Geplaatst Een zachte bries laat de velden bewegen, velden vol bloemen en gras. Er liep een rivier door de velden heen die het water bracht naar de vruchtbare velden en de vissen voorzag van voedsel. De zon scheen door de wolken heen en verwarmde een paard wat lag te soezen, en tegen zijn buik aan lag een meisje.
We moeten naar huis Enoch. Het wordt straks donker en dan word Acktol ongerust.
Het paard stond open schudde zijn manen om de grasresten en geplette bloemen van zich af te schudden die daardoor neerdwarrelde op het gezicht van het meisje.
Ze nieste en stond toen op, om ook haar broek en shirt goed te trekken, daarna vertrokken ze richting het woud. Zij aan zij liepen ze over het pad dat naar het huisje liep dat midden in het woud stond en daar aangekomen liep het paard naar een paar bomen toe en ging daar verder staan soezen.
Het meisje liep het huisje binnen en legde haar tas van hertenleer op de houten tafel. De rivier is weer gezakt vandaag Acktol, het wordt tijd dat er weer regen gaat vallen.
Bij de open haard stond een oudere man over een kookpot gebogen waarvan heerlijke geur van een stoofpot de kamer binnendrong.
Enoch en ik hebben de planten meegenomen die je vroeg en ook nog een paar anderen waarvan ik dacht dat je ze wel kon gebruiken.
De man draaide zich om en ging zwijgend zitten op een stoel aan de andere kant van de tafel.
Is er iets aan de hand Acktol? Je bent zo stil.
Mara, vandaag kwam Beida langs, ik heb haar al een hele tijd niet meer gezien en ze kwam met verontrustend nieuws.
Beida? Maar die woont in het land van de Alaten, waarom is ze nu weer weg? Kon ze niet blijven?
Helaas moest Beida meteen weer vertrekken nadat ze het nieuws bracht. Acktol stond op en schepte een bord vol en zette dat voor Mara neer die was gaan zitten aan tafel, daarna pakte hij nog een bord en ging weer zitten.
Na een hap te hebben genomen legde hij zijn lepel neer en sprak: Mara je bent nu 21 jaar en het word tijd dat je hoort wie en wat je bent.
Mara verslikte zich en pakte de kan water van tafel om zichzelf een glas in te schenken.
Nadat ze een slok had genomen en het glas weer terug had gezet keek ze Acktol aan.
De waarheid? Maar wat is er niet verteld dan? Je zei dat mijn ouders mij hadden achtergelaten in het woud en dat jij de enige was die mij wou verzorgen. Is dat niet zo dan?
Acktol keek Mara aan. 21 jaar geleden woonde er hier in het woud een jonge vrouw, een vrouw van het Eltal volk. Zij was de laatste van de Eltal, althans dat dachten we.
De Eltal was een volk met een speciale gave, de gave om zich te binden met een andere levensvorm, een verbintenis zo sterk dat er soms magische krachten bij vrijkwamen.
De vrouw hield zich erg afzijdig, was erg op zichzelf gesteld en kwam niet vaak onder de mensen. Ze kwam wel elke week langs dit huis om wat eieren en melk te verkopen of om te ruilen en we spraken elkaar wel eens.
Op een avond hoorde ik geklop aan de deur, het was de Eltal vrouw en ze zag er ziek uit.
Ik liet haar binnen en legde haar op bed, waar ze me vertelde dat ze een Eltal was en dat ze zwanger was maar de bevalling al veel te lang duurde, die nacht werd er na veel pijn en moeite een meisje geboren. De moeder had veel bloed verloren en ze richtte haar laatste woorden tot mij. Haar naam is Mara, ze is de laatste van de Eltal, bescherm haar want zij is belangrijk voor het voortbestaan van elk leven. Ze zal een beschermer krijgen die de kleur van de zon en de maan heeft. Vertel haar over Haduxar.
Dat is het laatste wat ze zei, ze stierf na het spreken van die woorden. Een jaar later kwam er een hengstveulen aangelopen, met een zonkleurige vacht en manen van maangloed.
Hij week amper van de zijde van het kind en ik noemde hem Enoch, wat kind van de hemellichamen betekent.
Mara keek Acktol aan, dat kind ben ik of niet? Die vrouw was mijn moeder.
Ja zei Acktol. Die vrouw was jouw moeder.
Mara keek Acktol aan en voelde alsof iemand haar keel dichtkneep. Haar hele wereld die ze kende was ineens veranderd. En mijn vader? Vroeg Mara aan Acktol. Tja helaas weet ik daar niets van, zei de oude man, en dat brengt ons op de naam die je moeder mij gaf, Haduxar, het kan de naam zijn van je vader of van iemand die meer weet van jou en je afkomst.
Maar wat heeft dit te maken met Beida? Waarom vertel je me dit nu?
Mara’s hoofd liep over met vragen en wist niet goed wat ze er mee aanmoest.
Beida kwam om te vertellen dat ze verontrustend nieuws had gelezen in de sterren, ook andere Alaten hebben het gemerkt. Heb je zelf ook niet gemerkt dat er iets niet klopt? De regen die had moeten komen blijft weg en steeds meer dieren sterven. Iets vertelt ons dat er wat gaat gebeuren.
Maar wat heeft dat met mij te maken Acktol?
Je moeder heeft gezegd dat je belangrijk was voor het voortbestaan van elk levend organisme dat we kennen en van die, die nog onbekend zijn, ik denk dat je op zoek moet gaan naar de antwoorden op jouw vragen over het verleden en over de gebeurtenissen van nu.
