Wat gaat jou dat nou aan.’ Sander draait zich om naar zijn vrienden en loopt in de richting van de parkeerplaats.
‘Een bedankje is zeker ook te veel.’
‘He, hoor eens, ik heb geen hulp nodig oke. Ik heb toch helemaal niet om hulp gevraagd.’
‘Nou nee….,’
‘Nou, bemoei je er dan niet mee.’
Sander heeft zich inmiddels alweer omgedraaid en kijkt haar koud aan. ‘Jij was toch degene die er niks mee te maken wilde hebben, zo hou je jezelf er wel moeilijk buiten he.’ Dan draait hij zich weer om en loopt op de voet gevolgd door zijn vrienden de parkeerplaats op waar ze even later verdwijnen tussen de bomen van het park.
Compleet uit het veld geslagen blijft Roxanne achter. Dan komt Cathrine naar haar toegelopen. ‘Gaat het meid?’
Er verschijnen kleine natte plekjes onderin Roxannes’ ogen en Cathrine slaat een arm om haar schouder en neemt haar mee naar haar eigen auto.
‘Ik zei toch dat je op moet passen met die jongens, het zijn echt schooiers meid. Beloof me dat je de volgende kerel niet een twee drie bij jou binnen zal laten, figuurlijk gesproken dan.’
Even weet ze niet wat ze moet zeggen dus knikt ze maar. Haar vriendin help haar de auto in waar ze voorzichtig gaat zitten.
‘Ik ga even je broer opzoeken oke, hem even zeggen dat je met mij meegaat.’
Nogmaals knikt ze en staart een beetje voor zichzelf uit als Cathrine het portier sluit.
Wat moet ze daar nou mee, ze kan hem toch wel helpen………..? Maar als hij nou niet geholpen wil worden……? Maar hij heeft hulp nodig…….. nee, misschien niet, hij heeft toch vrienden die hem al helpen……? Maar misschien hebben die ook wel hulp nodig…………….
Er dwalen allerlei verwarrende gedachten door haar hoofd en ze kan er maar niet uitkomen.
Wat deed hij toch vreselijk koel daarnet, waarom…?

Nog nakauwend van de vorige hap loopt Sander het trappenhuis in en neemt opnieuw een grote hap van zijn broodje.
‘He jij.’
Sander kijkt om, in een hoekje van de gang staat een jongen tegen de muur en steekt een sigaret op.
Sander haalt zijn wenkbrauw op en kijkt de jongen afwachtend aan.
Het duurt even voordat hij zijn zin vervolgt.
‘Jij woont toch helemaal boven he, nummer 69 was het toch?’
‘Ja…’
‘Dan denk ik niet dat je naar boven wilt gaan.’
‘Oh en waarom zou ik dat niet willen?’ Een beetje geïrriteerd maar toch wel nieuwsgierig blijft hij de jongen aankijken maar het lijkt erop dat hij er niks meer uit zal krijgen.
Hij draait zich om en vervolgt zijn weg de trappen op, maar dan hoort hij de jongen onderaan nog wat murmelen.
‘Wat?!’
‘Die verrekte smerissen….wacht maar…ik….wurgen.’
Aandachtig luistert Sander naar de woorden die hij uitspreekt maar zodra hij ontdekt dat hij zojuist het woord smerissen heeft gehoord springt hij op en rent de trappen op naar boven.
Halverwege de trappen hoort hij een stel voetstappen en er klinken twee mannenstemmen boven hem.
Nog net op tijd kan hij achter de hoek van een muurtje gaan staan en kijkt hij de twee agenten aan die pratend naar beneden komen.
‘Ik vertrouw die vent niet, ik denk dat we er goed aan doen het te melden bij Robertse.’ De man tegenover hem knikt mee-instemmend.
‘Goed dat is dan afgesproken, ik vraag me toch wel af hoe hij dat allemaal dan in zijn eentje voor elkaar heeft gekregen, als het waar is wat ie zegt.’
‘Ja, dat is inderdaad een goede vraag, het lijkt me ook niet kloppen, ik bedoel, we weten ook niet wat er in dat achterkamertje is, maarja zolang we geen huiszoekingsbevel hebben zullen we daar ook niet achterkomen .’
‘Misschien als we geluk hebben zal Robertse ons dat wel ge…….’
De rest verstaat Sander niet meer want de mannen zijn al te ver naar beneden gelopen om nog goed te worden verstaan.
Zodra hij er zeker van is dat ze hem niet meer zullen zien komt hij achter het muurtje vandaag en loopt met twee treden tegelijk de rest van de trappen op naar hun eigen appartementje.
Hij had zo wel zijn vermoedens over wat die agenten thuis deden maar het zeker weten doet hij het niet.
Eenmaal bovenaan ziet hij zijn vader languit in een oude stoel liggen, kijkend naar een kleine zwart-wit tv.
Als hij Sander binnen hoort komen draait hij de stoel om en kijkt zijn zoon aan.
‘Wat deden die hier nou weer?’
‘Wie?’ Martus probeert verbaasd te kijken maar zijn zoon heeft hem allang door. Hij begrijpt alleen niet waarom zijn vader daar zo vreemd over doet.
‘Och je weet best wie ik bedoel man.’
‘Pas op jongen, op wat voor toon je tegen mij spreekt.’
Sander weet dat hij inderdaad uit moet kijken met wat hij tegen zijn vader zegt, en zegt dus maar even niks.
Dan als zijn hart weer een beetje gekalmeerd is spreekt hij verder. ‘Wat deden die smerissen hier pa?’
Even lijkt zijn vader te twijfelen maar dan verteld hij het toch maar.
‘Die wilden wat meer weten over ons huis hier, met wie ik hier woonde enzo, ik heb ze verteld dat ik hier alleen woon, ze wilden ook weten of ik wat meer over de inbraken en alles wist hier in de buurt maar ja wat denken ze wel, dat ik ze dat zomaar ga vertellen? Stelletje homo’s dat zijn het.’ Dan draait hij zich om en staart weer naar het kleine beeldscherm die zwart-wit beelden laat flitsen.
Sander kijkt in gedachten naar hetzelfde beeldscherm als hem opvalt wat hij erop ziet.
Op het beeldscherm staat een knappe jongevrouw afgebeeld, ze lacht gelukkig naar haar twee zoontjes die met een bal om haar heen rennen. Even later begint er een ander stukje, het is geen filmpje dit keer, merkt Sander, want wat hij nou ziet beweegt niet, een oude foto, merkt hij op.
Op het beeldscherm staat een glimlachend gezin afgebeeld. De man en vrouw staan hand en hand en voor hun ziet Sander zichzelf en zijn broer staan, breed grijnzend.
Als zijn ogen beginnen te prikkelen draait hij zich vlug om en loopt zijn kamer in waar hij de deur achter zich sluit en op zijn bed gaat zitten.
Door de deur heen hoort hij zijn vaders voetstappen nog wat heen en weer lopen, en wat zacht gemompel, dan gaat hij liggen, sluit zijn ogen en droomt weg.




