Bokt.nl

Citaat:

“Hé, jongens”, zei Samantha. “De wild valt uit, zullen we de stad in gaan?”
“Ja gezellig”, zei Roel.
“Ik ga niet mee”, zei Puk. “Ik moet naar de paarden toe”.
“Ja maar als frans niet uitviel ging je ook pas later”, zei Rens.
“ja, dat kan misschien wel zijn maar ik heb ook niet zo’n zin om naar de stad te gaan. Ik heb toch geen geld, dus dan is er voor mij niks aan”, zei Puk weer.
Puk stond op van de tafel en liep naar de garderobe van de openbare middelbare school in Lith. Ze deed haar kluisje nummer 2367 open en pakte haar jas. Buiten scheen de zon en Puk had goede zin. Nu kon ze beginnen met de nieuwe pony die gisteren was gekomen. Ze vond het echt een schatje, het was een kleine e-pony die gitzwart was en 4 even hoge witte voetjes. Een hengstje, maar een hele lieve in omgang.
Samantha, Roel, Rens en Mandy kwamen ook de garderobe ingelopen, terwijl de andere hun jas haalde liep mandy naar Puk toe. Mandy werd de slet van school genoemd, maar ze was eigelijk heel aardig. Ze had een hoge eigendunk maar ook een hoge dosis humor. Puk’s moeder vond Mandy geen leuke vriendin voor haar dochter en had liever niet dat Puk met haar omging. Puk trok zich er niks van aan en was nog gewoon vriendinnen met Mandy en de andere. Samantha, Roel en Rens kwamen aangelopen.
“Hé Man, heb jij een peuk voor mij?”, zei Rens. “Die trut van een Beer heeft de mijne afgenomen omdat ik ze op tafel had liggen terwijl ik mijn boeken pakten”.
“Ja ik heb er nog wel wat”, zei Mandy terwijl ze naar buiten liep en de andere haar volgde.
Mandy gaf iedereen een peuk en samen liepen ze al rokend naar hun fietsen toe.
“Heeft iemand misschien een dropje voor mij?”, zei Samantha.
“Weet je moeder nou nog niet dat je rookt?”, zei Puk.
“Nou, nee. Ik blijf het steeds ontkennen en dus kan ik niet met zo’n rooklucht thuis komen”, zei Samantha.
“Ik koop wel een rolletje drop voor je in de stad, hebben we allemaal iets.”, zei Rens.
“Dankje”, zei Samantha terwijl ze Rens om zijn nek vloog.
Die twee waren ook altijd bezig, ze hadden niks, tenminste nog niet. Maar altijd hingen ze aan elkaar en ze leken wel niet zonder elkaar te kunnen.
“Hé jongens, ik zie jullie morgen”, zei Puk terwijl ze haar fiets van haar slot afhaalde.
“Tot morgen”, zeiden de andere die naar hun fietsen liepen.
Puk stapte op haar fiets en fietste naar huis.

Puk gooide de voordeur open en haar Duitse Herder, Jan, begroette haar vriendelijk.
“Mam!”, riep Puk door het huis, maar ze hoorde haar moeder niet terug roepen. “Mam!”, riep ze nog een keer.
Ze hoorde dat de wc boven werd doorgespoeld. Puk’s moeder kwam naar beneden.
“Wat ben je vroeg”, zei ze.
“Ja De Wild viel uit, dus de laatste twee uur vielen uit”, zei Puk enthousiast.
“En nu ga je jezelf zeker omkleden om naar de paarden te gaan”, zei haar moeder lachend.
Puk knikte en stormde naar haar kamer, Jan blaffend achter haar aan.
“Hou die hond rustig!”, hoorde puk haar vader uit de slaapkamer van haar ouders roepen.
Puk pakte Jan bij zijn nekvel en begeleide hem naar haar kamer.
“Ssst”, zei ze tegen de hond.
Jan sprong op haar bed en begon met haar kussen te vechten. Puk pakte het kussen maar Jan wilde spelen en trok aan de andere kant. Ze trokken beide zo hard dat het kussen scheurde en de veren eruit vielen. Puk schok, maar Jan vond het geweldig en begon in de verenhoop de bijten. Puk pakte Jan bij zijn nekvel en sleurde hem de kamer uit.
“Stomme hond”, zei ze boos. Ze liep terug haar kamer in en begon de veertjes te verzamelen.

Na een kwartier had ze alle veertjes in een zak gedaan die ze op het bureau gooide. Puk pakt haar paardrijdkleren uit haar kast en trok ze haastig aan. Snel pakte ze een elastiekje van het bureau en rende ze naar beneden. Daar stond haar moeder.
“Hier lieverd”, zei ze terwijl ze Puk een lunchpakketje gaf. Puk gaf haar een kus en rende naar buiten om haar fiets te pakken.

