Geplaatst 
Met zware stappen liep ze naar boven en liet ze zich op haar bed vallen. Er zat een brok in haar keel, een brok die ze niet weg kon slikken.
Ze keek naar haar hamstertje, die druk in zijn molentje aan het rennen was. Ze ging op haar bed liggen, er vielen tranen op haar kussen.
Haar moeder deed de deur open. Voorzichtig ging ze op het bed zitten. Het meisje wendde haar ogen af en keek naar de foto van haar vader, die op haar nachtkastje stond. Er ging een rilling door haar heen. Haar vader was de man die haar moeder en haar in de nacht van drie december had verlaten. Het was noodweer en haar moeder en hij hadden een flinke ruzie gehad. Hij ging weg met de auto en reed toen tegen een boom aan. Hij had het niet overleefd.
“Je mist hem echt, hè,” vroeg haar moeder. Ze streelde de wang van het meisje, maar zij sloeg de hand van zich af. Ze was verontwaardigd van die reactie. Natuurlijk miste zij haar vader! Welk ander kind zou haar vader nou niet missen, als hij net twee weken overleden zou zijn! Ze draaide zich om en zuchtte diep.
Haar moeder liet haar alleen.
Ze stond weer op en draaide de deur op slot. Weer een diepe zucht. Met een druk op de inschakelknop van de computer deed zij de computer aan. Toen ze op MSN kwam, zag ze dat haar vriend online was. Ze sprak met hem af dat ze elkaar zouden ontmoeten bij de rivier. Ze sloot de computer weer af, liep naar beneden en trok haar jas aan.
Zonder iets te zeggen tegen haar moeder sloot ze de deur en vond haar weg naar de rivier. De jongen stond al op haar te wachten. Hij sloot haar in zijn armen en drukte een zoen in haar nek. Ze vond het niet fijn, maar liet dit niet merken. Hij draaide haar om en ging met zijn handen onder haar truitje. Dat was genoeg voor haar. Ze duwde zijn handen weg en deed een stap achteruit.
“Sorry, ik wist niet dat je dat niet wilde,” was zijn reactie. Hij krabde achter zijn oor en ging in het gras zitten. Zij ging naast hem zitten en legde haar hand op zijn been. “Het geeft niet, je bedoelde het vast niet zo.” Een glimlach ging over haar gezicht.
Hij stond weer op en klopte het gras van zijn broek. “Het is koud, ga je mee naar mijn huis?” Hij bood zijn hand aan om haar helpen op te staan. Zij nam het aanbod aan. Ze trok de rits van haar jas nog wat verder dicht en trok haar handen terug in haar mouwen. Hij sloeg zijn arm om haar heen.
Ze liepen dicht tegen elkaar aan, op weg naar zijn huis. Het was een kwartier lopen voordat ze bij zijn huis aankwamen. Daar aangekomen hield hij charmant de deur voor haar open, zij liep glimlachend naar binnen. Ook binnen was het koud, omdat er niemand was. Er liepen rillingen over haar rug,. Hij zag dat ze het koud had en stelde voor om de houtkachel aan te doen. Zij stemde ermee in en ging enigszins ongemakkelijk op de bank zitten. Wat onhandig probeerde hij het vuur aan te maken. Pas na tien minuten slaagde hij er eindelijk in.
Met een zachte plof kwam hij naast haar zitten. Met verlegen hondenogen keek hij haar aan en zij kon een zachte giechel niet onderdrukken. Ze begon zich al weer wat meer op haar gemak te voelen. Ze hadden pas een week met elkaar en waren nog steeds wat zenuwachtig wanneer ze bij elkaar in de buurt waren.
Om de stilte verbreken zette hij de televisie aan, maar niet te hard. Hij zette een muziekzender op, waar net een rustig jazznummer op was. Voorzichtig legde hij zijn arm achter haar hoofd op de bank en keek voor de zekerheid even of zij dit niet erg vond. Zij liet het toe en legde zelfs haar hand op de zijne. Ze leken allebei te genieten van de muziek.
Op een gegeven moment keek zij op de klok. Zes uur. Meestal zou ze rond deze tijd samen met haar moeder gaan eten. Ze vroeg aan hem of ze mocht bellen, hij gaf toestemming. Ze draaide haar huisnummer, maar er nam niemand op. Vreemd. “Wil je misschien met mij mee naar huis lopen?” vroeg zij voorzichtig.
Hij knikte en stond op. Ze liepen naar de kapstok en hij hielp haar met haar jas. Hij draaide de sleutel in het slot om en ze gingen weg.