Hoofdstuk 4

‘He gozer, de smerissen zijn hier.’
‘Wat zit je allemaal te zwammen?’ Sander zit op het muurtje voor de school met zijn twee beste vriendinnen naast zich en kijkt verbaasd op als Mitchel aankomt gelopen.
‘De smerissen zijn hier op school, ze zijn net naar de rector geweest.’
‘Wat?! Echt?’
Zijn vriend kijkt hem serieus aan.
‘Ow, oliebol, dan moeten we wegwezen.’ Sander staat al op om weg te lopen als Jessica hem tegen houdt.
‘Maar wat ga je dan doen? Ik bedoel, je kunt zo weinig doen, ze weten toch al waar je woont?’
‘Laten we het nou eens van de positieve kant bekijken zou ik dan zeggen, wie weet komen ze helemaal niet voor ons. Mitchel, is dat het enige wat je weet?’ Mitchel knikt en heeft een bedenkelijke blik op zijn gezicht.
‘Zullen we dan maar gewoon gaan, lijkt me toch het slimste.’
‘Te laat, daar komen ze al. Jongens ik ga dan maar denk ik, jullie zullen niks aan mij hebben hiermee.’ Sander knikt haar toe en draait zich dan om naar Mitchel.
‘Niks toegeven totdat ze iets kunnen bewijzen, we weten namelijk ook niet of ze al bij Ramon langs zijn geweest.’
‘Marieke de Roos?’ De in uniform geklede man kijkt het meisje vragend maar tegelijkertijd streng aan.
‘Ja, waarom?’
‘We moeten even praten.’Als er niks gebeurd kijkt hij de jongens kritiserend aan. ‘Onder vier ogen.’Benadrukt hij dan nog.
Hij draait zich om en wenkt Marieke hem te volgen. Ze haalt haar schouders naar Mitchel op en loopt dan weg.
‘He, waar gaat dat dan over?’ Verbaasd kijkt Mitchel haar na.
‘Geen idee, misschien willen ze ons allemaal apart ondervragen, maar ik ga hier niet op ze zitten wachten.’
Mitchel knikt en samen pakken ze hun tassen op en lopen aan de andere kant de school in.
Als ze in de aula willen gaan zitten komt er een vrolijke krullenbos hun kant op gelopen.
‘He, wat hebben jullie aanstaande week te doen?’
‘Niks, hoezo?’ Sander pakt zijn Aardrijkskundeboek uit zijn tas en bladert naar de goede bladzijde.
‘Nou, is misschien een beetje laat maar, we hebben met de klas van Gimmens een schoolkamp georganiseerd en aangezien jullie ook bij de klas horen…’Ze lijkt zich er kennelijk echt op te verheugen want ze kijkt de jongens behoorlijk hoopvol aan.
Sander die niet echt onder de indruk is kijkt een beetje bedenkelijk. ‘Dit snap ik nou dus echt niet he.’Zegt hij zonder van zijn boek op te kijken.
‘Wat valt er niet te snappen?’Louise heeft een diepe rimpel op haar voorhoofd.
‘Ja dit!’Sander seint naar zijn boek.
Mitchel schiet in de lach als hij het gezicht van het meisje ziet veranderen met een gefrustreerde blik.
‘Oh jullie zijn ook allemaal hetzelfde! Nou jullie zien maar, ik hoor het wel of jullie mee gaan.’ Met een ruk draait ze zich om en loopt terug naar haar groepje vriendinnen.
Als ze weg is kijkt Mitchel zijn vriend een beetje serieuzer aan. ‘Maar wat denk je nou echt? Gaan we? Eerlijk gezegd heb ik wel zin om er eens uit te zijn, geef toe, het heeft wel iets aantrekkelijks.’
Sander kijkt op. ‘Tja, we hebben nog behoorlijk wat geld in die klassenpot van vorig jaar, dus het zal ons zelf waarschijnlijk niet veel kostten…..’hij trekt een bedenkelijk gezicht. Dan verandert zijn uitdrukking ineens. ‘Ach wat, we gaan gewoon! Maar als allereerst wil ik wel eens precies weten waarom die smeris Mariek alleen wilde spreken, laten we dat eerst uitzoeken.’
‘Fantastisch idee!’ Breed grijnzend kijken ze elkaar aan en verdiepen zich dan in Aardrijkskunde.
Net voordat ze zoemer gaat komt Marieke met een vreemde uitdrukking aanlopen.
‘He, meid waar ging dat over?’ Met een klap slaan de boeken dicht en worden ze in de tassen gestopt.
‘Ik neem aan dat jullie ook al hebben gehoord over dat kamp?’
Mitchel knikt.
‘Nou ik mag niet mee…’ Ze schijnen allebei te voelen dat de zin nog niet af is en kijken haar dus vragend aan. ‘Er schijnt over mij te zijn gepraat.’
Ze kijkt een beetje raar, ze lijkt er echt over in te zitten.
‘Enig idee wat ze hebben gezegd, en wie?’
‘Nee, maar ik heb wel zo’n vermoeden dat die blondine er mee te maken heeft?’
‘Wie, Roxanne?’ Verbaasd kijkt Sander zijn vriendin aan. ‘Weet je dat heel zeker?’
‘Nee natuurlijk weet ik dat niet zeker anders zou ik er wel wat aan doen.’
Sander kijkt nadenkend voor zich uit terwijl ze aanlopen in de richting van het volgende klaslokaal. Hij vind het moeilijk te geloven dat Roxanne er iets mee te maken heeft, hij ziet haar niet echt als iemand die haar belofte zou verbreken. Maar ja je kunt het nooit zeker weten, hoe betrouwbaar iemand ook lijkt, je zult altijd moeten oppassen.
Zonder een woord te zeggen knikt hij en loopt vooruit naar het lokaal, hij wil voor de les begint nog even tegen Louise zeggen dat ze meegaan.

Na school lopen ze met zijn vieren naar de bibliotheek en gaan daar bij een groepje computers zitten.
Sander klikt het internet aan en gaat naar zijn inbox, eens kijken of hij nog iets heeft verdiend. Zooi, zooi, zooi, ah daar hebben we wat. Hij opent het bericht en leest de inhoud vluchtig door. ‘Wat is dit nou weer voor onzin?’
Jessica komt nieuwsgierig met haar stoel op wieltjes het hoekje om en kijkt mee op Sanders beeldscherm.
‘Die gozer wil die Colt van me over nemen, maar wil hem perse bij mij persoonlijk komen halen!’
Nu komt Mitchel ook erbij en Marieke volgt. Allemaal lezen ze het berichtje nog eens door. ‘Ik weet het niet hoor San, misschien is het wel iets van de wouten ofzo, je weet het maar nooit. Het zou best nog kunnen zijn dat ze je erin proberen te luizen.’
Sander trekt een grimas. ‘Ja maar waarom dan precies mij? Ik zeg het je, slaat nergens op.’
‘Nouja, weet je, anders maak maar een afspraak en zeg maar dat het onmogelijk is dat je alleen komt.’
Rustig gaan ze allemaal weer voor hun eigen beeldscherm zitten, en Sander typt precies wat zijn vriend hem heeft aangeraden.
Na een uurtje is iedereen wel zowat klaar met zijn mail en een opdracht voor Nederlands en gaan ze weer naar buiten.
‘He, ik moet nog iets halen voor mijn zusje, dus ik ga even die kant op.’ Jessica knikt in de richting van het winkelcentrum. ‘Iemand zin om mee te gaan?’
‘Nee ikke niet, ik moet nog wat dingen overnemen voor Geschiedenis enz, ik denk dat ik Dave ofzo effen opzoek.’
‘Ik loop mee.’ Marieke probeert het zo koel mogelijk te zeggen maar het lukt niet echt, Mitchel heeft allang door dat ze een oogje op de jongen heeft. Hij kijkt haar heel serieus aan. Ze geeft hem een vuile blik terug en dan proest Mitchel het uit. Snel draait hij zich om en loopt op de voet gevolgd door Marieke, weg.
‘Dus, wanneer is Micha precies jarig?’ Vraagt hij om het gesprek op gang te krijgen.
‘Uhm, morgen.’ Jessica lijkt het een beetje ongemakkelijk te hebben.
Terwijl ze door de straten lopen blijft ze een beetje naar de grond staren.
‘Ik wil het er eigenlijk even serieus met je over hebben…..’ Maar voordat Sander kan antwoorden vervolgt ze haar zin. ‘Over jou en mij, en tja, de situatie waarin we zitten.’ Ze durft nu weer naar de rest van de straat te kijken.
Sander is een beetje overdonderd, maar hij had kunnen weten dat dit gesprek ooit zou komen, ze heeft er ook het grootste recht op.
‘Ik bedoel, het gaat niet zo goed tussen jou en David individueel heb ik gemerkt, en tja, je weet wel….’ Sander merkt dat ze ergens om heen probeert te draaien maar is absoluut van plan haar nu eens uit te laten praten. ‘…er is best een grote kans dat uhm, jullie de bak in draaien…of erger….’
Nu is het Sanders beurt om naar de grond te kijken.
‘Nee, weinig kans, we laten ons echt niet pakken hoor. En al zou dat wel gebeuren, we komen er wel weer uit dan, het is niet zo dat we iemand vermoord hebben ofzo.’
‘Maar je begrijpt het niet!’Ze begint nu overstuur te raken. ‘Ik kan toch niet rondlopen met het idee dat de enige persoon, mijn ouders uitgesloten, waarvan ik houdt, in de bak zit?!’
‘En, en het is daar lang niet meer zo vriendelijk geregeld als een aantal jaren geleden Sander, je hebt geen idee!’ Ondertussen staan ze tegenover elkaar en er stromen wat tranen over Jessica’s wangen.
Op het moment weet hij niet zo goed wat ie hiermee aan moet, hij kust haar en drukt haar tengere lijfje tegen zich aan. Zo blijven ze een paar minuten staan. Dan komt er ineens een vraag bij hem binnenschieten. ‘Hoe weet je dat het zo veranderd is dan? Daar word nooit over gepraat.’
Hij laat haar los, en ze kijkt hem met betraande ogen aan. ‘Iemand in mijn klas had het daarover, een oom ofzo van haar werkt daar al tientallen jaren…..Ik snap niet dat iemand daar zou willen werken.’
‘Dan moeten we serieus uitkijken.’Hij kijkt haar aan. ‘Hoe heet die gozer?’
‘Nee, het is een meid, Roxanne.’
‘Oei, dit moeten de anderen weten. Misschien had Marieke dus toch gelijk.’ Bedenkelijk kijkt hij voor zich uit.
‘Wat moeten ze weten?’ Ze heeft nog steeds een beetje hopeloze blik op haar gezicht, alsof ze niet weet wat ze er allemaal mee aan moet.
‘Niks, maak jij je nou maar geen zorgen.’ Hij veegt de natte druppeltjes onder haar ogen weg, geeft haar nogmaals een zoen en dan lopen ze samen weg, zijn arm om haar schouders heen geslagen.

