Geplaatst 
: Vandaag is het eerste kerstdag, en toch voelt het niet zo. Het hoort een gezellige tijd te zijn, maar we zitten met z'n vieren in de huiskamer en er hangt een droevige sfeer in huis, spookte het telkens door Natasja's hoofd. Dit jaar is het anders, geen kerstboom, geen cadeau's, maar veel verdriet. 'Waarom moet ons dit nou overkomen, waar hebben we dit aan verdient,' dacht ze bij zichzelf. Natasja woont bij haar oom, tante en nicht. Haar vader heeft ze nooit ontmoet, en haar moeder is 2 jaar geleden overleden bij een auto-ongeluk. Sinds een maand weten ze dat Elly, haar tante, kanker heeft. De dokters weten niet hoe lang ze nog te leven heeft. Iedereen is vreselijk bang, maar ondanks alles is Elly degene die iedereen op de been houdt en het toch nog gezellig probeert te maken.
'Jongens, ik had niet verwacht dat de feestdagen dit jaar zo ongezellig zouden worden, maar ik beloof dat we het volgend jaar uitgebreid vieren,' zei Elly. Natasja rende huilend naar boven, want ze vond het heel moeilijk om erover te praten. Ze wist hoe het was om iemand te verliezen, en wilde dat nooit meer mee maken. Elly ziet ze als tweede moeder, en niets of niemand mag die ooit nog van haar af pakken. Ze pakte haar gsm, en belde haar vriendin. 'Melis, kun je alsjeblieft naar me toe komen,' snikte ze. De verbinding werd verbroken, en binnen 5 minuten stond ze op de stoep. Joost, de oom van Natasja deed open. Iedereen in huis was erg afwezig, en Melissa wist niet goed wat ze ermee aan moest. Na een korte begroeting liep ze door naar boven, en klopte op de deur van Natasja's kamer. 'Ja kom maar hoor,' klonk een trillerig stemmetje aan de andere kant van de deur. Melissa duwde voorzichtig de grote rode deur open, en liep het halletje binnen naar de slaapkamer. Daar lag Natasja opnieuw snikkend op haar bed.
Toen Melissa haar zag liggen, gaf ze haar een kus op haar wang en gaf een klein, goudkleurig pakje. Die had ze vorige week voor Natasja gekocht, maar ze had hem niet durven geven omdat ze bang was voor haar reactie. 'Ik hoopte je een beetje op te vrolijken, je moet het niet verkeerd opvatten hoor,' riep Melissa een beetje verlegen. Zonder wat te zeggen maakte Natasja het pakje voorzichtig open, om het cadeaupapier niet stuk te maken. Er kwam een klein, donkerblauw doosje tevoorschijn. Ze maakte het open, en onder een wit watje lag een prachtig zilverkleurig kettinkje met een hartje eraan. 'Wat een prachtig kettinkje, waar heb ik dat aan te danken?,' vroeg Natasja een beetje beduusd. 'Ik leef zo met je mee, en ik dacht dat je hier misschien wat vrolijker van zou worden,' zei Melissa iets minder verlegen. Ze wisten allebei even niet wat ze moesten zeggen, toen er iemand van beneden riep 'Natas, kom je eten?!' Ze liepen naar beneden, en Joost vroeg of Melissa wilde blijven eten. Even later zaten ze met z'n vijfen aan tafel, waar een lekkere visschotel op stond. Het was erg stil, maar toch voelden ze zich van binnen allemaal best gelukkig omdat ze bij elkaar waren. Het kon best nog 5 jaar duren, maar misschien was het over een half jaar al voorbij, iedereen besefte dat ze moesten genieten van de momenten die ze samen nog konden beleven.
Om de ijzige stilte te verbreken zei Marja 'Pap en mam, wat hebben jullie dit heerlijk gemaakt!' 'Dankje schat, dan maken we dat volgend jaar weer.' Even bedacht Natasja zich dat dat misschien wel helemaal niet meer kon, maar ze drukte die gedachte snel weg, en werd zelfs een beetje kwaad op zichzelf. Misschien, heel misschien kwam dat wel omdat er toch wel een kleine kern van waarheid inzat. Elly liep weg om het toetje te halen, en kwam evenlater terug met een heerlijke ijstaart. Toen het eten op was, gingen Natasja en Melissa weer naar boven. Eenmaal boven vroeg Melissa 'Natas, misschien kunnen we even naar het dorpscafé gaan, dan kunnen we even alles vergeten.' Dat vond ze wel een goed idee, dus ze gingen weer naar beneden om het te vragen. 'Mam, is het goed als ik bij Melissa slaap?,' vroeg Natasja. Ze durfde niet te vragen of ze naar het café mocht, omdat ze dat niet respectvol vond voor haar moeder. 'Tuurlijk lief, veel plezier he!' Melissa bedankte voor het lekkere eten, en even later zaten ze samen op de fiets. Ze belde haar vader en moeder om te vragen of Natasja mocht blijven slapen.
