Geplaatst ook eens een probeerseltje van een verhaaltje.
het is men eerste verhaal, heb er totaal geen ervaring mee, en ook geen idee of ik ergens een verborgen talent heb of niet
het is geschreven in de ik-variant, moest ik toevallig eens overspringen, laat het weten dan verander ik. het is in het opzicht van het paard geschreven
opbouwende kritiek is welkom.
*iemand nog een idee hoe je kunt zien hoeveel woorden er zijn?*
Het ijzeren ding trekt in mijn mondhoeken, het ruitertje op mijn rug schopt in mijn ribben.Wat wil ze nou?
Ik loop maar achter de rest aan,misschien is het zo goed, mijn voorganger springt aan in galop. Ik spring ook maar aan,ik zit net in mijn ritme als mijn ruitertje begint te schreeuwen.
Ik voel een pijnlijke ruk in mijn mond, maar ze geeft been!? Ik reageer op haar hulpen, en ga een versnelling hoger, het ruitertje begint te schreeuwen, maar iedere keer als ik trager wil gaan geeft ze been! Uiteindelijk stop ik in een hoek en voel ik het ruitertje langs mijn hals naar beneden glijden, ik kijk verbaas op haar neer, wat doet ze nou in de grond?
Het meisje schreeuwt moord en brand, zo erg is het toch niet? Ze staat uiteindelijk recht en stopt met huilen, komt op me af.
Ik steek men hoofd vooruit om een aai te krijgen, maar plots krijg ik een harde klap! Ik schrik van de pijn en vlieg achteruit,waarop ik een ruk in mijn mond krijg.
Ze trekt me om, geeft nog een ruk aan men bit, en kruipt weer op mijn rug.
Het meisje trekt de teugels ruw aan, en schopt in mijn ribben.
Zucht, zo gaat het iedere dag.
Eindelijk is de les gedaan, het kind trekt me naar stal, neemt men zadel af, trekt het bit uit mijn mond, en gaat zonder me een blik waardig te keuren de stal uit.
Ik sta bezweet op stal. De bodem sopt onder mijn voeten, de stal is donker.
Ik heb geen contact met andere paarden, soms vang ik een glimp op als er een ander paard passeert, en soms eens als mijn overbuur naar buiten kijkt.
Ik sta maar wat te suffen, denkend aan betere tijden. Ik val in slaap, en zie een grote groene weide voor me.
Ik galopeer de weide op, en kijk trots rond.
Plots zie ik een helderwitte vacht, ik hinnik luid en galopeer op haar af.
Eindelijk zie ik haar terug, ik voel me weer als een jong dartel veulen. Ze begroet mij, vertelt dat ze mij gemist heeft, en daagt me uit tot een rondje galop.
We zetten tegelijk een sprint in, galopperen de longen uit ons lijf.
Plots wordt de hemel donker, de groene weide verandert in een dorre vlakte.
Ik kijk om me heen, men moeder is weg! Ik ben helemaal alleen,verlaten en eenzaam.
Plots duikt een grote man voor me op.
Hij heeft een lang touw en een zweep in zijn handen. Ik zie hem, wil afremmen, maar ik ben te laat. Het touw ligt al om mijn nek en trekt zich strak, de zweep vlamt omhoog en striemt mijn nek,rug,billen…
Ik schrik wakker van de deur die openschuift.
) maar vindt het net over komen alsof alle manegepaarden (pony's) slecht behandeld worden, het lijkt me leuker als het iets minder zielig overkomt 