Als het liedje is afgelopen en alle tantes en ooms enthousiast hun meegebrachte kleine extraatjes hebben gegeven is eindelijk het gezin aan de beurt, Lizzy Scheurs komt dichterbij en geeft haar jongste een dikke knuffel, blij met de aandacht knuffelt die terug.
Tot Sanders verbazing, hij was gewend dat als mensen dit soort aandacht kregen van hun ouders, ze zich voor schut voelden staan, ze zouden wegduwen in plaats van in hun armen nemen.
Hiermee lijkt Lizzy erg tevreden te zijn, met een glimlach geeft ze Micha een niet al te grote schoenendoos. Waarschijnlijk al wetend wat ze zojuist van haar moeder overhandigt heeft gekregen scheurt ze het plakband eraf en doet de doos open. Erin zit een mooi paar uitgaansschoenen. Het meisje lijkt er intens gelukkig mee te zijn.
‘En nu zijn wij aan de beurt!’ Jessica trekt haar vriendje aan de hand achter zich aan naar haar kleine zusje. Onderweg grist ze van een kast aan de muur een dun doosje.
Ze plant Sander naast zich, geeft eveneens het lachende zusje een knuffel en stopt haar dan het vierkante doosje in de handen. ‘Van mij en Sander, gefeliciteerd met je verjaardag.’ Jessica glimlacht haar zusje toe als ze nieuwsgierig het doosje openmaakt.
‘Een fototoestel!’ Verbaasd staart ze nog even het vierkante stevig ingepakte cadeautje na. ‘Het is dan wel een oude maar beter konden we niet krijgen.’ Terwijl ze dat zegt kijkt ze Sander aan, die nu pas door heeft dat ze heeft verkondigt dat dit van hun samen komt terwijl hij er niks vanaf wist. Ze glimlacht. Zo, denkt Sander, zo is ze het mooiste wezen dat je je maar in kunt denken….
Op dat moment word er geflitst en Micha kijkt ondeugend hun richting in met het fototoestel in haar beide handen.
‘Zo dat staat er mooi op.’ Dan legt ze het voorzichtig terug in het doosje op de tafel, geeft haar zus een knuffel en loopt daarna naar Sander, ze gaat op haar tenen staan en geeft hem een kus op zijn wang. ‘Je mag blij zijn met zo’n vriendin als Jessi, denk je dat ik hierin trap.’ Fluisterd ze in zijn oor.
Sander duwt haar terug met zijn vinger tegen haar voorhoofd. En grijnst dan breed. Die weten er alles van hier.
‘En nu taart!’gilt ze. De hele familie schiet in de lach en Lizzy gaat haar dochter voor naar de keuken zodat die de stukken zelfgemaakte appeltaart aan iedereen kan uitdelen.
‘Nou, de aandacht heeft ze wel, en nu jij nog.’ Sander pakt haar hand en begeleid haar de deur uit naar het balkon.
Daar staan ze een tijdje, voor zich uitstarend in de felle lichtjes van de straat.
‘Ik kan het me nog steeds niet voorstellen……’ Zegt ze opeens. Sander wacht op een vervolg, tevergeefs.
‘Hij kijkt haar niet begrijpend aan. ‘Wat kan je je niet voorstellen?’
Zonder hem aan te kijken lijkt ze even na te denken over wat ze precies gaat zeggen. ‘Nou, dat ik je binnenkort een tijd zal moeten missen.’ Het komt er zo gewoon uitvallen dat Sander even niet weet hoe ze het bedoeld. Ze gaat toch niet weg?!
Maar dan begrijpt hij wat ze heeft bedoeld.
Nu komt er stiekem een beetje irritatie bij hem opborrelen. ‘Ja zeg, denk je dat ze ons makkelijk zullen pakken, vertrouw je mijn vrienden niet?’
‘Jawel Sander, je bent een slimme jongen en ik weet heus wel dat het niet makkelijk voor ze zal zijn jou te pakken, maar ik weet niet precies hoe het zit met Marieke, die begint nogal in de stress te raken en je weet nooit wat mensen doen als ze in het nauw gedreven worden.’
‘Ja nou word ie mooi, je gelooft het zelf toch niet? Marieke, dat is zowat de meest koele persoon die er bestaat!’
Jessica voelt dat ze een gevoelige snaar heef geraakt en dat was niet haar bedoeling geweest. ‘Zo bedoel ik het niet Sander, je weet best dat ik je vrienden vertrouw, maar je moet mijn situatie ook begrijpen. Als een van de jongens of Marieke of zelfs die meid waarover je vertelde zich opeen bedenkt, dan nemen ze je zo mee hoor, en dan kan het echt niet meer schelen of ze eerlijk zijn of niet.’
Sander is even stil, hij wil geen ruzie met Jessica, maar hij moet toch zijn vrienden wel vertrouwen. Aan de andere kant…wie weet of hij Roxanne kan vertrouwen…….

