Geplaatst 
Ik ga alles in stukjes plaatsen, maar ben ook nog niet helemaal klaar. De titel is tijdelijk.Een verre reis
De koerier
Het was lente. De dagen werden langer en de vogeltjes floten weer volop hun liederen. De natuur kwam weer tot leven. Weldra zou het vollopen met kleine Hippogriefjes en Griffioenen, pas geboren Eenhoorns en Vuurvogels die in rijen achter hun moeder aan waggelden.
In een klein elfendorpje was er een lentefeest aan de gang. Op een bank, onder een grote lindeboom, zat een blond elfje. Ze was 15 en heette Renia. Naast haar zat Helena, haar beste vriendin. Ze zongen een lentelied.
Elk jaar werd er een lentefeest gehouden. De elfen hielden van de lente. Dan dankten ze de natuurgoden dat ze de koude winter overleefd hadden. Ze offerden fruit en zongen liederen.
"De lente is er, wij zijn allen zo blij. Hierbij danken wij u om ons de winter door te helpen. Accepteer ons fruit en deze liederen als dankbetuiging" zongen Renia en Helena.
Als het lied gedaan was stond Renia op.
"Ik ga nog wat bessentaart halen, wil je ook nog wat?" vroeg ze aan Helena.
"Graag" antwoordde Helena "En ook graag een glaasje water."
Renia huppelde vrolijk neuriënd naar een lange tafel. Die stond vol lekkers. Ze sneed twee stukjes taart af, schonk een glas water is en liep terug naar Helena.
Terwijl ze aten keken ze naar de elfen rond hen heen. Een klein elfje zat in het gras, ze maakte een ketting van bloemen. Op een boomstronk zat een oudere elf, hij heette Aiden. Vroeger was Aiden koerier, hij heeft de hele wereld gezien en kende veel verhalen.
Aiden vond het leuk om verhalen te vertellen. Ook nu zat er een groep kinderen rond hem. Renia en Helena gingen bij hen zitten. Ze hielden van Aidens verhalen.
"Ooit, heel lang geleden, was er een machtige koning. Hij heerste over de hele wereld. Hij kreeg vier zonen die hij Aarde, Water, Vuur en Lucht doopte. Toen de koning stierf was er een groot probleem. Wie moest nu koning worden? Aarde vond dat hij koning moest worden, hij was immers de oudste. Maar Water vond dat hij beter koning kon worden want hij had de mooiste vrouw. Vuur schreeuwde dat hij het best geschikt was om over de wereld te heersen, hij was de slimste! Lucht vond zichzelf de beste keuze, hij was de jongste en zou dus nog het langst leven. Omdat de ruzie bleef duren haalde de natuurgod zijn zwaard boven en kapte de wereld in vier. Nu konden ze allemaal koning worden. Zo ontstonden de vier werelddelen: Aarde, Water, Vuur en Lucht. Aarde besteedde vooral aandacht aan de natuur. Hij zorgde dat de planten konden groeien en de dieren konden leven. Water groef diepe meren, kronkelende rivieren en maakte een enorme zee. Vuur schiep een nooit dovend vuur in zijn rijk. Het werd er warm en droog. Lucht maakte bergen en hoge bomen, die tot aan de wolken reikten. Toen de elfen moesten kiezen waar ze wilden leven bekeken ze de vier werelddelen één voor één. Het werelddeel van Aarde stond hen het meest aan, met al die prachtige natuur. Ze zwoeren er nooit meer weg te gaan en dus leven we hier nog altijd." Vertelde Aiden.
Het was even stil. De kinderen hadden dit verhaal al honderden keren gehoord, maar het bleef hun lievelingsverhaal. De kinderen hielden er ook van om Aidens over Adernion te horen praten. Aidens haalde even diep adem.
“Willen jullie nog eens over Adernion horen?” vroeg hij dan.
Renia wist dat het een overbodige vraag was, natuurlijk wilden ze het nog eens horen!
“Goed dan” begon Aidens “Adernion is de hemel op aarde. Als je de kans krijgt er naartoe te gaan, grijp die dan met beide handen. De toegangspoorten zijn groter dan je je kan voorstellen, ze zijn nog groter dan de Oude Berk aan het meer. Op de poort staat in het oud elfs een tekst geschreven, in gouden krulletters. En weten jullie wat daar staat?”
Hij keek de kinderen verwachtingsvol aan. De kinderen schudden hun hoofd, ook al wisten ze het wel.
