Hier een gedicht over een paard die ik een tijd gereden heb. Het is van een jaar of 4 geleden. Inmiddels heb ik al een hele andere dichtstijl ontwikkelt (dus nietrijm gedichten) maargoed...zet hem er toch even op
Ik weet het nog precies, de eerste keer dat ik bij je kwam kijken
Nieuwsgierig, want of het zou klikken moest nog blijken
Ik zag je, je keek op en ik was meteen verkocht
Een stoere eigenwijze blik, mooi gebouwd, precies wat ik zocht
In het begin probeerde je me uit en heb je me flink zand laten happen
Iedereen zei dat je een steekje los had en ik met je moest kappen
Maar ik gaf het niet zomaar op, je was van mij
Ik zette doortotdat je voor me ging werken en deed wat ik zei
Vanaf dat moment wist ik dat ik de strijd met jou had gewonnen
En zijn toen samen met het echte werk begonnen
We trainden veel al was het niet voor wedstrijden
En begon me aan je te hechten, wat ik eigenlijk wilde vermijden
Maar ach, jij zou niet verkocht worden, nee absoluut niet
En toch gebeurde het wel, en dat doet me erg veel verdriet
Toen ik het hoorde ging het bij mij door merg en been
Ik kon het niet verkroppen dat jij zo uit mijn leven verdween
Waar je nu bent, en van wie je bent is voor mij de vraag
Maar ik mis je onwijs, en je terugzien wil ik echt heel graag
De afgelopen jaren had ik met jou een waanzinnige tijd
Met of zonder jouw gedram, en de veelgevoerde strijd
Ik zal altijd aan je terugdenken met een warm, speciaal gevoel
En ik voel me dan zo onbegrepen, niemand snapt wat ik bedoel
Want mensen zeggen; “wat maak je je druk, het was maar een paard”
Maar een paard of niet, jij was me alles waard