Mara keek Acktol aan en ergens wist ze dat hij gelijk had, ze had eerder gevoelens gehad van onbeschrijfbare verdriet alsof de wereld verging zonder enig reden. Als dit mijn lot is dan heb ik geen keuze.
Mara je hebt altijd een keuze, zei Acktol, foute keuzen bestaan niet, enkel de gevolgen.
Mara staarde in het vuur en zei na een paar minuten, goed ik ga. Morgenochtend vroeg zal ik vertrekken, maar waarheen?
Ik heb je wel eens verteld van Klyo, een goede vriend van me die in het dal van de Kardos woont en heel veel weet over oude volkeren. Ik denk dat je eerst eens naar hem toe moet gaan. Je zult over de bergen moeten voordat je het meer van de nimfen kunt oversteken om af te dalen in het dal. Daar zul je de weg vanzelf vinden naar Klyo. Nu moest je maar naar bed gaan en goed uitrusten voor je vertrekt. Mara stond op en liep naar de kamer achter de keuken, door het raam stak het hoofd van Enoch die rustig wachtte op de appel die hij elke avond voor het slapen gaan kreeg. Mara keek naar Enoch, morgen gaan we vroeg op pad Enoch. We moeten achterhalen wat er aan de hand is en wat wij daarin te betekenen hebben. Enoch keek Mara begrijpend aan terwijl het schuim van de appel van z’n kin droop op de vensterbank. Mara ging op bed liggen en staarde naar het plafond. Hoe zou haar moeder eruit hebben gezien? Leek ze op Mara? En wie was Haduxar? Kon dat mogelijk haar vader zijn?
En terwijl de vragen door haar hoofd spookte viel Mara in slaap terwijl Enoch de wacht hield voor haar raam, wetend dat alles zou veranderen wat ze ooit gekend hebben.
Hoofdstuk 1
De eerste zonnestraal scheen door het raam van Mara’s slaapkamer en kietelde haar fijne gezicht en liet haar rode krullen oplichten als vuur. Langzaam rekte ze zich uit en trapte haar deken weg. Ze hield haar ogen dicht en hoopte dat ze alles gedroomd had, dat ze straks gewoon als altijd aan het ontbijt zou zitten om daarna haar dagelijkse taken te vervullen.
Maar diep in haar hart wist ze dat het een loze wens was, ze had niet gedroomd en moest op zoek naar de waarheid achter de verhalen die Acktol haar verteld had.
Ze stond op en stopte kleding in haar plunjezak, toen liep ze naar het woonvertrek en pakte een brood in en een kruik met water. Acktol kwam binnengelopen en af haar een potje met een vieze groene drab erin. Gebruik dit als geneesmiddel voor Enoch en jezelf mocht je ergens gewond raken. Mara keek Acktol aan, ze wou zeggen dat ze niet weg wou en hem zou missen. Toen pas zag ze dat Acktol iets groots bij zich had wat onder een oude deken schuilging. Dit is het enige wat je moeder had liggen in haar huisje, ik denk dat jij de enige bent die er recht op heeft. Hij legde het op tafel en de deken gleed af van een prachtig zadel. Het was met veel vakmanschap bewerkt en er stond een afbeelding op. Het was een afbeelding van een hert met een enorm gewei, en tussen de takken van zijn gewei stond een soort letter van een taal die Mara niet kende. Ik weet niet wat er staat Mara, maar ik denk dat het wapen van je volk is. Mara liet haar hand over het embleem gaan en voelde een raar gevoel in haar buik, alsof ze iets had gevonden wat ze al die tijd had gemist. Succes Mara en ik hoop dat je snel de antwoorden zult vinden die je zoekt. Met die woorden verliet Acktol het huisje.
Mara pakte haar hertenleren buidel met daarin kruiden en andere voorwerpen, stopte daar het kruidenmengsel in en trok haar groene wollen reiscape aan. Ze pakte het zadel en de deken op en liep naar buiten waar Enoch al stond te wachten.
Ze legde de deken op Enoch z’n rug en daarna het zadel, alsof het voor hem gemaakt was, het lag perfect en Mara maakte het zadel vast en bon daarna de plunjezak achter het zadel. Daarna liep ze naar het schuurtje dat aan het huisje vast zat en pakte een hoofdstel en liep terug naar Enoch. Ze keen Enoch aan in zijn amber kleurige ogen en aaide hem over zijn hoofd. Daarna deed ze het hoofdstel in pakte de leidsels en draaide zich om. Samen liepen ze het woud in en nog een keer keek Mara over haar schouder naar het huisje waarvan ze gedacht had dat ze daar hoorde, daarna draaide ze zich om en sloeg het pad in richting de bergen die haar woud en thuis omringden.
Halverwege de ochtend kwamen ze aan bij de eerste helling en Mara ging zitten op een rotsblok en haalde wat brood uit de plunjezak, ze brak een stuk af en deelde dat met Enoch. We zullen een lange reis tegemoet gaan Enoch, maar ik ben blij dat jij bij me bent, dan voel ik me niet zo alleen. En Enoch duwde zijn neus tegen Mara aan alsof hij wou zeggen dat hij blij was dat hij ook niet alleen hoefde te gaan.
thanxx voor het doorspitten ervan
, ik heb de gesproken zinnen nog niet tussen leestekens gezet en er zitten dingen in waarover ik niet tevreden ben maar ik wil jullie reactie en eventuele kritiek ook graag weten. (overigens is hoofdstuk 1 nog niet af maar tkomt snachts in me op wegens slaapproblemen.. je kunt het niet dwingen zeggen ze dan 
. 
schrijf je wel verder?? 