“Wat is er met je?” vroeg hij verlegen, toen hij haar met glazige ogen naar de stoep zag staren. Ze keek op en bleef stilstaan. “Ik moet je iets vertellen.” Ze slikte en nam hem mee naar een bankje, die aan de overkant van de straat stond.
“Twee weken geleden hebben mijn ouders vreselijke ruzie gehad. Mijn vader wilde weg en nam de auto. Het was ontzettend noodweer, eigenlijk te gevaarlijk om de weg op te gaan, maar het kon hem blijkbaar niets schelen. Mijn moeder en ik waren vreselijk ongerust, toen hij na twee uur nog steeds niet thuis was. Toen ging de telefoon. Mijn moeder hoopte dat het niet zo was, dat mijn vader ongedeerd was. Maar het was de politie. Door het noodweer was hij weg geslipt op de weg, waardoor hij tegen een boom reed. Hij brak zijn nek en overleefde het niet.” Ze sloeg haar ogen neer. Ze had dit nog aan niemand kunnen vertellen en ze was blij dat het eruit was.
Hij zweeg. Hij wist niet wat hij zeggen moest. Het enige wat hij deed was haar met grote ogen aanstaren. Hij was duidelijk erg geschrokken van wat ze zojuist had verteld en dat was logisch. Ze stond weer op, ze wilde weer verder. Hij volgde haar bewegingen en liep achter haar aan. De hele weg was er stilte, ze hoorden enkel de laatste vogels die bijna klaar waren voor hun nachtrust. Uiteindelijk wist hij de stilte te verbreken.
“Hoe gaat het nu met jullie?”
Zij haalde haar schouders op. “We hebben er nog steeds wel last van. Mensen die verlaat langskomen om ons te condoleren, sommige mensen weten niet eens dat hij dood is. Dat komt ook omdat we een besloten begrafenis hadden, om de verwijten naar mijn moeder te voorkomen.” Er sprongen tranen in haar ogen, maar ze knipperde ze snel weg. Weer sloeg hij zijn arm om haar heen, om haar te troosten.
Ze liepen zwijgend verder, allebei in hun gedachten verzonken. Opeens sloeg zij een weggetje in. Het was het weggetje van hun tuin. Ze stopte haar hand in haar zak om de sleutel van de voordeur te vinden. Hij bleef op een afstandje, maar ze wenkte dat hij mee naar binnen mocht. Gehoorzaam liep hij achter haar aan, terwijl zij de deur opendeed. Er hing een rare sfeer in het huis. Er stond geen eten op het fornuis, de televisie stond niet aan en de lichten boven waren uit. Dit was normaal wel zo. Ze trok haar jas uit, ook hij trok zijn jas uit.
“Mijn moeder zal wel naar de buren zijn, dat doet ze wel vaker.” Ze ging hem voor naar woonkamer, waar de televisie hard aanstond. Geïrriteerd zette ze hem wat zachter en keek om zich heen. De gordijnen waren nog open. Ook deze deed ze dicht en daarna ging ze op de bank zitten. Er was iets vreemds aan de hand. Normaal deed haar moeder de gordijnen altijd al dicht als het ging schemeren, nu was het al donker en waren ze nog niet dicht.
Hij kwam naast haar op de bank zitten en zuchtte diep. Ze keken elkaar aan en zachtjes begonnen ze te zoenen. Na vijf minuten drukte zij hem van haar af en stond op. “Ik ga het eten maken, eet jij ook mee?”
Hij knikte verward en ging weer rechtop zitten. Hij was overrompeld. Stilletjes verdween ze naar de keuken en pakte groenten uit de koelkast.
Opeens voelde ze een koude hand op haar blote rug. Van schrik liet ze de slabak uit haar handen vallen en keek verschrikt om. Hij keek haar aan met een lieve, warme glimlach die haar gelijk weer deed ontspannen.
“Lust je sla met zand?” Ze wees naar de sla, die op de grond lag.
Hij lachte en hielp met de sla opruimen. Het laatste half uur stonden ze samen in de keuken, ze lachten en praatten veel. Opeens hoorde ze gerommel boven hen, zij liep naar boven om te kijken wat er aan de hand was. Langs haar heen liep haar kleine katje, die net van boven kwam gerend. Behoedzaam sloop ze naar boven, hij kwam achter haar aan.
Ze keek in elke kamer, maar ze vond niets. Ze deed het luik van de zolder open en knipte het licht aan. Ze voelde de kleur in haar gezicht wegtrekken, toen ze het zag. Ze slaakte een gil en haar hart begon sneller te kloppen. Wat ze daar zag, zou ze haar hele leven niet meer kunnen vergeten…
