Bokt.nl

Citaat:

December… ‘de feestmaand’ noemen ze het altijd… Wat nou, feestmaand?! Dacht ze bij zichzelf. Volgens heel de wereld de gezelligste tijd van het jaar. Lekker samen zijn met familie en vrienden. Genieten van alle cadeautjes en al het lekkers. Het lijkt allemaal zo perfect.
Zij dacht daar anders over. Er gingen zoveel dingen door haar hoofd. In haar wereldje ging het er allemaal wel wat anders aan toe! Daar waren geen vrienden, geen familie. Alleen die mensen die maar deden alsof ze om haar gaven. Er was nog nooit iemand geweest die de moeite had genomen om haar écht te leren kennen! Misschien konden ze dat ook maar beter niet doen, ze zouden haar toch nooit begrijpen. Ze snapte zichzelf soms niet eens! Maar eigenlijk snapte ze nóg veel minder van de rest van de wereld… Wat hield al die mensen toch bezig? Wat dachten ze? En wat zette ze toch aan tot de dingen die ze deden? Vreselijke dingen! Misschien was ze wel heel erg naïef, maar ze kon er gewoon niet bij wat mensen elkaar soms konden aandoen… Ze stond er elke keer weer te kijken van de nieuwsberichten, net wanneer ze dacht dat het niet erger kon kwam er wel weer een bericht dat het tegendeel bewees.De wereld was maar een rare plek. En de mensheid maar doen alsof hun neus bloedde! Hoe kon iedereen toch zó verschrikkelijk oppervlakkig zijn?!
Eigenlijk wilde ze niets liever dan weg van deze verschrikkelijke plek! Er was nog slechts een iemand die haar hier hield en die wilde ze voor geen goud alleen laten! Dat kon ze niet máken. Ze móest gewoon zeker weten dat diegene het goed had! Degene aan wie ze haar leven had te danken. Waardoor ze toch ook nog een aantal mooie dingen had beleefd, die ze nooit had kunnen meemaken als ze er eerder een einde aan had gemaakt! Heel soms waren er weer dingen bij waar ze zich op verheugde, maar dat durfde ze eigenlijk bijna niet; je moet geen verwachtingen scheppen of hoop creëren, dan kun je alleen maar teleurgesteld worden. Toch had ook zij diep, heel diep in haar hart wel verlangens en wensen. Maar ze was al zo vaak teleurgesteld dat ze nergens meer op durfde te hopen. Het liep toch altijd op hetzelfde uit. Waarom doen mensen elkaar toch zo verschrikkelijk veel pijn? Waarom?
Opeens was het stil en ze keek even verward om zich heen, tot haar ogen een paar andere diep bruine ontmoetten. “Hi I’m Bill!” Stelde een magere, lange jongen met zwart haar zich voor. Hij had de oordopjes van haar mp3-speler in z’n handen. “What is a beautiful girl like you doing here all her own on such a lovely day?” Vroeg hij en hij keek haar aan met een speels lachje. “I eehhrrm…” Begon ze, maar ze was te verbaasd om ook maar iets zinnigs te zeggen. Hoe kwam hij hier nou zo opeens het balkon van haar hotelkamer? Hij lachte nog eens. “Would you like a drink? I heard the cappuccino they serve here is the best in town!”
Ze knikte en lachte. Zouden de wonderen de wereld dan toch nog niet uit zijn? Dacht ze bij zichzelf. Heel, heel misschien was dit wel de kerst uit haar droom waarin alles veranderde…

Citaat:

De kersgedachte.

Twinkelend,
tollend in de wind.
Een vlokje,
spelend als een kind.

Gedachten,
varen met hem mee,
Tot de grond,
als vleugels van een fee.

Zacht,
als alle lieve zinnen.
Liefde op aarde,
om haat te overwinnen.

Engeltjes,
met hun vleugels gespreid.
In volle vaart,
tot offers bereid.

Vrede,
in alle landen,
O, hadden we
Het toch maar in handen.