Hoofdstuk 5

‘Goed, heb je alles? Eten voor onderweg, rugzak, slaapzak, tandenborstel, kleding. Misschien ook wel handig om mee te nemen.’
‘Ja ik heb alles, jij ook alles, je paspoort?’
‘Check!’
‘Ik pak nog even mijn jas en dan kunnen we vertrekken.’
Roxanne loopt de deur uit de gang in en pakt haar jas, daarna doet ze de voordeur goed op alle vijf de sloten en loopt dan achter haar broer aan het huis uit door de achterdeur.
Ze doet ook deze deur achter zich dicht en loopt dan met Tom naar de auto, ze stapt in en twee seconden later liggen alle spullen op de achterbank en rijden ze weg.
Onderweg kijkt Roxanne een beetje naar buiten. Het regent, de kleine druppeltjes kan ze zachtjes op het dak horen tikken. Buiten waait het een beetje en de bladeren van de bomen waaien rustig met de wind mee.
Dan na een paar minuutjes zijn ze er, er zijn al behoorlijk wat mensen, ze schat ongeveer de helft van de hele groep. Ze gaan ongeveer met zijn veertigen weg, waaronder 3 klassen en wat vrienden. Tom hoort bij die laatste groep.
Als ze de auto hebben geparkeerd en Tom wegloopt komen de bussen net de hoek om en het parkeerterrein op gereden. Ze stoppen en Roxanne loopt er meteen naartoe. Ah daar komt Cathrine, die zal ook wel wat te vertellen hebben.
‘Hey, hey, ben je er al lang?’
‘Nee, ook pas net.’
Samen lopen ze naar een van de bussen toe, de zijkleppen worden opengezet en dan gooien de meisjes hun tassen erin.
‘Kom vooraan zitten.’
Roxanne kijkt haar vriendin verbaasd aan, normaal wil iedereen altijd achteraan zitten.
Ze knipoogt naar haar verbaasde vriendin. ‘We schijnen een knappe chauffeur te hebben, dus gaan we met zijn negenen gezellig voorin zitten.’ Ze grijnst breed, maar opeens heeft Roxanne er helemaal geen zin in. Ze vind er niks aan om maar een beetje in een hoekje te blijven zitten, wat kan haar die chauffeur nou schelen, ze vind toch al iemand anders leuk. Maar ze gunt haar vriendin de lol toch wel en knikt.
De andere drie bussen zijn inmiddels ook al voor een groot gedeelte vol en er word nog een beetje heen en weer geseind tussen de chauffeurs. Omdat er nog wat mensen verwacht worden. Roxanne kijkt naar achteren, achter haar zit helemaal niemand, of wacht, helemaal in de achterste bank zit Jessica in haar eentje met een koptelefoon op haar hoofd. Zal ze naast haar gaan zitten?
Maar dan gaan haar gedachtes opeens heel ergens anders naartoe, buiten komen nog een aantal laatkomers aan, waaronder, nee toch? Gaat zijn klas ook mee?!
Haar hart gaat al harder kloppen, en dan word het nog mooier, hij zwaait, maar hij kijkt niet haar kant op, naar wie dan wel? Als het groepje van drie de bus instapt en naar achteren loopt is het duidelijk.
Uit haar ooghoeken kijkt Roxanne naar het stelletje die elkaar achter in de bus stevig omhelst en samen bijna omvalt als de bus begint te rijden.
Maar er is nog niks zeker! Koppig houd ze die gedachten even vol, totdat, ja hoor, daar gaat het, ze let er niet op dat ze nu duidelijk naar achteren kijkt, maar ze kan er niks aan doen, de aanblik alleen doet haar al bijna kotsen. Daar staan ze even, met de lippen tegen elkaar, ogen dicht. Onmiddellijk went ze zich af. Maar Marieke die ook achteraan zat en liefdevol naar het stelletje heeft zitten glimlachen heeft haar nu opgemerkt.
Nog uit haar ooghoeken ziet Roxanne haar die jongen naast haar aanstoten. Die kijkt nou ook haar kant op.
Dan kijkt ze naar voren, er spoken opeens allerlei gedachtes door haar hoofd, waarom moet ze nou altijd de verkeerde jongens leuk vinden, Cathrine heeft alweer gelijk gehad, ze had naar haar moeten luisteren, maar dat is onzin, dat weet ze hartstikke goed, zelfs die had niet geweten dat hij al een vriendin had.
Het is een tijdje een vreselijk lawaai in de bus, voor haar zitten Cat en haar andere vriendinnen hard te lachen en met de chauffeur te flirten, en vanaf achter zich hoort ze de zachte gesprekken van de vier vrienden.
Ze kijkt naar buiten, het is inmiddels al opgehouden met regenen en van de takken van de bomen druppelt de regen nog na.
Dan ziet ze in de weerspiegeling van het raam Jessica naar haar wenken. Ze kijkt achterom, nogmaals seint ze dat ze moet komen. Een beetje ongemakkelijk staat ze op en loopt naar achteren, een keer of twee moet ze ondertussen wel de stoelen aan haar zijden vastpakken om haar evenwicht te bewaren.
‘He.’ Jessica glimlacht naar haar klasgenootje.
Ze kijkt haar vriendje even aan stelt dan alle vier haar vrienden aan elkaar voor.
‘He.’ Zegt ze ongemakkelijk als ze word voorgesteld.
Marieke stoot Mitchel aan en fluistert. ‘Tja,we kennen elkaar schijnbaar al, maar of Jessica dat merkt.’ Mitchel haalt zijn schouders op en lacht scheef naar Roxanne.
‘Nou, ga zitten!’ Jessica lacht naar haar en schijnt het heerlijk te vinden om al haar vrienden bij elkaar te hebben.
‘Nou, ik weet niet, ik….uhm.’ Vaag gebaart ze in de richting van het andere groepje meiden vooraan.
‘Ach, onzin! Die hebben genoeg lol.’ Voorzichtig trekt ze Roxanne op een stoel schuin tegenover zich en Roxanne probeert zo gemakkelijk mogelijk te gaan zitten op haar knieën.
‘Dus uhm, jullie zitten bij elkaar in de klas ofzo?’
Ze knikt.
Jessica begint een gesprek over een paar vervelende schoolleraren en Mitchel voegt zich er af en toe ook even in, zelfs Marieke doet even driftig mee. Maar Roxanne’s blik gaat toch vaak naar Sander die nu al bijna een uur nog niks heeft gezegd. Hij kijkt alleen maar diep in gedachten verzonken voor zich uit. Maar hij heeft nu al een tijdje Roxanne serieus zitten aankijken. Ze voelt de spanning en heeft het gevoel dat hij haar liever weg zou willen hebben.
‘Maar nu heb ik nog een vraagje he; Ik hoorde iets van dat jij lid van de kerk was, is dat echt zo? Ik bedoel, er zijn niet zo veel gelovigen meer tegenwoordig he?’
Ze schrikt een beetje van de plotselinge verandering van onderwerp, ze heeft de laatste paar minuten per ongeluk niet echt zitten opletten en alleen een beetje ja en nee geknikt op de toestemmingsvragen van Jessica.
‘Uhm, ja dat is zo ja.’
‘Dus wat voor kerk ben je dan lid van, Katholiek of Protestants of zoiets? Ik weet er niet zo veel van eigenlijk, wij hebben geen gelovigen in de familie volgens mij.’
‘Tja het is eigenlijk iets anders, het heeft officieel wel een beetje lange naam…’ Ze word door die drie, nee nu zelfs door vier paar ogen geïnteresseerd aangekeken.
Oh ja, dit gaat een lang gesprek worden.
En ze begint uit te leggen. Ze hebben toch alle tijd, ze zullen vast nog wel een uur of twee in de bus zitten.

Sander voelt zich erg raar. Allerlei gevoelens. Wat wil dit meisje van me? Komt zomaar mijn leven binnen wandelen, met allemaal rare ideeën over mijn leven. Kon ze me niet gewoon met rust laten, en iemand anders leven in de war schoppen.
Marieke heeft ook al een paar minuten niks meer gezegd. En sinds Roxanne erbij is komen zitten heeft ze het tegenover elkaar zittende tweetal geobsedeerd, en Roxanne extra in de gaten gehouden. Ze weet niet wat het is maar merkt duidelijk op dat er iets aan de hand is tussen die twee.

Even later gaat het gesprek over relaties. Roxanne verteld dat ze voor het einde van haar vijftiende jaar nog nooit serieus met een jongen was uitgeweest.
Jessica verteld enthousiast over haar en Sander, dat ze nu al zo’n anderhalf jaar samen zijn.
‘Vertel haar eens hoe jullie elkaar hebben leren kennen, echt romantisch!’ Mitchel geeft Marieke een por en kijkt haar serieus aan. ‘Wat?!’ Ze blijft maar aandringen en uiteindelijk geeft Jessica toe. ‘Nou goed dan, als Sander het goed vind.’ Ze kijkt hem aan. Als hij niet reageert prikt ze hem in de zij. Hij kijkt haar aan en knikt, dan komt weer die starende blik in zijn ogen.
‘Nou goed, eigenlijk weten de meesten het al wel, dus waarom ook niet.’
Ja waarom ook niet, hier had ze nou al helemaal niet op zitten wachten, het is er nu wel genoeg in gewreven. Maar toch luistert ze alsof het haar echt boeit.
‘Ik was dus net naar de snackbar geweest.’
‘En ja, zullen we het zo zeggen; Sander en Ramon waren ook even langs de winkel geweest zegmaar.’
Jessica kijkt Marieke nijdig aan. ‘En die waren onderweg gesplitst en Sander kwam dus hard aan gerend. Ik was op een straat afstand ofzo en zag verschrikt hoe hij bij ons via het open raam naar binnen klom. Ik natuurlijk hard naar huis gerend. Ik ben toen ook door het raam het huis binnen gegaan, en het was donker binnen dus duurde het even voordat ik het raam dicht had en ging toen op zoek naar het lichtknopje. Onderweg werd er een hand tegen mijn mond gelegd dus ik schrok me natuurlijk kapot en hield mijn adem in terwijl ik zenuwachtig graaide naar het lichtknopje. Die kon ik binnen 2 seconden aan doen, en meteen werd er in mijn oor gefluisterd dat ik stil moest zijn. En tja je kunt natuurlijk wel raden wie er voor me stond met een stalen loopt in mijn richting gewezen. Eerlijk gezegd was ik op slag verliefd, maar ja, het was een beetje een rare situatie om hem uit te vragen. Even later toen hij de sirenes voor hoorde was ie al weer verdwenen door de achterdeur. Ik heb nooit meer een raam of deur open laten staan als er niemand thuis was.’ Ze grinnikt. ‘Maar kennelijk was ik niet de enige die was doorgedraaid, een paar dagen later stond hij opeens weer voor mijn deur. Hij was iets vergeten zei die.’ Jessica zakt naar achteren en legt voorzichtig haar hoofd op Sanders schouder.
Hij is er niet bepaald blij mee dat Roxanne nu nog een heel verhaal over zijn nog steeds vervelende geschiedenis weet. Het gaat haar ook helemaal niks aan.
‘Wow wat een verhaal.’Ze moet er niet aan denken een jongen zó te ontmoeten, hoewel…zij komt ook al een aardig eind. Een steegje in gesleurd, heeft moeten zweren niks aan de politie te vertellen over wat ze een paar dagen daarvoor had gezien. Nu ze er zo over nadenkt komt het eigenlijk op hetzelfde idee neer.
‘Maar wie is Ramon eigenlijk, is dat je broer?’ Ze probeert zo koel mogelijk de spanning eruit te krijgen maar het werkt eigenlijk tegen haar hoewel ze het niet weet.
‘Ja’ zegt hij kortaf.
Hehe, eindelijk zegt ie wat.
Wat moet die meid toch, wil ze ons soms bekeren ofzo. Ik ben niet geïnteresseerd in je zielige kerk gedoe, we redden ons prima zo.
‘Die heb ik nooit ontmoet, wat doet hij op het moment? Gaat hij studeren?’ Oprecht geïnteresseerd kijkt ze het viertal in het algemeen aan.
‘Ja heel grappig, wat denk je wel?!’ Marieke kijkt driftig.
Sander draait zich in een ruk naar het meisje voor hem en kijkt haar doordringend aan. ‘Het gaat je niks aan.’ Hij blijft haar even aankijken en ze schrikt ervan, hoewel het niet boos of kattig klonk, maar de manier waarop hij haar aankijkt, daar schrikt ze van. Die blik weer, diezelfde blik als toen in de stad, zo ondoorgrondelijk.
Ze knikt.
‘Ik denk dat je beter kunt gaan.’ Zegt Marieke terwijl ze Roxanne met een vuile blik aankijkt.