Puk fietste op haar dooie tempo door de polder op weg naar haar verzorgpaarden. Het waren maar 15 minuutjes die ze hoefde te fietsen naar de paarden, maar elke keer waren hier die jongens. Normaal gesproken fietste ze met Bianka maar de laatste paar keer niet meer. Bianka kwam dan een uur later bij de verzorgpaarden aan als Puk terwijl haar moeder zei dat Bianka al weg was. Maar als Bianka wel mee fietste schreeuwde die jongens altijd dingen naar haar. Maar op deze mooie zomerdag waren ze niet, ze hadden zeker nog school.

Puk opende het hek bij haar verzorgpaarden en het leek wel of er niemand thuis was. De boer zag ze niet, de honden liepen niet los, maar ze blafte ook niet. De kippen waren stil en ook de radio die de boer altijd zo hard had staan hoorde ze niet. Puk vond het maar vreemd, ze parkeerde haar fiets bij de leegstaande varkensstallen en liep naar de paardenstallen waar het licht uitwas. Ze deed de lichten aan en alle paarden leken wel ineens gek te worden. Ze stonden te steigeren en te bokken op stal. Toen zag ze dat de helft van de stallen gaten in de muur hadden waar de paarden met hun hoeven de muur hadden geraakt. Puk liep naar de radio en hoorde dat hij heel zachtjes aanstond, ze zette hem iets harder omdat er een mooi nummer opwas. Ze pakte een bezem in haar hand en begon de stal te vegen terwijl ze luidkeels meezong op de muziek. De muziek stond zo hard dat ze de sloffende voetstappen die dichterbij kwamen niet hoorde. Een hand greep haar bij de schouders en Puk gilde van schik, maar toen ze zich omdraaide keek ze in het vriendelijke gezicht van de oude boer.
“Sorry”, zei Puk.
“Maakt niet uit meis”, zei de boer. “Ik dacht laat ik het maar rustig aandoen vandaag, die nieuwe pony had mij vanmorgen vroeg flink gebeten”. De boer liet zijn arm zien waar een heel stuk vlees van ontbrak. Puk keek de boer met grote ogen aan.
“Dat heb ik een paard nog nooit zien doen”, zei Puk.
“Nee ik ook niet, het deed niet echt pijn, en ik kon niet naar het ziekenhuis. Maar het gaat nu al beter. Ik wilde net het verband verwisselen toen ik de muziek hoorde en een kijkje ging nemen”, zei de boer.
“Zijn paarden bang van het licht?”, vroeg Puk ineens.
“Nee niet dat ik weet hoezo?”, zei de boer.
“Nou ik deed net het licht aan en ze gingen me toch te keer, en nu zijn ze nog niet echt rustig”, zei Puk.
“Oh, bij jou ook al niet. Nee toen ik een uur nadat de hengst er was het licht aan deed stonden ze ook met zijn alle gek te doen. Ze hebben hele gaten in de stallen geslagen”, zei de boer. “Maar ik ga maar weer even mijn wond verbinden, Ilona komt over een half uurtje en Bianka weet ik niet”.
De boer liep terug naar zijn kleine huisje terwijl Puk verder ging met de stallen. Ze kwam bij de stal van de nieuwe hengst en keek hem aan, hij leek helemaal niet zo schattig als van de foto. Maar ja Puk moest het er maar mee doen.

Een half uurtje later, nadat ze klaar was met het vegen van de stallen en de plaats, liep ze naar de zadelkamer om longeer spullen te pakken voor de hengst. Puk wist zijn naam eigelijk nog niet eens. Ze liep met haar armen vol spullen terug naar de stal en zag dat Ilona er was, ze was met het hengstje aan het knuffelen.
“Hé, Puk”, riep ze terwijl ze de hengst nog aaide. “Lief dier hè?”
“Auw!”, riep Ilona ineens en ze trok haar hand uit de stal. “Ja echt een hengst, hij beet me!”.
Puk pakte Ilona’s hand en zag een flinke wond zitten.
“Kom”, zei Puk en ze trok Ilona mee naar het huis van de boer.

Puk opende de achter deur en liep naar de keuken waar de boer in het donker zat. Puk opende een gordijn om meer licht te krijgen toen de boer haar ineens aanviel en de gordijnen dichtmaakte.
“Geen licht in mijn huis!”, zei hij. “Ik wil nu even geen licht, ik wil even goed nadenken”.
“Hoe is het met uw wond?”, vroeg ik.
“Goed”, zei de boer kortaf. “Maar ik wil nu eventjes alleen zijn, dus ga maar naar de stallen”.
“Maar de hengst heeft Ilona gebeten en ze bloed echt heel erg”, zei Puk.
“Oh, laat eens zien”, zei de boer. Hij pakte Ilona’s hand en keek er na in het donker.
“Moet ik even licht maken?”, zei ik.
“Nee”, zei de boer streng.