Donderdag avond, uur of negen.
Het enigste wat Marja wou horen, was dat haar vader van haar hield. Maar die woorden, die voor haar belangrijk waren, kwamen nooit uit zijn mond. Nooit met gevoel.
Marja was zo verdrietig, sinds haar ouders waren gescheiden. Dit was al vier jaar zo, maar het ze kon er maar niet aan wennen. Er waren wel momenten, dat ze gelukkig was, maar dat moment werd al snel verstoord door verdriet. Doordat haar vader weer wat tegen haar moeder had gezegt ofzo. Ze baalde er zo van, altijd, elke keer! Waarom?
Terwijl ze dit dacht, liepen er kleine stille tranen over haar wangen. Ze liep naar haar kamer, die onwijs vol stond, met allemaal herrinneringen. Allemaal van vroeger, toen alles nog zo anders was. Ze liep naar haar bed, en plofte neer. Was alles maar zo als vroeger! Snikte ze, terwijl haar tranen groter werden.
Ze keek naar haar kussen, waar de tekst op stond: Love me. Ze lachte even, en liet haar gezicht op het kussen vallen. De tranen vielen in het kussen, het gevoel bij Marja luchte op. Gedachte loos, maar toch bleven de tranen komen. Marja hief zich zelf uit haar kussen, en kroop uit haar bed. Sloffend liep ze naar haar spiegel, die onder gesmeerd zat met kussen en zoenen van haar en haar vriendinnen, toen ze voor de eerste keer uit gingen. Onder elke lippenstift kus/zoen, stond er met lippenstift wel iets geschreven.
Roos, die met een knal rode kus, had geschreven: We will Rock The world!
Hannah, die met een knal roze kus had geschreven: Jongens, je kan niet met, en niet zonder.
En Karin tot slot, met een rode en glitter kus: Als ik er niet ben, dan denk ik wel aan je! Voor elke mooie dag, een mooi gebaar.
Marja keek naar zichzelf in de spiegel. Haar mascara, was zwaar uitgelopen. Haar tranen waren te zien, in de zwarte strepen. Haar gezicht, verliet de spiegel, en haar lichaam lag in een korte tijd weer op bed. Marja’s gedachten, waren overal...
Langzaam viel ze in slaap.
Vrijdag ochtend, de dag die laat begon voor Marja. Ze schrok om elf uur wakker van de klok. Het ding maakte altijd zo’n herrie... Zuchtend kwam ze uit haar bed, en liep naar beneden. Het was stil in het huis, alleen Marja was er. De trap kraake onder haar blote voeten, terwijl ze naar beneden liep.
Tijdens de eerste stap, op het laminaat, kreeg Marja een rilling over haar heen. De vloer voelde koud aan, maar er was ook iets anders aan de hand had ze het idee. Ze liep richting de keuken, en vond een briefje op de eet tafel.
“Goede Morgen/ Middag Schone Slaapster.
Ik ben aan het werk, en als er gebeld voor me word, schrijf even het nummer en naam op, en sms het me even door oke?
De macaronie staat klaar, en gooi maar weg wat je niet lust.
Ik ben vanavond, laat thuis.
Tot Vanavond!
Kus, Sofie”
“Nee he?” Zuchte Marja. “Vanavond Macaronie...” Zei ze met een vies gezicht. Marja hield nooit zo erg van pasta gerechten, helemaal niet als het Macaronie is.
Ze pakte het briefje op, en gooie het in de afval bak. “Ik eet het echt niet op hoor!” Zei ze er achter aan. Ze pakte de pan met Macaronie, en flikkerde het achter het briefje aan.
Ze schraapte de pan leeg, en schepte de laatste restjes weg.
Marja liep naar het aanrecht, en zette de pan in heet water met een beetje sop.
“En nu...” Zei ze zuchtend. Ze liep naar de koelkast, en keek er goed in. “Alleen melk?” Schreeuwde ze. Ze smeet de koelkast dicht. “Kan ik straks weer boodschappen gaan doen!”
Ze had er spijt van dat ze de macaronie al had weggegooit.
Marja pakte een glas, en pakte de melk uit de koelkast. “18-01-06” Zei ze. “Vast nog wel goed. Ze schonk het glas vol, en wierp de overige melk in de gootsteen. Na enkele slokken van de melk te hebben gehad, vond ze het wel vreemd smaken. Ze spoelde het glas een aantal keer om, en schonk hem weer vol, dit keer met water. Ze dronk het hele glas leeg, om die vieze melk smaak te verminderen.
Marja liep weer naar boven, en kleede zich snel aan. Haar ‘hippe’ broek, zo als Roos die altijd noemde, gemach’d met haar rode Mexx blouse. Marja vond dit altijd al een mooie combinatie. Ze trok de blauwe spijkerbroek aan, pakte een willekeurige B-H en trok het blouse er overaan. Ze pakte de deodorant en gebruikte het.
Ze liep weer naar haar spiegel, en keek naar zich zelf.
“Ik zie er gewoon weg niet uit!” Zei ze. Waarna ze haar hoofd weer schudde. “Ik zie er leuk uit...” Wat er erg twijfelig uit kwam. Ze pakte haar borstel, en kamde haar lange bruine haren.
