31 december, een dag die begint als alle anderen,wakker worden, op staan, aan kleden, naar de keuken gaan, wat eten en vervolgens je tv of radio opzetten en in de zetel ploffen. Of je gaat net naar buiten, winkelen of sporten. De heldere witte sneeuw geeft deze dag toch een speciale sfeer en je begint je af te vragen of vandaag echt wel zo ‘gewoon’ is.
Rond een uur of vijf, wanneer het begint te schemeren en de eerste winkels al sluiten, dringt het tot je door dat vandaag weer een jaar afgesloten word. Een afgewerkt hoofdstuk in het langste verhaal ter wereld. Niet veel verhalen komen aan tweeduizend en vijf hoofdstukken...
Je bedenkt je ook dat je had afgesproken met vrienden om een uur of zeven en dat het dus wel tijd word om je klaar te maken, je rent naar huis of naar je kamer, afhankelijk van waar je bent en begint hopeloos te zoeken naar die ene outfit die je speciaal voor deze dag had bewaard, eindelijk vind je hem dan en wanneer je al omgekleed bent kan het eeuwige gevecht met make-up beginnen. En dit alles voor een avondje...
Wanneer je bij je vrienden aan komt, je aan tafel gevraagd word en jullie allemaal voor een glaasje wijn zitten, barsten de gesprekken los, er word terug gekeken naar mooie en goede dagen, naar dagen van geluk en naar dagen van verdriet.
Gebeurtenissen die iedereen onthouden heeft, die jullie samen beleefd hebben worden opgehaald en er word met dromerige blikken terug gekeken op die prachtige tijden die nooit meer hetzelfde zullen zijn.
Degene die iemand verloren zijn, hebben tranen in hun ogen en proberen te lachen door de mooie herinneringen. Degene die een fantastisch jaar hebben gehad bedenken zich dat het volgende helemaal anders zal zijn en voelen ergens toch een beetje angst voor wat nog moet komen.
Iedereen geeft zelf een betekenis aan nieuwjaar, iedereen beslist zelf hoeveel waarde hij of zij er aan hecht. Maar vaak zijn het zij die er het koelste over doen, die diep vanbinnen toch vaak tegen deze dag op zien. Die met heimwee terug denken aan het jaar dag afgesloten word, en die met angst door de deur naar het volgende jaar lopen.
Er word gelachen, gedanst en gedronken op deze dag, de uren verstrijken snel en wanneer het dan eindelijk elf uur, negenenvijftig minuten en vijftig seconden is, begint het af tellen...
Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, een....
Allemaal tegelijkertijd, in elk huis, bij elk gezin, op elk feest klinkt het als uit een mond
‘Gelukkig nieuwjaar!!!!’
Drie kussen, een knuffel of een hand geven hoort er bij, vrolijk lachend dit alles onder gaan, voor sommige een marteling, voor andere een waar feest.
Iedereen beseft dat het nu echt afgesloten is, dat alle zorgen van het jaar er voor plaats moeten maken voor geluk van een nieuw begin en natuurlijk ook voor nieuwe zorgen.
Plots vraag ik me af wie beslist heeft dat het einde van een jaar op 31 december valt en het begin op één januari. En wie heeft beslist dat om twaalf uur precies het ene jaar word afgesloten en het andere word ingeluid?
Tweeduizend en vijf keer is dit al gebeurt...Al vijftien keer heb ik het meegemaakt, en vandaag, nu op dit moment vraag ik me pas af wie het uitgevonden heeft. Zou ik echt de enige zijn die het zichzelf af vraagd?
Ik kijk rond en zie alle mensen lachen en plezier maken, doen alsof er zo juist niets gebeurt is, en dan besef ik dat dat er helemaal niet toe doet, het gene wat er wel toe doet dat het iets is wat wij allemaal gemeen hebben...Iedereen die hier is viert het op dezelfde dag, op hetzelfde uur, met meestal dezelfde gemengde gevoelens...Nieuwjaar brengt ons samen omdat we op dat moment allemaal hetzelfde denken en zeggen, en het is er omdat het er is...Niemand moet weten wie het uitgevonden heeft of waarom. Het is er gewoon...Dat stelt niemand in twijfel, omdat iedereen het fijn vind om even, al is het maar één minuut, volledig in het plaatje te passen...