“Er staat: Wees welkom in Adernion, de stad der elfen” zei Aidens “De poortwachters dragen prachtige kleren, rood met geel. Op hun hoed staat een enorme, gouden veer. Het centrum van de stad is het Grote Huis, het huis van de Yoghai. Het is wit, zoals de wolken, met honderden ramen. Aan elke deur staan paarse bloemen. Ik heb gehoord dat het binnen ook vol bloemen en planten staat. Zelf ben ik nog niet binnen geweest, alleen heel belangrijke mensen mogen in het huis van de Yoghai binnen. Aan het huis grenst een prachtige tuin, met duizenden bloemen. Er vliegen vlinders rond, zo mooi als de lente en er graast een kudde eenhoorns. De huizen rond het Grote Huis zijn al bijna even mooi. Ze zijn niet wit, maar hebben alle kleuren van de regenboog. Ook deze huizen hebben elk een tuin, niet zo groot en mooi als die van de Yoghai, maar toch schitterend om te zien. De mensen die in Adernion wonen gaan gekleed in de mooiste kleren. Ze dragen gouden riemen en de mannen hebben enorme zwaarden. Adernion is de prachtigste stad die ik ooit heb gezien. Hopelijk krijgen jullie hem ooit ook eens te zien.”
Het was weer stil.
“Sorry kinderen” zei Aidens “Nu ga ik even rusten en iets eten.”
De meeste kinderen bedankten Aidens en verlieten de plek. Ook Renia en Helena liepen terug naar hun bank onder de lindeboom.
“Ooit ga ik naar Adernion” zei Renia “Of misschien ga ik er wel wonen.”
“Dan ga ik mee!” riep Helena uit.
“Okee. En dan kopen we die mooie kleren” fantaseerde Renia.
“Ja en we gaan bij de Yoghai op bezoek Misschien mogen we wel op een eenhoorn rijden!”
“Ja, een eenhoorn…. Dat is wat anders dan een paard.”
“Ja, iets helemaal anders. Ik vraag me af hoe het is om op een eenhoorn te rijden”
“Volgens mij lijkt het dan alsof je zweeft.”
“Of misschien is het wel alsof je op een wolk rijd.”
De twee werden onderbroken door Renias moeder.
“Renia” zei ze streng “De zon is al bijna onder! Je moet naar bed!”
“Jaja” zuchtte Renia “Ik kom al.”
“Ga jij ook maar naar huis” zei haar moeder tegen Helena.
Renia en Helena wensten elkaar goede nacht en gingen naar huis.
Toen Renia in bed lag kon ze niet slapen. Ze moest alsmaar aan Adernion denken. Erato snurkte zacht. Misschien moest ze maar eens aan haar ouders vragen om naar Adernion te gaan. Of misschien kon ze met Helena gaan. Gaia draidet zich om in haar bed. Hoe ver was Adernion eigenlijk? Eén dag, twee dagen? Als ze te paard ging kon het niet zo heel lang duren. Sabor was nog jong genoeg om zo een reis te ondernemen en Helena kon wel met Portus, die was ook nog jong. Met dit plan in haar hoofd viel Renia uiteindelijk in slaap.
De volgende ochtend werd ze als laatste waker. Haar ouders, Erato, Gaia, Abdias en Takis zaten al aan de ontbijttafel. De twee zusjes gniffelden zacht, Abdias praatte met zijn moeder en Takis at in stilte zijn boterham op. Takis was altijd stil, in tegenstelling tot Erato en Gaia, maar juist daarom was hij Renia’s lievelingsbroer. Abdias praatte graag met zijn vader over ingewikkelde dingen waar Renia nooit iets van begreep.
Renia schrokte snel twee boterhammen naar binnen en ging toen naar Sabor. De pikzwarte hengst stond rustig te grazen, naast Portus. Ze stonden in een grote wei, samen met de andere paarden van het dorp. Bij de elfen was het traditie dat kinderen op hun twaalfde een paard kregen. Dan moesten ze samen met hun vader een wilde kudde zoeken en een paard uit kiezen. Als ze dat konden vangen voor zonsondergang was het van hen, als het niet lukte moesten ze de volgende dag, vanaf zonsopgang, opnieuw proberen. De kinderen kregen vijf dagen de tijd om hun paard te vangen. Als het dan nog niet gelukt was moesten ze tot hun volgende verjaardag wachten. De meisjes mochten ook het veulen van één van de dorpspaarden kiezen. Renia had er twee dagen over gedaan om Sabor te vangen. Ze had geen lasso ofzo gebruikt, ze had gewoon zijn vertrouwen gewonnen met een wortel en hem dan een halster aan gedaan. Sinds die dag zijn de twee onafscheidelijk.
Renia kroop onder de omheining en liep naar Sabor. De hengst was blij haar te zien en hinnikte zachtjes.
“Ik heb iets lekkers voor je mee” zei Renia.
Ze haalde een grote wortel tevoorschijn.
“Het is toch ook voor jou lente”
Sabor at de wortel smakelijk op. Renia besloot om op Helena te wachten en dan een ritje te gaan maken. Dan kon ze haar plannen om naar Adernion te gaan vertellen. Hopelijk wou Helena mee. Het leek Renia niet zo leuk om alleen te gaan.
Terwijl ze wachtte werkte Renia haar plannen verder uit. De avond ervoor zou ze eten stelen en het onder haar bed verstoppen. Veel moest het niet zijn, maar voor twee dagen. Dan moesten ze ’s morgens, nog voor de zon opkwam, vertrekken. Ze konden maar beter buiten het dorp opstijgen.
"Renia!"
