Geplaatst Pijnlijke woorden die naar je hoofd worden gegooit, meestal achter je rug! Bij wijze van spreken dan. Iedereen is je vriend, niemand zou je ooit kwaad willen berokkenen en niemand zal je ooit verraden! Maar in de ring, waar de strijd het hevigst is, word iedereen onder vuur genomen!
Veel kogels missen hun doel, schampschotten maken je kwaad en wakkeren je strijdlust aan! Je strijdmakker voelt de overlevingsdrang en zou door het vuur gaan voor je!
Dat doet ie ook, figuurlijk gezien dan!
Je vier-benige vriend loopt elke keer weer door de ring, daar waar niemand te vertrouwen is, waar je alleen maar vijanden hebt op eentje, degene die er altijd voor je zal zijn, na!
Daar loopt hij door, trots en zonder vrees, want ook hij heeft zijn leider, de enige die hij vertrouwd bij zich!
Ruiter en paard werken zich door de vuurlignie, allebei vastberaden om te winnen, beide willen bewijzen dat geen kogel hen kan raken!
Schampschotten zijn er echter wel! Woorden raken je ondaks dat je probeert ze te negeren. Alles wat er gezegd is hoor je terug, en niemand, helemaal niemand! Die toegeeft dat hij geschoten heeft, want allemaal zijn ze je ‘vrienden’.
Wie kan je vertrouwen? Wie moet je geloven? Wie heeft wat gezegd en wie is de oorzaak van deze hele rommelboel?
In de ring zijn we allemaal concurrenten. Logisch! Iedereen die op wedstrijd gaat, gaat om te winnen! Want hoe zeer je het ook ontkent: een 1ste plaats is altijd mooi meegenomen toch?
Maar zou het niet prachtig zijn, wanneer dit voorbij is als je uit de ring komt? Zou het niet prachtig zijn als ruiter en paard rustig kunnen doen wat ze moeten doen!
Hoe vaak denken mensen dat ze het beter weten en dat ze iedereen op hun plaats moeten zetten? Zijn het niet de mensen die het hardste schreeuwen over andere, die het zelf nodig hebben om op hun plaats gezet te worden?
Beseffen ze niet dat, ondanks dat ze het ontkennen, ze net zo erg, of beter gezegd: erger! Zijn dan de ‘winnaars’ die ze proberen neer te halen?
Beseffen ze niet dat ook zij er zo enorm veel tijd, werk en moeite in hebben moeten steken om die beker te bemachtigen?
Of denken ze weer eens alleen aan zichzelf, en zijn het zij die het hardst gewerkt hebben?
Is die beker en die tien euro die je krijgt wanneer je wint écht zo belangrijk?
Gaat deze strijd echt alleen maar om dat geld en die stomme beker die eigenlijk helemaal niets bewijst?
Of willen ze die eer die aan de eerste plaats vast hangt?
Denken zij er wel bij na dat er aan deze medaille ook een keerzijde is?
Of denken zij dat Jaloezie, haat en verraad hen niet kan raken? Denken ze uberhaupt wel?
Zij die willen winnen, die alles zouden doen voor die beker, die weten hoe zij hebbe afgegeven op de winner die die beker voor hun neus weg kaapte, beseffen die wel dat dit zich áltijd tegen hen keert?
Het is makkelijk om te vernietigen wat je niet begrijpt! Maar gaat het niet te ver om iemands plezier te verpesten waar hij of zij zolang voor heeft moeten zwoegen, soms zelfs voor heeft gehuild?
Gaat dit niet wat ver?
Is jaloezie werkelijk zó’n sterk gevoel dat je niet meer nadenkt bij wat je doet en het je niet kan schelen wie de persoon voor je is, vriend of vijand, als je hem of haar maar zo hard mogelijk kan raken, liefst van al zou willen neerschieten?
Is die beker het nu werkelijk waard om vrienden een mes in de rug te steken alsof ze nooit je vrienden geweest zijn?
In hoeverre kan een ruiter nog hopen op die beker, op die medaille...Als de keerzijde er van zo verschrikkelijk hard is...Dat je er meer nadeel dan voordeel bij haalt?
Wanneer je niet wint heeft iedereen je even graag! Je bent een topmeid/joch, een super ruiter, en ‘jou tijd komt ooit nog wel’ en ze hopen het voor je!
En als hun hoop dan éindelijk werkelijkheid word. Dan zijn ze ook weer niet blij?
Waar zit die logica in hemelsnaam?
Als iedereen al maar de helft deed van wat ie van een ander verlangde, zou dat niet ideaal zijn?
Iedereen wil dat zijn of haar concurrenten hem vrolijk en gemeend proficiat komen zeggen, zonder tranen, zonder wrok. Dat zijn of haar winst van harte gegunt is.
Maar vraag jezelf eens af...Kan jij dat zelf wel? Altijd zonder spijt dat jij het niet bent die die beker in handen krijgt iemand proficiat wensen?
Zo niet...Mág je het dan van andere verlangen?
tja...Even wat frustraties die deruit moeten. Ik vind overigens het eerste stuk en het tweede stuk niet bij elkaar passen, bij het lezen zal het verschil ook wel duidelijk zichtbaar zijn!
Ik heb zon vermoeden dat dit twee verschillende verhalen zouden moeten zijn die beiden wat gedetailleerder uitgewerkt moeten worden. Maar nu hebben jullie al een ide van wat jullie in de volgende verhalen eventueel vzan mij kunnen verwachten
Ben redelijk boos 