Even later komen ze bij de grens aan, dus zijn ze ongeveer op de helft.
Roxanne zit met Lisanne tegenover zich te kaarten. Cathrine is in een stoel tegenover Nico, de chauffeur, gaan zitten en zit overdreven gesprekken met hem te voeren. Roxanne kijkt even naar ze en schudt dan gewichtig haar hoofd. Wat ziet die jongen in een middelbaar schoolmeisje? Of is ze alleen maar een tussenflirt?
De andere meisjes hebben allang de strijd opgegeven en kijken af en toe nog nors naar het lachende tweetal, zo zitten ze nu al uren.
Ze draait zich weer om naar het midden van de stoelen als Lisanne weer een kaartje oplegt. Dan kijkt ze naar de grijnzende sproetenkop. ‘Gewonnen.’
‘Hoe krijg je het toch elke keer voor elkaar.’ Nogmaals schudt ze haar hoofd.
‘Schuif eens op.’ Cathrine staat bij de stoel.
‘Ga zelf maar ergens anders zitten.’ Lisanne steekt haar tong uit naar haar vriendin en als dank daarvoor ontvangt ze een tik op haar hoofd.
Roxanne staat op en gaat met Cathrine achter de stoelen van Lisanne zitten. ‘Wat deed je daar nou achter met dat tuig? En wat is dat met Jessica en Sander van de Velden?’
Roxanne kijkt haar ongelukkig aan.
Haar vriendin snapt het meteen en slaat een arm om haar heen. ‘Ach meid, ik zeg het niet graag maar, I told you so.’
Ze is niet zo onder de indruk van haar vriendin. Als verontschuldiging krijgt ze een stevige knuffel van Cat. Die had ze nodig. ‘Je hebt gelijk.’
Voordat Cat opstaat werpt ze nog een vluchtige blik naar achteren, haar blik blijft hangen op Sander. ‘Mensen wat een depressiviteit’ mompelt ze tegen zichzelf. Dan kijkt ze Roxanne nog eens aanmoedigend aan en loopt weer terug naar de voorkant van de bus waar Nico nog steeds achter het stuur zit. Roxanne vraagt Lisanne om haar rugzak en haalt haar mp3-speler eruit, de rest van de reis dommelt ze een beetje tegen haar kussen.
Na een paar uurtjes word er voorzichtig op haar schouder getikt. ‘Roxan, we zijn er, haal je paspoort er maar vast uit.’ Cathrine staat voor haar met haar rugzak om haar schouder.
Roxanne gaapt onwillekeurig en propt dan haar slaapzak terug in haar rugzak waarmee ze achter Cathrine de bus uit loopt.
Buiten staan alle leerlingen van de andere drie bussen ook al, voordat ze naar binnen mogen word iedereens paspoort gecheckt. Ze haalt haar portemonnee uit haar broekzak en laat haar paspoort vergelijken door de onverschillige dame die aan haar kant van het hek staat dan volgt ze de rest van de groep naar de oude kamphuizen.
Samen met wat andere meisjes uit haar klas zoekt ze een blok met vier kamers uit en bezet die compleet. Samen met 2 andere meisjes en Cathrine loopt ze een van de kamertjes in en gooit haar spullen op de bovenkant van een stapelbed.
‘Dus wie gaat er mee het terrein verkennen?’ José gooit haar eigen tas onder het bed van Lisanne neer en gaat er vanuit dat iedereen mee zal gaan. Ze krijgt gelijk. De andere drie meisjes leggen hun beddengoed allemaal netjes neer op de krakende bedden en volgen dan Jose de gang op, Lisanne wacht terwijl José de deur van het kamertje op slot draait en Roxanne volgt haar vriendin alvast.
‘En nu?’ Het klinkt eigenlijk meer op een zucht dan op een vraag maar Roxanne antwoord toch maar. ‘Twee weken lang lekker niks doen en luieren.’
‘En niet te vergeten, zuipen!’ José en Lisanne komen naast het tweetal meisjes lopen en halen allebei een goudkleurig blikje uit hun jaszak. Cathrine pakt er ook een aan. ‘hm?’ gebaart José terwijl ze haar eigen blikje aan haar lippen zet.
‘Nee, ik drink niet.’
De twee laatste meisjes kijken elkaar aan en schudden hun hoofd. ‘Bijna vergeten, er is ook echt iets mis met jou he.’ Lisanne lacht en neemt een grote teug vloeistof in haar mond. ‘Je weet niet wat je mist.’
‘Dat kan ik ook tegen jou zeggen.’ Murmelt Roxanne terug maar de twee meisjes horen haar niet.
Roxanne is eigenlijk best nieuwsgierig naar waar iedereen slaapt en kijkt dus geïnteresseerd in het rond naar de sjouwende tieners om haar heen.
‘Ow zie die daar!’ José port haar vriendin in de zij en Lisanne volgt haar blik. ‘Die is pas lekker!’
Ze kan het nog steeds niet begrijpen, wat is dat toch altijd, achter elke jongen aan zitten.
‘Ga hoi zeggen!’
José maakt een rare beweging en sleurt dan Lisanne en Cathrine mee, die kan nog net op tijd Roxanne bij haar arm pakken en zo worden ze naar het groepje jongens meegetrokken.

Met een luid gekraak gaat de houten deur open en lopen ze met zijn vieren naar binnen. Sander neemt de eerste de beste gelgenheid om zijn tas op een van de bovenste bedden te gooien en springt er daarna zelf op. Niet zo verzekerd over de veiligheid van het bed bestudeerd hij de krakende planken nog eens en trekt uiteindelijk een onverschillig gezicht terwijl hij zijn benen op de matras gooit en over de bedrand naar beneden kijkt waar Jessica al haar spullen aan het sorteren en wegzetten is.
Als ze klaar is en tevreden haar hele opstelling bekijkt pakt Sander voorzichtig haar hand en ze draait zich om, liefdevol kijkt ze hem aan en geeft hem een zoen. ‘Je bent een schat.’ Ze lacht naar hem en duwt even op zijn neus. Die glimlach, die warme glimlach hoe heeft hij ooit zonder gekund.
‘Nou laten we eens gaan kijken wat voor interessante voorzieningen ze hebben.’ Mitchel grijnst naar zijn vriend maar die merkt het niet. Marieke haalt haar schouders op en trekt Mitchel mee de kamer uit. ‘Die komen zo wel.’
‘Toch wel fijn he, dat Marieke toch nog mee mocht?’
Sander knikt. Ja en of hij dat fijn vind, toch maar een raar idee om zo ver weg te zijn van haar. Sander strijkt over de mooie zwarte haren en laat een paar lokken door zijn vingers glijden. Zonder iets te zeggen staren ze elkaar een tijdje aan, voor de zoveelste keer telt ze de zomersproeten op zijn mooie gezicht.
Dan pakt hij met zijn andere hand de reling van het bed en springt naar beneden, samen lopen ze het kamertje uit en sluiten de deur achter zich.
Als ze even later de zitkamer binnen komen zijn Marieke en Mitchel fanatiek aan het biljarten en zien ze tot hun grote vermaak hoe de winnaar een rondedansje maakt als het potje afgelopen is. Jessica grinnikt en wil dan naar de bank lopen als ze buiten een paa van haar klasgenootjes ziet lopen. ‘Ik ga even naar buiten.’ Ze knipoogt naar haar vriendje en loopt dan naar buiten in de richting van het lachende groepje buiten.
‘En jij hebt duidelijk gewonnen?’ Hij lacht naar Mitchel die als een aap rondjes op en neer springt om Marieke heen.
Hij grijnst. ‘Potje meedoen?’
‘Nee ik pas, veel te leuk om jullie uit te lachen.’