Het verbaasde haar, hoeveel klitten er in zaten. Ze roste steeds harder met de borstel door haar haar, tot de laatste klit er uit ging. “Pfieuw...” Zei ze. Ze legde de borstel neer, en pakte een vochtig doekje, en veegde de mascara weg. “Zo, dat is beter” Zei ze.
Marja draaide zich zelf om, en deed de computer aan. Ze snuffelde tussen een paar papieren op haar bureau, en zocht haar tester luchtje. Ze mopperde wat tussen door, en gooide een stapel papieren op de grond. “Hebbes!” Zei ze. Ze spoot het luchtje op.
“Pssst..... Psssssst.....” Er kwam niks meer uit, na twee spuitjes. Ze keek naar het buisje, en maakte een pruillip. “Nouhou....” Zei ze jammerend.
Ze gooide het buisje in haar prullebak.
“Pling” Deed de computer. Marja keek op het beeld scherm, en zag dat ze twee email had! Marja was verbaasd, normaal had ze nooit een email!
Ze klikte het schermpje aan, tot de telefoon ineens ging. Marja zuchte weer eens flink. Met snelle passen, liep ze naar de kamer van haar moeder. “Met Marja...” Zei ze.
Het was stil aan de andere kant. “Spreek ik met Sofie?” Hoorde ze ineens een mannen stem vragen. “Uh.. nee, u spreekt met Marja.” Zei ze. “Met Maria?” Vroeg de man.
“Nee, met Marja. M-A-R-J-A” Spelde ze een keer. “oo...” Hoorde ze. “Wie bent u?” Vroeg ze.
Ineens werd de hoorn er opgegooit. “Klootsak!” Zei ze. En ze smeet de hoorn er op. Ze liep weer terug naar haar kamer, en keek op het computerscherm.
“You’ve Got Two Mail” Stond er boven aan.
Ze scrolde naar beneden, en zag een geel envelopje. Ze klikte er op.
“Afzender: Pappa”
Marja keek ineens, vervreemd. Ze keek nog eens goed, en botste bijna haar hoofd tegen het beeld scherm. Er stond echt pappa. Ze keek naar de tijd. “ 20- 01- 2006, 18.32 uur”
Gister... Hij had me gewoon gister ge’emaild! Marja klikte kwaad het scherm weg, en zette zich zelf afwezig op msn.
“Hoe kon hij?” Schreeuwde ze. Ze pakte een papiertje, vormde het tot een bol, en gooide het tegen de muur. “Oehh!” Zei ze. Toen het papiertje niet hoog genoeg kwam. Ze pakte het weer op, en smeet het harder tegen de muur. Ze rende haar kamer uit, naar beneden. Ze pakte haar mobiele telefoon, en belde gehaast Karin op. “Neem nou op!” Zei ze gehaast. “Tuuut....” Na drie keer over te laten gaan, nam iemand op. “Met Karin...” Hoorde Marja. “Heej Met Marja!” Zei ze iets vrolijker. “Heb je zin om...” en ze werd onderbroken. “Dit is mijn voice mail, spreek maar wat liefs, leuks, of minder nieuws in, na de piep. En Marja, als je me nodig hebt, ik ben thuis denk wel bereikbaar. Kussssssssssss.” Marja zuchte. “Piep.”
Marja drukte het gesprek uit. ‘Vriendinnen...’ Dacht ze. Ze liep naar de kapstok, en trok haar Jas aan. “K ga wel boodschappen doen...” Ze pakte haar portomonee van de trap, en liep de voor deur uit. “Hej Marja, toevallig.” Hoorde ze ineens, toen ze de deur sloot.
“Heeej Karin!” Zei marja vol blijdschap! Ze knuffelde haar vriendin, en keek haar vragend aan.
“Wat doe jij hier?” Vroeg ze. Karin keek Marja aan.
“We hadden toch afgesproken om de stad in te gaan vandaag?” Vroeg Karin verbaasd. “Ooh.. Oja!” Marja herrinnerde het zich weer. “Ben je op de fiets?” Vroeg Marja. Karin knikte.
“Jup, k ga dat stuk toch niet lopen?” Zei ze met een knipoog.
marja pakte haar fiets, en samen fietsten ze naar het winkelcentrum. “Weetje?” Zei karin ineens tijdens het fietsen. Marja keek haar vriendin aan. “Nou?” Zei ze. “Ik schaam me er wel voor hoor.” Zei Karin weer. Marja keek fronsend. “Het nummer, hoe gaat het ok al weer? Jong! De wereld ligt aan je voeten, de wereld lijkt je te begroeten!” Zei ze zingend. Marja schoot in de lach. “Dat ga je niet menen. Je gaat nu niet zeggen dat je het een leuk nummer vind toch?” Vroeg Marja. Karin keek naar de grond. “Eigenlijk... Ik heb het nummer gedownload! En ken hem nu al bijna uit mijn hoofd!” Zei ze enthousiast. Marja kwam niet meer bij van het lachen. Karin keek al vanaf het begin naar de serie: Pop Stars! Veel mensen verklaarde haar voor gek, zelfs Marja. Maar ja, iedereen wist ook hoe gek ze samen waren, en hoe gek ze appart waren.