Geplaatst hier is hij dan met hoofdstuk 2, en nu heeft hij ook meer dan 1500 woorden.....
plaats maar een reactie, ik hoop dat jullie hem leuk vinden, want dan schrijf ik verder.
Hoodstuk 1
“Dag mam” roep ik naar boven en doe mijn jas aan. Terwijl ik naar de deur loop geef ik de hond nog een aai over haar bol en de kat een kus. “Zie jullie vanmiddag weer” zeg ik met een glimlach. “Wacht even Jodi!” hoor ik achter me. Het is mijn moeder. Tjee wat is er zo belangrijk dat ze haar bed uitkomt zo vroeg op de ochtend? Vraag ik mezelf af. Dat doet ze normaal nooit. “Ik hou van je Jodi” zegt ze opgewonden. “Weet ik mam, weet ik. Ik ook van jou hoor” antwoord ik. Die is niet goed bij haar hoofd, bedenk ik me terwijl ik naar mijn fiets loop, zoiets weet ik toch daar hoeft ze echt haar bed niet voor uit te komen. Maar ja misschien heeft ze wel een raar voorgevoel, wat veel moeders wel hebben. Nouwjah niks om me zorgen over te maken.
Terwijl ik weg fiets hoor ik mijn moeder me nog na roepen: “doe voorzichtig hè” “JA MAM DOE IK” roep ik terug maar volgens mij hoort ze het al niet meer. Ik denk er verder niet meer over na en fiets verder. Op de hoek staat Tess te wachten. “Hé waar bleef je nou?” vraagt ze geërgerd. “Tja sorry mijn moeder deed raar” “niks om je zorgen om te maken hoor” voeg ik eraan toe als ik haar gezicht zie. Tess en ik zijn al vanaf onze 3de vriendinnen. Best gezellig. We zitten op dezelfde school maar niet in dezelfde klas. Tess en ik zijn precies het tegenovergestelde van elkaar. Zij is wat mollig en best klein. Maar ze heeft fantastisch blond haar dat altijd leuk hangt. Ik daarentegen heb ontzettend snel vet haar en dat van mij is bruin. Ik ben rond de 1.70 dus ik ben gemiddeld groot. Ik ben best blij met mijn figuur, niet te dik en niet te dun. En mijn ogen zijn diep groen. Of zoals Tess het altijd zeg: “ogen om in te verdwalen”.
Terwijl we naar school fietsen praten we wat over ditjes en datjes, maar het onderwerp veranderd al snel naar de nieuwe jongen die bij ons op school zit. Arjan is zijn naam. Zelf vind ik dat niet zon mooie naam. Maar zijn lichaam daarentegen is hartstikke lekker. Jammer genoeg heeft hij al een vriendin. Tenminste dat zegt hij. Misschien heeft hij wel geen zin in vrouwelijk gezelschap en liegt hij. Tja ik denk nogal snel de ergste dingen van mensen. Als de bel gaat verlaat ik Tess en ga op weg naar Frans. Het wordt weer een saaie dag denk ik bij mezelf. Als de bel gaat voor de pauze haast ik me snel naar het hoekje waar Tess en ik altijd staan. Tess staat er al tot mijn verbazing. Meestal ben ik de eerste die er staat. “Hooi Tess” roep ik vrolijk. Maar ik zie dat Tess niet zo vrolijk kijkt. “Wat is er aan de hand” vraag ik bezorgt. “Ik voel me niet zo goed” antwoordt ze. “Dat kan ik zien, je ziet nogal bleek. Je moet je ziek melden. Zo kan je niet de hele dag op school lopen” zeg ik bezorgt. “Kom ik loop wel even met je mee”. Tess laat zich gewillig meenemen naar de receptie. “Dag we willen Tess Overbeek ziek melden”. “Dat is wel nodig” zegt de receptioniste “en fiets jij maar even met haar mee, want volgens mij kan ze wel wat steun gebruiken”.
Even later als we op de fiets zitten, begint Tess opeens over te geven. Bah ik krijg er zelf ook bijna kots nijgingen van. Tess probeert weer op te stappen, maar het lukt niet meer. “Zet je fiets hier maar op slot, en spring maar bij mij achterop” zeg ik haar. Als we bij Tess aankomen vertel ik het verhaal aan Tess der moeder. “O, ja haar fiets staat bij het bushokje” herinner ik haar. “Dank je Jodi” bedankt Tess der moeder mij als ik weer op mijn fiets stap. “Schiet maar op anders kom je dadelijk te laat voor je volgende les, maar doe wel voorzichtig”. Ik zwaai nog even en fiets weg. Terwijl ik weer naar school fiets bedenk ik me dat alle moeders wel heel erg bezorgd zijn. Dat is toch helemaal niet nodig, ik kan best voor mezelf zorgen. Ik moet toegeven dat het wel heel erg lief van ze is, bedenk ik me. Terwijl ik daar aan zit te denken hoor ik opeens een politie auto met sirene aan. Het geluid komt vanuit een zijstraat. Ik wil wel eens weten wat daar aan de hand is, en ik rij de zijstraat in. Zodra ik de hoek om fiets zie ik een auto op me afkomen, maar het is al te laat ik kan niet meer uitwijken. Met een enorme knal schept de auto mij, ik hoor een gekraak en voel een scherpe pijn door mijn hele lichaam trekken. Ik bereid me voor op de landing, maar die komt er nooit, alles wordt zwart.