Nog half nagapend komt Roxanne onder de dekens vandaan. Vanaf de overkant gaapt Cathrine met haar mee, ze schieten in de lach. ‘Goedemorgen doornroosjes.’ Lisanne steekt haar neus om de deur en grijnst de kamer in. In haar badjas en met haar pantoffels aan komt ze de kamer ingelopen. ‘Lekker geslapen?’
‘Ja hoor, wel oke. Alleen is het niet al te stil geweest he.’
‘Nope, ik heb net ook al rondgekeken, en tegenover ons zit die irritante Daniel met zijn aanhangers.’
‘Aha vandaar de herrie.’
‘Ik had eigenlijk ook wel verwacht dat we last zouden hebben van de ‘personen’ van Jesssica’s kamer, maar tot mijn verbazing heb ik die niet gehoord of gezien.’
‘Nee die zijn er vannacht uitgeslopen volgens mij, die zijn al de hele nacht weg.’
‘Zou me niks verbazing als die ergens een knokpartijtje zijn begonnen.’
In haar gedachten zegt Roxanne de zin sarcastisch na. Doos. Denkt ze.
‘Nou wie heeft er zin in een lekker ontbijtje?’
‘Ontbijtje?!’ Eindelijk springt Jose uit bed en in twee seconden is ze in der badjas en slippers geschoten. ‘Ik ben er helemaal klaar voor!’
‘Ja, en hoe wilde je naar buiten?’ Cathrine kijkt haar ironisch aan. ‘Gewoon in je badjas?’
‘Ja, waarom niet, ik wil wedden dat ik niet de enige ben dan, plus, trendsetters maken de dag toch?’ Zonder nog een woord te zeggen stapt ze kordaat de kamer uit en het gangetje in. De anderen volgen grinnikend en samen lopen ze naar de eetzaal.
Tot hun verbazing zijn ze niet de eersten, hoewel het nog best vroeg is. In een hoekje van de zaal zitten Jessica en Marieke hun eitjes te pellen.
‘Lekker geslapen?’ Jose kijkt de meisjes spottend aan. ‘Zeker de hele nacht met die jongens van jullie liggen woelen.’
Roxanne schaamt zich voor haar vriendin, ze probeert snel een oplossing te vinden. Zal ze gewoon weglopen en doen alsof ze niet bij hun hoort? Nee te ongeloofwaardig want ze is in haar eentje en is met ze binnengekomen. Ze kan zo even snel eigenlijk niks goeds verzinnen en kijkt Jessica dus smekend aan. Vergiffenis van Marieke kan ze wel vergeten maar Jessica, die zou het best nog eens kunnen begrijpen. En ze heeft gelijk, Jesscia negeert Jose’s opmerking compleet en als ze Roxanne’s blik merkt knikt ze haar toe, zelfs met een lieve glimlach. Ze kan wel begrijpen waarom Sander dit meisje leuker vind, ze is knap, lief, grappig, wat heeft ze niet? Dit meisje zou best de perfecte persoon kunnen zijn om hem uit zijn problemen te helpen, en dat moet ze maar accepteren, hoe leuk ze hem eigenlijk ook vind.
Jessica tikt op de stoel naast zich, en knikt er naar. De andere meisjes zien het ook allemaal en lijken er niet zo tevreden mee te zijn, als Roxanne de andere kant op kijkt probeert Marieke nog wat negatiefs te seinen naar haar vriendin, maar Roxanne ziet het en neemt een besluit voor Jessica. ‘Nee, ik denk dat ik maar even bij hun blijf zitten.’ Ze knipoogt naar Marieke die een beetje rood word. De vier meisje lopen naar het keukentje en maken wat boterhammen en eitjes klaar. Roxanne neemt ook een kopje tomatensoep en dan kiezen ze een klein tafeltje aan de rechterkant uit.
‘Zijn jullie nu opeens de beste vrienden ofzo? Je was zo vriendelijk.’
‘Ik heb nooit iets gehad tegen Jessica, ik mag haar wel eigenlijk, ik snap niet waarom jij toen net nou zou bitchie moest doen.’ Alle drie de meisjes schrikken van Roxanne’s ongewone zelfvertrouwen. Normaal durft ze niet tegen ze in te gaan, dit zijn ze helemaal niet gewend. ‘Omdat het allemaal schooiers zijn, vuile dieven. De helft van de tijd komen ze niet eens naar school, en dan moeten ze wel zo nodig mee op kamp?! En die Marieke, die heeft nogal wat rare dingen gedaan in haar leven hoor, ik heb er wel wat dingen over gehoord, en die Sander en zijn broer, laten we daar maar helemaal niet over beginnen, dan komt er geen eind meer aan.’
‘Jessica is geen dief!’ Oeps dat kwam er toch iets te hard uit. De twee meisjes aan de andere kant van de zaal kijken verbaasd op. ‘En de anderen, ze kunnen er niks aan doen.’ Dit keer praat ze expres met een wat geminderde stem omdat ze hoopt dat Marieke en Jessica er verder geen aandacht aan zullen besteden.
Jose kijkt haar verontwaardigt aan. ‘Hoe durf je te zeggen dat ik lieg?! Nou als je ze zo graag mag, dan ga je voortaan toch lekker bij hun zitten!’ Jose staat met haar dienblad op en wacht geïrriteerd op de andere twee meisjes. Zowel Lisan als Cathrine aarzelt een aantal tellen en kijkt Roxanne verontschuldigend aan, maar dan staan ze toch op en volgen hun leidster.
Dat Lisan op zou staan had ze wel verwacht, maar dat haar beste vriendin haar ook nog in de steek zou laten had ze niet gedacht. Het valt haar erg van Cathrine tegen en even weet ze niet goed hoe ze nou zal reageren. Ze kan moeilijk achter ze aan lopen en smeken of ze er toch bij mag zitten, dat is ook te laag voor haar niveau. Ze moet het nu individueel oplossen. En dat gaat ze doen door inderdaad met Marieke en Jessica te gaan zitten, en Marieke moet er dan maar aan wennen dat er iemand bij komt, tenminste, als de anderen het er ook mee eens zijn. Nu met een redelijk herstelt zelfvertrouwen staat ze op met haar dienblad en loopt op de twee verbaasde meisjes af. Jessica staat haar zo aan te gapen dat ze even niet weet wat ze moet zeggen. ‘Uhm....tja het waren toch trutten.’ Dat is genoeg voor allebei de meisjes om te accepteren dat ze erbij mag zitten. Hoewel Marieke haar nog steeds niet helemaal vertrouwt, het is toch duidelijk dat ze voor hun is opgekomen en dat respecteert ze waarschijnlijk.

Hoofdstuk 6

‘Dus, straks alweer op de terugweg, genoten?’ terwijl ze het vraagt gaat Jessica rustig door met het inpakken van haar rugzak. Het verbaasd Roxanne hoe weinig het meisje bij heeft, altijd als zij weggaat neemt ze een tas vol boeken mee, en dan ook nog haar benodigdheden. Ze pakt nu ook zelf haar tassen van haar matrasje af en begint die in te pakken. ‘Ja hoor, tenminste het laatste gedeelte was erg gezellig.’ Jessica knipoogt op de opmerking van Roxanne. Het laatste gedeelte van het schoolkamp heeft Roxanne bij hun op de kamer geslapen, en is in die tijd goede vriendinnen geworden met Jessica. Marieke daarentegen is haar steeds minder gaan mogen. ‘Jessica..?’ Jessica kijkt op. ‘Hoe komt het eigenlijk? Ik bedoel…je weet wel, met Sander enzo?’ Roxanne voelt zich niet erg op haar gemak omdat ze weet dat het een moeilijke vraag is. Jessica lijkt erg diep na te denken, ze staart even voor zich uit, dan zegt ze; ‘Weet je, een slechte omgeving kan veel met je doen.’

