he, tijdje geleden hadde we niks te doen tijdens de natuurkunde les dus hebben mijn vriendin en ik omstebeurt gedichtjes zitte schrijven, ik kwam ze net tegen in mijn natuurkundeschrift. dus hier zijn ze : ze zijn van welke ik het mooist vind naar minder mooi.
(1) Eenzaam als een bloem, vertrapt in zachte aarde. Verloren heeft zij haar kleur, haar geur en ook haar waarde.
Als een roekeloze voet, die de steel doet breken. De bladen laat verwelken, de bloem die is bezweken.
(2) De mens, een raar wezen, Ingewikkeld zeg ik niet. Het stelt eisen aan zichzelf, Doet zichzelf teniet.
Veel mensen ongelukkig, Denken veel te veel na. Weten niet wat ze moeten. En dat is waar ik sta.
De dieren en de mens, Zijn redders in nood. Vertrouwen is een groot deel, En dat missen dieren nooit!
(3) Ronddwalend in het doolhof - van vragen – wegen die alle kanten opgaan, - toch niets verhullend –
vragen over onszelf, de geheimen van het leven wat heeft ons hier gebracht, wie heeft ons dit gegeven.
En zo zijn we altijd op zoek, Ieder op z’n eigen pad Het antwoord verborgen bij de uitgang. Op het einde noemt men dat.
Geluk is gewoon - denkt men- maar wat zich verschuilt, in dit grote begrip, is moeilijk te bevatten.
Mensen die gelukkig zijn, Hebben alles. - denkt men – dit zijn de enige die blijven, op het rechte pad.
Geld maakt gelukkig - zegt men – maar ondertussen, komt het duister. Zonder jou, Is het niet fijn. Zonder jou, Hoef ik hier niet te zijn….
(4) School is saai, school is k*t. En wat ik leer, is enkel prut.
Leraren stinken, ... is een l*l. En alle rest hier, Is flauwekul.
Mijn conclusie zoals je ziet: Naar school?? Ammenooit niet!