'Hoi, met mevrouw van Dijk met wie spreek ik?' 'Hoi mam, Natasja blijft slapen, goed?' 'Jahoor prima, komen jullie wat drinken?' 'Nee, we gaan naar het dorpscafé, tot vanavond,' riep Melissa, en ze hing op voordat haar moeder er tegen in kon gaan. 'Was het goed?' 'Jahoor, we mogen zelf weten hoelaat we thuis zijn,' loog Melissa tegen Natasja, want ze wist nu al dat ze anders nooit mee zou gaan. Na een halfuur fietsen in de kou, kwamen ze bij het café aan. Toen ze de deur openduwden, kwam een walm van muziek en warmte hen tegemoet. Ze werden hartelijk begroet, en ze vonden het al snel erg gezellig. Natasja zag dat iemand de hele tijd naar haar keek, maar dacht dat ze het zich maar verbeelde. 'Natas, waar zit jij met je gedachten?,' riep Melissa. 'Oh uh,nee niks, laat maar!'
Melissa trok haar mee de dansvloer op, en ze hadden veel lol. Toen het liedje afgelopen was ging Natasja even naar de wc, en toen ze terug was kon ze Melissa nergens vinden. Ze keek de ruimte rond, en zag haar toen in een hoekje met Xander -een jongen van school- praten. Ze liep er naar toe, en Melissa riep met een triomfantelijk gezicht 'Ik ben helemaal kapot, zullen we maar naar huis gaan?' Natasja vond het een beetje raar, maar stemde ermee in. Om half 2 ongeveer lagen ze in bed. 'Wat was er nou net?' 'Oh Xander vroeg of we dinsdag even komen, hij geeft een feestje,' zei Melissa een beetje achterdochtig. 'Het was erg leuk vandaag, maar nou heb ik wel weer genoeg gefeest,' dacht Natasja bij zichzelf, dus ze zweeg maar. Een halfuur later waren ze, zonder nog wat tegen elkaar gezegd te hebben, in slaap gevallen. De volgende ochtend werden ze wakker door het felle zonlicht dat het slaapkamerraam binnenscheen.
‘Zullen we gaan ontbijten?,’ zei Melissa slaperig. ‘Ja graag, ik barst van de honger!’ Ze liepen naar beneden, en Melissa wierp een blik richting de tafel. Daar lag een blaadje met iets erop geschreven. ‘Hoi slaapkoppen, jullie zullen wel honger hebben! In de voorkamer staat een lekker ontbijtje voor jullie klaar, we zijn rond 5 uur weer thuis, eet smakelijk!’ Ze liepen naar de eettafel, waar 2 borden met een schaal croissantjes en 2 versgeperste glazen jus voor hen klaarstonden. ‘Hm, lekker, dat heb ik een tijd niet meer gegeten,’ riep Natasja. ‘Ja dat is toch logisch, je moeder heeft kanker,’ zei Melissa een beetje geïrriteerd. Ze schrok van haar eigen woorden, en werd knalrood. Natasja rende helemaal overstuur richting de deur. ‘Sorry, zo was het echt niet bedoeld!,’ riep Melissa haar na, maar ze was al weggefietst.
Melissa rende naar de schuur en pakte haar fiets eruit. Razendsnel racete ze over het kruispunt, er kwam een donkere vlek op haar af. Ze kon de luid toeterende auto nog net ontwijken, niet wetend dat het haar eigen ouders waren. Keihard fietste ze verder, in de hoop Natasja nog in te halen, maar die was al niet meer te zien. Inmiddels stroomde de tranen over haar wangen, niet alleen door de harde wind, maar ook doordat ze zich vreselijk schuldig voelde dat ze zoiets gemeens had gezegd.
Opeens bedacht ze zich dat Xander misschien wel kon helpen. Ze kende hem amper, maar ze kon even niks anders bedenken. Toevallig wist ze waar hij woonde, en even later belde ze bij zijn huis aan. Een vrouw met blond haar, waarschijnlijk zijn moeder, deed open. ‘Hoi, is Xander thuis?,’ vroeg ze een beetje verlegen. Ze werd naar boven gestuurd. Ze liep de trap op, en liep recht op een deur af waarop een bordje met ‘Xander’ hing. Ze klopte op de deur die met een zwaai openging. Je kon duidelijk zien dat hij erg verrast was.
‘Hai, wat kom jij hier nou doen?,’ riep hij verbaasd. ‘Lang verhaal, maar je móet echt met Natasja praten. Ik heb het helemaal verpest bij haar, ik hoop dat je mij kan helpen,’ zei Melissa, en ze kon haar tranen nog maar net bedwingen.
Natasja was inmiddels thuisgekomen, en zat op de bank naast haar ‘‘moeder en zus.’’ Ze kletsten wat over hoe het was, en ze probeerde net te doen alsof er niks aan de hand was. Zo ging dat nou áltijd, dacht Natasja bij zichzelf. Ze deden altijd net alsof er niks aan de hand was, ze spraken nooit een woord over de ziekte van Elly. Laatst hoorde ze haar oom in zijn kamer huilen, maar even later kwam hij naar beneden alsof er niets aan de hand was, en voor de buitenwereld werd het al helemaal verborgen gehouden.
‘Meid, wat ben je toch altijd in je gedachten verzonken,’ riep Elly plotseling.
Zoals je ziet is het verhaal nog niet af, ik hoor wel wat jullie willen; Dat ik verder schrijf of stop.
Dit is ongeveer de eerste keer dat ik (buiten school om natuurlijk) een verhaal schrijf, dus er is nog zat aan te verbeteren, maar als ik maar vaak genoeg oefen komt het wel goed, haha. Oja, ik wil best commentaar krijgen, maar zeg dan wel waarom je iets wel of niet leuk vindt. Ikzelf vind dat ik te vaak de namen heb gebruikt. Nou ik hoor het wel! 