Even later zitten Jessica en Roxanne samen achterin de bus in een tijdschrift te bladeren. Ze slaan net de bladzijde om als de groep van José luidruchtig de bus instapt. ‘Oh jee, daar heb je ze weer hoor.’ Fluisterd ze tegen Jessica. Die haalt haar schouders op en gaat gewoon door met interviews en plaatjes kijken. Dan komen Mitchel en Sander ook aan. En achter hun aan loopt Tom die met grote passen langs hun heen marcheert en de bus inkomt. Achter hem aan komt ook nog Brenda zijn vriendinnetje aangedribbeld met hun tassen. Arme Brenda. Denkt Roxanne, en ze grinnikt. Maar als Tom in de bus naar haar toekomt verdwijnt haar lach. ‘Wat is er?’
‘Als ik had geweten dat je het hele kamp bij ‘hun’ zou zitten dan was het wel effen anders geweest.’
Jessica kijkt Roxanne verward aan. ‘Uhm wie ben je eigenlijk?’ zegt ze tegen Tom.
Tom negeert haar vraag maar Roxanne antwoordt voor hem. ‘Jessica, dit is Tom, mijn broer. Tom..’Ze kijkt haar broer streng aan. ‘Dit is Jessica Scheurs, een klasgenootje.’
Tom krijgt het voor elkaar een waterig glimlachje in Jessica’s richting te sturen want zijn uitspraak was niet voor haar bedoeld. Een meisje zoals dit kan toch geen kwaad doen. Net als hij zijn mond open doet om het gesprek te vervolgen wordt hij weer onderbroken.
‘Pardon.’ Tom draait zich om naar Sander die van plan is om langs hem te lopen om te gaan zitten.
Tom weet meteen wie er voor hem staat en als Sander langs hem loopt legt hij een stevige hand op de schouder van de jongen. Sander staat stil en draait zich weer naar Tom. ‘Sander van de velden. Juist?’ Sander kijkt hem eigenwijs aan. ‘Ja?’ terwijl hij dat zegt heft Tom zijn vuist op maar als die omhoog gaat word hij vastgepakt door Brenda die inmiddels naast Mitchel achter haar vriendje is komen staan. ‘Tom, laat hem. Ten eerste is hij een kop kleiner dan jij, en ten tweede kan Roxanne ook haar eigen beslissingen wel maken. Ze is slim genoeg om zelf haar vrienden te kiezen. Laten we nou maar gewoon gaan zitten.’ Sander heeft ondertussen zijn handen uit zijn broekzakken gehaald voor het geval Tom besluit toch zijn aanval voort te zetten. Maar dat doet hij niet. Hij kijkt Sander nog scherp aan en dan Roxanne, daarna loopt hij achter Brenda aan naar het midden van de bus en zoekt daar een geschikt plekje uit waar hij gaat zitten.
‘Sorry. Hij kan soms een beetje overdreven beschermend zijn.’ Ze kijkt vooral Sander aan als ze het zegt. Die knikt. ‘Begrijpelijk.’
Roxanne is blij dat hij er zo luchtig over doet, ze wil niet ook nog ruzie met hem.
‘Waar is Marieke eigenlijk?’ Sander gaat weer in hetzelfde hoekje zitten als op de heenreis en Mitchel neemt het plekje naast hem in. Mitchel knikt naar een andere bus die naast hen begint te rijden. ‘Vrienden.’ Roxanne krijgt heel even een raar gevoel. Alsof ze hier niet hoort te zijn. Bijna alsof ze Mariekes’ plaats in heeft genomen. Maar als er een gezellig gesprek word gestart over een film die ze hebben gezien, drukt ze het geval weg. Na een uurtje liggen ze alledrie te doezelen. Sander kijkt uit het raam. Hij vraagt zich af hoe het zal gaan wanneer ze die Colt gaan verkopen. Hij is stiekem altijd nieuwsgierig naar de persoon die zijn spullen komt ophalen. Niet naar de mensen die hij al kent natuurlijk, maar naar de nieuwelingen. Meestal zijn het mannen, maar er zijn ook uitzonderingen, als het een vrouw is komt ze dan nooit alleen. Tenminste hij zich niet herinneren dat hij ooit alleen met een vrouw te maken heeft gehad. Nou ja, het zal wel weer een of andere wazige figuur zijn. Misschien zelfs een buitenlander, tja misschien, de helft van de mensen hier is buitenlander. Niet dat Sander iets heeft tegen buitenlanders, zou raar zijn, zijn beste vriend is er een. Maar met sommige moet je extra uitkijken.
Sander staakt het staren uit het raam even en kijkt de bus verder in. Het valt hem op dat hij minder vol zit dan op de heenweg. Iedereen zit waarschijnlijk bij vrienden in de andere bussen. Hij ziet ook Tom nog af en toe een schuine blik naar achteren werpen. Och mensen, alsof ik een mes tegen haar keel heb.
Na nog een half uurtje begint hij zelf ook te doezelen en valt uiteindelijk in een lichte slaap.
Hij word wakker met een gordijn van donkere haren om zich heen, en tegen zijn neus aan een klein puntneusje aangedrukt. Het gezichtje grijnst. ‘Jij ook hallo.’ Hij gaapt en komt weer een beetje overeind. Jessica kijkt hem glimlachend aan. Ze heeft kennelijk van plaats geruild met Mitchel. ‘Lekker geslapen Doornroosje?’ Sander kijkt haar droog aan en gaapt zonder zijn blik te veranderen. Hij kijkt even vluchtig opzij. Alleen Roxanne licht nog te dromen kennelijk. Maar nee, die komt nou ook overeind en rekt zich uit.
‘Hoe laat is het?’ Roxanne heeft een opgewekte bui opeens en kijkt op haar horloge. ‘bijna 1 uur. Nog maar een uurtje en dan zijn we er alweer bijna.’ Tevreden kijkt ze de bus rond, bijna iedereen ligt nu te doezelen en uit het raam te kijken. Zelfs Tom kijkt niet meer achterom maar kijkt uit het raam met Brenda’s hoofd op zijn schouder. Mitchel pakt een tijdschrift en begint er voor Roxanne’s neus in te bladeren en ontdeugend bepaalde plaatjes met een grijns aan te wijzen. Roxanne schrikt bijna van het plotselinge tijdschrift in haar gezicht en als ze ziet wat voor plaatjes erin staan geeft ze Mitchel een tik op zijn kop, pakt het blad beetje en smijt het een eind door de bus. De grijns veranderd meteen op zijn gezicht en sjokkend haalt hij het blad een paar meter verder van de grond. Dan begint ie wat te zwammen tegen haar en raken ze kennelijk in een heel ‘boeiend’ gesprek. Jessica haalt een boek uit haar tas en laat het aan Sander zien. ‘Van Roxan gekregen.’ Ze wijst naar het donkerblauwe boek. Sander pakt het aan en kijkt er aan de binnenkant in. ‘Het boek van Mormon.’ Leest hij hardop. ‘Zo, ik wist niet dat jij zo geintreseerd in religie was. Wil je, je nu opeens gaan bekeren.’ Zegt hij pesterig. Jessica heeft de lichtjes in zijn ogen kennelijk niet gezien en trekt een bedenkelijk gezicht. ‘Tja ik weet het niet, het heeft wel iets hoor.’ Sander trekt haar op schoot, met het boek in hun handen beginnen ze te lezen. Niet dat het hem echt interesseert, maar het schijnt Jessica wel wat te zeggen. En hij heeft toch niks beters te doen.
Na nog een uurtje komen ze eindelijk aan in de buurt van de school. Sander pakt net als de rest zijn rugzak en kijkt nog een paar laatste minuutjes uit het raam. Als ze de hoek omgaan racet er een zwaaiende politieauto langs de bus in de richting van de school. ‘Wat zou dat zijn?’ De hele bus is ineens geïnteresseerd en probeert verder uit het raam te kijken. Als ze het plein van de school bijna oprijden krijgt Sander een hint waarom die hier zijn. ‘Mitchel’ sist hij. ‘Maak je klaar, die zijn hier niet voor de lol.’ Mitchel schrikt en kijkt nog eens voor de zekerheid uit het raam. Sander trekt hem mee naar zijn kant van de bus en opent het raampje. Ze komen aan op het plein en de bus begint vaart te minderen. Zodra hij bijna stilstaat klimt Sander door het raam naar buiten en springt naar beneden. Hij draait zich zo snel mogelijk om en Mitchel probeert er ook uit te springen maar tot zijn grote ongeluk word hij vanuit de bus vastgepakt door twee stevige handen. ‘Tegen de bus!’ Sander kijkt achter zich. Niet snel genoeg. Snel kijkt hij nog rond in de hoop een uitweg te zien maar die lijkt er niet te zijn. Jessica en Roxanne kijken beduusd uit het raam. ‘Ik zei handen aan de bus!’ Sander draait zich langzaam om en legt zijn handen boven zich houdend tegen de bus. Zodra hij dat heeft gedaan komen er twee agenten naar hem toegesneld en beginnen zijn zakken af te voelen. Ze halen zijn hele zakken leeg en gooien de inhoud op de grond. Zodra zijn twee messen op de grond liggen worden die zo snel mogelijk uit zijn buurt weggehaald. ‘Niks proberen jongen.’ Sist de agent in zijn gezicht. Ruw worden zijn handen achter zijn rug getrokken en de metale ringen worden om zijn polsen geklikt. Hij kijkt even schuin omhoog naar Jessica die van boven op hem neerkijkt. De tranen lopen over haar wangen. ‘Sander, houd vol. We krijgen je der wel uit!’ Die kwam uit een onverwachte richting. Roxanne kijkt hem aan en knipoogt naar hem. Sander knikt naar Jessica en Roxanne neemt het meisje tegen zich aan. Jessica duwt haar weg en terwijl Sander mee word genomen door de twee mannen rent ze de bus uit en in zijn richting. Onderweg word ze door een andere agent tegengehouden. ‘Nee!’gilt ze. Sander kijkt achterom naar haar en gebaart dat ze weg moet gaan.
Het portier word opengedaan en Sander stoot zijn hoofd als hij erin word geduwd. Dan word de deur weer gesloten en stapt een van de mannen aan de andere kant in. Sander kijkt toe hoe Roxanne uit de bus achter Mitchel komt aangelopen en tegen hem probeert te praten terwijl ze constant word weggeduwd door een van de mannen. Mitchel knikt en loopt dan verder alleen mee. Dan gaat ze weer naar Roxanne die snikkend op de grond zit. Dan rijd de auto met loeiende sirene weg.

