Geplaatst Wanneer woorden worden versterkt met daden, broer en zus ‘savonds bij elkaar in bed kruipen, het zusje huilend en de broer proberend om haar te troosten, belovend dat hij haar zal beschermen wat er ook gebeurt.
En als er aan die lange nacht, dan eindelijk een einde komt, de zon de ruzie verjaagd en broer en zus samen met hun ouders aan tafel zitten, doen alsof er niets gebeurt is terwijl ze zien dat hun moeder haar kaak alweer blauw is, en dat hun vader een nog steeds bloedene kras over zijn wang heeft. Gaat het dan niet al te ver?
Is het dan niet tijd om te zeggen dat jullie afscheid moeten nemen, om jullie eigen bestwil en om die van de kinderen?
Als een volwassen zoon, een jongeman van een jaar of 20, telkens weer zijn ouders uit elkaar moet halen, om te voorkomen dat er klappen vallen, als hij aan zijn ouders moet tonen dat dit niet kan, en dat ze zich moeten gedragen.
Waar gaat de wereld dan heen? Word het dan niet tijd om allemaal een paar minuten stil te zijn, en na te denken over hoe ernstig dit is?
Zien ouders niet dat ze hun kinderen pijn doen? Zien ze niet dat zij hun verantwoordelijkheid, welke normaal de belangrijkste is van allemaal, niet serieus genoeg opnemen?
De muren zitten vol met woorden die snijden als messen en de vloer ligt vol met glasscherven van die prachtige spiegel die hier ooit hing, verblind door woede, pijn en verdriet kapot geslagen. De bebloede scherven glinsteren in het pas aangeknipte licht, en wanneer hij neer knielt om ze op te ruimen, ziet hij zijn ware ‘ik’
Gebroken en bebloed, zijn gezicht bestaat uit kleine stukjes, vrolijke, verdrietige, woedende, en stukjes vol met pijn.
Geen moed meer om er tegen te vechten, wetende dat hij dit niet kan winnen. Hij probeert alleen maar om de schade te beperken, maar die wat al aangericht is is niet meer weg te werken.
Hij vraagt zich af waaraan hij dit verdient, tranen staan in zijn ogen maar het gestommel op de trap laat hem weten dat zijn vader wakker is. Huilen mag niet, dat doet een man niet, dat is zwak....
Ik zie het beeld voor mijn ogen, ik zie het telkens weer, god waarom houd ik zoveel van jou? Waarom doen ze jou dit aan?
Ik voel jou pijn ook al verberg je hem, ook al wil je niet toegeven dat dit, zelfs na zoveel jaren, je telkens weer pijn doet. Ook al houd je je sterk en probeer je met alle macht te tonen dat het je niets kan schelen...
Waarom kan ik je niet helpen? Waarom kan ik niet meer dan gewoon voor mijn schermpje wachten tot je wil praten.
Wat zou ik graag mijn armen rond je leggen en zeggen dat ik je zal beschermen. Ook al ben ik jonger en een meisje, misschien heb je er wel wat aan?
Ik wil je laten uithuilen, je troosten...Waarom kan ik niet bij jou in de buurt zijn en je helpen?
Je pijn moet weggenomen worden, de schade moet hersteld worden, je bent zon pracht van een jongen diep vanbinnen maar je hebt geleert het te verbergen, want voor gevoelige jongens of mannen is er geen plaats. Jullie moeten jullie meisjes beschermen, zo hoort het.
Maar misschien moeten wij heel stiekem maar eens een uitzondering maken, en misschien is het eens tijd dat ik jou bescherm....Want iets zegt me, dat jij het meer nodig hebt dan ik....
tja eigenlijk dacht ik niet echt toen ik het schreef, het rolde er gewoon uit, er zullen dus heel waarschijnlijk redelijk wat spellingsfouten in staan
