Geplaatst Op het laatste moment haastte ik me om naar de winkel te gaan
om mijn kerstgeschenken te kopen. Toen ik al dat volk zag, begon ik te kniezen:"Ik ga hier véél tijd verliezen, en ik heb nog zoveel te doen.
Kerstmis begint werkelijk een karwei te worden.
Het zou goed zijn als ik kon gaan slapen en pas daarna wakker worden"..
Ik baande me een weg naar de speelgoedafdeling.
Daar begon ik te morren over de prijzen van het speelgoed,
terwijl ik me afvroeg of de kinderen er echt zouden mee spelen.
Ik kwam terecht in een gang met speelgoed,
waar ik uit een ooghoek een ventje van ongeveer 5 jaar opmerkte,
die een mooie kleine pop tegen zich aangedrukt hield.
Hij hield niet op met haar haren te strelen
en haar zachtjes tegen zich aan te drukken.
Ik vroeg me af voor wie die pop bestemd was.
Vervolgens draaide de kleine jongen zich om
naar een dame die bij hem was:
"Tante, ben je zeker dat ik niet genoeg geld heb ?"
De dame antwoordde hem wat ongeduldig:
"Je weet het dat je niet genoeg geld hebt om ze te kopen."
Daarna vroeg zijn tante hem om daar te blijven
en enkele minuten op haar te wachten, waarop ze snel vertrok.
De kleine jongen hield nog altijd de pop in zijn handen.
Uiteindelijk ging ik naar hem toe en vroeg ik hem
aan wie hij die pop wilde geven".
Het is de pop waar mijn zusje het meest naar verlangde
als kerstgeschenk.
Ze was er zeker van dat de Kerstman ze haar zou brengen".
Ik zei hem daarop dat de Kerstman ze haar misschien zou brengen.
Hij antwoordde me verdrietig:
"Nee, waar mijn zusje nu is kan de Kerstman niet komen.
Ik moet de pop aan mijn mama kunnen geven,
zodat zij ze naar mijn zusje kan brengen".
Hij keek me zo droevig aan terwijl hij dat vertelde.
"Mijn zusje is vertrokken naar waar Jezus is.
Mijn papa zegt dat mama weldra ook naar Jezus gaat,
en daarom dacht ik dat mama de pop kon meenemen en ze aan mijn zusje geven".
Mijn hart hield bijna op met kloppen.
Het jongentje hief zijn ogen op naar mij en zei me:
"Ik heb aan papa gezegd dat hij tegen mama moest zeggen
dat ze niet meteen mag vertrekken.
Ik heb hem gevraagd haar te doen wachten
tot ik terugkeer van de winkel".
Dan toonde hij mij een foto van hem, die in de winkel genomen was,
waarop hij de pop vasthield, terwijl hij me zei:
"Ik wil dat mama deze foto ook meeneemt, zo zal ze me niet vergeten.
Ik hou van mijn mama en ik zou graag hebben dat ze me niet verlaat,
maar papa zegt dat ze naar mijn zusje moet gaan".
Daarna sloeg hij het hoofd neer en bleef stil.
Ik haalde onopvallend wat bankbriefjes uit mijn portefeuille
en vroeg aan de kleine jongen:
"En als we nog eens een laatste keer je geld zouden tellen
om zeker te zijn ?"
"Ok", zei hij " Ik moet er genoeg hebben".
Ik gleed onopgemerkt mijn geld bij het zijne en we begonnen te tellen..
Er was ruim genoeg geld voor de pop, er was er zelfs nog over.
Zachtjes prevelde het jongetje:
" Dank je Jezus dat je me genoeg ge gegeven hebt !"
Dan keek hij me aan en zei:
" Ik had aan Jezus gevraagd om ervoor te zorgen
dat ik genoeg geld zou hebben om deze pop te kopen,
zodat mijn mama ze naar mijn zusje kan brengen.
Hij heeft mijn gebed gehoord.
Ik wilde ook nog genoeg geld hebben om een witte roos te kopen
voor mijn mama, maar zoveel durfde ik aan Jezus niet vragen.
Maar weet je, mijn mama houdt zoveel van witte rozen."
Enkele minuten later kwam zijn tante terug
en verwijderde ik me met mijn boodschappenwagentje.
Ik eindigde mijn winkelen met een totaal verschillende geestesgesteldheid
dan deze waarmee ik begonnen was.
Ik kon het jongetje maar niet vergeten.
En toen herinnerde ik me een artikel
dat enkele dagen tevoren in de krant verschenen was,
en waarin het ging over een bestuurder die in staat van dronkenschap
op een wagen was ingereden waarin een jonge vrouw en haar dochter zaten.
Het kleine meisje was op slag dood. De moeder was zwaar gekwetst ;
de familie moest beslissen of ze ging afgekoppeld worden ven het
beademingstoestel.
Was het de familie van deze kleine jongen ?
Twee dagen later las ik in de krant dat de jonge vrouw gestorven was.
Ik kon het niet laten om een boeket witte rozen te gaan kopen
en me naar het mortuarium te begeven waar ik de jonge vrouw
nog een laatste keer kon zien.
Ze lag er met een mooie witte roos in een hand,
en met de pop en de foto van het jongetje in de winkel.
Ik heb het mortuarium al wenend verlaten,
met het gevoel dat mijn leven voor altijd zou veranderen.
De liefde die dit jongetje in zijn hartje droeg voor zijn mama
en zijn zusje was zo ongelooflijk.
En op een fractie van een seconde heeft een dronken bestuurder hem alles
afgenomen.
Je kunt dit verhaal doorgeven aan mensen die je kent.
Misschien zal het iemand bereiken
die er genoeg aan heeft om niet meer te rijden als hij alcohol gedronken heeft.
En die dan van zijn auto GEEN MOORDWAPEN meer maakt...
liieve mensen.... dit is mijn eerste verhaal...dus hou het rustig a.u.b.
Gr. Roossie..
EN EEN SUPER FYNE 2006 EN FYNE FEESTDAGEN
Vind je ut erg...? 
.... k zou het fijn hebben gevonden als je het eerst had gevraagd.. want je hebt van die mensen die dan gan zeggen van: ja ik heb dat verhaal geschreven mooi he?? en er dus mee gaan opscheppen... 
Veel succes! 