Hoofdstuk 2
Met een klap kom ik op de grond. Raar denk ik bij mezelf, de pijn is weg. Misschien ben ik wel verlamd! Ik schrik op en voel aan mijn been. Nee hij doet het nog. Alles doet het nog. Dan kijk ik om me heen, wat is het hier stil…..op de vogeltjes die fluiten en het beekje dat hier door het bos stroomt na. HET BOS!!! Nog een keer schrik ik op. Wat doe ik in godsnaam in een bos. Ik probeer me te herinneren wat er gebeurt was. Ik was toch echt aangereden in de stad, niet in een bos. Hoe kan ik dan hier terecht zijn gekomen. Het is allemaal te raar voor woorden, geen pijn terwijl ik toch zeker weet dat mijn rug gebroken moet zijn naar zon val. Geen stad maar bos. Helemaal verward laat ik me tegen een boom aan vallen. En waar ben ik nu, denk ik bij mezelf, ergens in the middle of nowhere. Na een tijdje nadenken krijg ik toch wel een beetje dorst. Ik loop naar het beekje en begin wat te drinken. Het was het helderste bronwater dat ik ooit heb gezien en het lekkerste. Opeens krijg ik het heel erg warm. Wat schijnt die zon toch fel, tjee dat is ook raar, hier is het lente en lekker warm en thuis in de stad was het nog winter. Ik kan het allemaal niet meer begrijpen, denk ik verward bij mezelf. Ik trek mijn warme vest uit, en na een tijdje heb ik het nog steeds warm. Ik besluit om even te gaan zwemmen in het beekje, er is toch niemand die het ziet. Tenminste ik heb nog niemand gezien hier, dus het kan vast geen kwaad. Snel trek ik mijn topje en spijkerbroek uit. Mmm, ik zou in string en Bh kunnen zwemmen, maar dat is wel lastig met opdrogen, denk ik bij mezelf. Ik besluit om alles uit te doen, en duik het water in. Het water voelt heerlijk aan, zalig glijd ik door het water net als een otter. Na een half uurtje begin ik er wel genoeg van te krijgen. Ik klim op de kant en ga in het zachte gras liggen om op te drogen. Wat voel ik me weer schoon en fris, denk ik met een zalig gevoel. Zo lig ik daar maar te liggen en me te bedenken hoe ik hier nou kom. Nog steeds heb ik geen idee, misschien ben ik wel ontvoerd door buitenaardse wezens, of is dit een of andere droom. Allemaal rare conclusies komen mijn hoofd in, maar geen 1 lijkt te kunnen, behalve die droom dan. Maar ik dacht dat je in dromen ook je pijn voelden, bedenk ik me. Ik besluit mezelf te knijpen. “AUW, dat deed pijn” Ik moet in mezelf lachen. Hoe stom kan je zijn, eigenlijk had ik ook niks anders verwacht. Dan opeens hoor ik mijn maag knorren. “Tja die heeft ook lange tijd niks gehad” mompel ik in mezelf en ik sta op. Ik kijk om me heen maar ik zie niks eetbaars. Laat ik maar eens op zoek gaan naar de bewoonde wereld, denk ik bij mezelf.
Na een tijdje rond gelopen te hebben laat ik me uitgeput vallen op een omgevallen boom. “Pff ik kan echt niet meer” mompel ik en mijn maag stemt toe. Opeens hoor ik stemmen, en ik spring op. Dit is mijn kans om wat te eten te krijgen. Terwijl ik richting die stemmen loop hoor ik een paar paarden hinniken. In de bosjes blijf ik staan, en kijk naar het groepje mensen. Er staan een stuk of 6 mensen in middeleeuwse kleding met de rug naar mij toe. Leuk verkleed feestje, bedenk ik me. Ook staan er 2 paarden gespannen voor een kar. De mensen lijken ergens over te ruziën. Terwijl ik wat dichterbij kom probeer ik het gesprek een beetje op te vangen. “We moeten die kant uit” hoor ik een dikke man zeggen. Maar niet iedereen is het daarmee eens. Een van de vrouwen brengt uit: “Nee hoor, daar zijn we al geweest we moeten hier linksaf”. “Och vrouw hou uw mond, dit gaat je niks aan” roept de dikke man terug. Schokkend blijf ik in de bosjes staan. Nee toch bedenk ik bij mezelf, dat kan toch niet, in de Middeleeuwen, hoe….hoe kom ik hier nou weer. Nee, ze spelen vast een spel. Kan niet anders. Ik besluit maar uit de bosjes te stappen. Zodra ze mij horen draaien ze zich alle 6 om.
“Wie is daar” roept de grootste man met een zware stem. Met een verlegen stemmetje vertel ik mijn naam en loop naar ze toe. 12 grote ogen staren mij aan. Wat staren ze nou naar mij, ze kijken net of ik geen kleren aan heb, denk ik bij mezelf. Ik kijk naar beneden. Ik heb toch echt mijn kleren aan hoor. “Een heks, een heks” roept een van de vrouwen. Meteen vliegen de mannen en vrouwen op, springen op de kar sporen de paarden aan en weg zijn ze. “Vol verbazing staar ik hen na”, “Ik ben helemaal geen heks” wil ik nog roepen maar dat heeft toch geen zin dat horen ze toch niet.
Ik zou toch niet echt in de Middeleeuwen zitten, denk ik somber. Waarom zouden ze me anders heks noemen, met deze kleren aan. Nou ik hou ze mooi aan. Boos loop ik weer verder. Ik wil hier helemaal niet zijn, denk ik verdrietig bij mezelf. Ik wil thuis zijn, bij mijn familie. Niet hier eenzaam lopen. Bij Tess zijn gezellig een film kijken en over jongens praten, maar nu zit ik hier helemaal alleen. Er vallen paar tranen langs mijn gezicht en laten zo een spoor na op de grond. Ik loop door terwijl mijn maag heftig protesteert.
Ik hoop dat jullie het iets vinden...
ik wacht af