Roxanne opent de deur van haar broers auto en helpt Jessica voorzichtig instappen. Dan rent ze om de achterkant van het autootje heen en stapt zelf aan de andere kant in. Tom kijkt achterom en rijdt dan weg. Roxanne heeft geen idee wat ze moet doen. Ze is zelf natuurlijk nogal geschrokken. Het was zo ontzettend plotseling, ze hadden helemaal niks in de gaten. Maar Jessica, die lijkt wel bijna in shock te zijn. Het meisje kijkt zonder enige uitdrukking uit het raam. Haar donkere haren hangen voor haar betraande gezichtje en haar ene hand hangt tegen het raam aan. Roxanne voelt zich zo ontzettend hulpeloos. Ze krijgt de neiging om haar in haar armen te nemen maar weet niet zeker of dat goed is om te doen op dit moment. Wist ze maar hoe ze haar kon helpen. Als ze bij het huis aankomen opent mevrouw Scheurs de voordeur al en komt naar haar dochter toegerend die als verdooft uit de auto stapt. En langs haar moeder naar binnen loopt. Roxanne geeft de vrouw een bemoedigend waterig glimlachje en opent de achterbak zodat ze Jessica’s spullen eruit kan halen. ‘Bedankt dat jullie haar gebracht hebben.’ Roxanne knikt en kijkt toe hoe de bezorgde moeder het huis in haast met de rugzak om haar schouder en de deur sluit. Dan stapt ze in rijd Tom weer richting huis.

Surrender schreef:

wauw.. heb het in 1x door gelezen, en vind het echt een mooi verhaal!
zit al te wachten op het vervolg!

i_horselover schreef:

vet cool gaaf stoer geweldig.......(enz) ga zo door

Citaat:

Hoofdstuk 7


‘Zo, Sander van de Velden, he?’ Sander zit met zijn handen achter de leuning van een stoel in een klein afgesloten kamertje tegenover een tafel op het politiebureau. Zonder op antwoord te wachten gaat de man door. ‘Je weet denk ik wel waarom je hier zit’ Weer zonder interesse in een antwoord vervolgt hij. ‘Jij was de afgelopen tijd druk bezig of niet jongen?’ Hij opent een of ander dossier en haalt er een aantal papieren uit. ‘Even kijken, wat hebben we allemaal; Inbraak, Handelen in gestolen goederen. Oh ja en ik heb sinds twee dagen geleden toen je hier binnenkwam ook nog een jongen langs gehad die beweerde dat jij en je vriendjes met bedreiging doormiddel van een steekmes, informatie hebben geprobeerd te winnen.’Hij kijkt de jongen aan. ‘Dus wat hebben we daarop te zeggen?’ Sander zwijgt en kijkt hem in de ogen. ‘Helemaal niks? Nou dat wordt dan makkelijk. Dan hoeven we dus ook niet te kijken naar de tegenpartij of wel. Als jij het er toch mee eens bent.’ Sander blijft hem aankijken. Hij weet hartstikke goed dat de man probeert hem op stang te jagen, en dat hij juist helemaal niks kan als hij niks zegt. Ze moeten bewijzen hebben. Dat is wat ze willen; bewijs dat hij het heeft gedaan. Maar van hem zullen ze dat niet krijgen. Dan zullen ze toch ergens anders op zoek moeten. Dan man lijkt heel zeker van zijn zaak. Maar Sander weet precies hoe hij dit spelletje mee moet spelen. ‘En dit is ook niet de eerste keer dat jij hier komt zie ik. Mijn collega’s hebben jou al meerdere keren hier gehad vanwege, laten we eens even kijken. Achja natuurlijk; ongewenst gedrag op straat, een gebroken ruit in een discotheek en het illegale bezit op wapens. Nou dat gaat wel de goede kant op dan met jou. Ik zie dat je ook al eens in een ……(TUCHTHUIS)…….. hebt gezeten.’ Hij is even stil en bekijkt de papieren aandachtig. ‘Hoe oud ben je Sander?’ Sander is niet van plan antwoord te geven, die vent weet dondersgoed hoe oud hij is. Waarschijnlijk ligt zijn geboortedatum in het blauw gedrukt voor zijn neus. De man begint nu door te krijgen dat dit spelletje niet werkt bij iemand die al zo vaak in zo’n zelfde situatie heeft gezeten. Hij komt naar voeren op zijn bureau, zijn handen in elkaar gevouwen en bekijkt Sander nog even van top tot teen. Die kijkt strak terug. ‘Oke’ zegt hij uiteindelijk. ‘Ik ben bereid om een deal met je te sluiten. Als jij me precies verteld wat er allemaal gaande is in dat wereld je van jou, en wij kunnen het allemaal nachecken voor 21 maart. Zal ik mijn uiterste best doen om jou onschuld te bewijzen, hoewel ik er voor geen ene moer in geloof dat jij onschuldig bent. Nou goed, Sander jongen, wat denk je ervan?’ Sander richt zijn blik van de muur weer op de ogen van de man en laat het even bezinken. Hij weet ook totaal niet of hij deze vent wel kan vertrouwen. Voor hetzelfde geld laten ze hem vrij en pakken ze hem op zijn achttiende weer op. En de deal zou ook inhouden dat hij zijn vrienden zou moeten verraden. Nog belangrijker, hij zou zijn familie moeten verraden. Hij zucht diep en kijkt weer naar de muur. Hij kan het eigenlijk niet maken, hoe graag hij ook weg wil.
De man lijkt iets te zien in zijn ogen en zucht eveneens. ‘Oke, is goed, je mag er zo lang over doen als je wilt. Maar als er niks gebeurt voor je achttiende blijf je hier mooi zitten.’Hij knikt naar de portier in de hoek. Die knikt terug en helpt Sander met het onhandige opstaan. Dan wordt de zware deur geopend en lopen ze de gang op.

Als Roxanne de volgende morgen wakker wordt laat ze zich door tom ziek melden op school. Die is dan nog wel zo gevoelig om te begrijpen waarom. Ze verwacht eigenlijk dat Jessica ook wel thuis zal zitten en hoopt even langs te gaan. Maar als ze bij de familie Scheurs aanbelt, wordt ze toch teleurgesteld. Lizzy Scheurs verteld haar dat Jessica tot ook haar grote verbazing naar school is gegaan. ‘Ze stond op en deed alle gewone zaakjes alsof er niks gebeurt is.’
Even later zitten ze samen met een kop thee aan tafel. ‘Heeft u ooit iets tegen Jessica’s vriendje gehad?’ Vraagt ze voorzichtig.
‘Wie? Tegen Sander?! Och meid, alles behalve dat. Die jongen zit dan wel voorduren in de problemen, maar er is geen twijfel over mogelijk. Dat joch heeft een hart van goud.’ Lizzy staart even voor zich uit en glimlacht alsof ze een oude herinnering ophaalt. ‘Hij is gewoon ontzettend in de war. Je kunt het hem allemaal ook niet echt kwalijk nemen hoor. Ja, ik bedoel, die hele familie is uit elkaar gevallen.’ Ze kijkt naar de verbaasde blik van Roxanne . Problemen in de familie? Daar wist ze helemaal niks van. ‘Mevrouw Scheurs?’ zegt ze even later. ‘Ik zou Sander misschien kunnen helpen. Mijn oom werkt op zijn afdeling. Maar ik heb uw hulp nodig.’ Een verbaasde maar tegelijk enthousiaste blik vormt zich in de ogen van de vrouw. ‘Natuurlijk.’ En ze geeft Roxanne nog een koekje.